Κατάληψη. Μια συγκεχυμένη ίσως για κάποιους έννοια, μια έννοια υψίστης σημασίας για εμάς τους αναρχικούς και τις αναρχικές. Σε τι χρησιμεύει άραγε μια κατάληψη; Σίγουρα, πολλοί αναρωτιούνται κι αναμφισβήτητα κι εμείς οι ίδιοι δε γνωρίζαμε επαρκώς τι εστί κατάληψη, μέχρι να εμπλακούμε και να αρχίσουμε να συμμετέχουμε σε καταλήψεις ενεργά. Η κατάληψη, λοιπόν, αποτελεί το βασικότερο για εμάς εργαλείο αγώνα, εκείνο που μπορεί όχι μόνο να λειτουργήσει προωθητικά προς τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και να τους υποκινήσει, να καλλιεργήσει τις εύφορες συνθήκες πάνω στις οποίες θα χτιστεί ένα κίνημα, θα ορθοποδήσει, θα καρποφορήσει, θα αποτελέσει προάγγελο της κοινωνικής επανάστασης.
Οι καταλήψεις είναι χώροι μέσα στους οποίους ανταλλάσσουμε σκέψεις κι ιδέες, ζυμωνόμαστε πολιτικά, συνδιαμορφώνουμε, παράγουμε πολιτικό λόγο, τον κάνουμε κτήμα μας. Είναι, ακόμη, ένας διαφορετικός τρόπος ζωής που υπάγεται από την ελευθεριακή κουλτούρα, είναι ένα πλαίσιο, στους κόλπους του οποίου γεννώνται σχέσεις ειλικρινείς βασισμένες στην αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό για τον άνθρωπο, την ισότητα. Συγκροτούν το πρόπλασμα μιας μετέπειτα κοινωνίας, μιας κοινωνίας δίκαιης κι αναρχικής που εμείς οραματιζόμαστε και με τόσο κόπο κι ιδρώτα πασχίζουμε να φτιάξουμε, για αυτό κι οι αναρχικές δομές αγώνα βασίζονται στην αυτό-οργάνωση, παραμένουν πάντοτε ανεξάρτητες από έξωθεν παρεμβάσεις, επιδέξιους κομματικούς συμβουλάτορες κι ηγεσίες. Κι αν κάποιος πιστεύει πως είμαστε ουτοπιστές, αδυνατεί να επιλύσει την αντίφαση, στην οποία αναγκαστικά σκοντάφτει: Πώς είναι δυνατόν ένας χώρος, παρατημένος από το κράτος, να καταφέρνει να λειτουργεί δίχως την παραμικρή κρατική βοήθεια, πώς δύνανται μια ομάδα ανθρώπων να δίνει ζωντάνια σε ένα μέρος που προηγουμένως δεν χρησιμοποιούταν; Μήπως, λοιπόν, είναι δυνατή η ζωή πέρα από το κράτος, ή για να το θέσουμε πιο σωστά, μήπως η ζωή, η κοινωνία δίχως κράτος θα ήταν πιο ζωντανή και ζωογόνα -όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις καταλήψεις μας; Μήπως, εν τέλει, ήρθε η ώρα να μπούμε ουσιωδώς στις ζωές μας, όπως ακριβώς μπαίνουμε στα άδεια κτίρια και τα διαμορφώνουμε με βάση τις ανάγκες μας, τα ομορφαίνουμε, τους δίνουμε νόημα; Σε αυτό το σημείο ακριβώς, έγκειται το πιο σημαντικό. Η κατάληψη ασκεί πίεση, αναδεικνύοντας πασιφανώς την αδυναμία του κράτους, την πενιχρή του σημασία και προσφορά, η κατάληψη ξεφτιλίζει το κράτος, το στριμώχνει στη γωνία, το προκαλεί ευθέως, αποτελεί ξεκάθαρη απειλή, θέτοντας άμεσα κι επί του πρακτέου αμφιβολίες για τη λειτουργία του. Για αυτό, συνεπώς, η εξουσία πολεμά τις καταλήψεις, υφαίνοντας πρωτοφανείς μανδύες κάτω από τους οποίους κρύβεται, πλάθοντας διάφορα αφηγήματα περί ανομίας κι άλλων γελοίων παραμυθιών, αφηγήματα που με την πρώτη ευκαιρία πετά στην κοινωνία φιμώνοντας στόματα και συνειδήσεις, προχωρώντας ανενόχλητα σε εκκενώσεις.
Έχει νόημα, όμως να πιάσουμε το νήμα εκκινώντας από την πολιτική συγκυρία: Το τελευταίο διάστημα, το κράτος εξαπολύει ξεκάθαρη επίθεση στην κοινωνική βάση, πλήττοντας κατά βάση τόσο τους πληβείους, όσο και τα αγωνιζόμενα υποκείμενα. Ας ξεκινήσουμε από το λεγόμενο “Ελεύθερο Πανεπιστήμιο”, ένα νομοσχέδιο, μέσω του οποίου επικυρώνεται η ίδρυση ιδιωτικών ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης. Πρόκειται, ουσιαστικά για την καταπάτηση του συνταγματικού άρθρου 16, το οποίο κατοχυρώνει το μονοπώλιο ύπαρξης δημόσιων πανεπιστημίων. Σαφώς, η κατάργηση του συγκεκριμένου άρθρου ανοίγει διάπλατα τον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αν και αναμφισβήτητα ο δρόμος αυτός έχει ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια με σειρά αντι-εκπαιδευτικών νομοσχεδίων. Δε γελιόμαστε, η λεγόμενη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συντελείται εδώ κι αρκετές δεκαετίες μέσω διαφόρων ειδών κρατικών μεθοδεύσεων και μεταρρυθμίσεων, οι οποίες επιδιώκουν να ευθυγραμμίσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Χτυπούν τον δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, προσπαθούν διακαώς να αποστειρώσουν τους πανεπιστημιακούς χώρους, ενώ ακόμη κατασκευάζουν και διαμορφώνουν το περιεχόμενο της 
παρεχόμενης γνώσης προς όφελος της αγοράς εργασίας. Το νέο εκπαιδευτικό μοντέλο που υπαγορεύεται από κράτος και κεφάλαιο υπηρετεί την καπιταλιστική κατεύθυνση που στοχεύει απροκάλυπτα στην αύξηση των κερδών σε βάρος της κοινωνικής βάσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν : ο νόμος Γαβρόγλου επί ΣΥΡΙΖΑ με τις συγχωνεύσεις τμημάτων και την θέσπιση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, η εξίσωση των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων το 2019, οι επακόλουθες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, η ελαχιστοποίηση της κρατικής χρηματοδότησης και οι συγχωνεύσεις τμημάτων της επαρχίας, η εδραίωση της ΕΒΕ, ο νόμος 4777 που φέρνει τους μπάτσους στις σχολές, η επιβολή ορίου σπουδών ν + ν/2, η απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, τα επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου μάθησης που διασπούν το ενιαίο πτυχίο, καθώς και το ΠΔ85 που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήρια λυκείου είναι μόνο τα πιο πρόσφατα παραδείγματα μεταρρυθμίσεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Η στόχευση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως διαφαίνεται από τα εν λόγω παραδείγματα είναι διττή: αφενός η ιδιωτικοποίηση της παιδείας με σκοπό τόσο την δημιουργία πεδίου κερδοφορίας, όσο και την ένταης των ταξικών φραγμών, κι αφετέρου η αποστείρωση των χώρων του πανεπιστημίου, ώστε αυτοί να μην αποτελούν πλέον τις δομές αγώνα που έως τώρα αποτελούσαν. Η τελευταία απόπειρα πασχίζει, ολοφάνερα, να πετάξει στον κάδο απορριμμάτων κεκτημένα αγώνα -όπως αυτό του ασύλου, η καταπάτηση του οποίου επισφραγίστηκε με τον νόμο 4777-, διαγράφοντας ολοσχερώς τη συλλογική μνήμη. Κι όχι, η συλλογική μνήμη δε διαγράφεται τόσο εύκολα, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, όσο καλά κι αν ξέρει το κράτος κι οι λοιποί λακέδες του να ελίσσονται. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως αυτές οι δυο στοχεύσεις- αν και ξεχωριστές- είναι άμεσα αλληλένδετες, καθώς η μια υποθάλπει την άλλη. Προς όφελος του αδηφάγου αυτού συστήματος και των κερδών του γυρνά αδιάκοπα το γρανάζι της καταστολής, το χέρι της μακραίνει ολοένα και περισσότερο εισβάλλοντας στις δομές αγώνα, στις δομές που επιδιώκουν να αφυπνίσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν, να σηκώσουν κεφάλι.
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, δυστυχώς για αυτούς, δε μπορεί να συντελεστεί ορθώς, όσο υπάρχουν αγωνιζόμενα υποκείμενα, άνθρωποι που συναντιούνται στις σχολές τους, στα στέκια, στους χώρους, στις καταλήψεις τους. Για αυτό λοιπόν, παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα μια αδιάκοπη επίθεση του κράτους σε στέκια, καταλήψεις, ενώ ταυτόχρονα οι μπάτσοι φιδογυρνούν στα σοκάκια των πανεπιστημίων μας με την παραμικρή αφορμή, χτυπούν, εκκενώνουν, συλλαμβάνουν, καταστέλλουν. Κατά τη διάρκεια των πολύμηνων καταλήψεων που πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο σύνολο σχεδόν των σχολών μας, είδαμε την αστυνομία να εισβάλλει στο κτίριο της Νομικής σε αγαστή συνεργασία με κοσμήτορα και πρύτανη, ενώ πιο πρόσφατα μπάτσοι εισέβαλαν και στο κατειλημμένο κτίριο της ΣΘΕ κατά τη διάρκεια ανακοινωμένης εκδήλωσης συλλαμβάνοντας 49 άτομα. Μάλιστα το στέκι του μαθηματικού της ΣΘΕ εκκενώθηκε ένα μένα μετέ από την κοσμητεία, αφού αφαίρεσαν την πόρτα και τους τοίχους του, ενώ ταυτόχρονα εν καιρό γενοκτονίας στη Παλαιστίνη και ενός μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος, η Νομική Αθηνών εκκενώνεται από τα ένστολα καθάρματα με 9 άτομα, να βρίσκονται ακόμα κρατούμενοι και να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της απέλασης. Δεν προκαλεί έκπληξη κι η μεθοδευμένη προσπάθεια να απαγορευτούν οι εκδηλώσεις, τα πολιτισμικά δρώμενα, οι συναυλίες σε χώρους του κάμπους, η οποία έχει αρχίσει να συντελείται με απειλές, e-mail, κλειδώματα. Μάλιστα, το κράτος επιδίωξε να παρεμποδίσει και τη διεξαγωγή του αναρχικού φεστιβάλ του περασμένου μήνα, τοποθετώντας τους πιστούς του εντολοδόχους στις πόρτες εισόδου του ΑΠΘ και στέλνοντας πρυτάνεις και κοσμήτορες να μας μεταφέρουν πως η διεξαγωγή του φεστιβάλ απαγορεύτηκε.
Δεν εκπλαγήκαμε, επομένως μόλις μάθαμε τις νέες απειλές εκκένωσης του κατειλημμένου ελευθεριακού στεκιού Primavera, από την Εταιρεία Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας του ΑΠΘ, για την δήθεν «αξιοποίησή» του . Σας δηλώνουμε, ρητά κι αμετάκλητα πως δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την κατάληψή μας, όσο κι αν θέλετε να μας φιμώσετε. Οι καταλήψεις δε παραδίδονται, εγγράφονται στη συλλογική συνείδηση, δεν πέφτουν αμαχητί, αγωνίζονται.
Είναι ξεκάθαρη τόσο η γενική κατεύθυνση για την εκκένωση των καταλήψεων εντός του πανεπιστημίου, ως κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της κατάργησης του ασύλου, που αναφέραμε παραπάνω, όσο και η συγκεκριμένη στόχευση στο ελευθεριακό στέκι Primavera καθότι έγινε ξεκάθαρο πως αποτελεί ρωγμή στο υπάρχον. Ας γίνει λοιπόν σαφές σε όποιον δεν το έχει πάρει ακόμα χαμπάρι: εμείς θα μείνουμε! Με τον ίδιο τρόπο που κατορθώσαμε να πραγματοποιήσουμε το 3ο Διήμερο Αναρχικό Φεστιβάλ στο ΑΠΘ, παρά την αστυνομοκρατία και τις προσπάθειες καταστολής του. Βασιζόμενοι στην επιμονή, την μαχητικότητα, τον συλλογικό μας νου και πάνω από όλα την οργάνωση και την αναρχική αντίληψη: το Primavera Κατάληψη θα μείνει!
Απέναντι στον θανατοκρατούμενο κόσμο που μας επιβάλλουν εμείς στεκόμαστε ανάχωμα, κάνουμε λόγο για μέρες άνοιξης, μέρες ηλιόλουστες κι ελεύθερες δίχως μεγάλους, εξουσίες, κράτη, θάνατο. Τρέφουν δυσανεξία στις ουτοπίες που οραματιζόμαστε, μας κατηγορούν για ματαιότητα, κι όμως εμείς δε σταματάμε υπενθυμίζοντας διαρκώς την παρουσία μας.
Στη δική μας γλώσσα δεν υπάρχει ουδείς κατώτερος ουδενός, δεν υφίσταται εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για αυτό αγωνιζόμαστε, σπείροντας καταλήψεις, στέκια, χώρους αγώνα, διαμορφώνουμε τις συνθήκες πάνω στις οποίες θα σταθεί η κοινωνική επανάσταση.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ
10-100-100ΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΑΣΦ Quieta Movere
