ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ Η ΚΑΚΗ ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
Πριν 3 χρόνια η αγία ελληνική οικογένεια έμεινε έκπληκτη με τη δολοφονία της Καρολάιν από τον σύζυγό της. Πλέον κάθε γυναικοκτονία είναι απλά σαν να καταμετρούμε απώλειες κάποιας επιδημίας, με έναν αόρατο εχθρό.
Όμως η γυναικοκτονία, δεν είναι μια σειρά ατυχή γεγονότων, ούτε κάποιος ιός. Είναι η πιο ακραία έκφραση της πατριαρχικής βίας, της πειθάρχησης των σωμάτων μας από τους σις-στρέιτ άντρες και το κράτος. Προσπαθούν να
μας επιβάλλουν καθημερινά πως να είμαστε και πως να συμπεριφερόμαστε και αν εμείς αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από αυτό μας ”τιμωρούν”. Το κράτος από την μία προσπαθεί να μας πείσει πόσο θέλει να μας προστατεύσει από την άλλη συνεχώς μεταθέτει τις ευθύνες στην οποιαδήποτε θηλυκότητα εμπλέκεται, ποινικοποιεί οποιαδήποτε δράση αυτοπροστασίας και αντιβίας ενάντια στους θύτες και προσανατολίζεται ανάμεσα στο γενικό μοντέλο διπόλου κακοποιός-θύμα συγκαλύπτοντας έτσι και τους θύτες και τις καταπιέσεις που βιώνουμε. Αυτό έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο όταν εκατοντάδες άντρες σε θέσεις κρατικής εξουσίας κακοποιούσαν και εξέδιδαν την 12χρονη, αποπειράθηκαν πρώτα να κατηγορήσουν την ίδια και όταν αυτό απέτυχε η ευθύνη δόθηκε στην μητέρα της , αφού άμα είχε κάνει σωστά την δουλειά της ως μάνα δεν θα είχε συμβεί αυτό.
Παράλληλα τα ΜΜΕ, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μπάτσων, των δικαστών άλλα και την τσέπη τους αρχικά προβάλλουν τα βιώματα μας με τους δικούς τους όρους μετατρέποντάς τα σε προιόν τηλεθέασης στοχεύοντας στην αδρανοποίηση μας. Αναλύουν το προφίλ του δράστη, εστιάζοντας στα ψυχικά του τραύματα ,την καταγωγή του, την ταξική του θέση και όχι στην πατριαρχία. Εμείς από την μεριά μας δεν κλείνουμε τα μάτια μας σε όλα αυτά που οδηγούν στην δολοφονία μιας θηλυκότητας. Από τον γκόμενο που σε παίρνει ασταμάτητα τηλέφωνα απειλώντας ότι θα έρθει σπίτι σου μέχρι τον πατέρα και τον αδερφό που αντιμετωπίζουν τις διαφωνίες με απειλές και κραυγές.
Δεν είναι στιγμιότυπα ή εσωτερικά ζητήματα ζευγαριού όπως θα ισχυριστεί κάθε νοικοκυραίος αλλά είναι η κορύφωση συμπεριφορών που θεωρούνται κανονικότητα. Στο μεγαλύτερο μέρος των γυναικοκτονιών είχαν προ καταγγελθεί στην αστυνομία περιστατικά βίας , χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποια ανταπόκριση, αφού ως γνωστόν κρίμα να κλείσει ένα σπίτι, ή κάτι θα του κανε και αυτή για να τον εκνευρίσει και αν έγινε και μια φορά τι πειράζει.
Από τη άλλη εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να πούμε και ευχαριστώ σε μίντια και κράτος επειδή κραυγάζουν υπέρ των γυναικών και κατά των γυναικοκτονιών σε ένα θεαματικό σκηνικό αποκομμένο από την πραγματικότητα, την καθημερινότητα καθώς κανέναν δεν απασχολεί τί συνέβη
πριν και μετά αλλά και τί οδήγησε εκεί. Από το κύκλωμα υψηλόβαθμων και ισχυρών που κακοποιούσαν τη δωδεκάχρονη, τις μετανάστριες που βιάζονται μέσα σε κελιά από μπάτσους ,μέχρι και τον Μπαλάσκα που δίνει οδηγίες στους γυναικοκτόνους. Όλα αυτά έχουν μια κοινή ρίζα την πατριαρχική κανονικότητα. Και αυτή η κανονικότητα είναι η κανονικότητα των δολοφόνων.
Για έμας οι γυναικές αυτές έχουν όνομα. Είχαν μια ζωή, μια καθημερίνοτητα , δεν είναι στατιστικά απώλειας πληθυσμού και δεν πρέπει να ξεχαστούν. Ο θάνατός τους είναι η ζωντανή απόδειξη της πατριαρχικής κουλτούρας που μας στερεί το δικαιώμα να υπάρχουμε.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ 12 ΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
αντιπατριαρχική συνέλευση Πετρολέζα
