Παγκόμια ημέρα γυναικών 8 Μάρτη, φεμινιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα

Αθήνα: 17:30 στα Προπύλαια, 18:30 στην πλατεία Συντάγματος

Θεσσαλονίκη: 18:00 Καμάρα, 19:00 Άγαλμα Βενιζέλου

Πάτρα: 18:00 , πλατεία Γεωργίου

Λάρισα: 19:30, κεντρική πλατεία

Ιωάννινα: 18:30, Περιφέρεια Ηπείρου

Ηράκλειο: 18:30, πλατεία Λιονταριών

Αλεξανδρούπολη: 19:00, Αναγνωστήριο Ιατρικής

Μυτιλήνη: 18:30 πλατεία Σαπφούς

Σπάρτη: 19:00 στην κεντρική πλατεία

---

ΑΘΗΝΑ

Μέσα σε οδύνη για τον άδικο χαμό τόσων νέων ανθρώπων και την οργή για την εγκληματική ανευθυνότητα των κυβερνώντων, γιορτάζουμε φέτος την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

166 χρόνια μετά τη ματωμένη εξέγερση των εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης οι γυναίκες συνεχίζουμε να παλεύουμε διεκδικώντας ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη.

Τη χρονιά που πέρασε ζήσαμε την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, ζήσαμε τις κινητοποιήσεις των γυναικών ενάντια στην απαγόρευση των αμβλώσεων στις ΗΠΑ, ζήσαμε τη μαζική αντίδραση στη σεξουαλική παρενόχληση και την έμφυλη βία.

Πλάι σ’αυτά γίναμε μάρτυρες περισσότερων από 20 γυναικοκτονιών, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενός 12χρονου κοριτσιού, του βιασμού μιας νεαρής γυναίκας στο ΑΤ Ομόνοιας αλλά και της συγκάλυψης των δραστών και της αβελτηρίας για δικαίωση των θυμάτων.

166 χρόνια μετά οι γυναίκες παραμένουμε τα πρώτα θύματα της φτώχειας, των κοινωνικών διακρίσεων και των μισθολογικών διαφορών και συνεχίζουμε να βιώνουμε τον θεσμικό και τον καθημερινό σεξισμό.

Διαδηλώνουμε και διεκδικούμε για μας και για την επόμενη γενιά να μπορούμε να ζούμε ισότιμα και χωρίς φόβο, απολαμβάνοντας τη ζωή.

Συμμετέχουμε στα καλέσματα στις 13:00 πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 Προπύλαια.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

---

8 Μάρτη – Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται αλλά κατακτιέται μέσα από τον αγώνα

Να γκρεμίσουμε το κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία

Οργάνωση και αγώνας για τη Χειραφέτηση και την Αναρχία

Όλες και όλοι στις διαδηλώσεις

Αθήνα: Συγκέντρωση και πορεία 13.00, Κλαυθμώνος και 18.30, Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη: Διαδήλωση 18.00, Καμάρα

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

---

Ανακοίνωση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Την Πέμπτη 23/2 πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την οργάνωση της παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επερχόμενη εκλογική μάχη.

Οι εκλογές είναι μία κεντρική πολιτική μάχη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει σ’ αυτές με στόχο το μαύρισμα της κυβέρνησης του πολέμου, της φτώχειας, του ρατσισμού και του σεξισμού να σημάνει την ανάγκη ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενάντια στην συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, και κάθε κυβέρνησης που θα βγει από τις κάλπες και θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, για να βγει ενισχυμένη η αντικαπιταλιστική αριστερά, για να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί κάθε αγωνίστρια/η, δύναμη, ρεύμα, που παλεύει για την Αριστερά της ανατροπής, την ανεξαρτησία της από τις αδιέξοδες και αποτυχημένες λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού και του κοινοβουλευτικού δρόμου, να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της, να συμπορευτούν και να στηρίξουν αποφασιστικά αυτή την προσπάθεια.

Έχουμε μπει σε μία προεκλογική περίοδο που από τη μία η κυβέρνηση της ΝΔ και η άρχουσα τάξη συνεχίζουν τις επιθέσεις πάνω στην εργατική τάξη και τη νεολαία και από την άλλη πρωταγωνιστούν οι μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις διαρκείας και απεργίες των εργαζόμενων από τη Τέχνη και τον Πολιτισμό μέχρι την εκπαίδευση, τα νοσοκομεία και την ενέργεια. Υπόβαθρο αυτής της εξέλιξης είναι η «πολυκρίση» του καπιταλισμού.

Μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας πάλεψαν και παλεύουν ενάντια στη κυβέρνηση της ΝΔ και στις πολιτικές της και αναζητούν εκείνη την Αριστερά που θα δίνει πολιτική στήριξη και νικηφόρα προοπτική στους αγώνες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε και δίνει διαρκώς «διαπιστευτήρια» στην άρχουσα τάξη, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Το ΚΚΕ, παρά τα «μεγάλα λόγια» κλείνει τους αγώνες στην προεκλογική περίοδο, ενώ το ΜΕΡΑ25 υπόσχεται μία ψεύτικη «ρήξη» μέσα από το κοινοβούλιο και τους θεσμούς.

Το καθήκον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να ανταποκριθεί στους αγώνες και στις αναζητήσεις όλου αυτού του μαχητικού κομματιού της εργατικής τάξης και της νεολαίας, να συνδεθεί πολιτικά με τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια τους, να συμβάλλει στον προσανατολισμό τους, ώστε να στρέφονται ενάντια στην εκμετάλλευση, τις ιδιωιτκοποιήσεις, την «αγορά» που είναι ο κοινός παρανομαστής των προβλημάτων. Για την εξάπλωση και γενίκευση των μαχών που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την απεργία στη παγκόσμια μέρα για την απελευθέρωση των γυναικών στις 8 Μάρτη και τις απεργιακές συγκεντρώσεις (για την Αθήνα, 1.00μμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος). Καλεί στις συγκεντρώσεις που οργανώνονται πανελλαδικά την ίδια μέρα από φεμινιστικές συλλογικότητες (για την Αθήνα στις 6.30μμ στο Σύνταγμα). Δίνει μάχη για την επιτυχία των αντιρατσιστικών – αντιφασιστικών συλλαλητηρίων στις 18 Μάρτη με κεντρικό αίτημα: «ανοικτά σύνορα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες- όχι άλλες δολοφονίες στο Αιγαίο και την Μεσόγειο». Καλεί στην Αθήνα συγκέντρωση 3.00 Ομόνοια (προσυγκέντρωση 2.00 στην Πλατεία Βικτωρίας)

Στην κατεύθυνση αυτή αποφασίστηκε:

– Να δοθεί Συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 2 Μάρτη, 11.30 πμ στο ΤΕΕ.

– Οι Τοπικές/Κλαδικές Επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να οργανώσουν εκδηλώσεις, παρεμβάσεις και περιοδείες σε χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, παλεύοντας με ενωτικό τρόπο για την πολιτική παρουσία και την ανασυγκρότηση ολόκληρης της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς. Στην Αθήνα να παραγματοποιήσει συγκέντρωση στις 13/3.

– Να εκδοθούν μέσα στη βδομάδα νέα υλικά (αφίσα, προκήρυξη) για την προεκλογική καμπάνια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να συγκροτηθούν επιτροπές για την συγκρότηση των ψηφοδελτίων και την οργάνωση εκδηλώσεων πανελλαδικά.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσει και αυτή την εκλογική μάχη με στόχο να δυναμώσει η Αριστερά που στέκεται αποφασιστικά στους αγώνες, που επιμένει στην πραγματική ρήξη με τον καπιταλισμό, που παλεύει για την ανατροπή του.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

---

8 Μάρτη 2023 18:00 Σύνταγμα

RiseUp4Rojava Greece

---

Από το Ιράν μέχρι το Μεξικό…Από τη Χιλή μέχρι την Ελλάδα…Αγώνας ενάντια σε πατριαρχία και καπιταλισμό για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία.

Η 8η Μάρτη, που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, αποτελεί μέρα μνήμης των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. Αγώνες στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο, αγώνες που είναι πιο επιτακτικοί από ποτέ.

Οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία και οι ομοφοβικές επιθέσεις αποτελούν μια κανονικοποιημένη κατάσταση ενώ κράτος και αστική δικαιοσύνη διασπείρουν τον ιό της πατριαρχίας, προστατεύουν βιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές, παιδεραστές και συγκαλύπτουν κυκλώματα βιαστών, μαστροπείας, παιδεραστίας.

Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οργανωνόμαστε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, ριζοσπαστικοποιούμε τις διεκδικήσεις μας, απαιτούμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον «ρόλο» και «θέση» της γυναίκας πηγάζει από αυτήν.

Όλες και όλοι στη διαδήλωση την Τετάρτη 8 Μάρτη στην πλατεία Συντάγματος στις 6:30µµ.

Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου

---

Εδώ και κάποια χρόνια παρακολουθούμε τις προσπάθειες του κράτους να αφομοιώσει τις φωνές που υψώνονται ενάντια στην πατριαρχία, να αποριζοσπαστικοποιήσει και να αποπολιτικοποιήσει την οργή των καταπιεζόμενων που απειλεί τις δομές της εξουσίας του σε όλες τις εκφάνσεις τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που κράτος και καπιταλισμός επιδιώκουν να απορροφήσουν τις αντιστάσεις και έτσι ό,τι δεν μπαίνει στα καλούπια της δημοκρατίας και του θεσμικού φεμινισμού αντιμετωπίζεται με βία και καταστολή.

Σήμερα λοιπόν, παράλληλα με την συνέχιση των πολιτικών αφομοίωσης από την κρατική διαχείριση, βλέπουμε σωρεία δικαστικών αποφάσεων εις βάρος κακοποιημένων θηλυκοτήτων, με αθωώσεις ή απελευθερώσεις μπάτσων, βιαστών και νταβατζήδων (βλ. υποθέσεις trafficking Κολωνού και Ηλιούπολης, βιασμός στο ΑΤ Ομόνοιας κ.α.), η όξυνση της καταστολής φεμινιστικών πορειών, η προσπάθεια για αμφισβήτηση του δικαιώματος στην έκτρωση από συντηρητικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, το νέο νομοσχέδιο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν την ατζέντα μηδενικής ανοχής της κυβέρνησης, πλέον πέρα από τα προσχήματα. Το ταξικό και πατριαρχικό πρόσημο που είχε ανέκαθεν η δικαστική εξουσία, σήμερα γίνεται πιο έκδηλο από ποτέ. Επομένως, είναι προφανές οτι κράτος και πατριαρχία επιχειρούν να επιτεθούν συνολικά στο φεμινιστικό κίνημα και να αντιστρέψουν το θετικό κλίμα που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια, όσο και αν επιθυμούν να μας πείσουν για το αντίθετο με γιορτούλες, δήθεν ευνοϊκες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και τα περίφημα τετραψήφια νούμερα των μπάτσων για την «υποστήριξη» των κακοποιημένων γυναικών. Γιατί, ο χώρος που κερδήθηκε έκανε λίγο πιο ορατό τον πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στη δικαστική αίθουσα και παντού. Και όταν ο πόλεμος γίνει πιο φανερός, ολοφάνερη θα είναι και η διεξαγωγή του, περνώντας από την απόπειρα αφομοίωσης στην μηδενική ανοχή, την βίαιη καταστολή και την εκδίκηση.

Μία εκδίκηση που αποτελεί κομμάτι της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Μιας επίθεσης η οποία συντελείται παράλληλα μέσω των συνόρων και των pushbacks, της μισθωτής σκλαβιάς, της ανεργίας, του ρατσισμού στους χώρους εργασίας έως και την αόρατη αναπαραγωγική δουλειά μέσα στο σπίτι. Γιατί η πατριαρχία πάει χέρι-χέρι με το κράτος, τον καπιταλισμό και τον εθνικισμό, διαμορφώνοντας ένα σύστημα που βασίζεται και σε πολιτικές θανάτου για να διαφυλάξει την ύπαρξή του. Η οικονομική, περιβαλλοντική και υγειονομική κρίση, η ακρίβεια, οι πόλεμοι, τα σύνορα και ο εκτοπισμός ανθρώπων και άλλων έμβιων όντων, οδηγούν στην εκμετάλλευση των από τα κάτω. Συνεπώς, η διαχείρισή τους εξοπλίζεται από μία κοινή φαρέτρα: αυτήν της προπαγάνδας των ΜΜΕ, της βίας, της καταστολής και των καθεστώτων έκτακτης ανάγκης. Ακόμη, η παραχώρηση πεδίων στους φασίστες, στις alt-right φωνές και στην αντιφεμινιστική ρητορική τους δεν είναι τυχαία, είναι στην πραγματικότητα η σύμπλευση της κρατικής διαχείρισης μαζί τους.

Έτσι, παρά το ευνοϊκότερο κλίμα των προηγούμενων χρόνων, βρισκόμαστε ακόμα σε μία δυσμενή συνθήκη. Οι γυναικοκτονίες και οι δολοφονίες λόγω έμφυλων χαρακτηριστικών, οι κακοποιήσεις και οι παρενοχλήσεις στο δρόμο, το σπίτι και τους χώρους εργασίας συνεχίζονται αμείωτες. Η αορατοποίηση ή/και η στοχοποίηση queer και trans ατόμων που κλονίζουν την ετεροπατριαρχική κανονικότητα είναι ακόμα καθεστώς. Η έλλειψη αυτοοργανωμένων και οριζόντιων δομών φροντίδας, και πρόληψης ή διαχείρισης της πατριαρχικής βίας αλλά και γενικά της καθημερινότητάς μας σε επίπεδο γειτονιάς, αποτελεί εμπόδιο για την εξέλιξη των από τα κάτω φεμινιστικών αγώνων. Όμως τρεφόμαστε με ελπίδα βλέποντας ότι ένα κομμάτι ορατότητας φαίνεται να έχει έρθει για να μείνει, ενώ πολλές φεμινιστικές και queer ομάδες έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σε όλο τον ελλαδικό χώρο και σε κάθε γειτονιά της μητρόπολης. Ταυτόχρονα, οι φωνές και τα σώματά μας συνεχίζουν να στοιχειώνουν το δρόμο σε κάθε πορεία, ξανά και ξανά, όλο και πιο οργισμένα, διεκδικώντας χώρο και επαναφέροντας την σύγκρουση στη σφαίρα του πραγματικού.

Η 8η Μάρτη, λοιπόν, δεν είναι γιορτή. Είναι μία ακόμη αφορμή να συνδεθούμε με το νήμα των φεμινιστικών αγώνων του παρελθόντος, γειώνοντας στο σήμερα τον πόλεμο ενάντια στην πατριαρχία και ενάντια σε κάθε εξουσία. Φέτος κατεβαίνουμε και πάλι στο δρόμο για να συνδέσουμε το δίκιο με την εξέγερση, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στον επαναστατικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων.

Αλληλεγγύη στην τρανς-φεμινιστική εξέγερση στο Ιραν

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΟΣ, ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ

8η ΜΑΡΤΗ ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Πορεία Τετάρτη 8/3 στις 18:00 – Σύνταγμα

Ανοιχτή συνέλευση για την διοργάνωση αναρχο-queer φεμινιστικού μπλοκ στην πορεία της 8ης Μάρτη

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

---

Παρα τις προσπαθειες κρατους και κεφαλαιου να αποπολιτηκοποιησουν και να εμπορευματοποιησουν τον συμβολισμο της 8η μαρτη ο οποιος εχει ξεκαθαρα αντιπατριαρχικα,αντιεξουσιαστικα και ταξικα χαρακτηριστικα, εμεις αντιλαμβανομαστε τον αγωνα εναντια στη πατριαρχια ως εναν αγωνα συνεχη και μαχητικο εξω απο τα ορια του θεσμικου φεμινισμου και της δημοκρατιας. Ετσι και αλλιως , η συγκεκριμενη μερα δεν ειναι γιορτη , αλλα ενα σημειο αναφορας ωστε να στεκομαστε συλλογικα και μαχητικα στο δρομο. Γι αυτο και εμεις στηριζουμε τις απεργιακες συγκεντρωσεις και την πορεια. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΡΤΟΣ,ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ,ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

13:00 Πλατεια Κλαυθμωνος, 18:00 Συγκεντρωση-Πορεια Συνταγμα

Αναρχικό Στέκι Γεωπονικού

---

Όλες όλοι στις πορείες συγκεντρώσεις την Τετάρτη 8 Μάρτη, 13:00 πλατεία Κλαυθμώνος ,18:00 πλατεία Συντάγματος.

Να γίνουμε ξανά απειλή!

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι πα.πει.

 

 

---

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ – ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ – ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Ένα ποτάμι οργής σαρώνει τη χώρα μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπτη. Οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και σε όλη την Ελλάδα, οι κινητοποιήσεις εργαζομένων, φοιτητ(ρι)ών και μαθητ(ρι)ών συναντήθηκαν με τη συλλογική έκφραση του πένθους και της οργής στο δρόμο και έσπασαν το πέπλο σιωπής που ήθελαν να επιβάλουν η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το κυβερνητικό αφήγημα, που αλλάζει διαρκώς και ανεπιτυχώς, από το “φταίει ο σταθμάρχης” στις καθυστερημένες και κενές νοήματος “συγγνώμες” του πρωθυπουργού δεν πείθει καμία και κανέναν, αντίθετα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Οι προφητικές καταγγελίες και τα εξώδικα των εργαζομένων που επεσήμαναν τις τρομακτικές ελλείψεις και τους κινδύνους για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων δεν επιτρέπουν καμία συγκάλυψη.

Η ΝΔ, το κόμμα που εξύψωσε όσο κανείς το αφήγημα της “ασφάλειας”, επισφραγίζει το τέλος της τετραετίας της με μία ανείπωτη τραγωδία που μαρτυρά ότι οι ζωές μας βάλλονται και παίζονται στα ζάρια διαρκώς. Η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των δημοσίων συγκοινωνιών από σειρά κυβερνήσεων, η απαξίωση και η πλήρης εγκατάλειψη των δημοσίων υποδομών είναι οι ένοχοι και για το έγκλημα αυτό. Το ίδιο συνέβη και στην πανδημία, όταν οι προτεραιότητες ήταν η καστατολή και οι απαγορεύσεις την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας κατέρρεαν και δεν ενισχύονταν με γιατρούς και εξοπλισμό. Το ίδιο επίσης και στις πυρκαγιές του καλοκαιριού, την ώρα που καιγόταν η Αττική και η Εύβοια ξεγυμνωνόταν ένας υποστελεχωμένος σε υποδομές κρατικός μηχανισμός. Σε όλα τα παραπάνω το κυβερνητικό αφήγημα περιστρέφονταν γύρω από την “ατομική ευθύνη”, σε διαγγέλματα που έδινε ο πρωθυπουργός σε διαλείμματα από τις διακοπες του, ενώ αποδεικνύονταν κάθε φορά ότι οι μόνοι που πραγματικά δίνουν τη μάχη για τη ζωή είναι οι εργαζόμενοι/ες, ο λαός αυτού του τόπου.

Είναι εξοργιστική από την πλευρά του πρωθυπουργού η διαρκής προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών με σκοπό την πολιτική του επιβίωση και προκειμένου να αποσοβηθεί όσο είναι δυνατόν το πολιτικό κόστος, η στημένη παραίτηση του υπουργού μεταφορών και η μετάθεση των εκλογών για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Είναι μια αδίστακτη κυβέρνηση που φέρει πρώτη την πολιτική ευθύνη της ανείπωτης τραγωδίας, να επωμιστεί το κόστος- ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ! Επίσης, απαιτούμε να διερευνηθούν μέχρι τέλους οι ποινικές ευθύνες κρατικών και εταιρικών προσώπων – να τιμωρηθούν οι ένοχοι!

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ- ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ

Το έγκλημα στα Τέμπη έρχεται ως συνέχεια μιας εχθρικής πολιτικής απέναντι στους/στις εργαζόμενους/ες και τη νεολαία αυτού του τόπου. Η λιτότητα και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το διαρκές έγκλημα με αυτουργούς όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με όργανα του εγκλήματος τα 3 μνημόνια και τους εκατοντάδες νόμους που τα συνόδευσαν. Όχι απλώς δεν σταμάτησε αυτή η πολιτική το 2018, όπως ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για την κάλπικη έξοδο από τα μνημόνια, αλλά εδραιώθηκε με συμφωνίες που κρατάνε τη χώρα δέσμια στα πλεονάσματα και την αποπληρωμή του χρέους για άλλα 50 χρόνια. Σε αυτά τα πλαίσια, τα δημόσια αγαθά και οι υποδομές, όλα όσα δημιουργήθηκαν κυρίως μέσα από τη φορολόγηση του λαού, εγκαταλείφθηκαν και ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες. Οι συνεργοί του εγκλήματος είναι πάρα πολλοί και δεν μπορούν σήμερα να θρηνούν υποκριτικά στο πλευρό ενός συγκλονισμένου λαού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πίεζε για ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών από το 2013, μετά το δεύτερο μνημόνιο και έθεσε τον όρο στο τρίτο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηγήθηκε της ιδιωτικοποίησης με τη συμφωνία με τη Ferrovie dello Stato Italiane Group το 2017, ενώ ο πρόεδρος του, Αλέξης Τσίπρας, θριαμβολογούσε τον Σεπτέμβριο του 2017 καθώς “η χώρα γλίτωσε ένα μεγάλο βάρος”. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ στήριξαν τη συγκεκριμένη συμφωνία καθώς και όλο το πακέτο των ιδιωτικοποιήσεων της τελευταίας δεκαετίας: ΟΠΑΠ, περιφερειακά αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα – εξάλλου με δικές τους ψήφους συγκροτήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ το 2011 με στόχο να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία.

Ειδικότερα σε σχέση με τις συγκοινωνίες και τα τρένα, πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαύλου κύκλου υποβάθμισης-ιδιωτικοποίησης- νέας υποβάθμισης. Οι ίδιες κυβερνήσεις που άφησαν τις υποδομές να παρακμάσουν, εμφανίστηκαν ως «εξυγιαντές» και προώθησαν την ιδιωτικοποίηση. Η ιδιωτικοποίηση δεν έφερε κανένα όφελος για το δημόσιο, ούτε καν χρηματικό: η Ferrovie dello Stato Italiane Group αγόρασε τον ΟΣΕ για μόλις 45 εκατομμύρια ευρώ, ενώ επιδοτείται 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από το ελληνικό κράτος για όλα τα δρομολόγια καθώς ακόμα και η γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη αντιμετωπίστηκε ως «άγονη». Συνεπώς, η συμφωνία στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτικοποίηση με κρατικά χρήματα.

Επιπλέον, μέσα σε αυτές τις συμφωνίες, υπήρχαν όροι σχετικά α) με την ευθύνη του κράτους να συντηρήσει τις γραμμές και β) την ευθύνη των εταιρειών να προχωρήσουν σε επενδύσεις. Οι όροι αυτοί υποτίθεται θα αντιμετώπιζαν τις χειρότερες συνέπειες της ιδιωτικοποίησης αλλά, στην πραγματικότητα, την επιδείνωσαν. Με τη διάκριση υποδομών-τρένων, η Hellenic Train κράτησε το κερδοφόρο κομμάτι χωρίς καμία ουσιαστική ευθύνη, ενώ το κράτος, συρρικνώνοντας κι άλλο τα απομεινάρια του ΟΣΕ, ουσιαστικά εγκατέλειψε τις υποδομές. Οι δε επενδύσεις δεν έγιναν ποτέ ή έγιναν μόνο για έργα βιτρίνας (όπως το «ασημένιο βέλος») που δεν προσέφεραν τίποτα στις υποδομές και τις συγκοινωνίες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι σήμερα να συσκοτίζουν τις ευθύνες τους Hellenic Train και ΟΣΕ, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, ενώ από κοινού εμπαίζουν τις οικογένειες των θυμάτων και έναν ολόκληρο λαό που θρηνεί.

ΒΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ – ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΧΡΥΣΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ

Από αυτή την άποψη, η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικού-εταιρικού εγκλήματος, που όμοια τους υπάρχουν πάρα πολλά σε διεθνές πλαίσιο. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως έκφραση του σύγχρονου καπιταλισμού, παράγει διαρκώς τέτοια φαινόμενα εκμετάλλευσης και απαξίωσης δημοσίων αγαθών με καταστροφικά αποτελέσματα για την κοινωνική πλειοψηφία. Αναδεικνύεται έτσι και η σαθρότητα όλων των θεωριών περί «επιχειρηματικότητας» και «καινοτομίας» καθώς η ουσία του καπιταλισμού έγκειται στην εκμετάλλευση και στην αρπαγή. Οι μεγάλες επιχειρήσεις γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσουν το κεφάλαιο τους αφού οι υπερεθνικοί οργανισμοί (ΕΕ-ΔΝΤ) και οι «πρόθυμοι» των εθνικών κυβερνήσεων θα τους προσφέρουν πρόσβαση σε εύκολα κέρδη χωρίς ρίσκο, για τους ίδιους και τεράστιους κινδύνους για τον λαό. Τελικά, αυτοί που την πληρώνουν πάντα είναι οι φτωχοί/ες, αυτοί και αυτές είναι, εξάλλου, που χρησιμοποιούν τις δημόσιες υποδομές, είναι ένας πόλεμος απέναντι στην εργατική τάξη που η ζωή της βάλλεται διαρκώς και με κάθε τρόπο.

Το κύμα οργής που έχει ξεσπάσει σε όλη τη χώρα για το δυστύχημα στα Τέμπη πρέπει να συνεχίσει με επόμενα μεγάλα ραντεβού στο δρόμο, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, με κλιμάκωση του αγώνα. Η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνη της, δεν δίστασαν λίγες μέρες μετά το τραγικό συμβάν να καταθέσουν στη βουλή νομοσχέδιο που, με την ίδια λογική κατάτμησης του δημοσίου φορέα και δημιουργίας ανεξάρτητης αρχής, ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Τώρα είναι η ώρα που οι επί μέρους αγώνες: ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στους πλειστηριασμούς κλπ. πρέπει να συντονιστούν σε ένα μεγάλο κίνημα υπεράσπισης της ζωής μας, υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών απέναντι στην υφαρπαγή και απαξίωση της δημόσιας περιουσίας. Η φωνή μας να ακουστεί σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο και σχολή, σε όλες τις γειτονιές, στους δρόμους!

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ -ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

• Δικαιοσύνη για τα θύματα και τις οικογένειες τους – Τιμωρία των ενόχων – Καμία συγκάλυψη
• Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων – Παραίτηση του πρωθυπουργού
• Καμία αυταπάτη για ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Όλα τα κόμματα των μνημονίων είναι πολιτικοί αυτουργοί του εγκλήματος
• Άμεση κρατικοποίηση της TrainOSE χωρίς αποζημίωση
• Ενιαίο, δημόσιο και ασφαλές σύστημα συγκοινωνίας για όλη τη χώρα
• Εθνικοποίηση όλων των βασικών υποδομών της χώρας. Ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες, διαδίκτυο για όλο τον λαό

Καλέσματά:

• Αθήνα,  Πλατεία Συντάγματός, 18.30
• Θεσσαλονίκη, Άγαλμα Βενιζέλου, 19.00

Αναμέτρηση

---

18:30 ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ και πορεία προς τον ΣΤΑΘΜΟ ΛΑΡΙΣΗΣ.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΙΣΤΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑΝΕ!

Συντονισμός σπουδαστών/τριών δραματικών σχολών – κατάληψη Τσίλλερ

 

---

Η 8η Μάρτη αποτελεί για μας μια ημέρα μνήμης και αγώνα ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση κάθε μορφής, μια μέρα απεργίας και όχι μια μέρα γιορτής. Οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, τα τρανς και μη δυαδικά άτομα βιώνουμε μια ασφυκτική καθημερινότητα σε όλο το φάσμα της οικογενειακής, κοινωνικής και εργασιακής μας πραγματικότητας. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, με τη συνεχή και αυξανόμενη φτωχοποίηση, με τις έμφυλες ανισότητες και με τον θεσμικό και κοινωνικό σεξισμό έχουν οδηγήσει στην αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας. Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωπα με κυκλώματα trafficking, παιδοβιασμούς, γυναικοκτονίες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς. Υποθέσεις στις οποίες το σύστημα, παρόλο το υποκριτικό του ενδιαφέρον, συνεχίζει να καλύπτει και να ξεπλένει τους δράστες αφού αποτελούν σάρκα από τη σάρκα τους, όλοι μέλη της οικονομικής πολιτικής ελιτ. Δεν ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα, μέσα στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό πλαίσιο, παραμένει δομικό στοιχείο η θεώρηση ότι βασικός ρόλος των γυναικών και των θηλυκοτήτων είναι η φροντίδα του σπιτιού, αλλά και όλων των μελών της οικογένειας. Δηλαδή όλο το πλήθος και εύρος της αναπαραγωγικής εργασίας πέφτει στις πλάτες μας.

Απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, εμείς προτάσσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση που θα ζούμε με αξιοπρέπεια. Γυναίκες, θηλυκότητες, τρανς και μη δυαδικά άτομα, ντόπιες, μετανάστριες, όλες μαζί ενώνουμε τις φωνές μας στο δρόμο και συμμετέχουμε αύριο 8 Μαρτίου όλη μέρα στη γενική απεργία ενάντια στους δολοφόνους της τάξης μας και στηρίζουμε όλες τις διαδηλώσεις της απεργιακής ημέρας που ιστορικά συνδέεται με τον αγώνα των γυναικών για διεκδίκηση και αξιοπρέπεια.

Όλες και όλοι στη γενική απεργία! Όλη μέρα στο δρόμο!

12:30 Χαυτεία και 18:00 πλατεία Συντάγματος

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ

ΑΝΤΛΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontana

---

8 Μάρτη, μέρα Εξέγερσης για την γυναικεία και την ταξική απελευθέρωση

Καλέσματα: Τετάρτη 8 Μάρτη – 12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) – 18:30 Σύνταγμα.

Δύο αιώνες περίπου μετά από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες των γυναικών κλωστοϋφαντουργών στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, μια από τις πρώτες ιστορικά καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών που γνώρισε άγρια καταστολή, βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία βαθιάς και -όπως όλα δείχνουν- αξεπέραστης συστημικής κρίσης. Η ακρίβεια σαρώνει, ο φασισμός επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται. Η γενικευμένη αυτή κρίση αντανακλάται άμεσα στο ζήτημα της έμφυλης καταπίεσης. Στο πεδίο της εργασιακής εκμετάλλευσης, συνεχίζουμε ως γυναίκες να δεχόμαστε κατάφωρη επίθεση, είτε μιλάμε για άμεση μείωση μισθού, είτε για έμμεση, μέσω των αλλεπάλληλων κυμάτων ανατιμήσεων και ακρίβειας βασικών αγαθών, είτε για τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Τα πολλαπλά βάρη λόγω της «άμισθης» εργασίας στο σπίτι, η επισφάλεια, η «μαύρη» εργασία, οι απολύσεις εγκύων, η ανεργία, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τις γυναίκες εργαζόμενες, ακόμα περισσότερο για το πλέον υποτιμημένο τμήμα της εργατικής τάξης, τις μετανάστριες. Πιο ειδικά, η ταξική αναδιάρθρωση που επέβαλε η πανδημία, συντελείται -όπως πάντα άλλωστε- με όρο την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας, με το νόμο Χατζηδάκη να αποτελεί το εγχώριο παράδειγμα, που νομιμοποιεί τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις απλήρωτες υπερωρίες και την επίθεση σε εργασιακά μας κεκτημένα, τις απεργίες και το 8ωρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ακραίας ταξικής βίας από την πρόσφατη επικαιρότητα, μεταξύ πόσων άλλων, υπήρξε ο θάνατος Ρομά εργάτριας στην καθαριότητα στο Δήμο Ξυλοκάστρου, η οποία δούλευε «μαύρα» σε δημόσιο φορέα και έχασε τη ζωή της όταν αυτοκίνητο έπεσε πάνω στο απορριμματοφόρο, αλλά και η απόλυση καρκινοπαθούς εργαζόμενης στην αλυσίδα σουπερμάρκετ ΑΒ με την πρόφαση «ότι δεν τηρούσε τις διαδικασίες».

Ταυτόχρονα η πατριαρχική βία εντείνεται, από τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τα κυκλώματα trafficking, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας. Μόνο μέσα στο 2022 γνωστοποιήθηκαν στη χώρα μας 17 γυναικοκτονίες, διαπραγμένες κατά βάση πίσω από κλειστές πόρτες από συζύγους, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει την «πρωτιά» μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Το σύμπλεγμα εξουσίας -αστυνομία, δικαστικές αρχές- μαζί με τα ΜΜΕ διαιωνίζει μέσα από τους μηχανισμούς του την έμφυλη βία. Μια σειρά υποθέσεων τα τελευταία χρόνια το καταδεικνύουν περίτρανα, όπως το ξέπλυμα των βιαστών Λιγνάδη-Φιλιππίδη, η οριστική απαλλαγή των γόνων μεγαλοαστικών οικογενειών- βιαστών της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη,η αθώωση πρακτικά των μπάτσων- βιαστών της δεκαεννιάχρονης στο Α.Τ. Ομονοίας. Αυτές και άλλες πόσες υποθέσεις, αποτυπώνουν ξεκάθαρα τον ρόλο της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών, ως μηχανισμών συγκάλυψης της έμφυλης βίας σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μίντια, που καθημερινά προάγουν ποικιλοτρόπως τον σεξισμό. Της αστυνομίας επιπλέον ως κατεξοχήν φορέα έμφυλης βίας που χτυπά με γκλοπς αγωνιζόμενες γυναίκες στις διαδηλώσεις, εξευτελίζει και κακοποιεί κρατούμενες στις φυλακές, τα camps και την Αμυγδαλέζα, που αδιαφορεί προκλητικά στις κλήσεις κακοποιημένων γυναικών, πολλές εκ των οποίων τελικά καταλήγουν δολοφονημένες. Το trafficking αποτελεί μια χαρακτηριστική έκφραση της ακραίας πατριαρχικής βίας στον καπιταλισμό και την «ελεύθερη αγορά», όπως έδειξαν οι δύο πρόσφατες υποθέσεις της Ηλιούπολης και του Κολωνού. Με την άμεση εμπλοκή μπάτσων, πολιτικών, δημοσιογράφων και εκκλησιαστικών παραγόντων, οι υποθέσεις αυτές ανέδειξαν επιπλέον το χαρακτήρα της τάξης που κυβερνά τη χώρα και του πολιτικού της προσωπικού : ως της κατ’ εξοχήν ιστορικά πολιτικής δύναμης των ταγματασφαλιτών, των μαυραγοριτών, των βασανιστών και των βιαστών, ως της δύναμης που εκφράζει και πριμοδοτεί σήμερα στο απόλυτο την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος όπως προαναφέραμε Πατρίς- Θρησκεία -Οικογένεια, που εξασφάλιζε διαχρονικά στους πιστούς του, τους πάσης φύσεως ευυπόληπτους του εθνικού κορμού, τη δυνατότητα και την ασυλία να βιάζουν, να εκπορνεύουν και να κακοποιούν.

Ωστόσο, η γενικευμένη κρίση του συστήματος που βιώνουμε σήμερα ως γυναίκες σε πολλαπλά επίπεδα, δεν εντείνει μόνο τις καταπιέσεις, αλλά -υπό προϋποθέσεις- οξύνει τις αντιστάσεις μας, ανοίγοντας εξεγερτικές προοπτικές. Πόσο μάλλον τη στιγμή που μιλάμε, όπου το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη διευρύνει ταχύτατα το υπάρχον κοινωνικό ρήγμα, απελευθερώνοντας πολλαπλές κοινωνικές και ταξικές δυναμικές, δυναμικές που γειώνουν στον παρόντα ιστορικό χώρο και χρόνο το πρόταγμα της ταξικής εξέγερσης ως ζωτικό πολιτικό επίδικό, ως μοναδικό όρο αναμέτρησης με τις καπιταλιστικές στρατηγικές σε όλα τα πεδία.

Ο αγώνας μας λοιπόν δεν μπορεί παρά να διεξάγεται σε πολλαπλά επίπεδα, να είναι συλλογικός και με τη δυναμική και τις αιχμές που αναλογούν σε όσα βιώνουμε : μέσα από τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, ενάντια στην ακρίβεια, τις εξώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον μιλιταρισμό, το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Στους χώρους εργασίας μας, μέσα από τη σωματειακή οργάνωση, την εργατική αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση αξιοπρεπών όρων εργασίας για όλες. Στο δρόμο, στη δουλειά και παντού στο κοινωνικό πεδίο ενάντια στο σεξισμό, την έμφυλη βία και την πατριαρχία. Μέσα από την έμπρακτη γυναικεία αλληλεγγύη και στήριξη.

Να χτίσουμε δίκτυα γυναικείας αλληλεγγύης και δράσης

Να οργανώσουμε την ταξική- φεμινιστική αντεπίθεση

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, απέναντι στα αφεντικά και την έμφυλη βία

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ στις απεργιακές συγκεντρώσεις και τις πορείες , ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ

12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) | 18:30 Σύνταγμα.

ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΌ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)

---

Καμία άλλη δολοφονημένη. Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους!

8 Μάρτη – Ταξική Φεμινιστική Απεργία ενάντια στις πολιτικές της ανισότητας, της έμφυλης καταπίεσης, της βίας και των διακρίσεων

ΟΛΕΣ-ΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ

Στην Αθήνα:  12:00 Χαυτεία – Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία  & 18.00 Πλατεία συντάγματος – Φεμινιστική συγκέντρωση και πορεία

Η 8^η Μάρτη, μέρα ορόσημο για τους γυναικείους και φεμινιστικούς αγώνες, βρίσκεται φέτος στην καρδιά του “χειμώνα” για τη νεολαία και την εργατική τάξη, μετά το στυγερό έγκλημα – δολοφονία των δεκάδων, νεων κυρίως, ανθρώπων στα Τέμπη. Η παλλαϊκή οργή που γέμισε εδώ και μια βδομάδα τους δρόμους ανέδειξε τη συσσωρευμένη ανάγκη “σύγκρουσης” των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων με τις κυρίαρχες πολιτικές για τις οποίες οι ανθρώπινες ζωές δεν κοστίζουν και κάτι. 57 νεκροί στα Τέμπη, δεκάδες γυναικοκτονίες, εργατικά ατυχήματα, χιλιάδες νεκροί στην πανδημία συνθέτουν την εικόνα που οδηγεί την φετινή 8η Μάρτη να αποτελέσει μέρα κόμβου για κλιμάκωση των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας μαζί με το μαχόμενο ταξικό φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα.

Η μάχη για το καθολικό δικαίωμα στη ζωή, για το τσάκισμα του καπιταλιστικού συστήματος και κάθε μορφής βίας, εκμετάλλευσης, ανισότητας και καταπίεσης που αναπαράγει απέναντι στην εργατική τάξη, τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ έχει βαθιές ρίζες στην ιστορική πορεία των εργατικών και φεμινιστικών αγώνων. Ακόμη κι αν πολλά έχουν κατακτηθεί, στην ουσία λίγα έχουν αλλάξει. Από την εποχή των αγώνων των εργατριών στην υφαντουργία στη Ν. Υόρκη για ίσες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας η εκμετάλλευση άλλαξε μόνο προσωπείο.

Σε περιόδους ισχυρών φεμινιστικών και εργατικών αγώνων κερδήθηκαν σημαντικές κατακτήσεις τις οποίες ο καπιταλισμός μέσα στη κρίση του παίρνει πίσω εκμεταλλευόμενος και την υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Στο εργασιακό επίπεδο οι γυναίκες εξακολουθούν να αμείβονται χαμηλότερα, να απασχολούνται περισσότερο με ελαστικές σχέσεις εργασίας και να πλήττονται από την ανεργία σε διπλάσιο ποσοστό από τους άνδρες (15,6 οι γυναίκες έναντι 8,3 των ανδρών, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ). Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τις έμφυλες διακρίσεις στου χώρους δουλείας για να διχάζει την εργατική τάξη και να υποβαθμίζει συνολικά τα εργατικά δικαιώματα. Οι γυναίκες εξακολουθούν να απασχολούνται σε συγκεκριμένα επαγγέλματα σύμφωνα με τον έμφυλο καταμερισμό εργασίας που προκρίνει το σύστημα. Επίσης ο καπιταλισμός διαχρονικά τις εκμεταλλεύεται για να παραιτηθεί από την ευθύνη του για τη φροντίδα των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνικής πλειοψηφίας, των παιδιών και των ηλικιωμένων. Διαλύει τις δομές πρόνοιας και στήριξης ειδικά των πιο ευάλωτων εργατικών οικογενειών Φορτώνει αυτές τις ευθύνες στις γυναίκες αξιοποιώντας το ιδεολόγημα ότι είναι λόγω «φύσης» και ιδιοσυγκρασίας πιο κατάλληλες για αυτές τις δραστηριότητες. Τα φαινόμενα αυτά παροξύνονται στην εποχή μας από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και τη κρίση του, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες ζωής των εργαζόμενων γυναικών.

Προκειμένου να συντηρείται η κατάσταση της έμφυλης διάκρισης και εκμετάλλευσης αναπαράγονται οι πιο σκοταδιστικές αντιλήψεις, που στερούν από τις γυναίκες την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους και την διαχείριση της ζωής τους. Σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης διεθνώς επιχειρούν να απαγορεύσουν τις αμβλώσεις (απόφαση συνταγματικού δικαστηρίου στις ΗΠΑ, Κυβέρνηση στη Πολωνία), η κυβέρνηση έχει ήδη ψηφίσει στην Ελλάδα το νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια ενώ ένα μπλοκ δυνάμεων από τμήματα του κεφαλαίου (εταιρείες γονιμότητας και προγεννητικού ελέγχου, τραπεζικά ιδρύματα) την εκκλησία και τη κυβέρνησης της ΝΔ (Υπουργείο Παιδείας) προσπαθεί να επιβάλει με κάθε μέσο (συνέδρια γονιμότητας κλπ) την αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι κατάλληλες μόνο για «οικογένεια και σπίτι».

Επίσης ενισχύονται οι πατριαρχικές αντιλήψεις που δίνουν άλλοθι στην έμφυλη βία στη δουλειά, στο σπίτι, στις κοινωνικές επαφές και διαμορφώνουν ένα αντίστοιχο πλέγμα σχέσεων διακρίσεων, επιβολής, ελέγχου και ειδικών μορφών εκμετάλλευσης και εξουσίας, με βάση το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι καταγγελίες που βγαίνουν στην δημοσιότητα και το χρόνο που πέρασε είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες είναι σχεδόν καθημερινά φαινόμενα. Η υπόθεση της 12χρονης στα Σεπόλια είναι μόνο μια έκφανση του αχρείου κυκλώματος της εμπορίας των ανθρώπινων σωμάτων (γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων), στο οποίο εμπλέκονται τα κέντρα εξουσίας αυτού του άθλιου καπιταλιστικού συστήματος.

Φεμινιστικοί αγώνες ξεσπούν σε διάφορες χώρες και πολλές φορές ηρωικοί, όπως την περίπτωση του Ιράν, το χρόνο που μας πέρασε. Οι ιρανές γυναίκες μαζί με όλο το αλληλέγγυο κίνημα που ξεσηκώθηκε κατάφερε ισχυρό πλήγμα στο θεοκρατικό καθεστώς. Η νίκη των φεμινιστικών αγώνων, κατά τη γνώμη μας εξαρτάται από το αν το ανερχόμενο ταξικό αντικαπιταλιστικό φεμινιστικό κίνημα θα καταφέρει να βάλει τη σφραγίδα του.

Παλεύουμε για ένα ταξικά και πολιτικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα εντάξει στο πρόγραμμα του τη δράση και τη πρακτική του το χτύπημα των έμφυλων διακρίσεων στους χώρους εργασίας και συνολικά.

Αγωνιζόμαστε για ένα φεμινιστικό κίνημα ταξικό, επαναστατικό με σύγχρονο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό.

Παλεύουμε συνολικά για έναν κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας. Μας εμπνέει η σύγχρονη προοπτική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης για έναν κόσμο απαλλαγμένο από κάθε είδους έμφυλη ανισότητα, διάκριση, καταπίεση.

Καλούμε τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ της τάξης μας να δυναμώσουμε το ταξικό φεμινιστικό κίνημα και να παλέψουμε για:

• Μόνιμη δουλειά για όλες-ους

• Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Κανένας αποκλεισμός από την εργασία – καμιά διάκριση λόγω φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού

• Δημόσιες δωρεάν δομές κοινωνικής φροντίδας

• Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία. Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας.

• Πλήρη προστασία της μητρότητας. Απαγόρευση της απόλυσης εγκύων και μητέρων. Δυνατότητα αδειών γονικής μέριμνας και για τους 2 γονείς.

• Κατάργηση του ν. Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια

• Δημόσιες δωρεάν δομές στέγασης για τις επιζώσες και τα επιζώντα έμφυλης βίας

• Συμβουλευτικά κέντρα κατάλληλα στελεχωμένα με μόνιμο προσωπικό

• Ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη στις επιζώσες και τα επιζώντα έμφυλης βίας

• Νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία

• Νομική αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα απέναντι σε κακοποιητές που ασκούν έμφυλη βία

• Ανατροπή των πολιτικών κυβέρνησης, ΕΕ για τον έλεγχο των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών

• Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, την ομοφοβία, την τρανσφοβια, τον σεξισμό

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

---

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Καμάρα

Η 8η Μαρτη , ορισμένη θεσμικά σε διεθνές επίπεδο ως «Ημερα της Γυναίκας» έχει δυστυχώς καταντήσει να αφομοιωθεί πλήρως από την ίδια την πατριαρχία. Έχει ευτελιστεί σε «γιορτούλα» στην οποία συγκεκριμένες γυναίκες ακούν «χρόνια πολλά», λαμβάνουν δώρα και κόκκινα τριαντάφυλλα ενώ ο εξεγερτικός χαρακτήρας των φεμινιστικών κινημάτων των περασμένων αιώνων λησμονείται. Για εμάς, έχει σημασία να θυμόμαστε πως η μέρα αυτή δεν είναι απλά μια ξεφτισμένη επέτειος ή αφορμή για επίσκεψη σε μπαράκια και μπουζούκια.Σαν γυναίκες/θυληκότητες και Queer/Μη-δυαδικά άτομα, νιώθουμε και πιστεύουμε πως υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι να είμαστε ξανά στους δρόμους. Βλεπουμε την 8η Μάρτη ως αφορμή για να ουρλιάξουμε συλλογικά ενάντια στην καθημερινα βιωμενη πατριαρχική βια , ως μια στιγμη του αντιπατριαρχικού αγώνα ο οποίος για εμας ειναι μια συνεχής διαδικασία για να γκρεμίσουμε το υπάρχον καταπιεστικό σύστημα.

Ο αντιπατριαρχικος αγωνας που εμας μας ενδιαφερει ειναι πολύμορφος,ανατρεπτικός και επικίνδυνος. Γι αυτο οι θεσμικές διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις μας κάνουν να ασφυκτιούμε. Η εργαλειοποίηση των βιωμάτων και των αγώνων μας απο καθε λογης πολιτικάντηδες και κόμματα έχει καταλήξει να αφομοιώνει τα πεδία δράσης μας, ενώ προβλέπεται αυτη η καπηλευση να ειναι ακομη πιο εντονη και γλοιώδης αυτο το διάστημα καθως διανύουμε προεκλογική περίοδο. Εχουμε την ανάγκη να σπάσουμε αυτό το κλίμα και να διεκδικήσουμε χώρο για τα δικά μας χαρακτηριστικα. Δεν επιθυμούμε άλλη μια υποτιθέμενη ευγενική συζήτηση με τους καταπιεστές και εξουσιαστές μας που θα καταληξουν να μας υποδεικνύουν πως για την ασφαλεια μας χρειαζόμαστε περισσότερους αστυνόμους , φυλακές, νόμους και κράτος προνοιας. Θελουμε να βάλουμε φωτιά στους έμφυλους ρόλους και στα στερεότυπα που μας πνίγουν και να αναταράξουμε το αφήγημά περί αδύναμων απροστάτευτων θηλυκοτήτων

Γνωριζουμε πως η αστική δικαιοσύνη ειναι ταξικη και πατριαρχικη, δεν τρέφουμε αυταπάτες πως θα λειτουργήσει εναντια στα καταπιεστικα συστηματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξαρτησης. Από τις γυναικοκτονίες που ονομάζονται «εγκλήματα πάθους», μεχρι τους βιασμους που δεν καταδικάζονται, ειδικά σε περιπτώσεις επώνυμων αντρών όπως πρόσφατα ο Πέτρος Φιλιππίδης, ή αστυνομικών όπως ο Δημητρης Μπουγιούκος για την υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη. Δεν περιμενουμε να γινει τιποτα διαφορετικο απο το σύστημα της δικαστικής διακαιοσύνης στην υπόθεση του ομαδικού βιασμου της 19χρονης στο ΑΤ Ομονοίας ουτε στην υποθεση του trafficking της 12χρονης, οπου ο κρατικος μηχανισμος επελεξε να τιμωρησει με φυλακιση την μητερα της χωρις αποδείξεις.

Για εμάς όμως τα ζητήματα που μπορεί να θίγει η «Ημέρα της γυναίκας» δεν σταματούν εκεί. Τον Φεβρουάριο του 2023 έγινε γνωστό πως το κράτος αφαίρεσε τις ενέσεις αντιανδρογόνων από την κατηγορία των συνταγογραφούμενων φαρμάκων για τρανς άτομα, κατι που αποτελεί αλλη μια ξεκάθαρη επίθεση προς τις τρανς θυληκότητες και τα μη-δυαδικά άτομα. Δεν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως κοινωνικό κατασκεύασμα, στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί βέλτιστα τα καταπιεστικά συστήματα που οικοδόμησε ο «δυτικός πολιτισμός» με τα ψευτοδίπολα και τους διαχωρισμούς του. Δεν παύουμε λοιπόν, να υποστηρίζουμε τις γυναίκες, τις λεσβίες, τις τρανς γυναίκες, τις ασέξουαλ γυναίκες, τις ίντερσεξ γυναίκες, τις φτωχές, τις μετανάστριες, τις μάνες και όσες δεν θελουν να γίνουν μάνες, τις σεξεργάτριες, όσες εργάζονται μεσα και εξω απο το σπίτι, κάθε άτομο που νιώθει και θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα, και κάθε άτομο που καταπιέζεται από την πατριαρχία.

Εξάλλου όλες αυτές οι φιγούρες δε προκύπτουν εν κενώ. Η κοινωνική αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης αποτελεί μία συγκρουσιακή κίνηση και πεδίο παρεμβάσεων έναντι της διαμορφωμένης αντίληψης περί απαράλλαχτων ταυτοτήτων, τόσο έμφυλων πειθαρχήσεων από τους θεσμούς όσο και έκφυλων αρνήσεων/καταφάσεων από τα αγωνιζόμενα υποκείμενα.

Ο πυλώνας της εθνοπατριαρχικής συγκρότησης και αναπαραγωγής του έθνους-κρατους, δηλαδή η πυρηνική οικογένεια, έχει σαν εργαλεία το λόγο γύρω από τις αμβλώσεις και το συμπληρωματικό αφήγημα της υπογεννητικότητας. Συγκεκριμένα για το ελληνικό κράτος,η εθνική συναίνεση δεξιάς και αριστεράς πάνω στο ζήτημα απλώς μας περιορίζει σε ένα εναλλασσόμενο δίπολο ελληνοχριστιανικής ωμής καταστολής και σοσιαλδημοκρατικής τεχνοκρατικής προνοιακής πολιτικής, όπου το ένα παρουσιάζεται ανεξάρτητο από το άλλο και όχι σαν ενιαίες στρατηγικές διαχείρισης των σωμάτων μας, που οριοθετούν τις μορφές των αγώνων μας και περιορίζουν το τι μπορεί να λεχθεί γύρω από τις σεξουαλικότητες, τα φύλα και τις επιθυμίες μας.

Το τελευταίο διάστημα νιώσαμε έντονα αυτή τη προσπάθεια ελέγχου των σωμάτων μας, με το κεκτημένο της αμβλωσης να βρίσκεται υπο αμφισβήτηση. Συγκεκριμένα, αρχισε να εμφανίζεται επίμονα στις οθόνες μας φασιστικο προεκλογικο σποτ που ειχε λόγο ενάντια στις αμβλώσεις. Όμως η αηδία δεν τελειώνει εκει. Λιγες εβδομάδες πριν μαθαμε πως η καθηγήτρια φεμινιστικης(!) ψυχολογίας του απθ χριστινα Αθανασιάδου ζήτησε απο φοιτητα να αξιολογήσουν ηθικα την άμβλωση. Αφου εκεινα αρνηθηκαν αυτη τη γελοιοτητα παρακολουθησαμε και παραληρηματικο σοου απο την ιδια, τους καθηγητες του τμηματος και τον πρύτανη.

Σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία εμείς θα φωνάζουμε με όλα τα μέσα πως τον λόγο για το σώμα μας – το ατομικό και το συλλογικό – θα τον έχουμε εμείς και κάθε προσπάθεια να μας τον αποσπάσουν και να το βουλώσουμε, είτε για το καλό της πατρίδας, είτε για αυτό που παρουσιάζεται με επιστημονικό μανδύα σαν δικό μας καλό, θα πέφτει στο κενό και θα χρειαστεί να ματώσουν για να το καταφέρουν.

ΤΣΟΥΛΕΣ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΥΤΕ Η ΘΡΗΣΚΕΊΑ ΟΥΤΕ Η ΠΑΤΡΙΣ

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ, Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΊΑ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ανοιχτη πρωτοβουλία για κουηρφεμινιστικο μπλοκ στη πορεία 8ης Μάρτη

---

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν.

Πιάνουμε το νήμα από τις 8 Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος – Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καμιά/κανένα δεν είναι ελεύθερη/ο μέχρι να είμαστε όλες/α.

Και σε θεσμικό επίπεδο όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία, όπως και να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο, βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Κι όλα αυτά ενώ παραμένουμε οι διπλά και τριπλά εργαζόμενες της κοινωνίας, με την -απλήρωτη- οικιακή εργασία και τη φροντίδα όλων να εξαρτάται από εμάς.

Καπιταλισμός και πατριαρχία βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους να αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και να εκμεταλλεύονται τα πιο ευάλωτα. Η έμφυλη βία δεν στοχεύει μόνο στις cis γυναίκες, άλλα και σε όλες τις θηλυκότητες και τα λοατκια+ άτομα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλ@ όσ@ καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

 Witches Fight Back

---

Καλούμε σε διαδήλωση για την 8η Μάρτη, την Τετάρτη 08.03 στις 18:00 στην Καμάρα

Δε θα ξαναέχουν την άνεση της σιωπής μας!

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια μέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα και τους αμέτρητους αγώνες εργατριών. Στις 8 Μαρτίου του 1857, οι εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης απήργησαν και διαδήλωσαν για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και ίσους μισθούς με αυτούς των ανδρών εργατών. Οι κινητοποιήσεις συνάντησαν τη σκληρή καταστολή του κράτους και βάφτηκαν με το αίμα των εργατριών. Το 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών πρότεινε την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας προς τιμήν της ιστορικής διαδήλωσης του 1857, που έφερε σε πρώτο πλάνο τα εργασιακά δικαιώματα των γυναικών αλλά και της ανισότητας ανδρών- γυναικών στον εργασιακό τομέα.

Η ανισότητα στους χώρους εργασίας κρατεί καλά ως τις μέρες μας, με τις γυναίκες να κερδίζουν σταθερά λιγότερα χρήματα απ’ ότι οι άνδρες για την ίδια δουλειά, να αντιμετωπίζουν προκλήσεις στην εύρεση και διατήρηση της εργασίας τους λόγω πιθανής εγκυμοσύνης, και να έρχονται αντιμέτωπες με παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασιάς τους τόσο από συναδέλφους, όσο και από αφεντικά. Η καταπίεση κι η ανισότητα δεν περιορίζονται όμως στον εργασιακό τομέα. Η έμφυλη καταπίεση βρίσκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, από το σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά επηρεάζοντας ακόμη και την αυτοδιάθεση του σώματος μας. Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών παγκοσμίως, γίνεται εμφανές πως ο αγώνας για ισότητα, αυτοδιάθεση και εργατικά δικαιώματα είναι και θα είναι αναγκαίος.

Καθημερινά έρχονται στο φως νέα περιστατικά έμφυλης βίας, από τις δεκάδες γυναικοκτονίες του τελευταίου μόνο χρόνου, το βιασμό 19χρονης μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας, την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν αιχμάλωτη στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Μπουγιούκου, που ενώ βρέθηκε ένοχος για εμπορία ανθρώπων κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως άλλωστε και ο Πέτρος Φιλιππίδης μετά τη δική του καταδικαστική απόφαση για δύο απόπειρες βιασμού, μέχρι την αθώωση των ένστολων δολοφόνων της Zackie Oh και των βιαστών της Γεωργίας Μπίκα, που απαλλάχθηκαν καθώς το δικαστήριο αμφισβήτησε την εγκυρότητα των λεγομένων της. Είναι επίσης εξοργιστικό το πόσοι άνδρες ακολουθούν κατά γράμμα τη συμβουλή του Μπαλάσκα στους επίδοξους γυναικοκτόνους. Απλά πάρτε τηλέφωνο την αστυνομία μετά την πράξη και παραδοθείτε. Θα φάτε μόνο 4-5 χρονάκια φυλακή. Οι θηλυκότητες δεν έχουν κανένα τρόπο να βρουν δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που συντελλούνται εις βάρος τους, αφού βλέπουμε πως τα δικαστήρια καταδικάζουν πολλές φορές προσχηματικά βιαστές αλλά τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ( όπως και στην περίπτωση του Λιγνάδη), ή τους αθωώνουν υποστηρίζοντας πως το θύμα δεν ήταν αρκετά πειστικό. Είναι στο χέρι όλων μας να συνεχίσουμε λοιπόν τους αγώνες για δικαιοσύνη και ουσιαστική αλλαγή.

Από τις εξεγερμένες του Ιράν, οι οποίες εναντιώθηκαν στην επιβολή του χιτζάπ μετά τη δολοφονία της 22χρονης Μαχσα Αμίνι, έως την Πολωνία και τις οργισμένες γυναίκες που διαδήλωσαν υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ασφαλούς και νόμιμης έκτρωσης, διαπιστώνουμε πως ο δρόμος προς την ολική σύνθλιψη της πατριαρχίας είναι μακρύς. Ένας δρόμος που εκτείνεται από άκρη σε άκρη, ένας αγώνας διαρκής ενάντια σε ένα κοινό για όλες μας εχθρό, την πατριαρχία. Στην κοντινή Ισπανία, πολύ πρόσφατα, εγκρίθηκε νόμος ο οποίος επιτρέπει στις γυναίκες την άδεια από την εργασία τους την πρώτη ημέρα της περιόδου. Ένα τεράστιο βήμα από το οποίο η Ελλάδα μοιάζει να βρίσκεται μακριά, αφού ακόμη και σήμερα, η έμμηνος ρύση θεωρείται ταμπού.

Αγωνιζόμαστε μέχρι την ανατροπή του πατριαρχικού οικοδομήματος. Μέχρι να υπάρξει εργασιακή ισότητα ανεξαρτήτως φύλου, μέχρι ο όρος “γυναικοκτονία” να αναγνωριστεί, μέχρι κάθε θύμα έμφυλης βίας να μην αντιμετωπίζεται σαν θύτης και να προστατεύεται ψυχικά. Με ένα σινιάλο αλληλεγγύης, στις εξεγερμένες του Ιράν, στις αγωνιζόμενες στη Ροζάβα, σινιάλο κατανόησης κι ελπίδας, ότι τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν τα ενώνει το ίδιο πάθος για ελευθερία. Σ’αυτή προσπαθούμε να φτάσουμε και σε αυτή πλησιάζουμε λίγο-λίγο κάθε φορά με έναν αγώνα. Αγώνα διαρκή, κι αγώνα από τα κάτω.

Όσο η πατριαρχία ήταν, είναι και θα είναι εδώ να χτίζει και να διαιωνίζει την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο περισσότερο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να γίνουμε η φωνή για κάθε καταπιεσμένη θηλυκότητα που στερείται δικαιώματα και ζει υπό πατριαρχική απειλή. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις και καταπιεσεις, που μας φόρτωσε. Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε οριζόντιες δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να δημιουργήσουμε τις δομές αυτές, που από δικές μας ανάγκες μας φέρνουν κοντά τη μία στην άλλη. Δομές που να διασφαλίζουν τη στήριξη οποιασδήποτε κακοποιημένης, η οποία αδυνατεί να βρει απάγκιο στις ανύπαρκτες θεσμικές υπηρεσίες στήριξης. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας – να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής.

Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη η δολοφονική φύση του κρατικοκαπιταλιστικού οικοδομήματος. Μπροστά στο κέρδος της εκάστοτε εταιρίας, έννοιες όπως ασφάλεια και δημόσιο συμφέρον πάνε περίπατο. Τραγικό αποτέλεσμα να μετράμε 57 ανθρώπους νεκρούς – ανθρώπους των χαμηλότερων οικονομικών τάξεων, στη θέση των οποίων θα μπορούσε να είμαστε όλοι και όλες – στο όνομα του “οικονομικού εξορθολογισμού” και της “αναπτυξιακής μεταρρύθμισης” του σιδηρόδρομου και των υποδομών του, που τα τελευταία χρόνια πέρασαν σε χέρια ιδιώτη, ως εφαρμογή των δημοσιονομικών μνημονιακών επιταγών από όλες τις κυβερνήσεις. Μπορεί να παρουσιάστηκε ως απαραίτητη συνθήκη βελτίωσης των υπηρεσιών ενός καθόλα υποτιμημένου ΟΣΕ, αλλά η πραγματικότητα έρχεται να αναδείξει τα εντελώς αντίθετα και καταστροφικά αποτελέσματα. Οι θάνατοι-δολοφονίες στα τρένα, όχι μόνο συνδέονται με τις καθημερινές δολοφονίες γυναικών, μεταναστριών και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, αλλά ξεκαθαρίζουν πως για το κρατικό, καπιταλιστικό, πατριαρχικό και ρατσιστικό εξουσιαστικό οικοδόμημα οι ζωές των καταπιεσμένων δεν μετράνε.

Από τα Τέμπτη έως το Ιράν, από το όχι τόσο μακρινό 1857 στο σήμερα, ξεχειλίζουμε από οργή για τα θύματα της πατριαρχίας, για όλα αυτά τα θύματα της κρατικοκαπιταλιστικής θανατοπολιτικής.

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

---

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πριν λίγες μέρες στα Τέμπη εκτυλίχθηκε η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής σιδηροδρομική τραγωδία στην χώρα, αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με το πρόσχημα της κρίσης. Το πλιάτσικο που εξελίσσεται αδιάκοπα από το 2010 είχε ως αποτέλεσμα 57νεκρούς και πολλές δεκάδες τραυματίες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι και νέες 20 με 30 χρονών, θύματα της κυρίαρχης ιδεοληψίας σύμφωνα με την οποία το μοναδικό πράγμα που πρέπει να προστατευτεί σαν κόρη οφθαλμού είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Ευθύνη έχουν όλες οι κυβερνήσεις που διαχρονικά κρατούν υποβαθμισμένο τον ΟΣΕ προλειαίνοντας το έδαφος για την πώλησή του. Ευθύνη έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν την υποχρέωση ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ ως μνημονιακής υποχρέωσης το 2010. Ευθύνη έχει ονομαστικά ο Χρήστος Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ που ξεπούλησε το 2017 τον ΟΣΕ στη Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. αντί του αστείου ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ, την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος αναλάμβανε την ευθύνη να την επιδοτεί με 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για να εκτελεί συγκεκριμένα δρομολόγια. Αυτός ο αλήτης τότε είχε δικαιολογήσει την πώληση λέγοντας ότι «πουλήσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για να μην φάει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι ενάμιση μνημόνιο».

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι ένα ατύχημα που κανείς δεν περίμενε. Λίγες ώρες πριν την μετωπική σύγκρουση της εμπορικής με την επιβατική αμαξοστοιχία, ένα καλώδιο ηλεκτροκίνησης κόπηκε και έπεσε πάνω σε αμαξοστοιχία στην οποία επέβαιναν 450 επιβάτες. Τέτοια ατυχήματα και βλάβες είναι καθημερινό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Όλα αυτά ενώ συχνά-πυκνά η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πανηγυρίζουν για δήθεν αναβαθμίσεις του σιδηροδρομικού δικτύου και για δήθεν σύγχρονα τραίνα με τα οποία εξοπλίζεται ο ΟΣΕ. Ωστόσο, ρεπορτάζ του Investigate Europe με τίτλο “«Το μόνο που μπορώ να πω είναι καλή τύχη»: Πώς επιστρέφουν στην Ελλάδα τα τραίνα που καταργήθηκαν από την Ελβετία”, αποκάλυπτε στις 18 Φεβρουαρίου 2022 ότι τα μεταχειρισμένα τρένα ETR 470 που διαφημίζονταν ως αναβάθμιση των ελληνικών σιδηροδρόμων στην πραγματικότητα είναι άκρως προβληματικά κι επικίνδυνα αποκτώντας πριν από 20 χρόνια το παρατσούκλι «τραίνο βλάβης» στην Ελβετία από την οποία αποσύρθηκαν κακήν κακώς. Όπως είναι λογικό, συμπεραίνουμε πως τα προαναφερθέντα ρεπορτάζ είχαν περισσότερη σχέση με πληρωμένα διαφημιστικά σποτ παρά με δημοσιογραφία.

Εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους έχουν καταγγείλει επανειλημμένα μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων τις ελλείψεις στην ασφάλεια. Τελευταία ανακοίνωση αυτή στις 7 Φλεβάρη 2023 όπου η ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών αναφέρει: “Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις”. Την ίδια στιγμή ο Χατζηδάκης πανηγύριζε που η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε κερδοφόρα κι ο υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής έλεγε στις 20 Φλεβάρη πως “δεν παίζουμε με την ασφάλεια των επιβατών στα τραίνα”. Το είδαμε.

Τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και στελεχών της εταιρείας, οι παρόλες περί «εθνικής τραγωδίας» και η απόδοση ευθυνών σε «ανθρώπινα λάθη» δεν πρέπει να μας παραπλανήσουν. Οι εργαζόμενοι είχαν αναφερθεί επανειλημμένα στα κενά ασφαλείας και στις ανάγκες συντήρησης και αναβάθμισης του δικτύου, είχαν προειδοποιήσει σε όλους τους τόνους πως το δυστύχημα έρχεται. Είναι αυτοί που καθημερινά παλεύουν να βγάλουν τη δουλειά και να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα πληρώματος κι επιβατών με πενιχρά μέσα. Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει σήμερα είναι η ακύρωση της πώλησης του ΟΣΕ κι η ουσιαστική αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου με βάση την ασφάλεια και την αντίληψη των μεταφορών ως δημόσιου αγαθού που δεν μπορεί να λειτουργεί με βάση το κέρδος. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να δράσουμε συλλογικά κι οργανωμένα για να δώσουμε ένα τέλος στον παραλογισμό που ονομάζεται κράτος και καπιταλισμός, στον αντικοινωνισμό και την απανθρωπιά της εξουσίας.

Η άμεση και οργισμένη κοινωνική αντίδραση που υπήρξε από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το συμβάν, φανερώνει ότι η κοινωνική βάση το αντιλήφθηκε απ’ ευθείας , όχι ως ένα απλό ”ατύχημα”, αλλά ως την ουσία του κράτους και του κεφαλαίου, ως την ουσία της αντίληψης που θέλει την κοινωνία να οργανώνεται γύρω από τον αξιακό άξονα ”τα κέρδη πάνω από τις ζωές”. Έτσι, αυτή η τραγωδία έγινε το σημείο όπου συμπυκνώθηκε η καθημερινή εμπειρία της όλο και πιο εκτεταμένης και εντεινόμενης υποτίμησης των όρων ζωής μας (μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, καταστολή) και τελικά, της ίδια της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτό είναι το νήμα που συνδέει ευθέως τους νεκρούς μετανάστες στα σύνορα και τους νεκρούς της πανδημία λόγω των διαλυμένων νοσοκομείων, τους νεκρούς από τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα στους χώρους εργασίας και τους νεκρούς στις σιδηροδρομικές ράγες των Τεμπών. Οι μαζικές, δυναμικές και συγκρουσιακές συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις μετά την μαζική κρατική δολοφονία στα Τέμπη, αποδεικνύουν πως η κοινωνική βάση δεν θα κάτσει άλλο αμέτοχη να συνηθίζει το θάνατο όλο και πιο πολύ κάθε μέρα, ότι με τις πράξει τις θα βάλει ένα φρένο στη βαρβαρότητα της εξουσίας.

Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι πολυμέτωπος και δεν πρόκειται να είναι εύκολος. Απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια, την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τον εργασιακό μεσαίωνα και την ανεργία πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη, να ανασυντάξουμε τα συλλογικά μορφώματα της εργατικής τάξης, να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας και να θέσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Να δυναμώσουμε τη διεθνιστική, ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, για να αντιπαλέψουμε το δηλητήριο του φασισμού και του ρατσισμού, αλλά και για να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο που συνεπάγονται εκατόμβες νεκρών της τάξης μας. Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συνταξιούχοι/ες, αποκλεισμένοι/ες, ντόπιο και μετανάστες/ιες μαζί, πρέπει να σηκώσουμε μαζί το κεφάλι, να οργανωθούμε, να παλέψουμε μαζί, και να επιτεθούμε στο κράτος, το κεφάλαιο και του λακέδες τους. Από τη σημερινή κραυγή οργής για τους νεκρούς μας στα Τέμπη, από τις σημερινές μας διεκδικήσεις που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση και τη μερική βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης μας, μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και τη ριζική αναδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής. Γιατί η πάλη μας για να μετράει η ζωή μας σήμερα, δεν είναι αποσυνδεδεμένη από την πάλη για να γίνει η ζωή μας άξια να βιωθεί συνολικά.

Τις τελευταίες μέρες βρισκόμαστε όλοι και όλες κάθε μέρα στο δρόμο. Την 8η Μάρτη επιλέγουμε να κάνουμε το ίδιο. Άλλα η 8η Μάρτη δεν είναι μία μέρα «σαν όλες τις άλλες». Αποτελεί ιστορικό κεκτημένο των γυναικών της τάξης μας, μέρα αντίστασης και αγώνα που αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για όλα τα θύματα της έμφυλης βίας, για όλες τις κακοποιημένες γυναίκες που βρήκαν την τόλμη να μιλήσουν, για κάθε εργαζόμενη που ενώ εξοντώνεται καθημερινά στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει και μια ψυχική εξόντωση, αυτή της διαρκούς υποτίμησης από τους άρρενες-συνεργάτες ή αφεντικά της, για κάθε φυλακισμένη αγωνίστρια που τιμωρείται για τα ιδεώδη και την κοινωνικοπολιτική της δράση, για κάθε μετανάστρια και έγκλειστη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες παλεύουν να απαλλαγούν από κάθε μορφή καταπίεσης. Αποτελεί έμπνευση για όλες όσες αγωνίζονται ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας, αλλά και κάθε άλλης εξουσίας.

Για εμάς δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, χωρίς αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Ο αγώνας απέναντι σε αυτό το τερατώδες σύστημα που μας υποτιμά, μας καταπιέζει, μας τσαλαπατά ή και μας δολοφονεί πια, είναι κοινός.

Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία, είναι αγώνας για ζωή.

Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ώστε πάνω στα συντρίμμια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, της πατριαρχία και όλων των μορφών καταπίεσης, να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας, για όλες και όλους.

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ, ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ – ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΖΩΗ

ΠΟΡΕΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 8 /3 | 18.00 | ΚΑΜΑΡΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

---

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 8/03 στις 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

Ελεύθερες Γυναίκες της Συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό Μαύρο και Κόκκινο, μέλος ΑΠΟ ΟΣ

 

---

8 Μάρτη – Ημέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας

Παρά τις προσπάθειες των κυρίαρχων να απονοηματοδοτήσουν τον αγωνιστικό και πολιτικό χαρακτήρα της 8ης Μάρτη και να διαστρεβλώσουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την ως αίτημα “ισότητας” στη διαχείριση της εξουσίας, η 8η Μάρτη αποτελεί μέρα μνήμης των αιματηρών γυναικείων αγώνων, των απεργιών και κινητοποιήσεων του πιο άγρια εκμεταλλευόμενου κομματιού της κοινωνίας, των μεταναστριών εργατριών, που ξέσπασαν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. Αποτελεί ημέρα αγώνα και αντίστασης στο σήμερα, σε μια περίοδο που η πατριαρχική βία απέναντι στις γυναίκες, ιδίως των πληβειακών στρωμάτων, οξύνεται και εκδηλώνεται απέναντί τους και πάνω στα σώματά τους με ακόμη πιο άγριους όρους, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας του σάπιου κόσμου της εξουσίας. Ενός κόσμου που οδηγεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, που δολοφονεί στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης- φρούριο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα, που οξύνει την κρατική κατασταλτική βία απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται με συλλήψεις, διώξεις και βασανισμούς διαδηλωτών/τριών, με εκκενώσεις καταλήψεων και με τη στοχοποίηση ευρύτερα του αναρχικού κινήματος, που προωθεί την έμφυλη βία και συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, (παιδο)βιασμούς και γυναικοκτονίες, που πριμοδοτεί τις φασιστικές συμμορίες και την επανεμφάνισή τους στον δημόσιο χώρο και που αυξάνει τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τις πολεμικές προετοιμασίες. Ενός κόσμου που δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα πέρα από εκμετάλλευση, φτώχεια, βία, πόλεμο, ξεριζωμό και θάνατο.

Τα τελευταία χρόνια, δεκάδες γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και μια πληθώρα περιστατικών έμφυλης βίας, κυκλωμάτων trafficking και παιδοβιασμών έχουν έρθει στο φως. H αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας είναι άμεσα συνυφασμένη με το σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς και τη διαχείρισή τους από τους θεσμούς, οι οποίοι επιχειρούν να καλύψουν και να δικαιολογήσουν δολοφόνους, βιαστές και κακοποιητές. Δεν είναι λίγες οι φορές που με διάφορα χυδαία τεχνάσματα όπως είναι η αντιστροφή των ρόλων με τη θυματοποίηση των δραστών και την ενοχοποίηση όσων έχουν υποστεί βία, η απαξίωση των θυμάτων με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τον τρόπο ζωής τους και την κοινωνική τους θέση, επιχειρείται από τη μια πλευρά να ξεπλυθούν και να πέσουν στα μαλακά οι δράστες και από την άλλη να εξουθενωθούν και να εξευτελιστούν όσοι και όσες βρίσκουν το θάρρος και καταγγέλλουν περιστατικά έμφυλης βίας. Το «κύκλωμα» που βιάζει, κακοποιεί, διακινεί σε δίκτυα trafficking, συγκαλύπτει τα εγκλήματά του και απειλεί τα θύματα να σιωπήσουν, το ίδιο σύστημα που πνίγει ανθρώπους στα σύνορα, δεν είναι άλλο από το ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του. Μηχανισμοί μιας «δικαιοσύνης» ταξικής και πατριαρχικής, που τιμωρεί και φυλακίζει όσους & όσες αντιστέκονται στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, καταδικάζει και φυλακίζει χιλιάδες φτωχούς και περιθωριοποιημένους, ενώ ταυτόχρονα προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την πατριαρχική και εν γένει την εξουσιαστική βία, προστατεύοντας τους ισχυρούς και ξεπλένοντας τα εγκλήματά τους.

Παράλληλα, εντείνονται οι έμφυλοι διαχωρισμοί στους εργασιακούς χώρους καθώς και οι περιπτώσεις σεξουαλικών παρενοχλήσεων ή βιασμών που σπάνια καταγγέλλονται ή ακόμα θάβονται από την εργοδοσία. Μια συνθήκη που εκδηλώνεται μέσα από τη μισθολογική ανισότητα ή τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας για τις γυναίκες, από τον εργοδοτικό εξαναγκασμό σε παραίτηση λόγω εγκυμοσύνης ή την άρνηση χορήγησης άδειας εγκυμοσύνης, ενώ όσον αφορά περιστατικά έμφυλης βίας δεν είναι λίγες οι φορές που όσες προχωρούν σε καταγγελία δέχονται απειλές είτε απολύονται.

Η ταξική διάσταση της έμφυλης βίας και της διαχείρισης από τους θεσμούς τέτοιων περιστατικών και των έμφυλων διαχωρισμών είναι βασικό συστατικό της επιβολής της κυριαρχίας πάνω στο σώμα των πληβειακών στρωμάτων. Από τις απειλές και τις ανισότητες μέσα στους εργασιακούς χώρους, από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις μέσα στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον βιασμό της 19χρονης στο ΑΤ Ομόνοιας, το ξέπλυμα παιδοβιαστών και βιαστών που ανήκουν στην πολιτική και οικονομική ελίτ ή χαίρουν της προστασίας της όπως στις περιπτώσεις του Λιγνάδη και των Λεβέντηδων και η συγκάλυψη κυκλωμάτων trafficking στα οποία εμπλέκονται πολιτικοί, μπάτσοι, παπάδες και μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως στην περίπτωση του Κολωνού, είναι φανερό πως ο κόσμος της εξουσίας επιχειρεί το βάθεμα της εκμετάλλευσης και καθυπόταξης των από τα κάτω, ενώ παράλληλα γαλουχεί και οπλίζει τα χέρια βιαστών, κακοποιητών και δολοφόνων μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα για τη διαίρεση των εκμεταλλευόμενων.
Ταυτόχρονα, η επίθεση του κρατικού- καπιταλιστικού πατριαρχικού συστήματος στις γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο οξύνεται όλο και περισσότερο. Από την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία & την ανατροπή του νόμου περί καθολικής νομιμοποίησής τους στις Η.Π.Α., μέχρι τις εκατοντάδες γυναικοκτονίες και την κρατική συγκάλυψή τους στο Μεξικό, τους βιασμούς για την καθυπόταξη, την τρομοκρατία και τον εξευτελισμό των γυναικών ως μέσο επιβολής σε εμπόλεμες περιοχές, όπως η Ουκρανία. Στο Ιράν δολοφονείται η κούρδισσα Μάχσα Αμίνι τον Σεπτέμβριο λόγω της παραβίασης του ενδυματολογικού κώδικα που έχει επιβληθεί στη χώρα από το θεοκρατικό καθεστώς, ενώ κατά τη διάρκεια της κοινωνικής εξέγερσης που ξεσπά συλλαμβάνονται χιλιάδες εξεγερμένοι και εξεγερμένες και δολοφονούνται εκατοντάδες διαδηλωτές/τριες, ανάμεσά τους η 20χρονη Hadis Najafi (Χαντίς Νατζάφι) που εκτελέστηκε από τους μπάτσους με 6 σφαίρες κατά τη διάρκεια των συγκρουσιακών διαδηλώσεων και οι 16χρονες Sarina Esmailzabeh και Nika Shakarami, που ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου.

Στον αντίποδα όμως αυτής της συστημικής επίθεσης ξεσπούν διαρκώς από τα κάτω γυναικείοι αγώνες. Από τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις γυναικών με τα σώματα καταστολής στο Μεξικό, τις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ μέχρι το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής στο Ιράν που οδήγησε στη γενικευμένη κοινωνική εξέγερση τόσο απέναντι σε ένα πατριαρχικό σύστημα που δομείται πάνω στις έμφυλες διακρίσεις και στο οποίο οι γυναίκες θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά και συνολικά απέναντι σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης των από τα κάτω.
Απέναντι στο υποκριτικό ενδιαφέρον των θεσμών για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και των διακρίσεων, στέκονται οι χιλιάδες γυναίκες που σπάνε τη σιωπή, που αρνούνται το ρόλο του θύµατος, που στέκονται η µία δίπλα στην άλλη, που χτίζουν µέσα από την ατοµική και συλλογική τους εξέγερση την προοπτική ενός κόσµου πραγµατικής ισότητας και ελευθερίας. Ως αναρχικές και ως αγωνιζόμενες γυναίκες, στεκόμαστε αλληλέγγυες στις αγωνιζόμενες και χαιρετίζουμε τους αγώνες τους σε ολόκληρη τη γη. Από τις εξεγερμένες γυναίκες στο Ιράν, μέχρι τις αγωνιζόμενες γυναίκες στην Rojava και τις γυναίκες στις ζαπατιστικές κοινότητες που μάχονται για την αξιοπρέπεια και την αυτονομία τους ενάντια στο κράτος του Μεξικό.
Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από τους εξουσιαστές σε ολόκληρο τον πλανήτη, προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση, την οργάνωση των από τα κάτω και τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν, για την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων έως την ανατροπή του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού. Για τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται αλλά κατακτιέται μέσα από τον αγώνα

Να γκρεμίσουμε το κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία

Οργάνωση και αγώνας για τη Χειραφέτηση και την Αναρχία

Όλες και όλοι στις διαδηλώσεις

Αθήνα: Συγκέντρωση και πορεία 13.00, Κλαυθμώνος και 18.30, Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη: Διαδήλωση 18.00, Καμάρα

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

---

Αντιπατριαρχικό καφενείο: Παρασκευή 3/3 στις 18:00 στο φουαγιέ Α’ Εστιών
Εκδηλωση- Συζήτηση: Δομώντας κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης ενάντια στην πατριαρχική βία με τις Ελεύθερες Γυναίκες/ Μαύρο και Κόκκινο: Κυριακή 5/3 18:30 στο κινηματοθέατρο Α’ εστιών
Συγκέντρωση-πορεία: Τετάρτη 8/03 Καμάρα στις 18:00

ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Το τελευταίο διάστημα, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών γενικά αλλά και ειδικότερα στις εστίες του ΑΠΘ και στη σχολή του ΔΙΠΑΕ από καθηγητή/γυναικολόγο, ο οποίος καταδικάζεται αλλά βρίσκεται έξω με αναστολή. Από τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη που απαλλάχθηκαν, διότι αμφισβητήθηκε η εγκυρότητα των λεγομένων του θύματος, την υπόθεση της Ε. που κρατούνταν στο διαμέρισμα του μαστροπού μπάτσου Δ.Μπουγιούκου στην Ηλιούπολη και κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά οι θύτες παραμένουν ελεύθεροι μέχρι την υπόθεση του ιδιοκτήτη της επιχείρησης <<Χωριάτικο>> που αθωώθηκε με υπόλοιπα 19 μέλη, μια συμμορία σωματεμπόρων στην οποία συμμετείχε και μπάτσος, επειδή τα θύματα απελάθηκαν και τους στερήθηκε η ευκαιρία να καταθέσουν. Από τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την καταδίκη του Π.Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού αλλά την απόφασή του να κυκλοφορεί και αυτός ελεύθερος.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές, τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία. Οι λύσεις που δίνονται από τους κρατικούς μηχανισμούς για την διαχείριση αυτών των περιστατικών συνοψίζονται στα λεγόμενα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ Μπαλάσκα για την γυναικοκτονία της Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά, που συμβουλεύει τους δράστες να αναφέρουν την γυναικοκτονία άμεσα για να έχουν ελαφρυντικά.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, διαρκής και συνολικός ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών. Δεν περιμένουμε πως η λύση θα έρθει θεσμικά, από τον κόσμο της εξουσίας. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΉ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΉ ΒΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

---

Άγαλμα Βενιζέλου

8 Μάρτη 2023: Παγκόσμια Φεμινιστική Απεργία

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ!

 Στο δρόμο για την 8 Μάρτη θρηνούμε δεκάδες χιλιάδες θανάτους από τον καταστροφικό σεισμό σε Τουρκία και Συρία που ήρθαν να προστεθούν σε αυτούς του πολέμου στην Ουκρανία και στα εκατομμύρια της πανδημίας. Η φτώχεια που έχει εξαπλώσει η νεοφιλελεύθερη πολιτική σε όλο τον πλανήτη, μετατρέπει κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο φυσικό φαινόμενο σε καταστροφή υποδομών και ζωών την ίδια ώρα που η καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων έχει καταντήσει διαρκής αλλά όχι πάντα επιτυχής αγώνας για την επιβίωση. Απελπισμένοι άνθρωποι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης κι αντί για καλύτερη ζωή συναντούν το θάνατο λόγω των εκτοπισμών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εκμετάλλευση.

 Στον τόπο μας, μπορεί να μην αντιμετωπίσαμε τελευταία ένα τόσο καταστροφικό σεισμό αλλά έχουμε καθιερωμένες ετήσιες καταστροφές από πυρκαγιές, πλημμύρες, χιόνια αφού κανείς δε διατίθεται να πάρει μέτρα. Μπορεί να μην έχουμε εμπλακεί άμεσα σε πόλεμο αλλά η απειλή επικρέμεται με τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών, που καλλιεργούν το φόβο και το εθνικιστικό μίσος. Τα θηριώδη ποσά που απαιτούνται, απομυζούν τις ανεπαρκείς κοινωνικές δαπάνες. Ο πληθωρισμός σε βασικά αγαθά, η ακριβή ενέργεια, εξανεμίζουν τους πενιχρούς μισθούς μας. Σεισμό δεν είχαμε αλλά η αστεγία έχει γίνει κανονικότητα για πολλούς συνανθρώπους μας, φαινόμενο που μέλλεται να αυξηθεί με την πολιτική των πλειστηριασμών.

 Οι επιθέσεις δεν έμειναν αναπάντητες. Στους αγώνες για υγεία και μόρφωση, για μισθούς και συντάξεις, για προσλήψεις και ενάντια στις απολύσεις, για συνδικαλισμό και συλλογικές συμβάσεις, για το δικαίωμα στην απεργία, οι γυναίκες είμασταν εκεί. Είμασταν παρούσες στον αντιρατσιστικό αγώνα, στις μάχες ενάντια στην άνιση μεταχείριση και καταπίεση της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, στον αγώνα ενάντια στην καταστολή, στην ακροδεξιά και το φασισμό. Πρωτοστατήσαμε ενάντια στον πόλεμο στην Ουκρανία, με πρωτοπόρες τις Ρωσίδες φεμινίστριες.

 Η επίθεση που ενορχήστρωσε η άρχουσα τάξη για να μας φορτώσει το κόστος της δικής της κρίσης, ώθησε εργαζόμενες, φοιτήτριες, σπουδάστριες και μαθήτριες στη διαδήλωση, την απεργία, την κατάληψη. Για τις γυναίκες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, η όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σημαίνει πλήρη ανάληψη της αναπαραγωγής και της φροντίδας- από την οποία το κράτος αποσύρεται- με δωρεάν εργασία στο σπίτι. Σημαίνει επισφαλή εργασία για να ανταποκριθούμε σε αυτή τη φροντίδα και άρα εξάρτηση από εργοδότες, συζύγους, πατεράδες. Αυτή η συνθήκη δημιουργεί τους όρους για τη βία κατά των γυναικών που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε έξαρση. Στην έξαρση της βίας συνέβαλε το σεξιστικό και ομοφοβικό παραλήρημα στο οποίο επιδόθηκαν κυβερνητικά στελέχη και θεσμοί σε όλο τον κόσμο. Ουρμπάν, Τράμπ, Μπολσονάρο, Μελόνι, και οι δικοί μας, Λοβέρδος της ΝΔ, Κιμπουρόπουλος, Μπαλάσκας, εκκλησία και ιεράρχες κ.λπ. Τα λόγια ασφαλώς συνοδεύτηκαν με επιθέσεις σε κατακτήσεις όπως η κατάργηση του δικαιώματος στην έκτρωση (Πολωνία, ΗΠΑ) ή η επίθεση στο οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα, με τον νόμο για τη δήθεν συνεπιμέλεια (ν. Τσιάρα).

 Η δυναμική επανεμφάνιση του φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια οφείλεται ακριβώς στην ανάγκη να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας και τις ζωές μας. Σωστά εκτιμώντας το μέγεθος της επίθεσης οι γυναίκες, κατέφυγαν στο όπλο της Φεμινιστικής Απεργίας, επιστρατεύοντας τα συνδικάτα στο φεμινιστικό αγώνα. Στην Ισπανία με τις μεγαλειώδεις Φεμινιστικές Απεργίες η έκτρωση θωρακίζεται την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ καταργείται.

 Στην Ελλάδα κατακτήσαμε η 8 Μάρτη να ξαναγίνει ημέρα διεκδίκησης. Να γίνει ορατό στην κοινωνία το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών. Να

γίνει το metoo ζήτημα συλλογικής διεκδίκησης με πρωτοπόρο το ΣΕΗ. Να ματαιώσουμε το συνέδριο γονιμότητας. Να καταδικαστούν βιαστές και γυναικοκτόνοι, παρότι Λιγνάδης και Φιλιππίδης δεν βρίσκονται στη φυλακή. Το σύστημα δεν θα υποχωρήσει εύκολα.

 Η κυβέρνηση δε σταματάει να παίρνει μέτρα, όπως το διάταγμα που ξεσήκωσε σπουδαστές και εργαζόμενους των καλλιτεχνικών σχολών, ακόμα και στην προεκλογική περίοδο.

Ένας τόσο αποφασισμένος αντίπαλος αντιμετωπίζεται μονάχα με ενότητα και συσπείρωση. Κάθε επιμέρους κίνημα να μπολιαστεί με τα αιτήματα των υπολοίπων. Αυτό μας διδάσκει η αντοχή του αγώνα των απεργών της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Η Γενική Απεργία της 9ης Νοέμβρη αποτελεί υπόδειγμα πώς η ενότητα δίνει αυτοπεποίθηση και συσπειρώνει. Εμπνεόμαστε από τις αδελφές μας στο Ιράν που ξεσήκωσαν στο πλευρό τους τις καταπιεσμένες εθνότητες, τη νεολαία, τα συνδικάτα και από κοινού διεκδικούν «Γυναίκα Ζωή Ελευθερία»

 Ας αποτελέσει φέτος η απεργιακή 8 Μάρτη, αφετηρία ενότητας και συσπείρωσης και σ’ αυτή την κατεύθυνση σας καλούμε να την οργανώσουμε. Καμία, κανένας, κανένα μόνο του. Αντιπολεμικές, αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές, οικολογικές, ΛΟΑΤΚΙΑ κινήσεις και κινήσεις πολιτών, πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, εργατικό κίνημα, οργανώνουμε την αντίστασή μας στην πολιτική που μας καταστρέφει. Παλεύουμε μαζί για τη Ζωή!

Άμεσα διεκδικούμε:

 Εισόδημα:

Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους, στήριξη ανέργων.

 Φροντίδα-Κοινωνική αναπαραγωγή:

Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Κέντρα αποκατάστασης, επέκταση και ενίσχυση του Βοήθεια στο Σπίτι, Δημόσιους Δωρεάν Παιδικούς Σταθμούς σε γειτονιές και χώρους εργασίας, ΚΔΑΠ,Γηροκομεία.

 Ενάντια στη βία κατά των γυναικών:

Δημόσιες Δομές κοινωνικής, ψυχολογικής, νομικής στήριξης των θυμάτων έμφυλης παρενόχλησης και βίας στη δουλειά, στη σχολή, στη γειτονιά.

Νομική κατοχύρωση του όρου Γυναικοκτονία.

Δικαιοσύνη για τα θύματα έμφυλης βίας.

 Ενάντια στο Σεξισμό:

Σπουδές φύλου στις σχολές, Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.

Καμπάνιες ενάντια στο σεξισμό από σωματεία, συλλόγους, φορείς.

 Λεφτά για τις ανάγκες μας – όχι για τους εξοπλισμούς και τον πόλεμο

Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη

---

ΑΣ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΕΣ!

“Οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες”. Την 8η Μάρτη 2023 κατεβαίνουμε στο δρόμο δίνοντας το μήνυμα ότι οι τρανς αδερφές μας ανήκουν στο μαχητικό φεμινιστικό κίνημα που διεκδικεί την ανατροπή κάθε μορφής καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένης της έμφυλης καταπίεσης και της πατριαρχίας. Οραματιζόμαστε και διεκδικούμε ένα συμπεριληπτικό φεμινιστικό κίνημα, βασισμένο στη διαθεματικότητα και μια 8η Μάρτη που μας χωράει όλες: γυναίκες (cis και trans), θηλυκότητες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, προσφύγισσες, ανάπηρες θηλυκότητες, μετανάστριες, . Απεργούμε, λοιπόν, από όσα μας καταπιέζουν, από την εργασιακή/οικονομική εκμετάλλευση, την άμισθη οικειακή εργασία, την ετεροκανονική, σεξιστική και ομο/τρανσφοβική κουλτούρα!

Η καταπίεση που βιώνουμε εντός του καπιταλιστικού συστήματος γίνεται ολοένα και εντονότερη, κατάσταση που επιβαρύνει ποικιλοτρόπως τα λιγότερο προνομιούχα. Το υπάρχον σύστημα, προωθώντας την ταξική εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, την έμφυλη βία, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, μας εξουθενώνει και κυριαρχεί στα σώματα και στις ζωές μας. Οι τρανς γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες καθημερινά με πολλαπλές καταπιέσεις και βιώνουν τη βία σε κάθε της μορφή: Έμφυλη βία και γυναικοκτονίες λόγω ταυτότητας φύλου, οικονομική βία και αποκλεισμός από την εργασία, σωματική βία και επιθέσεις, τρανσφοβική ρητορική μίσους, misgendering αποτελούν ζοφερή πραγματικότητα για πολλές τρανς αδερφές μας.

Στεκόμαστε απέναντι στην ετεροκανονική οπτική που εκφοβίζει/αποκλείει/δολοφονεί οτιδήποτε ξεφεύγει από την κοινωνικά ορισμένη νόρμα και διεκδικούμε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό για όλες και για όλα μας μέσω απλής διαδικασίας στο ληξιαρχείο, χωρίς δικαστικές και άλλες προϋποθέσεις. Αναγνωρίζουμε, σεβόμαστε και ενθαρρύνουμε την ποικιλομορφία των έμφυλων ταυτότητων, της έκφρασης φύλου και της σεξουαλικότητας και οραματιζόμαστε μια κοινωνία που ξεπερνά τους παγιωμένους έμφυλους ρόλους και τα στερεότυπα φύλου, στοιχεία που συχνά συντηρούν επικίνδυνα, κακοποιητικά αφηγήματα και πατριαρχικές αντιλήψεις.

Ας μη ξεχνάμε, ότι οι τρανς αδερφές μας δεν παλεύουν μόνο ενάντια στο τρανσφοβικό τμήμα της κοινωνίας, αλλά καλούνται να επιβιώσουν δεχόμενες επιθέσεις και αποκλεισμούς ακόμη και από το σύστημα υγείας. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η απαγόρευση συνταγογράφησης ορμονικού σκευάσματος (της τριπτορελίνης) απαραίτητου για τα τρανς άτομα, στην οποία προχώρησε το Υπουργείο Υγείας. Ταυτόχρονα, για να μπορέσουν να προβούν σε επεμβάσεις φυλομετάβασης, οι τρανς αδερφές μας είναι αναγκασμένες να προσπαθήσουν να λάβουν ψυχιατρική διάγνωση από ψυχιάτρους που δεν έχουν καμία εξοικείωση με τα ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και συχνά προβαίνουν σε καταπιεστικό και τρανσφοβικό λόγο. Το δικαίωμα σε ίση πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και στην κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλες δεν είναι διαπραγματεύσιμο και πρέπει να γίνεται σεβαστό!

Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια αξιοβίωτη ζωή για όλες μας! Να μη συνηθίσουμε την εξαθλίωση! Διεκδικούμε:

– Δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες φροντίδας, αποψυχιατρικοποίηση των ιατρικών διαδικασιών της φυλομετάβασης και απεμφυλοποίηση των υπηρεσιών υγείας (τεστ παπ, μαστογραφία κ.α.). Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών υγείας και των διοικητικών υπαλλήλων αναφορικά με τη τρανς κατάσταση.

– Ένταξη των υπηρεσιών φυλομετάβασης στο ΕΣΥ.

– Δικαίωση των τρανς προσώπων που παρεμποδίζεται η επαφή με τα παιδιά τους λόγω της ταυτότητας φύλου τους. Απεμφυλοποίηση της γονεϊκότητας.

– Δουλειά για όλες/ ισότητα στην αμοιβή / ίσες ευκαιρίες για εργασία στις τρανς γυναίκες.

– Συμπερίληψη κάθε έμφυλης ταυτότητας (συμπεριλαμβανομένων των μη δυαδικών ταυτοτήτων) στο νομικό πλάισιο.

– Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου τρανς προσφυγ(ισσ)ών και μεταναστ(ρι)ών.

– Χρήση ουδέτερης ως προς το φύλο γλώσσας στα κρατικά έγγραφα.

– Νομική κατοχύρωση του όρου Γυναικοκτονία ακολουθώντας το παράδειγμα χωρών της Ν. Αμερικής αλλά και της Ευρώπης (Βέλγιο, Κύπρος).

– Δομές στήριξης των θυμάτων έμφυλης βίας, ξενώνες κακοποιημένων γυναικών, αύξηση της χρηματοδότησης τους και επαρκής στελέχωση τους από επαγγελματίες. Εύκολη πρόσβαση σε δωρεάν νομική και ψυχοκοινωνική υποστήριξη για όλες.

– Δικαιοσύνη και έμπρακτη υποστήριξη των θυμάτων έμφυλης βίας.

– Απόσυρση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια.

– Ενίσχυση των σπουδών φύλου, ένταξη μαθημάτων φύλου στο περιεχόμενο σπουδών των πανεπιστημίων και δημουργία μηχανισμού υποστήριξης των καταγγελουσών που έχουν υποστεί περιστατικά βίας και παρενόχλησης στο περιβάλλον του πανεπιστημίου.

– Υποστήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών στο σχολικό περιβάλλον και ολοκληρωμένο μάθημα σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο από εξειδικευμένους επαγγελματίες σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.

– Δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινωνικού συνόλου σχετικά με ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας από φορείς, σωματεία, συλλογικότητες.

Καλούμε τα συνδικάτα, τα σωματεία, τις συλλογικότητες, τα φοιτητικά και μαθητικά σχήματα να στηρίξουν τη φετινή κινητοποίηση και τον συλλογικό μας αγώνα. Η ανατροπή της έμφυλης καταπίεσης και του υπάρχοντος συστήματος απαιτεί κοινό αγώνα και συμμαχία όλων των κινημάτων (φεμινιστικό, εργατικό, αναπηρικό, ΛΟΑΤΚΙ, αντιρατσιστικό, οικολογικό), ώστε να διαλυθούν οι κοινωνικές συνθήκες και οι θεσμοί που μας καταπιέζουν. Καλούμε σε διαδήλωση τη Δευτέρα 8 Μάρτη 2023, στις 19:00 μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου

Καμία ανοχή στο σεξισμό και στην ομοτρανσφοβία! Καμία μόνη, καμία λιγότερη!

Ανοιχτός Συντονισμός Θεσσαλονίκης για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων

---

Η «αριστεία» τους βρωμάει:

Σεξουαλικές παρενοχλήσεις, εκφοβισμό και απλήρωτη/ανασφάλιστη εργασία

Διανύουμε μια περίοδο που τα περιστατικά έμφυλης βίας, γυναικοκτονιών, βιασμών και κακοποιήσεων έρχονται όλο και πιο συχνά στο φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνοντας πως οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα αποτελούν μαζί με τις μετανάστριες τα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης, τα οποια βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε πολλαπλά επίπεδα. Οι εργαζόμενες καλούμαστε να αποδεικνύουμε καθημερινά πως είμαστε ικανές στην εργασία μας, να δουλέψουμε σε συνθήκες μισθολογικής ανισότητας, χωρίς καμία μέριμνα για πάγια έξοδα περιόδου ή γυναικολόγου/προληπτικών εξετάσεων ακόμα και να διαχειριστούμε σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας μας. Στην περίπτωση δε που επιθυμούμε να μείνουμε έγκυες, είμαστε συνεχώς υπό την απειλή της απόλυσης/διακοπής σύμβασης ενώ χρειάζεται να διαπραγματευτούμε για την άδεια μητρότητας.

Ειδικότερα στο χώρο της έρευνας, τον τελευταίο καιρό έχει έρθει στο φως ένας αριθμός περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης, αποδεικνύοντας ότι ο ακαδημαϊκός χώρος όχι μόνο δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν κλάδο που οι παραβιαστικές συμπεριφορές τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης οι οποίες δημιουργούν οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Πίσω από το προσωπείο της αριστείας που προβάλλεται για τα ιδρύματα, δε μπορεί να κρυφτεί η ωμή πραγματικότητα ότι μια εργαζόμενη στην έρευνα, υπό τον φόβο της διακοπής της σύμβασης ή του διδακτορικού έργου από τον επιβλέποντα, αναγκάζεται να υπομείνει το κακοποιητικό περιβάλλον για όσο διαρκεί το ερευνητικό έργο ή το διδακτορικό της πριν προβεί σε καταγγελία. Η παραπάνω κατάσταση μάλιστα είναι ενδεικτική ενός εργασιακού κλάδου που δεν έχει καν αναγνωριστεί, κάνοντας τις/α/ους εργαζόμενες/α/ους του έρμαια εκμετάλλευσης και εκφοβισμού.

Δεν περιμένουμε τίποτα από το αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Δε θα αγγίξουν ποτέ εκείνους που εκφράζουν τα συμφέροντα τους, τους ευυπόληπτους πολίτες του Κολωνού, τους αστυνομικούς που βιάζουν εντός και εκτός των ΑΤ, τους μεγαλοκαθηγητές – manager που προσελκύουν ζεστό χρήμα στο πανεπιστήμιο. Οι μόνοι εχθροί τους είναι η συλλογικοποίηση και ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, εκείνος που εμείς οφείλουμε να οργανώνουμε. Ο αγώνας ενάντια στις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, οφείλει να περνάει μέσα από τα σωματεία. Θέλουμε σωματεία ασπίδες ενάντια στις ταξικές και εμφυλες καταπιέσεις, που θα ακούσουν, θα παλέψουν μαζί με τις επιζώσες, για ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον και μέλλον. Θέλουμε σωματεία τα οποία πρωτοστατούν στη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση για να τελειώνουμε με κάθε είδους πατριαρχική και σεξιστική αντίληψη, διάκριση και εξουσία στα ερευνητικά κέντρα και στις σχολές που εργαζόμαστε!

8 ΜΑΡΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

ΟΛΕΣ, ΟΛΟΙ, ΟΛΑ 19:00 Άγαλμα Βενιζέλου, Θεσσαλονίκη

Πανελλαδικό σωματείο εργαζομένων στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση

---

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ – ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ – ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Ένα ποτάμι οργής σαρώνει τη χώρα μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπτη. Οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και σε όλη την Ελλάδα, οι κινητοποιήσεις εργαζομένων, φοιτητ(ρι)ών και μαθητ(ρι)ών συναντήθηκαν με τη συλλογική έκφραση του πένθους και της οργής στο δρόμο και έσπασαν το πέπλο σιωπής που ήθελαν να επιβάλουν η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το κυβερνητικό αφήγημα, που αλλάζει διαρκώς και ανεπιτυχώς, από το “φταίει ο σταθμάρχης” στις καθυστερημένες και κενές νοήματος “συγγνώμες” του πρωθυπουργού δεν πείθει καμία και κανέναν, αντίθετα ρίχνει λάδι στη φωτιά. Οι προφητικές καταγγελίες και τα εξώδικα των εργαζομένων που επεσήμαναν τις τρομακτικές ελλείψεις και τους κινδύνους για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων δεν επιτρέπουν καμία συγκάλυψη.

Η ΝΔ, το κόμμα που εξύψωσε όσο κανείς το αφήγημα της “ασφάλειας”, επισφραγίζει το τέλος της τετραετίας της με μία ανείπωτη τραγωδία που μαρτυρά ότι οι ζωές μας βάλλονται και παίζονται στα ζάρια διαρκώς. Η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των δημοσίων συγκοινωνιών από σειρά κυβερνήσεων, η απαξίωση και η πλήρης εγκατάλειψη των δημοσίων υποδομών είναι οι ένοχοι και για το έγκλημα αυτό. Το ίδιο συνέβη και στην πανδημία, όταν οι προτεραιότητες ήταν η καστατολή και οι απαγορεύσεις την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας κατέρρεαν και δεν ενισχύονταν με γιατρούς και εξοπλισμό. Το ίδιο επίσης και στις πυρκαγιές του καλοκαιριού, την ώρα που καιγόταν η Αττική και η Εύβοια ξεγυμνωνόταν ένας υποστελεχωμένος σε υποδομές κρατικός μηχανισμός. Σε όλα τα παραπάνω το κυβερνητικό αφήγημα περιστρέφονταν γύρω από την “ατομική ευθύνη”, σε διαγγέλματα που έδινε ο πρωθυπουργός σε διαλείμματα από τις διακοπες του, ενώ αποδεικνύονταν κάθε φορά ότι οι μόνοι που πραγματικά δίνουν τη μάχη για τη ζωή είναι οι εργαζόμενοι/ες, ο λαός αυτού του τόπου.

Είναι εξοργιστική από την πλευρά του πρωθυπουργού η διαρκής προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών με σκοπό την πολιτική του επιβίωση και προκειμένου να αποσοβηθεί όσο είναι δυνατόν το πολιτικό κόστος, η στημένη παραίτηση του υπουργού μεταφορών και η μετάθεση των εκλογών για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Είναι μια αδίστακτη κυβέρνηση που φέρει πρώτη την πολιτική ευθύνη της ανείπωτης τραγωδίας, να επωμιστεί το κόστος- ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ! Επίσης, απαιτούμε να διερευνηθούν μέχρι τέλους οι ποινικές ευθύνες κρατικών και εταιρικών προσώπων – να τιμωρηθούν οι ένοχοι!

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ- ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ

Το έγκλημα στα Τέμπη έρχεται ως συνέχεια μιας εχθρικής πολιτικής απέναντι στους/στις εργαζόμενους/ες και τη νεολαία αυτού του τόπου. Η λιτότητα και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το διαρκές έγκλημα με αυτουργούς όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με όργανα του εγκλήματος τα 3 μνημόνια και τους εκατοντάδες νόμους που τα συνόδευσαν. Όχι απλώς δεν σταμάτησε αυτή η πολιτική το 2018, όπως ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για την κάλπικη έξοδο από τα μνημόνια, αλλά εδραιώθηκε με συμφωνίες που κρατάνε τη χώρα δέσμια στα πλεονάσματα και την αποπληρωμή του χρέους για άλλα 50 χρόνια. Σε αυτά τα πλαίσια, τα δημόσια αγαθά και οι υποδομές, όλα όσα δημιουργήθηκαν κυρίως μέσα από τη φορολόγηση του λαού, εγκαταλείφθηκαν και ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες. Οι συνεργοί του εγκλήματος είναι πάρα πολλοί και δεν μπορούν σήμερα να θρηνούν υποκριτικά στο πλευρό ενός συγκλονισμένου λαού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πίεζε για ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών από το 2013, μετά το δεύτερο μνημόνιο και έθεσε τον όρο στο τρίτο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηγήθηκε της ιδιωτικοποίησης με τη συμφωνία με τη Ferrovie dello Stato Italiane Group το 2017, ενώ ο πρόεδρος του, Αλέξης Τσίπρας, θριαμβολογούσε τον Σεπτέμβριο του 2017 καθώς “η χώρα γλίτωσε ένα μεγάλο βάρος”. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ στήριξαν τη συγκεκριμένη συμφωνία καθώς και όλο το πακέτο των ιδιωτικοποιήσεων της τελευταίας δεκαετίας: ΟΠΑΠ, περιφερειακά αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα – εξάλλου με δικές τους ψήφους συγκροτήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ το 2011 με στόχο να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία.

Ειδικότερα σε σχέση με τις συγκοινωνίες και τα τρένα, πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαύλου κύκλου υποβάθμισης-ιδιωτικοποίησης- νέας υποβάθμισης. Οι ίδιες κυβερνήσεις που άφησαν τις υποδομές να παρακμάσουν, εμφανίστηκαν ως «εξυγιαντές» και προώθησαν την ιδιωτικοποίηση. Η ιδιωτικοποίηση δεν έφερε κανένα όφελος για το δημόσιο, ούτε καν χρηματικό: η Ferrovie dello Stato Italiane Group αγόρασε τον ΟΣΕ για μόλις 45 εκατομμύρια ευρώ, ενώ επιδοτείται 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από το ελληνικό κράτος για όλα τα δρομολόγια καθώς ακόμα και η γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη αντιμετωπίστηκε ως «άγονη». Συνεπώς, η συμφωνία στην πραγματικότητα είναι μια ιδιωτικοποίηση με κρατικά χρήματα.

Επιπλέον, μέσα σε αυτές τις συμφωνίες, υπήρχαν όροι σχετικά α) με την ευθύνη του κράτους να συντηρήσει τις γραμμές και β) την ευθύνη των εταιρειών να προχωρήσουν σε επενδύσεις. Οι όροι αυτοί υποτίθεται θα αντιμετώπιζαν τις χειρότερες συνέπειες της ιδιωτικοποίησης αλλά, στην πραγματικότητα, την επιδείνωσαν. Με τη διάκριση υποδομών-τρένων, η Hellenic Train κράτησε το κερδοφόρο κομμάτι χωρίς καμία ουσιαστική ευθύνη, ενώ το κράτος, συρρικνώνοντας κι άλλο τα απομεινάρια του ΟΣΕ, ουσιαστικά εγκατέλειψε τις υποδομές. Οι δε επενδύσεις δεν έγιναν ποτέ ή έγιναν μόνο για έργα βιτρίνας (όπως το «ασημένιο βέλος») που δεν προσέφεραν τίποτα στις υποδομές και τις συγκοινωνίες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι σήμερα να συσκοτίζουν τις ευθύνες τους Hellenic Train και ΟΣΕ, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, ενώ από κοινού εμπαίζουν τις οικογένειες των θυμάτων και έναν ολόκληρο λαό που θρηνεί.

ΒΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ – ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΧΡΥΣΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ

Από αυτή την άποψη, η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικού-εταιρικού εγκλήματος, που όμοια τους υπάρχουν πάρα πολλά σε διεθνές πλαίσιο. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως έκφραση του σύγχρονου καπιταλισμού, παράγει διαρκώς τέτοια φαινόμενα εκμετάλλευσης και απαξίωσης δημοσίων αγαθών με καταστροφικά αποτελέσματα για την κοινωνική πλειοψηφία. Αναδεικνύεται έτσι και η σαθρότητα όλων των θεωριών περί «επιχειρηματικότητας» και «καινοτομίας» καθώς η ουσία του καπιταλισμού έγκειται στην εκμετάλλευση και στην αρπαγή. Οι μεγάλες επιχειρήσεις γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσουν το κεφάλαιο τους αφού οι υπερεθνικοί οργανισμοί (ΕΕ-ΔΝΤ) και οι «πρόθυμοι» των εθνικών κυβερνήσεων θα τους προσφέρουν πρόσβαση σε εύκολα κέρδη χωρίς ρίσκο, για τους ίδιους και τεράστιους κινδύνους για τον λαό. Τελικά, αυτοί που την πληρώνουν πάντα είναι οι φτωχοί/ες, αυτοί και αυτές είναι, εξάλλου, που χρησιμοποιούν τις δημόσιες υποδομές, είναι ένας πόλεμος απέναντι στην εργατική τάξη που η ζωή της βάλλεται διαρκώς και με κάθε τρόπο.

Το κύμα οργής που έχει ξεσπάσει σε όλη τη χώρα για το δυστύχημα στα Τέμπη πρέπει να συνεχίσει με επόμενα μεγάλα ραντεβού στο δρόμο, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, με κλιμάκωση του αγώνα. Η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνη της, δεν δίστασαν λίγες μέρες μετά το τραγικό συμβάν να καταθέσουν στη βουλή νομοσχέδιο που, με την ίδια λογική κατάτμησης του δημοσίου φορέα και δημιουργίας ανεξάρτητης αρχής, ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Τώρα είναι η ώρα που οι επί μέρους αγώνες: ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στους πλειστηριασμούς κλπ. πρέπει να συντονιστούν σε ένα μεγάλο κίνημα υπεράσπισης της ζωής μας, υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών απέναντι στην υφαρπαγή και απαξίωση της δημόσιας περιουσίας. Η φωνή μας να ακουστεί σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο και σχολή, σε όλες τις γειτονιές, στους δρόμους!

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ -ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

• Δικαιοσύνη για τα θύματα και τις οικογένειες τους – Τιμωρία των ενόχων – Καμία συγκάλυψη
• Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων – Παραίτηση του πρωθυπουργού
• Καμία αυταπάτη για ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Όλα τα κόμματα των μνημονίων είναι πολιτικοί αυτουργοί του εγκλήματος
• Άμεση κρατικοποίηση της TrainOSE χωρίς αποζημίωση
• Ενιαίο, δημόσιο και ασφαλές σύστημα συγκοινωνίας για όλη τη χώρα
• Εθνικοποίηση όλων των βασικών υποδομών της χώρας. Ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες, διαδίκτυο για όλο τον λαό

Καλέσματά:

• Θεσσαλονίκη, Άγαλμα Βενιζέλου 19.00

Αναμέτρηση

---

ΠΑΤΡΑ

8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως η μέρα της γυναίκας το 1910 για να «τιμηθούν» οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες της Αμερικής του 19ου αιώνα, που διεκδίκησαν μαχητικά μείωση του ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών τους με τους άνδρες εργάτες και υγιεινές συνθήκες δουλειάς. Η καθεστωτική καθιέρωση της ημέρας αυτής επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και συλλογικής μνήμης. Για εμάς, η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα αντίστασης και αγώνα και όχι μια «γιορτή», που, στην πραγματικότητα, το μόνο που καταφέρνει ως τέτοια είναι να επιβεβαιώνει και να αναπαράγει τους επιβεβλημένους έμφυλους ρόλους. Είναι μέρα τιμής και μνήμης, μέρα αγώνα και οφείλουμε μέσα από τα σωματεία μας να την κάνουμε ημέρα απεργίας σε μια συγκυρία ακραίας επίθεσης στις γυναίκες της τάξης μας.

Κι αυτό γιατί το τρίπτυχο: κράτος-κεφάλαιο-πατριαρχία είναι διαχρονικά υπεύθυνο για τη γυναικεία καταπίεση. Το σύστημα βρωμάει βία και πατριαρχία και τα παραδείγματα είναι πολλά και καθημερινά και σίγουρα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά: κυκλώματα διακίνησης και βιασμών παιδιών και γυναικών από μπάτσους και «ευυπόληπτους πολίτες», γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς μας, στο δρόμο και στο σπίτι, βιασμοί από μπάτσους μέσα στα αστυνομικά τμήματα και το επερχόμενο «ξέπλυμα» από δικαστές στις αίθουσες που έχει δημιουργήσει η αστική δικαιοσύνη και δεν υπάρχει τελειωμός. Όσο εμείς γινόμαστε μάρτυρες της έμφυλης βίας η οποία εντείνεται, πρέπει να θυμόμαστε πως ο καθένας -κράτος, θεσμοί, δικαστική αρχή, επιστήμη και εκκλησία- έχει τον ρόλο του μέσω της συγκάλυψης, της πριμοδότησης, της συμμετοχής των εκπροσώπων του σε κυκλώματα, μέσα από την καλλιέργεια και αναπαραγωγή σκοταδιστικών αντιλήψεων για τη σεξουαλικότητα και το ρόλο της γυναίκας ως μηχανή αναπαραγωγής.

Ωστόσο, η έμφυλη βία δεν είναι η μόνη διάσταση της πατριαρχίας που φέρουν οι γυναίκες στην εξέλιξη της ζωής τους. Η εργασιακή εκμετάλλευση των γυναικών της τάξης μας είναι καθόλα προφανής καθώς: καλούνται να αποδείξουν καθημερινά πως είναι ικανές στην εργασία τους, να δουλέψουν σε συνθήκες μισθολογικής ανισότητας, επιφορτισμένες με πάγια έξοδα περιόδου και εγκυμοσύνης που πρέπει να καλύψουν οι ίδιες από τον μισθό τους -τα οποία με τις πρόσφατες ανατιμήσεις έχουν εκτοξευθεί στα ύψη- και να διαχειριστούν σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς τους. Στην περίπτωση δε που επιθυμούν να μείνουν έγκυες τα αφεντικά τους περιμένουν με το χαρτί της απόλυσης στο χέρι ή αν τις κρατήσουν στη δουλειά δεν τους παρέχουν αναρρωτική άδεια. Το ίδιο ισχύει βέβαια και στην περίπτωση της περιόδου όπου δεν αναγνωρίζεται ως επαρκής λόγος για άδεια.

Ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση των γυναικών είναι η συλλογικοποίηση και οργάνωσή τους. Ο αγώνας για την απελευθέρωσή τους από τα δεσµά της πατριαρχίας, είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του αγώνα για το γκρέµισµα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Οι γυναίκες εργαζόμενες οφείλουν να οργανωθούν και στα σωματεία τους, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά και όσα τους ανήκουν και τους τα έχουν κλέψει. Η 8η Μάρτη είναι μέρα τιμής και μνήμης, είναι μέρα αγώνα και οφείλουμε μέσα από τα σωματεία μας να την κάνουμε ημέρα απεργίας σε μια συγκυρία ακραίας επίθεσης στις γυναίκες της τάξης μας.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3, 18:00, ΠΛ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ανοιχτή συνέλευση αγώνα για την 8η Μάρτη

---

Στο χώρο της Έρευνας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης το τελευταίο διάστημα, έχει έρθει στο φως πλήθος περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης, έμφυλων διακρίσεων και εργασιακού εκφοβισμού, αποδεικνύοντας ότι ο ακαδημαϊκός χώρος όχι μόνο δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν κλάδο όπου οι παραβιαστικές συμπεριφορές τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης τις οποίες ενισχύουν οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας.

Όπως συμβαίνει, δυστυχώς, με κάθε δημόσιο αγαθό και υποδομή (ενέργεια, συγκοινωνίες, πολιτισμός κλπ), η στρατηγική των Κυβερνήσεων όλων των τελευταίων χρόνων έχει οδηγήσει στην ταχεία μετατροπή της δημόσιας Έρευνας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε ανεξέλεγκτο πεδίο κερδοφορίας για την κάθε λογής “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Η τριπλέτα υποχρηματοδότηση-υποβάθμιση-ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίηση έρχεται πάντα μαζί με διαλυμένες εργασιακές σχέσεις. Φτηνοί/ες και αναλώσιμοι/ες χωρίς δικαιώματα εργαζόμενοι/ες σε μια ζούγκλα ανταγωνισμού.

Ο φόβος της απόλυσης, οι απειλές για καταστροφή της επιστημονικής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας και χειρότερα οι προσβολές της αξιοπρέπειας συνθέτουν την τραγική εικόνα του εργασιακού mobbing που υφίστανται εκατοντάδες συναδέλφισσες/οι. Πολλά από τα περιστατικά είναι γνωστά εντός της επιστημονικής κοινότητας η οποία συχνά κάνει τα στραβά μάτια, συμβουλεύει τους/τις εργαζόμενους/ες να κάνουν υπομονή (!) και ποικιλοτρόπως συντηρεί την κουλτούρα συγκάλυψης που επικρατεί εξαιτίας της αλληλοεξάρτησης-διαπλοκής που παρατηρείται εντός τμημάτων και θεσμικών οργάνων.

Εμείς σηκώνουμε το γάντι και σπάμε τη σιωπή! Η συλλογική μας συγκρότηση στον Κλάδο μπορεί να μεταφέρει το φόβο στην εργοδοσία και τις Διοικήσεις. Το Σωματείο μας, η αλληλεγγύη μεταξύ μας και ο αγώνας μέχρι τέλους θα μας δώσει τη δύναμη, θα μας δικαιώσει και θα μας προστατεύσει όλους, όλες και όλα!

Βρισκόμαστε σχεδόν ένα χρόνο μετά τη δημοσίευση καταγγελίας σεξουαλικής παρενόχλησης από καθηγητή του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών που κατατέθηκε στην Πρυτανεία, στο τμήμα Βιολογίας, στην Επιτροπή Ισότητας του Πα.Πα καθώς και το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (Κ.Ε.Θ.Ι). Το πόρισμα της ΕΔΕ κατατέθηκε στον Πρύτανη Χρ. Μπούρα ο οποίος και επέβαλε την πειθαρχική ποινή της έγγραφης επίπληξης με τη σύσταση “για τήρηση εφεξής των κανόνων που πρέπει να επιδεικνύουν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας ώστε να μην θίγεται το κύρος των Α.Ε.Ι και των λειτουργών του”. Πρόκειται κατά τη γνώμη μας για μια απαράδεκτη απόφαση, η οποία πέραν του ότι “έριξε στα μαλακά” τον καταγγελλόμενο, άφησε έκθετες/ους τους συναδέλφους/ισσες που εργάζονται διεξάγοντας ερευνητικό έργο στο εργαστήριο του καταγγελόμενου, όπως απέδειξαν τα γεγονότα τα οποία ακολούθησαν. Η Πρυτανεία φέρει επιπλέον ευθύνη αφήνοντας αναπάντητες διαρροές πως η καταγγέλλουσα δεν έστειλε την υπόθεση στην Εισαγγελία αλλά το έπραξε η ίδια, αποκρύπτοντας στην ουσία πως η υπόθεση θα αρχειοθετούνταν λόγω παρόδου τριμήνου και τροφοδοτωντας τις άθλιες λογικές του “τώρα το θυμήθηκε;”.

Μην φτάνοντας όλα αυτά, μετά την κατάθεση στην ΕΔΕ, ως μάρτυρα, έτερης συναδέλφισσας Υποψήφιας Διδακτόρισσας, και μέλος του ΣΕΡΕΤΕ, η οποία κατέθεσε την δική της εμπειρία και επιβεβαίωνε το περιστατικό, ο εν λόγω καθηγητής προέβει σε σωρεία περιστατικών εργοδοτικού εκφοβισμού και προσπάθεια μονομερούς λύσης της σύμβασης της, που τελικά την εξώθησαν σε παραίτηση από την διδακτορική διατριβή της. Η καταγγελία της συναδέλφισσας και του Σωματείου (εδώ) μας σχετικά με την προκλητικά εκδικητική συμπεριφορά του καταγγελόμενου παρότι κίνησε νέα διαδικασία ΕΔΕ, όπου και πάλι δεν αποφασίστηκε η παραδειγματική τιμωρία του, επιβεβαιώνωντας πως οι θεσμικές δομές δεν είναι σε θέση να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Χαρακτηριστική είναι και η στάση του Συνηγόρου του Φοιτητή του Πα.Πα, ο οποίος παρότι έλαβε την καταγγελία δεν έχει στείλει καμία απάντηση εδώ και έξι μήνες! Οι Πρυτανικές αρχές του Πα.Πα με το πρόσχημα της τήρησης των διαδικασιών “νίπτουν τας χείρας τους” -πρακτικά συγκαλύπτοντας- τη συστηματική κακοποιητική συμπεριφορά του Γ. Αγγελή, μέλους ΔΕΠ του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών (Πα.Πα) και επιτρέποντας την επιστροφή του στην επιστημονική και εκπαιδευτική δραστηριότητα του Πα.Πα. Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η ανάρτηση στον ιστότοπο του Τμήματος Βιολογίας, νέου χρηματοδοτικού προγράμματος του Πράσινου Ταμείου με Επιστημονικό Υπεύθυνο τον Γ. Αγγελή, που μάλιστα θα απασχολήσει 10 εργαζόμενες/ους. Το σήμα που εκπέμπει αυτή η κίνηση είναι πως όποιος προσελκύει χρηματοδοτήσεις “ξεπλένεται” από τις κακοποιητικές του συμπεριφορές και γίνεται ανεκτός να συνεχίζει απρόσκοπτα την ερευνητική του δραστηριότητα. Αναρωτιόμαστε άραγε αν τα παραπάνω συνάδουν με τις κατευθύνσεις περί ισότητας φύλων και ορθής εργασιακής πρακτικής των χρηματοδοτικών οργανισμών και των ευρωπαϊκών οδηγιών;

Εμείς δεν έχουμε καμία ανοχή και η οργή μας είναι μεγάλη! Για την προστασία και δικαίωση των καταγγελουσών, αλλά και όλων των συναδελφισσών και συναδέλφων, θα παλέψουμε μέχρι τέλους στο πλάι τους για την καταδίκη και απομάκρυνση του καταγγελόμενου καθηγητή και όποιου/όποιας τολμήσει να εκφοβίσει ή να παρενοχλήσει φοιτήτρια/η ή εργαζόμενη/ο εντός των σχολών και των χώρων εργασίας μας ξανά. Δε θα ανεχτούμε οι θύτες να παίρνουν άδεια και όχι να απομακρύνονται οριστικά, να βρίσκουν τις πόρτες των ιδρυμάτων μας ορθάνοιχτες, να αναλαμβάνουν την επίβλεψη νέων φοιτητών, να λαμβάνουν Ευρωπαϊκά Προγράμματα χιλιάδων ευρώ επιστρέφοντας στις θέσεις τους. Μόνο η οριστική απομάκρυνση τους μπορεί και θα προστατέψει κάθε συναδέλφισσα/ο αλλά και κάθε φοιτήτρια/ή!

Προς την Πρυτανεία, το Τμήμα Βιολογίας Πα.Πα και κάθε αρμόδιο φορέα κοινοποιούμε τα αιτήματα μας και παλεύουμε για την πλήρη κατοχύρωση τους.

– Άμεση αποπομπή του εν λόγω μέλους ΔΕΠ από το Πανεπιστήμιο Πατρών. Να διασφαλιστεί ότι το εν λόγω μέλος ΔΕΠ δε θα αιτηθεί θέση σε κάποιο άλλο Ίδρυμα της χώρας. Καμία ανοχή στις κακοποιητικές συμπεριφορές, στις παρενοχλήσεις, στις διακρίσεις λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού στους χώρους δουλειάς. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από την σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται ένας/μία εργαζόμενος/η να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη του. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.

– Ηθική δικαίωση των συναδελφισσών. Να συμπεριληφθούν στις ερευνητικές εργασίες και στις δημοσιεύσεις για τις οποίες έχουν εργαστεί με μέριμνα του πανεπιστημίου Πατρών.

–Υπογραφή συμβάσεων εργασίας για τους εργαζόμενους/ες στην έρευνα και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με μισθό, δικαιώματα στο ωράριο, στην ασφάλιση, στην υγειονομική περίθαλψη. Με κατοχυρωμένα δικαιώματα για την προστασία των εργαζόμενων εντός και εκτός του χώρου εργασίας από κάθε είδους εκμεταλλευτική και αντεργατική συμπεριφορά. Το παρόν πλαίσιο δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα των ερευνητριών/τών πάνω στην εργασία τους και ουσιαστικά τους θέτει εκτός από την ερευνητική δουλειά που έκαναν σε περιπτώσεις αντιδικίας ή αντιπαράθεσης. Να υπάρχει προβλεπόμενη διαδικασία άμεσης αλλαγής Επιστημονικού Επιβλέποντα σε περιπτώσεις αντιδικίας ή αντιπαράθεσης.

– Εφαρμογή κανόνων υγιεινής και ασφάλειας στα ερευνητικά εργαστήρια και στους χώρους εργασίας. Πρόσβαση σε γιατρό εργασίας για όλες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους στην έρευνα. Δημόσια και δωρεάν ιατρική, ψυχολογική, νομική υποστήριξη των επιζώντων/σών σεξουαλικής και έμφυλης βίας. Οικονομική και πρακτική στήριξη των επιζώντων/σών.

Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού συλλόγου Βιολογίας ο οποίος έχει προχωρήσει σε κατάληψη του τμήματος από την Πέμπτη 2/03 και συμμετέχουμε στις δράσεις του. Καλούμε ΦΣ και σωματεία σε συντονισμό για την διοργάνωση συγκέντρωσης στην πρυτανεία του πανεπιστημίου Πατρών το πρωί της Τετάρτης 8/03 και συμμετοχή στο απογευματινό συλλαλητήριο στις 18:00 στην πλατεία Γεωργίου.

Διοικητικό Συμβούλιο ΣΕΡΕΤΕ
Διοικούσα Επιτροπή ΣΕΡΕΤΕ Αχαΐας

---

---

ΛΑΡΙΣΑ

– Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 8/3, στις 12:00, στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας

– Καλούμε και συγκέντρωση – πορεία την Παρασκευή 10/3 στην Κεντρική Πλατεία, στις 18:00

– Στηρίζουμε – συμμετέχουμε στην φεμινιστική συγκέντρωση – πορεία την Τετάρτη 8/3, στις 19:30, στο Αρχαίο Θέατρο

ΥΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ

Κατάληψη Ντουγρού

---

Ιωάννινα

Ψωμί και τριαντάφυλλα
Παραπάνω από ένας αιώνας μας χωρίζει από την πρώτη κινητοποίηση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη, οι οποίες κατεβαίνουν στους δρόμους ζητώντας μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες (ωράριο που έχει κατακτηθεί ήδη από τους άντρες πριν κάποια χρόνια), ίσες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Η κινητοποίηση αυτή συναντά μεγάλη καταστολή, με διαδηλώτριες να συλλαμβάνονται και να δολοφονούνται.
Το 1910 στην Κοπεγχάγη πραγματοποιείται η 2η Σύνοδος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς γυναικών, όπου προτείνεται η θεσμοθέτηση μιας «ημέρας των γυναικών» που θα αφιερώνεται πρώτα απ’ όλα στον αγώνα για το δικαίωμα της ψήφου. Η σύνοδος, όμως, δεν καθορίζει ημερομηνία. Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα χαρακτηρίζεται από μια σειρά δυναμικών κινητοποιήσεων και απεργιών σε χώρες της Ευρώπης, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα με χιλιάδες εργάτριες οι οποίες υιοθετούν σαν πρόταγμα, πέρα από τα προηγούμενα, το δικαίωμα στην ψήφο, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και των διακρίσεων στους επαγγελματικούς κλάδους. Με την λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η 8η Μάρτη αρχίζει να χάνει το αγωνιστικό της περιεχόμενο και γιορτάζεται για τελευταία φορά από τις κρατούμενες του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ της Γερμανίας το 1945. Η «ημέρα της γυναίκας» επαναπροσδιορίζεται και παίρνει τη συμβολική σημασία της με την αναγέννηση του φεμινιστικού κινήματος την δεκαετία του ’70.
Χαρακτηριστικό όλων αυτών των εντυπωσιακών κινητοποιήσεων ανά τα χρόνια, είναι αυτό που ενσαρκώνει το σύνθημα « Ψωμί και Τριαντάφυλλα», που φωνάχθηκε στις πρώτες κινητοποιήσεις της Νέας Υόρκης το 1908, το οποίο συμβολίζει τις απαιτήσεις όχι μόνο για έναν αξιοπρεπή μισθό, αλλά και μια αξιοπρεπή ζωή.
Το πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όμως, παραμένει ένα μυστήριο, καθώς πολλές ιστορίες αλληλοαναιρούνται. Η αδυναμία της ανάκτησης της ιστορίας μιας τόσο σημαντικής μέρας αποτελεί πειστήριο της συνεχούς αορατότητας των γυναικείων αγώνων, διεκδικήσεων και ιστοριών που δεν λαμβάνουν αναγνωρισιμότητα και αφήνονται να ξεχαστούν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η εγκαθίδρυσή της από τον ΟΗΕ σηματοδοτεί μια ιδεολογική χειραγώγηση της σημασίας της, αντίστοιχη με αυτή της Πρωτομαγιάς, που πλέον αποτελεί περισσότερο γιορτή για την άνοιξη, παρά μέρα διεθνούς αλληλεγγύης των εργαζομένων. Ομοίως, βλέπουμε την πάγια στρατηγική της ενσωμάτωσης των κινημάτων μας και στην «Ημέρα της Γυναίκας» που μεταπίπτει στην ημέρα που αγοράζουμε στις γυναίκες λουλούδια ή την μέρα της κοριτσοπαρέας σφηνάκια 1+1 κερασμένα, όπου αναπαράγονται οι ίδιες κουραστικές μισογύνικες τελετές λατρείας του «ωραίου φύλου».
Ο μισογυνισμός αυτός απαντάται σε όλες τις εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο αποτελείται από μισογυνιστικά, ετεροκανονικά , αποικιοκρατικά -και όχι μόνο- πρότυπα. Οποιοδήποτε εγχείρημα δεν εντάσσεται σε αυτά τα κουτάκια βρίσκει απέναντί του την καταναλωτική μηχανή και τις εταιρείες που επικαλούνται προοδευτικότητα με σκοπό την αφομοίωση. Ο επαναπροσδιορισμός, λοιπόν, της 8ης Μάρτη αποτελεί μια ακόμη τεχνική ενσωμάτωσης του συστήματος. Το λεγόμενο Pink washing επιτυγχάνεται από μία σειρά πολιτικών μάρκετινγκ που στοχεύουν να παρουσιάσουν την εκάστοτε εταιρεία σαν “σύμμαχο”. Έτσι, τα φεμινιστικά προτάγματα εμπορευματοποιούνται και η αγωνιστική τους πτυχή ισοπεδώνεται. Ως αποτέλεσμα, η αγορά κατακλύζεται από μπλουζάκια με φεμινιστικά σλόγκαν τα οποία παράγονται μαζικά σε sweatshops (εργοστάσια με μηδαμινούς μισθούς που πολλές φορές χρησιμοποιούν παιδική εργασία). Αποδεικνύεται έτσι η επιφανειακή φύση του ενδιαφέροντος των εταιρειών, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους αγώνες, που δόθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, των οποίων ένα από τα βασικά προτάγματα ήταν η εξάλειψη των sweatshops. Γίνεται προφανές ότι στην καπιταλιστική κοινωνία η μόνη μορφή διαμαρτυρίας που είναι αποδεκτή είναι αυτή που είναι ταυτόχρονα και καταναλώσιμη.
Ταυτόχρονα, δεν γίνεται καμία πραγματική απορρόφηση των γυναικών στην αγορά εργασίας και οι θέσεις που τους επιτρέπεται να απασχολούν, αφορούν ένα καλά υπολογισμένο ποσοστό (diversity hires). Τεχνικές σαν κι αυτές αποδεικνύουν ότι οι διαδικασίες πρόσληψης παραμένουν ανδροκρατούμενες και πατριαρχικές. Οι ίδιες οι εταιρείες που διαφημίζουν το ποσοστό γυναικών του εργατικού δυναμικού τους, δεν παρέχουν τα πλέον απαραίτητα, όπως άδειες περιόδου και εγκυμοσύνης. Όσο για την ελάχιστη υποχρεωτική από τον “νόμο” άδεια μητρότητας που δίνεται, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την διαδικασία του τοκετού, διαιωνίζοντας έτσι το ετεροκανονικό πρότυπο της μητέρας/γυναίκας/νοικοκυράς και του άντρα εργαζόμενου που διασφαλίζει “το φαγητό στο τραπέζι” και κατοχυρώνει έτσι τη σχέση μητρότητας και αόρατης (οικιακής) εργασίας.
Συστημικές ανισότητες σαν αυτές δεν επηρεάζουν όλες τις γυναίκες και θηλυκότητες με την ίδια ένταση. Σε αντίθεση με την Ελληνίδα ορθόδοξη χριστιανή, κοινωνικές ομάδες όπως οι προσφύγισσες τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να εκφράσουν καν λόγο αφού δεν θεωρούνται κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Η εργασία τους άλλωστε, είναι βαριά υποτιμημένη καθώς εξαναγκάζονται να αναλάβουν όσες δουλειές “περισσεύουν”. Τόσο η οικονομική τους κατάσταση, όσο και ο παραλογισμός του νόμου περί ασύλου και άδειων παραμονής, μετατρέπουν τις συνθήκες εργασίας σε συνθήκες φυλάκισης. Αυτό γιατί, είτε εργάζονται και ζουν έξω από τον αστικό κλοιό, είτε γιατί έρχονται αντιμέτωπες με αφεντικά που τις απειλούν με απέλαση και φυλάκιση εάν τους φέρουν οποιαδήποτε αντίρρηση.
“Φυλακισμένα” της ορθόδοξης ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται και τα τρανς άτομα, τα οποία καθημερινά καλούνται να “παίξουν” τον ετεροκανονικό τους ρόλο. Στερούνται έτσι την αυτονομία και αυτοδιάθεση των σωμάτων τους για την έκφραση του φύλου τους, αφού το να περνάς/κάνεις passing με όρους κοινωνικού φύλου, είναι προαπαιτούμενο για την εύρεση εργασίας.Το Passing ωστόσο, δεν είναι κάτι στο οποίο αποσκοπούν όλα τα trans άτομα. Για όσα όμως το επιλέγουν, το ταξικό τους προνόμιο παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία. Ιδίως τώρα που με τους νέους νόμους τα φάρμακα που χρειάζονται δεν συνταγογραφούνται, αυξάνοντας έτσι την ήδη τεράστια λίστα εξόδων που καλύπτονται από την τσέπη τους (εγχειρήσεις, μεικ απ, καινούργια ντουλάπα κ.α.). Είναι αντικρουόμενο το πόσο δύσκολο είναι να βρεις εργασία ως τρανς άτομο και το πόσο ακριβή είναι η διαδικασία της οποιασδήποτε επιβεβαίωσης φύλου.
Οι καταπιέσεις που μπορεί να βιώσει κάθε άτομο είναι φύλου, φυλής και τάξης αλλά είναι ταυτόχρονα αλληλένδετες, καθώς το καθένα από εμάς φέρει πολλαπλές ταυτότητες. Γι’ αυτό καλούμε σε πολυμορφικούς και συλλογικούς αγώνες. Όσο και αν η κυριαρχία αποσκοπεί στην αφομοίωση των αγώνων μας και την αποσιώπηση τους εμείς δεν ξεχνάμε και ανανεώνουμε το επετειακό μας ραντεβού:
Την Τετάρτη 08/03 στις 18:30 στην Περιφέρεια.
ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΕΣ, ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ, ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

Τσούπρες

---

Λίγες μόνο μέρες έχουν περάσει από τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στην περιοχή των Τεμπών. Μια σύγκρουση που επέφερε τουλάχιστον 57 νεκρούς και δεκάδες να αγνοούνται. Οι πολιτικές ηγεσίες έσπευσαν αμέσως στο σημείο για να εκφράσουν τη συμπαράσταση τους και να στηρίξουν τις οικογένειες των ανθρώπων. Τα Μ.Μ.Ε με τη σειρά τους έτρεξαν να καλύψουν το γεγονός, να επιρρίψουν τις πραγματικές ευθύνες και να καταδείξουν τους υπαίτιους. Ποιους υπαίτιους; Τον σταθμάρχη που έκανε λάθος χειρισμό και την κακιά την ώρα. Ο πρωθυπουργός μιλάει για ανθρώπινο λάθος, ζητάει και μια συγνώμη και όλα συνεχίζουν κανονικά ενώ προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το σοκ από το γεγονός.

Η αλήθεια είναι όμως ότι τα αίτια του θανάτου αυτών των ανθρώπων απέχουν πολύ από το να ήταν απλά ζήτημα κακής στιγμής. Ήταν μια προμελετημένη δολοφονία, που δεν μπορεί να αποδοθεί σε έναν άνθρωπο. Το κράτος έχει υποβαθμισμένο εδώ και χρόνια το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, παρά τα δισεκατομμύρια που πήρε για την αναβάθμιση του. Απ’ ότι αποδεικνύεται είναι σημαντικότερη η δαπάνη χρημάτων για στρατιωτική αναβάθμιση, Rafale και στρατιωτικό εξοπλισμό, απ’ ότι η ασφάλεια των μετακινήσεων μας. Αποκορύφωμα αποτελεί η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε ιταλική εταιρία αντί μόλις 45 εκατομμυρίων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συμφώνησε να παρέχει στην συγκεκριμένη 50 εκατομμύρια ετησίως για να εκτελεί συγκεκριμένα δρομολόγια εντός ελληνικού δικτύου. Το ελληνικό κράτος λοιπόν είχε στρώσει το έδαφος με τη συνεχή υποβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου και έφερε την ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Αποτέλεσμα της ανάπτυξης και των επενδύσεων; Μαζικές δολοφονίες. Αλλά δυστυχώς δε γινόμαστε για πρώτη φορά μάρτυρες αυτής της θανατοπολιτικής. Από την κρατική διαχείριση της πανδημίας, που οι απαγορεύσεις και η καταστολή πήραν τη θέση της υγειονομικής περίθαλψης και η χρόνια υποβάθμιση των νοσοκομείων οδήγησε σε πολλούς θανάτους μέχρι τις πυρκαγιές, όπως οι περσινές και εκείνη στο Μάτι, που επέφεραν θανάτους καθώς και καμμένα σπίτια και εκτάσεις και μέχρι τις πλημμύρες στη Μάνδρα, το κράτος ανεξαρτήτως κυβερνήσεως έχει θέσει προ πολλού εκτός της ατζέντας του την ανθρώπινη ζωή. Τη στιγμή λοιπόν που κράτος και κεφάλαιο έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν τούβλο πάνω σε τούβλο, όπως και όλες τις άλλες φορές έτσι και αυτή, τα αντίστοιχα σωματεία με απεργίες και κινητοποιήσεις διεκδικούσαν την αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Οπότε αυτή η δολοφονία μόνο τυχαία δε μπορεί να θεωρηθεί, αφού οι άνθρωποι είχαν ξελαρυγγιαστεί όλα αυτά τα χρόνια να φωνάζουν με το κράτος και το κεφάλαιο όχι απλά να τους αγνοούν αλλά και να χαρακτηρίζουν τους εργαζόμενους ως μια συντεχνία που ταλαιπωρεί το επιβατικό κοινό. Αυτά ήταν τουλάχιστον τα αποτελέσματα πριν από την Τρίτη 28 Φλεβάρη. Τα αποτελέσματα μετά τις 28 Φλεβάρη, είναι γνωστά…

Ενώ συμβαίνουν όμως αυτά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης μέσα σε έναν προεκλογικό αναβρασμό έσπευσαν να μεταβούν στο σημείο για να καταδικάσουν μετά δακρύων το γεγονός. Η ξεφτίλα και το θράσος τους δεν έχει όρια, ειδικά όταν βλέπεις τον Σύριζα να κατηγορεί την Ν.Δ για ανευθυνότητα. Δεν έχασαν στιγμή τις επόμενες μέρες, να ξεχυθούν σε πόλεις και χωριά να καταδικάσουν το συμβάν στα πλαίσια της προεκλογικής τους εκστρατείας. Ένας Σύριζα που σαν προηγούμενος διαχειριστής της εξουσίας, είχε παραχωρήσει τον ΟΣΕ στους Ιταλικούς Κρατικούς Σιδηρόδρομους δια πινακίου φακής και έκανε το ίδιο ακριβώς που κάνει και η Ν.Δ. Άφησε δηλαδή το σιδηροδρομικό δίκτυο στο έλεος του θεού (οξύμωρο για αριστερή κυβέρνηση αλλά το παραβλέπουμε) και δεν έκανε καμία αναγκαία κίνηση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια επιβατών και εργαζόμενων. Το μόνο τυχαίο στο γεγονός είναι ότι δε συνέβη όσο ήταν αυτός στο ψηλότερο σκαλί της κρατικής εξουσίας. Όλοι οι διαχειριστές του κράτους ανεξαιρέτως, έχουν ευθύνη για ότι συνέβη.

Τη σκυτάλη από εκεί και πέρα παίρνουν τα Μ.Μ.Ε, τα οποία σαν αρπακτικά πέφτουν πάνω στις οικογένειες των ανθρώπων, για να εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά την απώλειά τους και από την άλλη να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έφαγε το παραμύθι περί ανθρώπινου λάθους αλλά μιλάει ξεκάθαρα για κρατικό έγκλημα. Μια κοινωνία που δύσκολα μπορεί να δεχτεί ότι όλα αυτά τα χρόνια έπαιζε την ζωή της κορώνα γράμματα κάθε φορά που ανέβαινε πάνω σε αυτή την κινητή νεκροφόρα. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν πλήθος κόσμου κατέβηκε στο δρόμο να διαδηλώσει σε πολλές πόλεις, τα σωματεία της Hellenic Train πραγματοποιούν πολυήμερη απεργία ενώ ήδη κηρύχθηκε η πρώτη μαζική απεργία για τις 8 Μάρτη. Από εκεί και πέρα στο παιχνίδι μπαίνει η αστυνομία που υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων τις τζαμαρίες του σταθμού ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Το κράτος απάντησε με καταστολή και συλλήψεις στους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες. Παρά την καταστολή όμως και την κλασσική ρητορεία των καναλιών περί “μικρής μερίδας μπαχαλάκηδων που δημιουργεί επεισόδια”, ο κόσμος συνεχίζει να κατεβαίνει στο δρόμο δυναμικά. Ταυτόχρονα γίνεται μια προσπάθεια συγκάλυψης. Εμετικά σχόλια δημοσιογράφων που το παίζουν δικαστές και προσπάθεια κατευνασμού της κοινωνικής οργής που πάει να ξεσπάσει.

Κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν. Στη θέση αυτών των ανθρώπων θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άτομο της τάξης μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως για εκείνα η ζωή μας δεν έχει καμία σημασία μπροστά στα κέρδη τους. Τα ατυχήματα που παρουσιάζουν δεν είναι παρά δολοφονίες. Πόσα και πόσα εργατικά ατυχήματα άλλωστε έχουν παρουσιαστεί σαν τυχαία; Η παροχή από τα αφεντικά των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας είναι ψιλά γράμματα και κόστος για την τσέπη τους. Άλλωστε γιατί να αγχωθούν, αφού η δικαιοσύνη τους θα είναι εκεί για να τους προστατέψει από οποιαδήποτε δίωξη. Έτσι και αλλιώς η ανθρωποκτονία δεν ήταν πότε κάποιο σοβαρό αδίκημα σε αυτή τη χώρα. Αρκεί να μιλάμε για προλετάριους που χάθηκαν για να γλιτώσουν 5 φράγκα.

Μέσα λοιπόν σε μια συνθήκη που φαίνεται ότι τυχαία ζούμε και οι κρατικές δολοφονίες πάνε να γίνουν καθημερινότητα, θα καθίσουμε με τα χέρια σταυρωμένα μεμψιμοιρώντας; Πόσο θα εναποθέτουμε τις ζωές μας στα χέρια του κράτους και των αφεντικών και θα τους αφήνουμε να δολοφονούν ανθρώπους της τάξης μας, λέγοντας απλά κρίμα; Δεν μας συγκινούν τα κροκοδείλια δάκρυα τους και οι υποσχέσεις τους. Μονόδρομος απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα η αντίσταση και η οργάνωση της τάξης μας. Μακριά από αυτόκλητους σωτήρες και σε αναθέσεις των ζωών μας, προτάσσουμε τον αντιεραρχικό αγώνα ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας.

Στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις της Τετάρτης 8 Μαρτίου στις 11 π.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου και στις 6:30 μ.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου

Αναρχική ομάδα A BATALHA

---

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ

Η φετινή 8η Μάρτη δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες. Η μαζική κρατική δολοφονία των Τεμπών επισκιάζει τα πάντα και ενώνει όλους τους αγώνες γιατί σχετίζεται με την προϋπόθεση των αγώνων,την ίδια τη ζωή. Χρειάζεται να παραμεινουμε ζωντανά για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε.

Το κρατικό έγκλημα μας επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέρουμε, πως για το κράτος τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών είναι πάνω από τις ζωές μας. Ο χαμός των 57 (γνωστών έως τώρα) νέων στην πλειοψηφία τους ανθρώπων, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει ασφάλεια για τη ζωή κανενός, ούτε καν των ψηφοφόρων τους.

Αφού πρώτα μας στέρησαν και ειδικά από τη νέα γενιά, όσα κάνουν μια ζωή αξιοβίωτη (υγεία, εργασία, στέγη, τροφή, ρεύμα, νερό, περιβάλλον, παιδεία και πολιτισμό).

Αφού τα ένστολα καθάρματά τους μπορούν να βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα και να δολοφονούν εν ψυχρώ το Σαμπάνη,τον Φραγκούλη, τον Ζακ, τον Αλέξη…

Αφού οι δικαστές τους αθώωσαν την Greek Mafia, τους μαστρωπούς της, τα κυκλώματα traficking, που συνδέονται με την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, οδηγούν τα θύματα στην εξόντωση και στη φυλακή τη μητέρα της που έσπευσε να τους καταγγείλει. Αντίθετα, με την πρώτη ευκαιρία αφήνουν ελεύθερους καταδικασμένους βιαστές και κακοποιητές.

Αφού τα ΜΜΕ τους, κρεμάσουν στα μανταλάκια τις ζωές των νεκρών, επιτρέπουν και στο Μπαλάσκα να δίνει σε απευθείας μετάδοση τις συμβουλές του στους γυναικοκτόνους.

Αφού δεν τους ενδιαφέρει να προλάβουν τα έμφυλα εγκλήματα, δεν τους ενδιαφέρει και η τύχη των θυμάτων, αντίθετα ψηφίζουν νόμους (υποχρεωτική συνεπιμέλεια) που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Τώρα μας δολοφονούν μαζικά.

Το έγκλημα των Τεμπών είναι το επιστέγασμα της νεκροπολιτικής τους και των ταξικών επιλογών των κυβερνήσεων διαχρονικά και ειδικά αυτών της τελευταίας δεκαετίας, που με τα μνημόνια και την εφαρμογή τους γκρέμισαν όσα οι προηγούμενοι είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.

Πνίγουν στις θάλασσες πρόσφυγες και μετανάστες, τους αφήνουν για μέρες χωρίς τροφή και νερό στις νησίδες του Έβρου και αν καταφέρουν να ζήσουν, τους κλειδώνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές.

Αφήνουν ανεξέλεγκτα τα αφεντικά να μας εκμεταλλεύονται μέχρι θανάτου, με καθημερινά εργατικά ατυχήματα.

Αντί να στηρίξουν τα νοσοκομεία, μας κλειδώνουν μέσα στα σπίτια, σε όσα μας αφήνουν τα κοράκια των τραπεζιτών.

Όταν καίγονται τα σπίτια μας, προχωρούν σε εκκενώσεις ή μας αφήνουν στο έλεος της φωτιάς.

Στα έντονα καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες και χιόνια, μας λένε πως φταίει η κακιά στιγμή.

Και τώρα νομίζουν πως συνηθίσαμε το θάνατο και μπορούν να δολοφονούν μαζικά τα παιδιά μας, χωρίς να αντιδρούμε.

Η 8η Μάρτη είναι ημέρα αγώνα, παγκόσμια φεμινιστική απεργία και μέρα τιμής σε όσες αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για μια ζωή με ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη.

Τιμούμε τα νεκρά σώματα των δολοφονημένων από το κράτος και χαιρετίζουμε τις χιλιάδες που κατεβαίνουν καθημερινά στο δρόμο.

Ενώνουμε τις φωνές μας και παίρνουμε το μόνο δρόμο που ξέρουμε, το δρόμο της συλλογικής αντίστασης.

Δεν θέλουμε πολλά, ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ!

Φεμινιστική αλληλεγγύη Ηρακλείου

---

Αλεξανδρούπολη

8Η ΜΑΡΤΗ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Τετάρτη 8/03, 19:00, Αναγνωστήριο
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ

H 8 Μάρτη δεν αποτελεί μια επέτειο ή μια ακόμα ευκαιρία να θαυμαστεί και να γιορταστεί η ομορφιά και η χάρη του ”ωραίου φύλου”, όπως καθεστωτικά έχει οριστεί , αλλά στην πραγματικότητα ανήκει στους γυναικείους ταξικούς αγώνες. Αγώνες που πρωταρχικά συναντώνται στις αρχές του 20ου αιώνα με τη μαζική ένταξη γυναικών στον χώρο της εργασίας υπό συνθήκες βαθιάς υποτίμησης και καταπίεσης. Πιο συγκεκριμένα ,στις 8 Μαρτίου του 1857 γυναίκες εργάτριες κλωστουφαντουργίας στη Νέα Υόρκη απεργούν και πραγματοποιούν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για καλύτερες και πιο βιώσιμες συνθήκες εγασίας. Αυτή η κίνηση αποτελεί την απαρχή των επικείμενων γυναικείων αγώνων που ξεσπούν στη συνέχεια ,όπως η ”εξέγερση των 20.000” στις βιομηχανίες ένδυσης στη Νέα Υόρκη, ή η φωτιά της TriangleWaist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα αλλά και στον ελλαδικό χώρο η πρώτη απεργία εργατριών στο εργοστάσιο Ρετσίνα στον Πειραιά τον Απρίλη του 1892. Αυτοί είναι οι αγώνες από τους οποίους οφείλουμε να εμπνεόμαστε και τους οποίους θα έπρεπε να κρατάμε στις συλλογικές μας μνήμες ,αποτρέποντας τη μέρα αυτή από το να υποπέσει στα δίχτυα εμπορευματοποίησης και απονοηματοδότησης που πλέκει ο καπιταλισμός.

Στο σήμερα είναι προφανής η όξυνση των περιστατικών έμφυλης βίας. Από τον επιβαλλόμενο εγκλεισμό της γυναίκας στο σπίτι εν μέσω της πανδημίας του covid 19, μέχρι τις πολλαπλές καταγγελίες κακοποίησεων και γυναικοκτονίες που βγαίνουν στην επιφάνεια, τα πρόσφατα περιστατικά όπως την υπόθεση βιασμού και μαστροπείας 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό από τον παιδοβιαστή και προαγωγό Μίχο, έναν ευκατάστατο νεοδημοκράτη, συνδεδεμένο στενά με τους μπάτσους .Ταυτόχρονα , βιάζεται ομαδικά η Γεωργία Μπίκα από γόνους μεγαλοαστικών οικογενειών αλλά και η 18χρονη από μπάτσους στο Α.Τ. Ομόνοιας ,ξεδιπλώνεται η συστηματική δράση κυκλωμάτων trafficking με την υπόθεση της 19χρονης στην Ηλιούπολη και κυκλοφορούν ελεύθεροι οι βιαστές Λιγνάδης και Φιλιππίδης. Και στις τέσσερις υποθέσεις οι δράστες-παιδιά του συστήματος εκμεταλλεύονται τη θέση τους και την εξουσία που αυτή τους παρέχει κι έτσι επιβάλλονται σε όποιο σώμα επιλέξουν, επαναπαυόμενοι πως οι πράξεις τους εν τέλει θα συγκαλυφθούν και θα ξεπλυθούν από την αστική δικαιοσύνη και τα Μ.Μ.Ε. Η έμφυλη βία και κακοποίηση δεν βλέπει σύνορα, αλλά αποτελεί κοινή πραγματικότητα για τις γυναίκες της τάξης μας σε κάθε μήκος και πλάτος της γης. Έτσι δεν ξεχνάμε την 22χρονη Μαχσά Αμινί, η οποία στις 13/9 συνελήφθη και κακοποιήθηκε θανάσιμα από την ιρανική ‘αστυνομία ηθικής’. Ο θάνατός της πυροδότησε εξέγερση στο Ιράν με αμέτρητες διαδηλώσεις και συγκρούσεις, στις οποίες η αστυνομία απάντησε με πυρομαχικά και χημικά δολοφονώντας δεκάδες ανθρώπους.

Τα περιστατικά αυτά δε είναι μεμονωμένα, αλλά αποτελούν εκφάνσεις του συστήματος της πατριαρχίας που προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε. Ένα σύστημα το οποίο συντηρείται και εργαλειοποιείται από τον καπιταλισμό, ένα μέσο επίτασης και εδραίωσης του ζυγού της καταπίεσης πάνω στις ζωές των γυναικών της εργατικής τάξης. Ως γυναίκες εργάτριες βιώνουμε διπλά την καταπίεση αυτή. Δε δεχόμαστε επίθεση και υποβάθμιση μόνο λόγω της ταξικής μας θέσης , αλλά και λόγω της ίδιας της γυναικείας μας φύσης. Κι αυτό γιατί εμείς είμαστε αυτές από τις οποίες εξαρτάται η κοινωνική αναπαραγωγή μέσα από την αμισθί εργασίας μας, η αναπαραγωγή του έθνους, αυτές οι οποίες οφείλουμε να λογοδοτούμε στο αφεντικό μας για τον ενδεχόμενο οικογενειακό μας προγραμματισμό τους ο οποίος και θα καθορίσει το πόσο «κοστίζουμε»/συμφέρουμε τελικά. Πόσο ”συμφέρουμε” να υπάρχουμε και να δουλεύουμε ελαστικά και μαύρα ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες σε έναν εργασιακό χώρο στον οποίο δεχόμαστε αλλεπάλληλες παρενοχλήσεις από εργοδότες οι οποίοι ποντάρουν στην οικονομική επισφάλεια των ημερών και στην θέση εξουσίας που κατέχουν για να μας διατηρούν σιωπηλές.

Η μέρα αυτή , λοιπόν, παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Η πατριαρχία, πυλώνας του ευρύτερου κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος από την μια καταδυναστεύει και εξουσιάζει τις ζωές μας ως γυναίκες, από την άλλη λειτουργεί διασπαστικά, δημιουργώντας επίπλαστους διαχωρισμούς εντός της τάξης στρέφοντας τη βία στο εσωτερικό της, αποκρύπτοντας τον πραγματικό υπαίτιο της εξαθλίωσης, της φτώχειας, της ανεργίας, των πολέμων. Έτσι , λοιπόν, ως γυναίκες και εργαζόμενες οφείλουμε να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε στον δρόμο τις ζωές μας έναντι στη συνολική επίθεση που αυτές δέχονται. Η μόνη λύση είναι οι πολλαπλοί αγώνες να συγκεραστούν , να αλληλοπροωθηθούν και να τροφοδοτήσουν τους ευρύτερους ταξικούς/κοινωνικούς αγώνες και τις αντιστάσεις με απώτερο σκοπό το γκρέμισμα του σάπιου συστήματος τους. Η 8η Μάρτη να αποτελέσει υπενθύμιση πως οι συλλογικοί κατακτήσεις επιτυγχάνονται με τον ανυποχώρητο αγώνα, με την οργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων. Οι γυναικείοι αγώνες για την χειραφέτηση και κάθε αγώνας στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση δεν ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά αποτελούν το πραγματικό επίδικο στο σήμερα. Εμπρός για την δική μας αντεπίθεση σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Για το τσάκισμα κράτους, κεφαλαίου, πατριαρχίας.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΝΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΧΟΛΕΙΑ , ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ , ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Ομάδα Γυναικών Ενάντια στην Πατριαρχία- Αλεξανδρούπολη