ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Από τις αρχές του 2023, 162 άνθρωποι της τάξης μας έχουν χάσει τη ζωή τους στα εργοστάσια, τα εργοτάξια, τις οικοδομές και τους δρόμους: στους χώρους εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας που εδώ και πάνω από μια δεκαετία εντατικοποιείται, απαξιώνεται και απομυζάται προκειμένου το κεφάλαιο να ξεπεράσει τη μακρόσυρτη κρίση αναπαραγωγής του σε βάρος του προλεταριάτου. Το ζοφερό τοπίο των εγκλημάτων του κεφαλαίου που «ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας» συμπληρώνουν οι χιλιάδες τραυματισμοί εργαζόμενων που σακατεύονται εν ώρα εργασίας -πολλοί από τους οποίους παραμένουν αδήλωτοι- την ίδια ώρα που τετρακόσιοι συνάδελφοί μας πεθαίνουν κάθε χρόνο από κάθε είδους επαγγελματικές ασθένειες, οι οποίες έχουν πολλαπλασιαστεί. Οι εργοδότες όχι μόνο δεν τηρούν τους ελάχιστους κανονισμούς ασφαλείας και υγιεινής της εργασίας που προβλέπονται και οι οποίοι αποτυπώθηκαν στην αστική νομοθεσία μετά από σκληρούς ταξικούς αγώνες, αλλά παραβιάζουν συστηματικά το «εργατικό δίκαιο» ως προς το ωράριο, τις αργίες, τις συνθήκες εργασίας και την ασφάλιση, δεδομένης και της ουσιαστικής απουσίας οποιουδήποτε πραγματικού ελέγχου από τη σκόπιμα υποβαθμισμένη και υποστελεχωμένη Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία μετατράπηκε σε Ανεξάρτητη Αρχή από τον περασμένο Φεβρουάριο, υπό τη διοίκηση ενός μάνατζερ που είχε διατελέσει προσωπάρχης σε μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους (Toyota Hellas, Sprider Stores, Alpha Bank Σερβίας κ.ο.κ.). Η κανονικοποίηση του θανάτου και η απαξίωση της ζωής και της εργασιακής μας δύναμης δεν χαρακτηρίζει όμως αποκλειστικά τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τους ιδιώτες εργολάβους του δημοσίου και των ιδιωτικοποιημένων πλέον επιχειρήσεων κοινής ωφελείας. Σε πολλούς δήμους έχουν σκοτωθεί εν ώρα εργασίας εργαζόμενοι που απασχολούνται στην καθαριότητα (Ζωγράφου, Περιστέρι, Θεσσαλονίκη, Ωρωπός, Μέγαρα, Ασπρόπυργος, Τήνος, Τριφυλία για να αναφέρουμε μόνο τα πιο πρόσφατα περιστατικά) λόγω της υποστελέχωσης και της μη τήρησης των στοιχειωδών μέτρων προστασίας. Η εργαζόμενη που σκοτώθηκε στον Δήμο Ζωγράφου τον Ιούλιο του 2017, συμβασιούχος σε πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, εξαναγκάστηκε να αναλάβει εργασία τρεις φορές εντός 33 ωρών, μέσα σε συνθήκες αφόρητης ζέστης. Σε αυτή την περίπτωση εργοδοτικής δολοφονίας εφαρμόστηκε το νόμιμο όριο της ελάχιστης ημερήσιας ανάπαυσης, που είχε περιοριστεί σε 11 από 12 ώρες με τον νόμο 4039 του 2012 (δεύτερο μνημόνιο).
Η επιδείνωση των όρων και των συνθηκών εκμετάλλευσης της εργασίας που συνεχίζεται αμείωτη εδώ και τρεις 
δεκαετίες είχε ως σημείο καμπής τα σκληρά προγράμματα λιτότητας που επέβαλλε το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ τα προηγούμενα χρόνια για να ανασυγκροτηθεί η κερδοφορία των καπιταλιστών και, ευρύτερα, η συνολική διαδικασία αναπαραγωγής του κεφαλαίου πάνω στην απαξιωμένη μισθωτή εργασία. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτής της επίθεσης ήταν η ψήφιση του νόμου 5053 («Γεωργιάδη») που ψηφίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο νόμος 5053 επέκτεινε τον μέγιστο αριθμό ωρών απασχόλησης ανά εβδομάδα από 48 σε 78 ώρες με στόχο την άμεση αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας μέσα από την επέκταση της εργάσιμης ημέρας. Το πενθήμερο, το οκτάωρο και η υπερωριακή αμοιβή καταργήθηκαν και τυπικά νομιμοποιώντας μια κατάσταση που ήδη αποτελούσε καθεστώς σε χιλιάδες επιχειρήσεις με καθεστώς αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας. Το νόμιμο πλέον καθεστώς 13 ωρών την ημέρα/6 ημερών την εβδομάδα μπορεί να επεκταθεί έτι περαιτέρω, καθώς ο ίδιος εργοδότης μπορεί κάλλιστα να εμφανίζεται με διαφορετικούς ΑΦΜ. Ταυτόχρονα, νομιμοποιήθηκε η απασχόληση των εργαζόμενων σε δύο θέσεις εργασίας πλήρους ωραρίου η οποία μέχρι πρότινος πραγματοποιείτο «μαύρα», δεδομένου του εξαναγκασμού που έχει επιβάλλει στις εργαζόμενες η καταβαράθρωση του βασικού αλλά και του μέσου μισθού τα τελευταία χρόνια ως προς την πραγματική του αγοραστική δύναμη. Επιπλέον, με τον νόμο 5053 εισήχθησαν στην Ελλάδα οι «συμβάσεις μηδενικών ωρών» που δημιουργούν ένα εργασιακό καθεστώς αβεβαιότητας και μόνιμης αναμονής το οποίο καθιστά τους εργαζόμενους όμηρους των βραχυπρόθεσμων αναγκών της εκάστοτε καπιταλιστικής επιχείρησης. Ακόμα, ο νόμος «Γεωργιάδη» διευκολύνει τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση ακόμα και στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εισάγοντας την έννοια της εξάμηνης «δοκιμαστικής περιόδου» σε συμβάσεις που μπορεί να διαρκούν μόλις ένα έτος, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν επιπρόσθετα σε αυτή την περίπτωση το επίδομα ανεργίας. Όσον αφορά τα εργοστάσια διαρκούς πυράς και τους χώρους εργασίας με τρεις βάρδιες, καταργείται η υποχρεωτική πρόσληψη εργαζόμενων για τη λεγόμενη τέταρτη βάρδια (τη βάρδια του σαββατοκύριακου) και επιτρέπεται η μονομερής επιβολή εξαήμερης εργασίας.
Η εικόνα της στυγνής επιβολής της υπερεργασίας χάριν της κερδοφορίας δεν θα μπορούσε να μη συμπληρώνεται από μέτρα ποινικοποίησης και καταστολής των αγώνων των εργαζομένων. Οι μεγάλες ελλείψεις σε εργατικά χέρια σε αρκετούς κλάδους της οικονομίας (πληροφορική, αγροτική παραγωγή, μεταποίηση, τουρισμός, κατασκευές – μόνο στις κατασκευές το Πολυτεχνείο υπολόγιζε τον περασμένο Φεβρουάριο την «έλλειψη» σε 200.000 εργαζόμενους), από τη σκοπιά της κερδοφορίας, διαγράφουν δυνατότητες για το ταξικό κίνημα καθώς η αυτο-οργάνωση των εργαζόμενων σε ταξικά σωματεία και συλλογικότητες βάσης θα μπορούσε να ανατρέψει τον συσχετισμό δύναμης υπέρ της τάξης μας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο νόμος 5053 ποινικοποιεί την απεργιακή δράση, εισάγοντας φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και πρόστιμο τουλάχιστον 5.000 ευρώ στους απεργούς που περιφρουρούν την απεργία τους ή/και καταλαμβάνουν τους χώρους εργασίας ή τις εισόδους τους. Παρότι οι εργατικοί αγώνες είναι πράγματι αδύναμοι και λιγοστοί απέναντι στην αναγκαιότητα της συγκυρίας, το κεφάλαιο και το κράτος αναγνωρίζουν τις λανθάνουσες δυνατότητες της τάξης μας και τον κίνδυνο που αποτελούν για αυτούς και για αυτό αβαντάρουν την απεργοσπασία με εξοντωτικές ποινές απέναντι σε όσους πάνε κόντρα σε αυτή.
Απέναντι σε αυτή την πολυμέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους, απέναντι στις ακραίες συνθήκες απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και της εργασιακής δύναμης τις οποίες βιώνουμε είναι αναγκαίο να οργανώσουμε αποτελεσματικά τις συλλογικές ταξικές αντιστάσεις μας. Κόντρα στη μετατροπή της ζωής μας απλώς σε έναν αγώνα ατομικής επιβίωσης, κόντρα στην κουλτούρα της ιδιώτευσης και του ενδοταξικού αλληλοφαγώματος, επιδιώκουμε να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς της τάξης μας και να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο στη δουλειά, στον δρόμο, στα τραίνα, στις καταιγίδες και τις πυρκαγιές, ως ένα πιθανό ενδεχόμενο που θεωρείται «μοιραίο». Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι πιο αναγκαία από ποτέ η ανασύνθεση της ισχύος της τάξης μας και η αυτο-οργάνωσή της στη βάση των πραγματικών αναγκών μας. Με τη συμμετοχή όλων μας στους ταξικούς αγώνες, μέσα από τις συνελεύσεις των ταξικών σωματείων μας και τη δημιουργία ευρύτερων αυτο-οργανωμένων ταξικών συλλογικοτήτων, με τη συμμετοχή μας στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες για όλα τα ζητήματα της καθημερινής ζωής (ζητήματα πόλης, λεηλασίας του φυσικού κόσμου από το κεφάλαιο, καταστολής κ.ο.κ.), με τη συμμετοχή μας στις διαδηλώσεις και την υπέρβαση του ασφυκτικού πλαισίου της αστικής νομιμότητας και των καπιταλιστικών διαχωρισμών στους αγώνες μας, αλλά και μέσα από μικρούς καθημερινούς αγώνες του καθένα και της καθεμίας από εμάς, να προχωρήσουμε την ταξική πάλη, ώστε να μην είμαστε απλώς βέβαιοι ότι όλοι και όλες θα γυρίσουμε στα σπίτια μας μετά την δουλειά αλλά και να αρχίσουμε να συγκροτούμε την ισχύ που θα μας επιτρέψει να τα διεκδικήσουμε όλα. Ώστε να μπορέσουμε να βάλουμε φρένο στις πολιτικές απαξίωσης των ζωών μας από το κράτος και το κεφάλαιο. Ώστε να ξαναβάλουμε μπροστά τα προλεταριακά μας συμφέροντα. Ώστε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την ανατροπή του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος και τη δυνατότητα του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού προς τον κομμουνισμό και την αναρχία. Μέχρι την αυτοκατάργηση της τάξης μας και όλων των τάξεων.
Πέμπτη, 14/12 στις 19:00 στην Νομική Σχολή Αθηνών (αμφιθέατρο 2, είσοδος απο Μασσαλίας)
Εκδήλωση – συζήτηση με θεματικές:
• Νέος εργασιακός νόμος
• Η εντατικοποίηση της εργασίας και οι εργοδοτικές δολοφονίες
• Η αναγκαιότητα ανασύνθεσης του ταξικού κινήματος
Παρασκευή, 15/12 στις 19:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Συνέλευση για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
Πέμπτη, 14/12 στις 19:00 στην Νομική Σχολή Αθηνών*
Εκδήλωση – συζήτηση με θεματικές:
- Νέος εργασιακός νόμος
- Η εντατικοποίηση της εργασίας και οι εργοδοτικές δολοφονίες
- Η αναγκαιότητα ανασύνθεσης του ταξικού κινήματος
Παρασκευή, 15/12 στις 19:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μπροστά σε αυτό τον συφερτό, που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν κεφάλαιο και κράτος, με την πλήρη απαξίωση μας ως εργατικό δυναμικό. Μπροστά στην διαρκή υποτίμηση μας και τη μετατροπή της ζωής μας σε αγώνα επιβίωσης. Κόντρα στην προσπάθεια ιδιώτευσης και της εξατομίκευσης των ζωών μας αλλά και της εργασίας μας, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτών. Για να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς της τάξης μας και να πάξουμε να λογίζουμε τον θάνατο στην δουλειά, στον δρόμο, στα τραίνα, στις καταιγίδες και τις πυρκαγιές, ως απλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να ανασυγκροτήσουμε και να οργανώσουμε την τάξη μας στην βάση των πραγματικών αναγκών της. Με τη συμμετοχή όλων μας στα ταξικά σωματεία, τους καθημερινούς κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες, τις διαδηλώσεις, την επιστροφή της βίας στο κεφάλαιο αλλά και μέσα από μικρούς καθημερινούς αγώνες του καθένα και της καθεμίας από εμάς, να προχωρήσουμε την ταξική πάλη, ωστέ να είμαστε βέβαιοι ότι όλοι και όλες θα γυρνάμε σπίτια μας μετά την δουλειά. Ώστε να βάλουμε φρένο στις πολιτικές απαξίωσης των ζωών μας από το κράτος και το κεφαλαίου. Ώστε να ξαναβάλουμε μπροστά τα προλεταριακά μας συμφέροντα. Ωστέ να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την ανατροπή του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος ως πιθανότητα ή μάλλον καλύτερα ως αναγκαιότητα. Μέχρι την κατάργηση της τάξης μας.
Παρέμβαση στον Πειραιά κ κάλεσμα στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας – Παρασκευή 15/12, 19:00, Σταδίου 29
Το μεσημέρι του Σαββάτου 9/12 πραγματοποιήθηκε ενημερωτική παρέμβαση στον σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Μοιράστηκαν κείμενα σχετικά με τις εργατικές δολοφονίες, την εντατικοποίηση της εργασίας και το νόμο Γεωργιάδη. Στην συνέχεια κρεμάστηκε πανό που καλεί στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας και κολλήθηκαν αφίσες για την προπαγάνδιση του διημέρου.
Παρακάτω επισυνάπτουμε το κείμενο της ομάδας που μοιράστηκε στην παρέμβαση και καλεί στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας:
ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ο πρόσφατος θάνατος του 50χρονου εργάτη, που καταπλακώθηκε από μεγάλη ποσότητα χώματος εκτελόντας 
εργασίες ύδρευσης στον Άνω Σαλμενίκο Αιγιάλειας, έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα εργοδοτικών δολοφονιών,η οποία αγγίζει τους 162 νεκρούς της τάξης μας, μόνο το 2023. Διανύοντας μια εποχή όπου το κεφάλαιο και το κράτος, μέσω των πολιτικών τους, επιβαλλάνουν την κανονικοποίηση του θανάτου και την απαξίωση της εργατικής μας δύναμης αλλά εν τέλει και της ίδιας μας της ζωής, το να πεθαίνεις στον χώρο εργασίας σου έχει γίνει πλέον απλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Με την εργασία, προς χάριν της αναγκαιότητας αναπαραγωγής του κεφαλαίου εντός της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης, να εντατικοποιείται συνεχώς και να εξατομικέυεται, χάνοντας σιγά σιγά την υπόσταση της ως συλλογική δραστηριότητα, με τους μισθούς να συρρικνώνονται διαρκώς και την ακρίβεια να τσακίζει κάθε λαϊκό νοικοκυριό, η τάξη μας φαίνεται να είναι αυτή που πληρώνει πάλι τα σπασμένα των καπιταλιστών, πολλές φορές μάλιστα και με το ίδιο της το αίμα. Οι πολυάριθμες εργοδοτικές δολοφονίες και η περεταίρω εξαθλίωση των ζωών μας, σαν αποτέλεσμα της εντατικοποίησης της δουλειάς, των ελλιπών μέτρων προστασίας και του ξεχειλώματος του ωραρίου, έρχονται πλέον να επικυρωθούν ως η νέα κανονικότητα στους χώρους εργασίας, με το νέο νόμο Γεωργιάδη.
Ο νέος νόμος για τα εργασιακά που ψηφίστηκε στην Βουλή τον Σεπτέμβριο, σαν συνέχεια του νόμου Χατζηδάκη αλλά και των νόμων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έρχεται να βάλει ταφόπλακα σε όποια κατάκτηση της εργατικής τάξης, συντελώντας παράλληλα στην πλήρη απαξίωση της και την πορσπάθεια κάμψης κάθε αντίστασης από μέρους της. Ο νόμος Άδωνι έρχεται μεταξύ άλλων να επικυρώσει νομικά την κατάργηση του οκταώρου, δίνοντας την «δυνατότητα» στους εργαζομένους – οι οποίοι αναγκάζονται ήδη να εργάζονται σε πάνω από μία δουλειές, αφού ο βασικός μισθός δεν φτάνει ούτε για τα βασικά- να δουλεύουν εώς και 13 ώρες τη μέρα, μέχρι και σε δύο εργοδότες, νομιμοποιώντας έτσι το καθεστώς της υποδηλωμένης και αδήλωτης εργασίας. Επιπλέον, με την εφαρμογή των συμβάσεων μηδενικών ωρών – με τα αφεντικά να έχουν το δικαίωμα πλέον να ειδοποιήσουν για την παροχή εργασίας ακόμα και εώς 24 ώρες πριν – ο νέος νόμος οδηγεί σε σχέσεις ομηρίας των εργαζομένων και σε καθεστώς μόνιμης αναμονής, εντείνοντας έτσι την ήδη υπάρχουσα αβεαιότητα τους, ενώ με τη μείωση της δοκιμαστικής περιόδου σε 6 μήνες από έναν χρόνο, όσοι δουλεέυουν μένουν εκτεθιμένοι σε απολύσεις, χωρίς κανένα δικαίωμα σε αποζημίωση. Τέλος, σε μια περίοδο όπου οι εργατικοί αγώνες είναι λιγοστοί μπροστά στην αναγκαιότητα της συγκυρίας, κράτος και κεφάλαιο έρχονται, μέσω αυτού του νόμου, να ανακόψουν κάθε προσπάθεια αντίστασης και αγώνα της τάξης μας, ακόμα και των νομικά εώς σήμερα κατοχηρωμένων, ποινικοποιώντας τον συνδικαλισμό και την απεργία, και αβαντάροντας την απεργοσπασία με εξοντωτικές ποινές απέναντι σε όσους πάνε κόντρα σε αυτή.
Μπροστά σε αυτό τον συφερτό, που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν κεφάλαιο και κράτος, με την πλήρη απαξίωση μας ως εργατικό δυναμικό. Μπροστά στην διαρκή υποτίμηση μας και τη μετατροπή της ζωής μας σε αγώνα επιβίωσης. Κόντρα στην προσπάθεια ιδιώτευσης και της εξατομίκευσης των ζωών μας αλλά και της εργασίας μας, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτών. Για να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς της τάξης μας και να πάξουμε να λογίζουμε τον θάνατο στην δουλειά, στον δρόμο, στα τραίνα, στις καταιγίδες και τις πυρκαγιές, ως απλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να ανασυγκροτήσουμε και να οργανώσουμε την τάξη μας στην βάση των πραγματικών αναγκών της. Με τη συμμετοχή όλων μας στα ταξικά σωματεία, τους καθημερινούς κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες, τις διαδηλώσεις, την επιστροφή της βίας στο κεφάλαιο αλλά και μέσα από μικρούς καθημερινούς αγώνες του καθένα και της καθεμίας από εμάς, να προχωρήσουμε την ταξική πάλη, ωστέ να είμαστε βέβαιοι ότι όλοι και όλες θα γυρνάμε σπίτια μας μετά την δουλειά. Ώστε να βάλουμε φρένο στις πολιτικές απαξίωσης των ζωών μας από το κράτος και το κεφαλαίου. Ώστε να ξαναβάλουμε μπροστά τα προλεταριακά μας συμφέροντα. Ωστέ να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την ανατροπή του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος ως πιθανότητα ή μάλλον καλύτερα ως αναγκαιότητα. Μέχρι την κατάργηση της τάξης μας.
Ταξική Αντεπίθεση [Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών]
