Διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα για την παγκόσμια ημέρα ενάντια της έμφυλης βίας, Παρασκευή 25/11

Ενάντια στην πατριαρχία και το σύστημα που την αναπαράγει, ενάντια στην κουλτούρα βιασμού και τις παραβιαστικές και κακοποιητικές πρακτικές, ενάντια στο σεξιστικό λόγο και τις στερεοτυπικές και καταπιεστικές νοοτροπίες. Συνεχής αγώνας ενάντια στο σύστημα που τρέφει και αναπαράγει την έμφυλη βία.

Αθήνα: 1.18:00 πλατεία Κλαυθμώνος, 2.18:30 στην πλατεία Ομονοίας

Θεσσαλονίκη: 1. 18:00 στην Καμάρα, 2. 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Πάτρα: 18:00 στην πλατεία Βασ. Γεωργίου Α΄

Ξάνθη: 13:00 στην πλατεία Δημοκρατίας

Ηράκλειο: 18:00 στην πλατεία Λιονταριών

Ιωάννινα: 18:00 στην Περιφέρεια Ηπείρου

Κομοτηνή: 18:30 στην κεντρική πλατεία Κομοτηνής (πλατεία Ειρήνης)


ΑΘΗΝΑ

πλατεία Κλαυθμώνος


Εφόσον συμφωνούμε ότι η βία κατά των γυναικών συνεχίζει να είναι παρούσα καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο με θύματα γυναίκες όλων των ηλικιών και των τάξεων

Εφόσον συμφωνούμε ότι η ανυπαρξία δομών πλήττει περισσότερο τις γυναίκες με χαμηλά εισοδήματα και τις αποκλείει από το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια

Εφόσον συμφωνούμε ότι η έμφυλη βία που απορρέει από την πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας αφορά όλες και όλους

Εφόσον συμφωνούμε ότι ο κοινωνικός συντηρητισμός χέρι με χέρι με τον θεσμικό σεξισμό κάθε άλλο παρά διευκολύνει την υποστήριξη των γυναικών που έχουν υποστεί βία

Θα συμφωνήσουμε επίσης ότι ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι της αντίστασης ενάντια στον σεξισμό, τον μισογυνισμό, τις διακρίσεις και τις γυναικοκτονίες για να ζούμε με αξιοπρέπεια, ισότητα, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Συμμετέχουμε στο κάλεσμα στην Κλαυθμώνος την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου στις 6μ.μ.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα


πλατεία Ομονοίας

25 Νοέμβρη – ημέρα αντίστασης και μνήμης

Καθημερινός αγώνας ενάντια στο σύστημα που τρέφει και καλύπτει την έμφυλη βία

Σε μία καθημερινότητα όπου οι φορείς εξουσίας δεν μπορούν ούτε κατ΄ επίφαση να μιλήσουν για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, καθώς είναι οι ίδιοι που μέσα από τους θεσμούς και τους μηχανισμούς τους – τους μπάτσους, τα δικαστήρια, την ταξική εκμετάλλευση, την απαξίωση των ζωών και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστριών – δεν συγκαλύπτουν απλά, αλλά οι ίδιοι ασκούν βία, οι ίδιοι παρενοχλούν, βιάζουν και δολοφονούν, εμείς, ως αναρχικές και γυναίκες, είμαστε εδώ – χωρίς θεσμικές αυταπάτες- για να φωνάξουμε ότι τον σάπιο πατριαρχικό κρατικό καπιταλιστικό κόσμο θα τον γκρεμίσουμε εμείς.

Απέναντι στο σύστημα και τους θεσμούς που διαιωνίζουν, προωθούν και νομιμοποιούν την έμφυλη βία, απέναντι στο σύστημα που προσφέρει δικαστική ασυλία σε βιαστές και παιδοβιαστές, ενώ, την ίδια στιγμή που μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες συκοφαντούνται και λοιδορούνται όσες βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν όσα βίωσαν, απέναντι στο σύστημα που αποκρύπτει λίστες για κυκλώματα trafficking- όπως στην περίπτωση του 12χρονου κοριτσιού στα Σεπόλια που εμπλέκεται κομματάρχης και παράγοντες του συστήματος -και πορνογραφίας παιδιών και γυναικών προκειμένου να συγκαλύψει τα τομάρια της πολίτικης και θρησκευτικής εξουσίας, μπάτσους, πολιτικούς και μεγαλοεπιχειρηματίες, σε ένα σύστημα που οι πνιγμοί, οι επαναπροωθήσεις και ο εγκλεισμός αποτελούν κομμάτι της επίσημης κρατικής πολιτικής απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστριες, σε ένα σύστημα που για μια ακόμα φορά επιχειρεί την απόπειρα ελέγχου του γυναικείου σώματος μέσω της όξυνσης της προπαγάνδας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση την ίδια στιγμή που μικρά παιδιά αφήνονται να πεθαίνουν στα υδάτινα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, που στα κολαστήρια της ΕΛΑΣ κακοποιούνται και βιάζονται γυναίκες- με πιο πρόσφατο το γεγονός του βιασμού της 19χρονης στο Α.Τ. Ομονοίας από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ -, που στοχοποιεί όσες αντιστέκονται στην βαρβαρότητα που επιβάλλουν, η καθημερινή αντίσταση και ο αγώνας αποτελεί τη μοναδική διέξοδο και εν τελεί θέμα επιβίωσης.

Οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Στεκόμαστε στο πλευρό καθεμιάς και καθενός που έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας της πατριαρχίας, σε κάθε μια που αγωνίζεται και εξεγείρεται θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια της τη ζωή, σε κάθε μια που ίσως ακόμα δεν έχει βρει φωνή και η κραυγή της ακούγεται σαν ψίθυρος μέσα σε τέσσερις τοίχους, σε κάθε μια που δολοφονήθηκε ή και βιάστηκε και η ιστορία της αποτέλεσε είδηση της μιας μέρας σε τηλεοπτικά πάνελ και δελτία ειδήσεων. Όλες μαζί να αγωνιστούμε για να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθέριας και αλληλεγγύης, έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.

Ενάντια στο καθεστωτικό ξέπλυμα και τις θεσμικές αυταπάτες

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ – ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Συγκέντρωση- Πορεία στις 18.30 στην Ομόνοια

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία – Αναρχική Πολιτική Οργάνωση


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΑΜΑΡΑ

25η ΝΟΕΜΒΡΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/11, 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ελεύθερες Γυναίκες / Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο” – μέλος Α.Π.Ο. – Ο.Σ.


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

25 ΝΟΕΜΒΡΗ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

25/11 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

Στον κόσμο της εξουσίας το τέρας της πατριαρχίας αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες μορφές καταπίεσης που συναντάμε. Τη βιώνουμε στους χώρους εργασίας μας, στις σχολές και τα σχολεία, στον δρόμο, ακόμα και στο σπίτι και γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πατριαρχία ως μορφή εξουσίας καταπιέζει, βιάζει και σκοτώνει. Ως γυναίκες νιώθουμε στο πετσί μας την απόλυτη τρομοκρατία, όταν γυρνάμε σπίτι κρατώντας σφιχτά το κλειδί στο χέρι, όταν φοβόμαστε να διασχίσουμε τα σκοτεινά σοκάκια μόνες μας, όταν τρέμουμε να αντιμιλήσουμε στον πατέρα, τον αδερφό, το θείο μας, όταν μας βιάζουν και μας παρενοχλούν, αλλά δε τολμούμε να πούμε λέξη πουθενά. Στον κόσμο της τρομοκρατίας, στον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού, οι γυναικοκτονίες καθίστανται απλά νούμερα ανωνύμων γυναικών που πέφτουν στο βωμό της αντρικής τιμής, οι βιασμοί μεταναστριών στα σύνορα και των γυναικών κρατουμένων στα κολαστήρια των φυλακών αποσιωπούνται, τα κυκλώματα παιδεραστίας δρουν ανενόχλητα και ούτω καθεξής.

Ενδεικτικά, μέσα στον Οκτώβρη έρχεται η είδηση για ένα ολόκληρο κύκλωμα trafficking, όμηρη του οποίου υπήρξε ένα 12χρονο κορίτσι στα Σεπόλια με παιδοβιαστές και βιαστές να είναι μέλη της εξουσίας και κομματάρχες. Λίγες μέρες αργότερα μαθαίνουμε για την 19χρονη κοπέλα, η οποία βιάστηκε μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας από δύο αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι και αφεθηκαν ελεύθεροι, οπως ακριβώς και οι βιαστές -μεγάλοεπιχειρηματίες και μέλη αστικών οικογενειών- της Γεωργιας Μπικα στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, ερχόμαστε στο ΔΙΠΑΕ Θεσσαλονίκης , όπου φοιτητές και φοιτήτριες αναμένουν την εκδίκαση της έφεσης, για την απόφαση που έλαβε το δικαστήριο για τριετή αναστολή του επίκουρου καθηγητή μαιευτήρα και ενεργού γυναικολόγου στην πόλη, ο οποίος κατά εξακολούθηση παρενοχλούσε σεξουαλικά φοιτήτριες στο ιδιωτικό του ιατρείο.

Τα περιστατικά έμφυλης βίας εμφανίζονται πλέον σε καθημερινή βάση. Η πατριαρχία κανονικοποιείται, ενσωματώνεται, αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων, οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί είναι απλά ”ειδήσεις των 8”, είναι απλά εικόνες στο κουτί, είναι απλά πεταμένες πληροφορίες που εκπέμπει η τηλεόραση για να περνάει η ώρα του μέσου ανθρώπου που ξαπλώνει στον καναπέ του μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά. Η κοινωνία αποτελείται από φιλοθεάμονες, από άπραγους ανθρώπους που συναινούν με τη σιωπή και την αδιαφορία τους, που αφήνουν κενό έδαφος , για να σταθεί η πατριαρχία στα πόδια της, για να απλώσει τα πλοκάμια της ακόμα παραπέρα, για να εισβάλλει σε περισσότερα σπίτια και να για να στοιχίσει εν τέλει τη ζωή σε περισσότερες γυναίκες.

Το πικρό δηλητήριο της πατριαρχίας αποτελεί όπλο στα χέρια της εξουσίας, ένα όπλο που διασφαλίζει την επιβίωσή της. Οι έχοντες εξουσία είναι αυτοί που όχι μόνο ασκούν την πατριαρχική βία, αλλά έχουν το θράσος να τη σπείρουν εντέχνως σε ολάκερη την κοινωνία, να λερώσουν κάθε γωνιά του ήδη λερωμένου αυτού κόσμου. Και φυσικά, στην αναπαραγωγή και την εξάπλωσή της σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι κέρβεροι της εξουσίας, οι κάθε λογής ένστολοι και γραβατωμένοι, οι μπάτσοι, τα ΜΜΕ. Το τέρας της πατριαρχίας βρίσκει απίστευτα ερείσματα στην κοινωνία και δεν είναι ψέμα να πούμε πως πατριαρχία ασκούν οι πάντες, πατριαρχία ασκεί ο εξουσιάζων, πατριαρχία ασκεί και ο εξουσιαζόμενος. Η επικίνδυνη δόμηση της λαίλαπας αυτής της επιτρέπει να βρεθεί στα χέρια ακόμα και αντρών εργατών με χαμηλό κοινωνικό στάτους, ανθρώπων δηλαδή ήδη καταπιεσμένων, στους οποίους η κυριαρχία χαρίζει απλόχερα το ”δώρο” της πατριαρχίας, ένα δώρο που τους επιτρέπει να πιστεύουν πως έχουν κι αυτοί μια μορφή εξουσίας στα χέρια τους, πως έχουν δικαίωμα και λόγο στο σώμα της γυναίκας τους, της αδερφής τους, της κόρης τους. Μια ασύλληπτη κρατική πρακτική αποπροσανατολισμού του κόσμου και διχοτόμησης της κοινωνίας, μια πρακτική που μεταμορφώνει σε τέρας όποιον βρει στο διάβα της.

Καμία εμπιστοσύνη δεν τρέφουμε για την αστική δικαιοσύνη, γνωρίζοντας καλά πως οι κρατικοί μηχανισμοί όχι μόνο δεν είναι σε θέση να αποδώσουν δικαιοσύνη, αλλά δεν το επιδιώκουν καν. Πολλές φορές είδαμε δικαστικές αρχές να ξεπλένουν βιαστές και παιδεραστές. Έτσι, για εμάς ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία οφείλει να είναι συνολικός, άρα αντικαπιταλιστικός, αντιεξουσιαστικός, αντικρατικός. Η έμφυλη καταπίεση μπορεί να αφανιστει μόνο αν αυτό γίνει παράλληλα με την πτώση του κράτους, του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους. Εξουσια και πατριαρχια είναι έννοιες αλληλενδετες – η μια αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη της άλλης-. Ό,τι σιχαθήκαμε περισσότερο από όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι σύσσωμο και ως τέτοιο πρέπει να πολεμηθεί, καθώς οι αιτηματικοί αγώνες ή οι θεσμικές διεκδικήσεις για βελτίωση της αστικής δικαιοσύνης δεν αποφέρουν καρπούς.

Πολλές φορές, μάλιστα, οι θεσμικές διεκδικήσεις επέτρεψαν στην εξουσία και σε λοιπούς θεσμικούς φορείς να αυτοπαρουσιαστούν ως υπέρμαχοι της ισότητας των φύλων, να φορέσουν τον χιλιοφορεμένο μανδύα της «γυναικείας χειραφέτησης», για την οποία τόσο λόγο κάνουν. Κι όμως γνωρίζουμε καλά, πως κάτω από τον μανδύα κρύβεται ακόμα μια επικίνδυνη πρακτική της κυριαρχίας που έχει μάθει να ελίσσεται με εξαιρετικό ταπεραμέντο όταν νιώθει ότι απειλείται. Η επίπλαστη ισότητα των φύλων που μας τσαμπουνάνε, μεταφράζεται συχνά ως ίση καταπίεση γυναικών και ανδρών σε ρόλους καταπιεστών και καταπιεζόμενων. Άλλες φορές η ίδια ισότητα που μας πλασάρουν αποτελεί τακτική της κυριαρχίας, η οποία ενσωματώνει παρελθοντικούς αγώνες και κινήματα, αλλοιώνονταςριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που τους αποτελούσαν. Παραδείγματα αποτελούν και οι επερχόμενες 8η Μάρτη και 25η Νοέμβρη που πλέον εορτάζονται καθεστωτικά κάτι που στοχεύει στην απονοηματοδότηση των εργατικών, γυναικείων αγώνων, οι οποίοι σηματοδότησαν την αρχή του αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση.

Στην κοινωνία που εμείς οραματιζόμαστε δεν υπάρχει χώρος για εξουσιαστικές συμπεριφορές, για συμπεριφορές που καθιστούν έναν άνθρωπο κατώτερο από κάποιον άλλον, για πρακτικές διχοτόμησης των πληθυσμών που στρέφουν τον έναν ενάντια στην άλλη. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο άνθρωπο, δίπλα σε κάθε κακοποιημένη γυναίκα, δίπλα στους τρανς, τους ομοφυλόφιλους, δίπλα στις σεξ εργάτριες και απέναντι στη σεξ εργασία, δίπλα στις μετανάστριες, δίπλα στα θύματα βιασμού. Κι επειδή η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, δε ξεχνάμε το αίμα που χύθηκε και δίνουμε όρκο να πάρουμε εκδίκηση για τις νεκρές αδελφές μας, για εκείνες που δολοφονήθηκαν στυγνά από συζύγους, πατέρες, ένστολους, αλλά και για εκείνες που βρήκαν λύση στην αυτοχειρία, επειδή διέρρευσε σεξουαλικό υλικό παρά τη θέλησή τους, επειδή τις διαπόμπευσαν διαφόρων ειδών Λοβέρδοι και Γεωργιάδηδες, επειδή δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τα υπολείμματα που άφησε στις ψυχές τους η πατριαρχική βαρβαρότητα. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια, για τη γυναικεία χειραφέτηση, είναι αγώνας αντικρατικός, αντιεξουσιαστικός, είναι αγώνας ζωογόνος και συνολικός.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

25/11 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere


ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Εκείνοι: ΠΑΤΡΙΣ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Εμείς: ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΖΩΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
🧹 Θλίψη, αηδία, αγανάκτηση, οργή! Ενδοοικογενειακή βία και γυναικοκτονίες πάνω από 15 το 2022, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμοί σε πρωτοχρονιάτικα πάρτι και αστυνομικά τμήματα, σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και παιδοβιασμοί. Η έμφυλη βία είναι στην ημερήσια διάταξη και εξοντώνει φυσικά και ψυχολογικά γυναίκες, παιδιά, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ενώ το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατό για να συγκαλύψει τα εγκλήματα ειδικά όταν οι δράστες είναι «δικά του παιδιά».
🧹 Εξωφρενική ακρίβεια σε θέρμανση και βασικά καταναλωτικά αγαθά, μας περιμένουν αυτό το χειμώνα, την ίδια ώρα που τράπεζες και Πάτσηδες κερδοσκοπούν από τη φτώχεια μας. ΟΜπορεί να είναι εικόνα κείμενο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, με τους χιλιάδες νεκρούς και προσφύγισσες, απειλεί να ζωντανέψει και τον εφιάλτη ενός πυρηνικού ολέθρου. Το σύστημα χρησιμοποιεί την ενεργειακή κρίση που επιτείνει ο πόλεμος, για τη δημιουργία υπερκερδών από το υστέρημά μας. Ο Ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός ζωντανεύει και την απειλή ενός πολέμου στο κατώφλι μας ενώ η ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών αναβαθμίζει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στα εργασιακά και απομυζά πόρους από τα δημόσια κοινωνικά αγαθά.
👩🧕 Εμείς οι γυναίκες γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτή η επίθεση. Οι περισσότερες από εμάς εξαναγκαζόμαστε να αναλάβουμε ακόμα μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας και των καθημερινών αναγκών παιδιών, συντρόφων, αναπήρων, ηλικιωμένων για να αντικαταστήσουμε το κοινωνικό κράτος που αποσύρεται, με την απλήρωτη εργασία μας.
🤱 Η πίεση να επιστρέψουμε κυρίως στον ρόλο της μητέρας και φροντίστριας, συνεπικουρούμενη από την ακρίβεια και την ανεργία, μας εξωθεί σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που με τη σειρά τους μας καθιστούν φτωχότερες και εξαρτημένες από γονείς, συντρόφους, εργοδότες. Έτσι, γινόμαστε ευάλωτες στην παρενόχληση, τη βία και την κακοποίηση, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και στην εργασία. Και όταν αντιδρούμε, μας δολοφονούν!
👮♂️👨💼👨⚖️ Ο σεξιστικός λόγος διάφορων θεσμικών παραγόντων όπως ο Μπαλάσκας της Αστυνομίας με τις συμβουλές προς γυναικοκτόνους, η Εκκλησία με τις προτροπές της για υποταγή στον παραδοσιακό μας ρόλο, προεξέχοντος του Μητροπολίτη Δωδώνης, τα ΜΜΕ που ξεπλένουν τους επιφανείς παραβιαστές με το δόγμα Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια, κυβερνητικά στελέχη όπως ο Κιμπουρόπουλος και ο Γ.Λοβέρδος αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης που δήλωσε πώς είναι άχρηστος ο όρος γυναικοκτονία στο ποινικό μας δίκαιο, και όλοι μαζί που μας παροτρύνουν να γεννάμε για τους δείκτες της υπογεννητικότητας, οπλίζουν το χέρι του κάθε κακοποιητή και γυναικοκτόνου. Επιπλέον, τους αποθρασύνουν όταν με το νόμο Τσιάρα, γυναίκες και παιδιά εγκλωβίζονται σε κακοποιητικά περιβάλλοντα ή με το νόμο Χατζηδάκη που ενώ επιτίθενται στα συνδικάτα μας, αναθέτουν στην εργοδοσία τη προστασία μας από την παρενόχληση και κακοποίηση. Κάπως έτσι, τα έμφυλα εγκλήματα, όχι μόνο δεν μειώθηκαν μετά τη λήξη της καραντίνας αλλά αυξήθηκαν!
🙋♀️💇♀️ Αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα έρχεται να φρεσκάρει ο άνεμος που φυσάει από το Ιράν. Οι γυναίκες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη δολοφονική έμφυλη καταπίεση του καθεστώτος, συμπαρέσυραν άνδρες, καταπιεσμένες εθνότητες, εργατικά συνδικάτα και φοιτητική νεολαία σε έναν διαρκή αγώνα, που από τα μέσα Σεπτέμβρη και παρά την άγρια καταστολή, δεν έχει σταματήσει ως τώρα. Ασφαλώς, η διάρκεια και η δυναμική του δεν οφείλονται στην υποκριτική υποστήριξη των δυτικών ηγετών που στις χώρες τους αντιμετωπίζουν τους αγώνες μας με την καταστολή που δήθεν καταδικάζουν.
🙋♀️🙋🙋♂️ Αρνούμενες να “συνηθίσουμε” στη βαρβαρότητα, υποστηρίζοντας τις Ρωσίδες φεμινίστριες ενάντια στον πόλεμο, εμπνεόμενες από τις Ιρανές αγωνίστριες, συμμετέχουμε και στηρίζουμε κάθε απεργιακή κινητοποίηση όπως της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην αστυνόμευση της ζωής μας και στην καταστολή, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον ρατσισμό, την ομοτρανφοβία, και κάθε κινηματική δράση υπέρ των αναγκών μας. Ως εκ τούτου:
‼️ Απεργούμε και στηρίζουμε την Γ. Απεργία στις 9/11
Οι φεμινιστικοί αγώνες των περασμένων χρόνων έκαναν ορατή την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες στην κοινωνία. Όμως αυτό δε μας αρκεί. Σας καλούμε απέναντι στο δικό τους «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια»,
να αναδείξουμε το δικό μας «Γυναίκες- Ζωή – Ελευθερία» και:
‼️⚧Οργανώνουμε διαδήλωση στις 25Ν (Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Έμφυλη Βία) και καλούμε στις 7μμ στο άγαλμα Βενιζέλου να απαιτήσουμε:
👉 Για την κοινωνική προστασία, την οικονομική και νομική υποστήριξη των επιζωσών:
📍 Δημόσιες δομές συμβουλευτικής, ψυχολογικής, οικονομικής και νομικής στήριξης, στέγαση στις επιζώσες, σε κάθε γειτονιά. Τακτική ενημέρωση και επιμόρφωση των εργαζομένων που θα τις στελεχώνουν.
📍 Μισθός, άδεια μετ` αποδοχών για όσο χρειαστεί σε κάθε επιζώσα
📍 Μισθός στα παιδιά των γυναικοκτονημένων
📍 Εξασφάλιση στέγης: με ένταξη σε πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας, καταβολή επιδόματος στέγης κλπ.
📍 Εφαρμογή του νόμου “χωρίς παράθυρα” που αθωώνουν ή ελαφραίνουν τις ποινές των κακοποιητών
📍 Θεσμοθέτηση του όρου γυναικοκτονία
👉Για την πρόληψη της βίας και ενάντια στο σεξισμό, τη φτώχεια και την ανεργία:
📌 Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία
📌 Σπουδές φύλλου στις σχολές
📌 Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
📌 Προσλήψεις μόνιμη και σταθερή δουλειά
📌 Παιδικούς σταθμούς, ενισχυτική διδασκαλία, δημιουργική απασχόληση παιδιών.
📌 Δημόσια δωρεάν κέντρα αποκατάστασης ηλικιωμένων και αναπήρων
📌 Γενναία χρηματοδότηση για παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.

Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη

They say: Country – Religion – Family
We say: WOMEN – LIFE – FREEDOM!
🧹 Grief, disgust, frustration, rage! Intrafamilial violence and over 15 femicides in 2022, sexual abuse and rapes in New Year’s parties and police stations, sexual abuses of children and child rapes. Gender-based violence is an everyday phenomenon and exhausts both physically and mentally women,children and LGBTQIA+ people, while the system does nothing more than dissembling the crimes, especially when the abusers are kind of their own “flesh and blood”.
🧹 Outrageous high prices in heating and in basic consumer goods await us in the upcoming winter, at the same time that banks and members of the Parliament profiteer from our poverty. The imperialistic war in Ukraine, along with the thousands of dead and refuggees, threatens to bring forth the nightmare of a nuclear devastation. The system deploys the energy crisis that escalates due to the war in order to reap excessive profits out of our want. The Greek-Turkish antagonism brings alive the threat of war to our doorstep, while the frantic race of armaments upgrades the neoliberal onslaught on workers’ rights and drains resources for social public goods.
👩🧕 We, women, know very well what this onslaught means. Most of us are forced to take charge of even greater part of the children’s, partners’, disabled and elderly people’s care and everyday needs, in order to replace the withdrawal of the social state with our unpaid work.
🤱 The pressure to revive the role of a mother and caretaker, along with the high prices and unemployment, exhorts us to precarious jobs which in turn render us poorer and dependent on parents, partners, employers. Thus, we become vulnerable to harassment, violence and abuse in our families as much as in our jobs. And whenever we resist, they murder us.
👮👨‍💼👨‍⚖️ Sexist language by many institutional representatives, as police officer Mpalaskas’ advice to men who commit femicides, the Church’s and especially the Metropolitan Bishop of Dodoni’s prompt to submit to our traditional roles, the mass media’s laundering of eminent harassers with the doctrine Country – Religion – Family, the government’s officials’ mr. Kimpouropoulos, G.Loverdos and Prime Minister’s K.Mitsotakis’ statement that the term femicide is useless for our criminal law, as well as all who urge us to give birth to fight the decline in fertility rate, strenghthen the hand of every abuser and gender-based murderer. Moreover, they embolden them, since due to the Law about joint custody that the Minister of Justice mr. Tsiaras introduced women and children get trapped in abusive environments, and due to mr. Hatzidakis’ Law that attacks our trade unions, our employers are in charge of our protection from harassment and abuse. This way, gender-based crimes not only did not decrease after the end of the quarantine period, but they increased!
🙋‍♀️💇‍♀️ This choking atmosphere is freshened up by the wind blowing from Iran. The women who rose up against gender-based repression swept aside men, repressed ethnic groups, workers’ unions and students in a constant fight that from mid-September and despite the violent crackdown hasn’t stopped till now. Of course its duration and dynamics are not a consequence of the hypocritical support of the Western leaders, who in their countries manage our fights with the same crackdown they allegedly condemn.
🙋🙋‍♀️🙋‍♂️ Refusing to get used to brutality, supporting the Russian feminists against war, inspired by the Iranian fighters, we participate and support every strike as the one of MALAMATINA, the students’ fight against policing and crackdown, against racism, homotransfobia and every action for our needs. Thus, we:
‼️ Support the 9/11 general strike. The feminist fights of the last years brought forth this gender-based violence and the femicides to the society. This isn’t enough. We invite you to raise our “Women – Life – Freedom” against their “Country – Religion – Family”, and:
‼️🫶 We organize the demonstration in the 25th of November (International Day Against Gender-Based Violence ) and on 7pm at the Statue of Venizelos we demand:
📣 For the social protection, the economic and legal support of the survivors:
📌 Public advisory structures and structures for psychological, economic and legal support in every neighbourhood. Regular updates and further education of the workers that stuff them.
📌 Salary and as much as needed for each survivor paid leave.
📌 Salary for the murdered women’s children.
📌 Shelter provision, along with inclusion in a social housing program, payment of housing allowance etc.
📌 Law enforcement without a loophole for acquittal or cogitation of the abusers.
📌 Institutionalization of the term femicide.
📣 For the prevention of violence and against sexism, poverty and unemployment:
📍 Sex education in schools
📍 Gender studies in universities
📍 Salary and pension rises
📍 Hiring, permanent and stable work
📍 Nursery schools, inductive teaching, creative work for kids
📍 Public free rehabilitation centers for elderly and disabled people
📍 Great finance of education, health, social insurance.
Women’s Assembly 8 March

Κάλεσμα σε συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βια την Παρασκευή 25/11 στις 19:00, στο Άγαλμα Βενιζέλου

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του ’80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν “σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης”.

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2022 μετράμε ήδη 16 γυναικοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα ακούμε για περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμού, απειλών και παρενόχλησης. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Παρόλο τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζήσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.

Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. ‘Οτι οι “άντρες δεν κλαίνε” και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι “πιστή” ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζησάντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

Φεμινιστική συλλογικότητα Rabbia Viola

Κάλεσμα σε δράση από τη συλλογικότητα, δείτε αναλυτικά στο alerta.gr


Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,

Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος, όπου μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,

Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,

Επειδή πολλές, πάρα πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,

Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,

Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,

Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά ‘αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,

Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, trafficking

Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,

Επειδή οι συντρόφισσές μας -μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν από ένα τσίμπημα σκορπιού αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,

Επειδή λεσβίες, μπάι και τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,

Επειδή γυναίκες, που -αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,

Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,

Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ ναδώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,

Επειδή βλέπουμε τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη, τις ζωές των τρανς αδερφών μας στην Ουκρανία να βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και την ελευθερία των ρωσίδων φεμινιστριών να τίθεται υπό διακύβευση, όταν βρίσκουν το θάρρος να διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο που ξεκίνησε η χώρα τους,

Επειδή μας θυμώνει το γεγονός ότι οι δημόσιοι πόροι κατευθύνονται για εξοπλιστικά προγράμματα, για περιττές στρατιωτικές παρελάσεις και όχι για καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια ή δομές υγείας,

Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,

Επειδή χρειαζόμαστε δομές για επιζώσες, συμβούλους ψυχικής υγείας που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τα τραύματά μας, νομικούς που θα αναλάβουν τον δύσκολο και επώδυνο δικαστικό αγώνα για τη δικαίωσή μας,

Επειδή χρειαζόμαστε δασκάλους και καθηγητ(ρι)ες για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία,

Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το ‘αγέννητο παιδί’, με κηρύγματα στις Εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας ‘σταματημένο’ δεκαετίες πίσω,

Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών,

Στις 25 Νοέμβρη θα είμαστε στους δρόμους

Συγκεντρωνόμαστε στις 7μμ στο άγαλμα Βενιζέλου στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά Γυναικών και Θηλυκοτήτων

-ομάδα Sylvia Rivera για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride
– Witches Fight Back


Κάλεσμα σε συγκέντρωση/πορεία εν όψει της 25ης Νοέμβρης- Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Έμφυλης Βίας

Παρασκευή 25/11 – 19.00
Συγκέντρωση/πορεία ενάντια στην έμφυλη βία
Άγαλμα Βενιζέλου

Εν όψει της 25ης Νοέμβρη, και ενώ γνωρίζουμε καλά πως καμία Παγκόσμια Ημέρα δεν είναι αρκετή για να εξαλειφθεί η έμφυλη βία και οι καταπιέσεις που βιώνουμε ως θηλυκότητες, αποφασίσαμε πως μέρες σαν κι αυτές μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για μια σειρά δράσεων και κινητοποιήσεων.

Η 25η Νοέμβρη είναι μία ακόμα ημέρα αντίστασης και διεκδίκησης, μία ημέρα που όλες και όλα ενωνόμαστε στους δρόμους και αντιστεκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφή έμφυλης καταπίεσης που η πατριαρχία συντηρεί. Η έμφυλη βία δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε τώρα, αλλά βρίσκεται καλά ριζωμένο στην κοινωνία της πατριαρχιας απο παλιά και πλήττει εκατομμύρια θηλυκότητες ανά τον κόσμο. Η συστηματική έμφυλη βία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους: με ψυχολογική, λεκτική, σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική κακοποίηση. Εκφράζεται με παραβιαστικές και παρεμβατικές συμπεριφορές, με βιασμούς και την ευρύτερη κουλτούρα που τον συνοδεύει, με το revenge porn και το stalking. Αλλά και την εμπορία του σώματος, τις απειλές και τα σεξιστικά σχόλια, με τις γυναικοκτονίες, με τις συγκαλύψεις ολόκληρων κυκλωμάτων απο ΜΜΕ/δικαστικό σύστημα/αστυνομία, με την απόδοση κοινωνικών ρόλων και την καθιέρωση έμφυλων προτύπων και στερεοτύπωμ που διαρκώς αναπαράγονται.

Καθημερινά παρατηρούμε ανά τον κόσμο γυναίκες και θηλυκότητες να δίνουν μάχη με κάθε είδους πατριαρχική αντίληψη και πρακτική, από το σπίτι τους και την δουλειά τους μέχρι τους δρόμους και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Από το κίνημα στην Πολωνία για την διεκδίκηση του δικαιώματος στην άμβλωση μέχρι τις κινητοποιήσεις για τις γυναικοκτονίες στην Λατινική Αμερική, από την εμφάνιση του κινήματος του #MeToo και του εξεγερσιακού φεμινιστικού αγώνα στο Ιράν, γίνεται αντιληπτό πως θηλυκότητες διεκδικούν τις ελευθερίες τους, για μια ζωή δίχως φόβο και καταπιέσεις. Στην ελληνική κοινωνία, ενώ παράλληλα γίνονται αρκετές προσπάθειες των θηλυκοτήτων να ακουστούν, τα περιστατικά έμφυλης βίας ολοένα και πληθαίνουν: η αστυνομία βιάζει γυναίκες στα ΑΤ, κυκλώματα μαστροπείας μεταναστριών και ανηλίκων συγκαλύπτονται από κράτος και ΜΜΕ, γυναικοκτονοι και (παιδο)βιαστές αφήνονται ελεύθεροι.

Είναι μεγάλη ανάγκη, λοιπόν, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας και
τα βιώματα μας ώστε να αντισταθούμε στις καταπιέσεις και να αντιδράσουμε. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το δικαστικό σύστημα αποτελεί έναν άκρως αφιλόξενο χώρο για εμάς και πως δεν είναι αρκετό, πως η αστυνομία συγκαλύπτει βιαστές και αρχειοθετεί επιδεικτικά τις καταγγελίες, πως τα ΜΜΕ μας προκαλούν συχνά επανατραυματισμό με την αμφισβήτηση του βιώματος μας, πως ο κοινωνικός μας περίγυρος συχνά μεταθέτει την ευθύνη πάνω μας(victim blaming), πως συχνά οι οικογένειες μας αποκρύπτουν περιστατικά ώστε να μην βλάψουν την υπόλειψη τους στην κοινωνία και πως η εκκλησία μας λέει τι να κάνουμε με το σώμα μας. Απέναντι σε αυτόν τον ζόφο της πατριαρχίας, είναι αναγκαίο να διεκδικήσουμε τους δικούς μας όρους, να δυναμώσουμε τις αντιστάσεις μας ώστε να κατακτήσουμε έναν κοινό τόπο όπου όλα θα είμαστε ελεύθερα, απαλλαγμένα απο κάθε μορφή πατριαρχικής εξουσίας.

Διεκδικούμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και αγωνιζόμαστε καθημερινά ώστε να μπορούμε να υπάρχουμε σε αυτην την κοινωνία. Συναντιόμαστε στους δρόμους, το ένα δίπλα στην άλλη, κόντρα σε όσα μας επιβάλλει η πατριαρχία και το κράτος. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος
αν δεν το δημιουργήσουμε εμείς.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ/ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ

Η ΜΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ, ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΕΙ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΜΜΕ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΟΥΣ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΘΥΜΑ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΝΩΜΕΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ

Φεμινιστική Ομάδα Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης


Στην πατριαρχία να υψώσουμε τα τείχη, να πάψουμε να ζούμε μονάχα από τύχη.

Η πατριαρχία και η βία εναντίον των γυναικών δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά ένα σύστημα καταπίεσης που συναντάται στις ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και αιώνες. Οι γυναίκες αλλά και γενικότερα οι θηλυκότητες βιώνουν διαχρονικά την καταπίεση στα χέρια των ανδρών, και όχι μόνο. Είτε κοιτάξουμε στο Ιράν, όπου οι αδερφές μας εξεγείρονται ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς για βασικά δικαιώματα αυτοδιάθεσης του σώματος τους, μετά τη δολοφονία της 22χρονης Μάχσα (Τζίνα) Αμίνι από την αστυνομία των ηθών, επειδή δε φορούσε σωστά τη μαντίλα της, είτε στην Ελλάδα όπου ήδη μετράμε 18 γυναικοκτονίες μόνο τη φετινή χρόνια, η βία κατά των γυναικών υπάρχει παντού.

Στις 13 Σεπτεμβρίου η Μάχσα Αμίνι συνελήφθη από την αστυνομία ηθών του Ιράν επειδή δε φορούσε σωστά τη μαντίλα της και ενώ βρισκόταν υπό κράτηση χτυπήθηκε από τους αστυνομικούς με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα και να πεθάνει 3 μέρες αργότερα. Κατευθείαν αμέτρητες γυναίκες βγήκαν στους δρόμους του Ιράν αψηφώντας το σκληρό καθεστώς, κόβοντας τα μαλλιά τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας και διαδηλώνοντας για την ελευθερία τους. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον 300 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στις διαδηλώσεις που έχουν ξεσπάσει σε όλη τη χώρα, με τις διαδηλώσεις να έχουν επεκταθεί και να έχουν πάρει και αντικυβερνητικά- αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά..

Ωστόσο, δε χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά για να εντοπίσουμε περιστατικά βίας από “όργανα της τάξης” και την ατιμωρησία τους. Στις 11 Οκτωβρίου 19χρονη καταγγέλει το βιασμό της από δύο αστυνομικούς μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας θυμίζοντας μας για ακόμη μία φορά πως η αστυνομία δεν είναι εδώ για να μας προστατεύσει από κανέναν, παρά μόνο για να καταπιέσει. Από τα γλοιώδη σχόλια αστυνομικών στο δρόμο, τη συστηματική αγνόηση καταγγελιών για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση, μέχρι τους βιασμούς σε ΑΤ, ο ρόλος της αστυνομίας στο πατριαρχικό οικοδόμημα είναι σαφής και δεν είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων. Όσον αφορά καταγγελίες που παίρνουν νομική υπόσταση, οι παθούσες έρχονται αντιμέτωπες με την υπεράσπιση των βιαστών τους, και από τα υπόλοιπα γνωστά πλυντήρια πέρα από την ΕΛ.ΑΣ. Πρακτικές συγκάλυψης, ρητορικές victim blaming και ξέπλυμα (παρά)βιαστών, λαμβάνουν χώρο και στις δικαστικές αίθουσες,δείχνοντας εξόφθαλμα πως η αστική δικαιοσύνη ενισχύει το πατριαρχικό οικοδόμημα της υπάρχουσας καπιταλιστικής κοινωνίας. Με τη σειρά τους, συστημικά μέσα και λοιποί νυκοκυραίοι, σπεύδουν να αμφισβητήσουν και να μηδενίσουν το εκάστοτε θύμα και το βίωμά του, συγκαλύπτοντας συγχρόνως τους βιαστές και παρουσιάζοντάς τους ως καλούς οικογενειάρχες,εργαζόμενους, “ανθρώπους”.

Τα περιστατικά βίας όμως δυστυχώς δεν περιορίζονται στους τοίχους των ΑΤ. Μέχρι στιγμής το 2022, μετράμε 18 γνωστές γυναικοκτονίες. 18 δηλαδή γυναίκες που δολοφονήθηκαν απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκες, με δράστη στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών να είναι ο σύζυγος ή σύντροφος. Εκτός από τις γυναικοκτονίες, στη μακριά λίστα των περιστατικών έμφυλης βίας έρχονται να προστεθούν και οι αποκαλύψεις για βιασμούς και κυκλώματα μαστροπείας ανήλικων, με την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό να προκαλεί φρίκη. Περισσότεροι από 200 άνδρες ήταν στη λίστα με τους επίδοξους βιαστές της ανήλικης και ενορχηστρωτής της υπόθεσης ένας άντρας που “δεν είχε δώσει δικαιώματα” και είχε φιλικές επαφές με την πολιτική ελίτ. Σε ακόμα πιο πρόσφατα νέα μαθαίνουμε για νέες καταγγελίες για κακοποίηση ανηλίκων σε δομές ΜΚΟ από άτομα που ήταν υπεύθυνα να τα προστατεύουν και η λίστα συνεχίζεται.

Μέσα σε όλα αυτά, δε μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την απραξία από μεριάς του κράτους και την απροθυμία του να στηρίξει ουσιαστικά τις επιζήσασες έμφυλης βίας. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα, την άρνηση του να κατοχυρωθεί νομικά ο όρος “γυναικοκτονία”,το νομοσχέδιο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια,την ένταξη του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία να έχει μείνει στα χαρτιά και την έλλειψη δομών στήριξης επιζήσασων. Σε αυτή τη συνθήκη πρέπει να αναγνωρίζουμε μάλιστα και το ταξικό πρόσημο της έμφυλης καταπίεσης. Για μια γυναίκα που είναι άνεργη, δεν έχει χαρτιά, είναι φτωχή είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεφύγει από τον καταπιεστή της καθώς δε διαθέτει και δεν της παρέχονται τα απαραίτητα μέσα για να το κάνει.

Τι μπορούμε όμως να κανουμε εμείς για όλα αυτά; Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτηκές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο τη συντριβή της πατριαρχίας. Να σταθούμε αλληλέγγυες και να στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τις επιζήσασες αδερφές μας αλλά και να μην επιτρέπουμε συμπεριφορές που βρίθουν από πατριαρχικά κατάλοιπα στον κοινωνικό μας περίγυρο. Να τελειώνουμε με τα έμφυλα στερεότυπα που μας έχουν εμφυσήσει και έχουν γίνει κανονικότητα στα μυαλά μας, να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και να αποδομήσουμε όσα πατριαρχικα κατάλοιπα μπορεί να έχουμε και στη συνέχεια να τα καταρρίπτουμε όπου τα συναντάμε, είτε αυτο είναι στις παρέες μας, στη δουλειά και στους χώρους πολιτικοποίησης μας. Να σταθούμε δυναμικά και αταλάντευτα ενάντια στην έμφυλη βία όποια μορφή κι αν παίρνει κάθε φορά, γιατί… δεν είμαστε όλες εδώ. Λείπουν οι δολοφονημένες.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΒΙΑΣΤΗΣ, ΜΕΧΡΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ, ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ

Συγκέντρωση-πορεία Παρασκευή 25/11, 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος ΣΧΟΛΕΙΟ


Μέσα σε μια περίοδο γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας έρχονται στην επιφάνεια. Ξυλοδαρμοί, βιασμοί, επιθέσεις στα LGBTQ άτομα, κυκλώματα trafficking, γυναικοκτονίες δείχνουν ότι η συστημική βία της πατριαρχίας είναι καλά ριζωμένη στην κοινωνική ζωή. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, την οικονομική εξαθλίωση και την καταστολή σε όσους/ες αντιστέκονται ενισχύουν ένα ήδη ασφυκτικό περιβάλλον. Το κράτος προσχηματικά διατυμπανίζει τη λήψη μέτρων για την έμφυλη βία, αλλά βλέπουμε φορείς και θεσμούς της εξουσίας να είναι ουσιαστικά μπλεγμένοι ή να σπεύδουν να κουκουλώσουν ολοένα και περισσότερες υποθέσεις.

Για εμάς, η παγκόσμια ημέρα ενάντια στην έμφυλη βία δεν είναι μια θεσμική επέτειος αλλά μια ακόμη αφορμή να βγούμε στο δρόμο, να αναδείξουμε τη σαπίλα του εξουσιαστικού συμπλέγματος κράτους – κεφαλαίου – πατριαρχίας, να ενώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε με αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βία

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός


Σκέψεις γύρω από την κρίση των έμφυλων ρόλων

Εδώ και αρκετό καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός δυναμικού κινήματος που έχει αναδυθεί γύρω από ζητήματα φύλου και σαρώνει τον πλανήτη από άκρη σε άκρη. Από το meetoo στην Αμερική, μέχρι την πρόσφατη εξέγερση στο Ιραν και από τους αγώνες ενάντια στην απαγόρευση των εκτρώσεων στην Πολωνία, μέχρι την χιονοστιβάδα καταγγελίων για βιασμούς στα μέρη μας, χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους για να απαντήσουν δυναμικά στην βία που δέχονται. Είναι ξεκάθαρο οτι οι συγκρούσεις γύρω από το φύλο ήρθαν για να μείνουν στην καθημερινότητα μας και αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί καμία να αντιληφθεί, αρκεί να παρακολουθεί την συζήτηση στη δημόσια σφαίρα. Στην προσπάθεια μας να συμμετέχουμε σε αυτή τη σύγκρουση και να ενισχύσουμε τα πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι την προκαλεί.

Ο ορισμός ως πεπρωμένο

Αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως μια κοινωνική σχέση που αποδίδει συγκεκριμμένα χαρακτηριστικά και καθήκοντα σε ομάδες ατόμων. Μέσα από αυτήν την διαδικασία απόδοσης, που ταυτόχρονα συνιστά και καθήλωση των υποκειμένων σε συγκεκριμένους ρόλους, παράγεται αμοιβαία τόσο το αρσενικό, όσο και το θηλυκό ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν και αυτή η διάκριση έχει πίσω της μια ιστορία αιώνων, μας ενδιαφέρει να εστιάσουμε στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αναπαράγεται στον καπιταλισμό.

Ο καπιταλιστικός κόσμος λοιπόν, είναι ένας κόσμος που θολώνει τις ιστορικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα, προσπαθώντας να εμφανίσει συνεχώς τα αποτελέσματα ως προυποθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική σχέση φύλο. Οι νοηματοδοτήσεις του τι συνιστά το «ανδρικό» και τι το «γυναικείο» παρουσιάζονται στην επιφάνεια της καθημερινότητας μας ως αυτονήτες. Γιατί είναι τόσο διαδεδομένο το ότι «οι γυναίκες έχουν έντονα συναισθήματα» ή οτι «οι άνδρες δεν κλαίνε»; Μέσα από την συνεχή επανάληψη των διαδικασίων απόδοσης ρόλων, μοιάζει σαν οι έμφυλες ταυτότητες να υπήρχαν από πάντα και να είναι αυτές που μας υπαγορεύουν συγκεκριμένες συμπεριφορές και καθήκοντα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Οι γυναίκες δεν βρέθηκαν απλά στο σπίτι και ταυτίστηκαν με την οικιακή εργασία, αλλά εξωθήθηκαν εκεί για να μπορούν οι άντρες να δουλεύουν. Η φροντιστική «ιδιότητα» τους δεν εγγράφεται στο dna τους, αλλά τους φορτώθηκε. Το έμφυλο δίπολο κατασκευάζεται μέσα από τις σχέσεις εξουσιάς στις οποίες συμμετέχουμε, μέσα από λόγους και πρακτικές που μας ορίζουν. Με έναν ουσιοκρατικό τρόπο όμως, οι λόγοι και οι πρακτικές αυτές εμφανίζονται σαν να απορρέουν από κάτι σταθερό και αμετάβλητο που υποτίθεται βρίσκεται από πίσω: τον «αληθινό άντρα» ή την «πραγματική γυναίκα», ένα ιδανικό μέτρο σύγκρισης, που μοιάζει περισσότερο με τον Αδαμ και την Ευα, παρά με ανθρώπους που συναντάμε στην πραγματική ζωή.Με άλλα λόγια μοιάζει σαν αυτό που κάνουμε να προκύπτει από αυτό που είμαστε, και αυτό που είμαστε, απλά να το κληρονομήσαμε.

Μέσα από την παραπάνω διαδικασία μυστικοποιησης κατασκευάζεται και η έμφυλη τάξη της κάθε ιστορικής περιόδου, σε κάθε περιοχή. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί έναν ανταγωνισμό, οχι μόνο ανάμεσα στους δύο πόλους αρσενικό και θηλυκό, αλλά και στο εσωτερικό του καθενός. Εκεί λαμβάνει χώρα ένας αδιάκοπος αγώνας δρόμου ανάμεσα σε διαφορετικούς ορισμούς που παλεύουν να ανδειχθούν ως το κυρίαρχο παράδειγμα και στην συνέχεια να πειθαρχήσουν ή να αποβάλλουν όσους δεν χωράνε στα πλαίσια τους.

Έμφυλες αρνήσεις…

Όσο όμως και αν ο καπιταλισμός προσπαθεί να βάλει τα πάντα σε κουτάκια και να ταξινομήσει όλες τις συμπεριφορές μας, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας που αρνείται να αναλάβει τους ρόλους για τους οποίους το προορίζουν, αναζητά άλλους τρόπους έκφρασης και ασφυκτιά στο δίπολο αρσενικό-θηλυκό. Όταν λοιπόν αυτές οι συμπεριφορές γενικεύονται, οι κυριάρχοι ορισμοί έρχονται σε κρίση, αποδεικνύοντας οτι το φύλο δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο, αλλά μια δυναμική κοινωνική σχέση. Μια κοινωνική σχέση που διαμορφώνεται τόσο από την προσπάθεια του καπιταλισμού να την προσαρμόσει στις σύγχρονες ανάγκες παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, όσο και από τις αντίροπες δυνάμεις που ασκούν τα κινήματα χειραφέτησης και οι άνθρωποι που προσπαθούν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν και τα κινήματα που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου. Μιλώντας όμως για κινήματα δε θέλουμε να περιορίσουμε το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στην οργανωμένη, συλλογική και στοχευμένη έκφραση των αντιστάσεων (π.χ. πορείες, συνελεύσεις, αιτήματα, μπροσουρες, συλλογικότητες). Θέλουμε ακόμα να συμπεριλάβουμε και ένα φάσμα αρνήσεων σε πιο μοριακό και καθημερινό επίπεδο που, ακόμα και αν εκφράζονται εξατομικευμένα και αποσπασματικά, η γενίκευση τους δημιουργεί μια κοινωνική τάση. Είναι οι γυναίκες που δεν ψήνονται να κάνουν παιδιά και αδιαφορούν για το δημογραφικό, είναι ο πειραματισμός με άλλες μορφές σεξουαλικότητας που κάνει τον γάμο να μοιάζει περιττός, είναι τα αγόρια που δεν πάνε στο στρατό και τα κορίτσια που νιώθουν αγόρια και δημιουργούν ταραχή στα οικογενειακά τραπέζια, είναι αυτοί και αυτές που «προκαλούν» με το πως ντυνονται και άλλα τόσα παραδείγματα. Απέναντι λοιπόν σε όλες αυτές τις κινήσεις αμφισβήτησης , ο καπιταλισμός και η εμφυλη τάξη έρχονται να απαντήσουν με πολυεπίπεδο τρόπο. Τόσο ενσωματώνοντας, όσο και καταστέλοντας. Τόσο στο θεσμικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο.

…και επιβολή της κανονικότητας

Καθώς η σχέση κυριαρχίας – αντίστασης είναι δυναμική, ο καπιταλισμός προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ορμή των κινημάτων και να την καναλιζάρει προς τους δικούς του σκοπούς. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να διασπάσει το συλλογικό σώμα των αγωνιζόμενων και να το μετατρέψει σε ένα άθροισμα επιμέρους ατομικοτήτων.Πάνω σε αυτές τις ατομικότητες θα προσπαθήσει να χτίσει διάφορα μεμονομένα success stories που θα κατευνάζουν τον πόθο για αλλάγή και θα κατασκευάσει τους αρχηγούς – εκπροσώπους των κοινοτήτων που θα συνομιλούν με την εξουσία και θα εκτονώνουν (γιατί οχι και στις 25 Νοέμβρη;) τις εντάσεις. Θα προσπαθήσει ακόμα να περιορίσει τις επιθυμίες και την φαντασία των υποκειμένων, προκειμένου να μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως «ατομικά δικαιώματα», ορθώνοντας νέους διαχωρισμούς στο συλλογικό σώμα και θέτοντας νέες προυποθέσεις για τους «δικαιούχους» ( π.χ. το δικαίωμα στην έκτρωση κόντρα στο δικαιωμα του αγέννητου παιδιου). Τέλος θα προσπαθήσει να εμπορευματοποιήσει τις πτυχές της καθημερινότητας που τα κινήματα ανέδειξαν με κριτικό τρόπο. Για κάθε ανάγκη που καταπιέζονταν θα προσφέρει μια νέα αγορά (πχ υπηρεσίες και προιόντα φροντίδας για να αντικαταστήσουν την οικιακή εργασία των γυναικών) και θα ισχυριστεί οτι η ισότητα των εμπορευμάτων που ανταλλάσονται είναι η μονη ισότητα που μπορεί να εγγυηθεί (πχ κάνε καριέρα, βγάλε λεφτά, απέκτησε κύρος και θα θεωρείσαι ίση).

Τι συμβαίνει όμως όταν τα κινήματα προκαλούν τόσο βαθιές τομές και τριγμούς στους έμφυλους ρόλους και τον αντίστοιχο καταμερισμό εργασίας, ώστε να πυροδοτείται μια συνολικότερη απειλή για την καπιταλιστική σχέση, όπως πχ στο Ιραν; Τι συμβαίνει όταν οι διεκδικήσεις δεν μπορούν να μετατραπούν σε νέα πεδία κερδοφορίας, γιατί κατι τέτοιο κρίνεται ασύμφορο; Ο καπιταλισμός τότε απαντάει επιθετικά, νομοθετώντας εναντίον και τραμπουκίζοντας τα υποκείμενα, προσπαθώντας να τα καθηλώσει στους προηγούμενους ρόλους τους και να τα κάνει να εμπεδώσουν με βίαιο τρόπο ποια είναι τα όρια τους και μέχρι που μπορούνε να φτάσουν.

Πρέπει όμως να επισημάνουμε οτι η διαχείριση σε θεσμικό επίπεδο φιλτράρεται μέσα από το κοινωνικό πεδίο, το πεδίο δηλαδή όπου τα κινήματα αυτά δρουν.Άλλωστε όπως είπαμε το φύλο αποτελεί μια κοινωνική σχέση, αφορά δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αλληλοσχετίζονται. Εκει είναι που εμφανίζονται και οι πρώτοι τριγμοί στους κατεστημένους ρόλους και συμπεριφορές. Εκεί είναι που εμφανίζονται και οι πρώτες αντιδράσεις, απ’ όσους το προηγούμενο διάστημα απολαύαναν τα προνόμια της συσσωρευμένης εξουσίας που προκύπτει από την έμφυλη ασσυμετρία. Αναφερόμαστε στο αντιδραστικό κοινωνικό μπλοκ που τα τελευταία χρόνια έχει αναδυθεί στην δημόσια σφαίρα και βάλλεται κατά των κινημάτων χειραφέτησης, προσπαθώντας να διατηρήσει τα πράγματα όπως ήταν. Οι αντιδράσεις αυτές μπορεί να ξεκινούν από την καθημερινή χλεύη απέναντι στις έμφυλες αρνήσεις και να καταλήγουν στις γυνακοκτονίες. Μπορεί να εκτίνονται από περιθωριακές σελίδες στα σόσιαλ μήντια, μέχρι τα νέα νομοσχέδια που ψηφίζονται. Όλα αυτά αποτελούν την συντηρητική αντεπίθεση ενός κόσμου σε κρίση, που προσπαθεί να γατζωθεί σε γνώριμους ρόλους και πρότυπα συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσει δυνατός, αδιαφορόντας (ή θεωρώντας δεδομένη) την ασφυξία που προκαλούν στους υπόλοιπους. Είναι οι γονείς που φοβούνται μην γίνουν τα παιδιά τους «ανώμαλα», οι σύζυγοι που δεν ανέχονται την ανυποταξία των γυναικών τους, οι πατριώτες που ανησυχούν για το δημογραφικό πρόβλημα, τα παπαδαρίο που χάνει το ποίμνιο του και άλλοι τόσοι.

Όσοι ακόμα στέκονται με απορία μπροστά στα χιλιάδες περιστατικά έμφυλης βίας που έρχονται στη δημοσιότητα και αναρωτιούνται αν αυτά συνέβαιναν πάντα και δεν τα μαθαίναμε ή αν έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, η απάντηση είναι απλή: ισχύουν και τα δύο. Συνέβαιναν πάντα και τα σκέπαζε το πέπλο της έμφυλης κανονικότητας που εκτείνεται από τους θεσμούς μέχρι τις κρεβατοκάμαρες των σπιτιών μας.Έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια μιας αντιδραστικής κίνησης που επιτίθεται στα υποκείμενα που αρθρώνουν έμφυλες αρνήσεις, προκειμένου να τα αναγκάσει να επιστρέψουν στους προηγούμενους ρόλους τους.

Να σπείρουμε την αμφιβολία – να μεγαλώσουμε τις ρωγμές

Τέλος, αν και συχνά τα κινήματα γύρω από το φύλο μας παρουσιάζονται ως επιδιόρθωση των κακώς κειμένων στην πολιτική και κοινωνική ζωή, ως αποκατάσταση μιας υποτίθεται «τυφλής ως προς το φύλο» οικονομίας, εμείς ξέρουμε οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν έχουμε να κάνουμε με στρεβλώσεις στο σύστημα, ούτε με παροχυμένες αντιλήψεις ατόμων που εμποδίζουν την πρόοδο. Με άλλα λόγια δεν θεωρούμε οτι αν σκάψουμε βαθιά θα βρούμε να προυπάρχει ένα παρθένο και ουδέτερο έδαφος όπου μπορεί να ανθίσει η ισότητα. Τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα. Τόσο το κράτος, όσο και η οικονομία ( πεδία που μας περιέχουν με διάφορους τρόπους) είναι εγγενώς σεξιστικά, και συμμετέχουν στην αναπαραγωγή των κατεστημένων έμφυλων σχέσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, βλέπουμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα κινήματα ως δυνάμεις της κρίσης που ωθούν την κανόνικοτητα στα όριά της και όχι δυνάμεις που προσπαθούν να την εξυγειάνουν. Συντασσόμαστε με αυτές που σπέρνουν την αμφιβολία και την αστάθεια, με αυτούς που ανοίγουν ρωγμές για να χωρέσουν οι επιθυμίες που δεν είναι ακόμα εδώ και οι σεξουαλικότητες που περιμένουν να ανθίσουν. Με δυο λόγια, θέλουμε…

…να γίνουμε η κρίση των έμφυλων ρόλων.

Φάμπρικα Υφανέτ


ΠΑΤΡΑ

25 Νοέμβρη – ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ, ΘΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

25η Νοέμβρη, μια ιστορικά αιματηρή μέρα αγώνα που χαράχτηκε στη μνήμη μας ως μέρα βασανισμού και θανάτου των γυναικών. Ως μέρα, την οποία οι γυναικείες οργανώσεις απαίτησαν να καθιερωθεί ως τέτοια, δηλαδή ως ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Η κυριαρχία προσπαθώντας να αφομοιώσει και να απονοηματοδοτήσει την ημέρα αυτή, την καθιέρωσε καθεστωτικά. Διοργανώνοντας φιέστες στο πλευρό των κακοποιημένων γυναικών, με γιορτές και λουλούδια σε χλιδάτες αίθουσες όπου χύνονται κροκοδείλια δάκρια, με εκδηλώσεις κρατικών θεσμών που υπόσχονται να βοηθήσουν, με ομιλίες υπουργών που δεσμεύονται να πατάξουν την έμφυλη βία, με καμπάνιες ενσυναίσθησης ακόμη και από την αστυνομία που για λίγες ώρες σταματά να βιάζει, να δολοφονεί και να βασανίζει φορώντας το ανθρωπιστικό της προσωπείο, κράτος, πατριαρχία και καπιταλισμός επελαύνουν, μεταφέροντας το απόγειο της σήψης που βρίσκονται σήμερα επάνω στην κοινωνία. Γιατί είναι οι ίδιοι που γεννούν, θρέφουν και αναπαράγουν αυτό για το οποίο υποκριτικά διατρανώνουν πως θέλουν να αποτινάξουν. Την έμφυλη βία. Είναι οι ίδιοι που ενώ μας βιάζουν, μας σκοτώνουν και μας κακοποιούν καθημερινά, έρχονται κάθε 25η Νοέμβρη συντονισμένα και ξεδιάντροπα με πύρινους λόγους να αποποιηθούν και να ξεπλύνουν τα εγκλήματά τους εις βάρος μας.

Ζούμε στην εποχή της ολοένα και αυξανόμενης έντασης, αλλά και συχνότερης δημοσιοποίησης των περιστατικών βιασμών και μαστροπείας παιδιών και γυναικών. Των γυναικοκτονιών, των αλλεπάλληλων κακοποιήσεων και των παρενοχλήσεων στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο και στο σπίτι. Στην εποχή που η υποχρεωτική συνεπιμέλεια παιδιών στα διαζύγια είναι πρόσφατος νόμος του κράτους, στην εποχή που ο θρησκευτικός σκοταδισμός επιτίθεται εκ νέου στις γυναίκες, απαιτώντας την κατάργηση των αμβλώσεων, στην εποχή που οι μπάτσοι βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στην εποχή που οι μπάτσοι βιάζουν και εκδίδουν γυναίκες και παιδιά έξω από τα αστυνομικά τμήματα, στην εποχή που το trafficking γυναικών και παιδιών είναι η απάντηση του κράτους στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστριών όταν δεν δολοφονούνται στα σύνορα ή δεν θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, στην εποχή που βιαστές, μαστροποί και γυναικοκτόνοι ξεπλένονται από τα ΜΜΕ, συγκαλύπτονται από το κράτος και πέφτουν στα «μαλακά» από τις δικαστικές αρχές, κυκλοφορώντας ακόμη και ελεύθεροι, ειδικά όταν αποτελούν κομμάτι της «υψηλής» κοινωνίας.

Στην εποχή που ήρθε στο φως το αυτονόητο. Πως τα κυκλώματα διακίνησης και βιασμού γυναικών και παιδιών αποτελούνται από γόνους πλουσίων, από επιχειρηματίες που ανήκουν στην «καλή» κοινωνία, από μπάτσους και δικαστικούς που συμμετέχουν ενεργά συντονίζοντας και συγκαλύπτοντας, από μέλη κομμάτων που κυβερνούν, από μέλη δημοτικών ή περιφερειακών συμβουλίων, από ιερείς και αρχιμανδρίτες. Στην εποχή, που είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως τα περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα αλλά και ούτε κάποιες αποκλίσεις του κόσμου που ζούμε, αλλά είναι το ίδιο το σύστημα, το κράτος, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία που οργανωμένα βιάζουν, σκοτώνουν και κακοποιούν εμάς και τα παιδιά μας. Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για την έμφυλη βία, για τη γυναικεία καταπίεση και συνολικά για την ανθρώπινη υποδούλωση.

Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος νομίζει πως στρεφόμενος στους θεσμούς του κράτους που και είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των παραπάνω, θα βρει τη λύση στην υπόθεση της έμφυλης βίας και της γυναικείας χειραφέτησης. Από την πλευρά μας, ως γυναίκες αγωνίστριες, ως γυναίκες που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως κομμάτι και πλάι σε όσες βιώνουν στο πετσί τους την έμφυλη βία και καταπίεση, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τον κόσμο των αφεντικών. Έχουμε κατανοήσει πλήρως την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός οργανωμένου αντιθεσμικού μπλοκ αγωνιζόμενων γυναικών που θα στραφεί ξεκάθαρα ενάντια στο υπάρχον σύστημα καταπίεσης και υποταγής.

Από τις εξεγερμένες γυναίκες στο Ιράν που μάχονται ενάντια στο θρησκευτικό σκοταδισμό και τους αυταρχικούς τους δυνάστες, τις αδερφές και τα παιδιά μας που καθημερινά παλεύουν με τα τέρατα και βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους έως όσες καθημερινά κακοποιούνται και παρενοχλούνται από τους μπάτσους που έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή των Εξαρχείων, δίνουμε τη μάχη αγωνιζόμενες τελικά για έναν καλύτερο κόσμο. Πορευόμαστε ώμο με ώμο και κατεβαίνουμε στους δρόμους αυτές και αυτοί που αποζητούμε τη ζωή στον κόσμο της γυναικείας χειραφέτησης, της πραγματικής ισότητας, της αξιοπρέπειας όλων. Στον κόσμο των παιδιών που μπορούν να μεγαλώνουν ελεύθερα ανακαλύπτοντας τον κόσμο γύρω τους, στον κόσμο που αφεντικά, μαφίες, κακοποιητές, νταβατζίδες, δολοφόνοι και βιαστές δεν έχουν καμία θέση.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΜΠΑΤΣΟΙ, TV, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝΕ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΟΥΣ, ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΡΟΠΟΥΣ

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΒΙΑΖΕΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ ενάντια στην έμφυλη βία: Παρασκευή 25/11 6:00 μ.μ. από την πλ. Γεωργίου

ανοιχτή συνέλευση ενάντια στην έμφυλη βία


Συγκέντρωση στην Πρυτανεία του Πανεπιστήμιου Πατρών με αφορμή την υπόθεση μέλους ΔΕΠ που παρενόχλησε διδακτορική φοιτήτρια

Μέλος ΔΕΠ του Τμήματος Βιολογίας, επιστημονικός επιβλέποντας της διδακτορικής διατριβής, καθώς και επιστημονικός υπεύθυνος ερευνητικών έργων, παρενοχλεί σεξουαλικά υποψήφιαpost image διδάκτορα. Άμεσα, γίνεται καταγγελία προς την Πρυτανεία, το τμήμα Βιολογίας και την Επιτροπή Ισότητας του Πανεπιστημίου και διεξάγεται ΕΔΕ. Για ακόμη μία φορά γινόμαστε μάρτυρες της επιχείρησης συγκάλυψης και ξεπλύματος κακοποιητών, μιας και το πόρισμα της ΕΔΕ αρκέστηκε σε μια έγγραφη επίπληξη. Μια ΕΔΕ που όχι μόνο δεν απομάκρυνε τον εν λόγω κακοποιητή από το χώρο του πανεπιστημίου επιτρέποντάς του έτσι να συνεχίζει τη δράση του ανενόχλητα, αλλά του έδωσε το θάρρος και το θράσος αφήνοντας έκθετους όλους όσους εργάζονται στα συγκεκριμένα ερευνητικά εργαστήρια, να αποτελούν βορρά στις ορέξεις του. Έτσι, και μιας και ήταν ενήμερος για όσα κατατέθηκαν στην ΕΔΕ, ο εργασιακός εκφοβισμός και οι απειλές σε άλλη συνάδελφο της καταγγέλλουσας που εργαζόταν στο αντίστοιχο τμήμα ξεκίνησαν, με αποτέλεσμα την εξώθησή της σε παραίτηση από το διδακτορικό της.

Από την πλευρά μας δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις 2 αυτές γυναίκες, που βρήκαν το θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον κακοποιητή τους. Στην εποχή της ολοένα και αυξανόμενης έντασης, αλλά και συχνότερης δημοσιοποίησης των περιστατικών βιασμών και μαστροπείας παιδιών και γυναικών, των γυναικοκτονιών, των αλλεπάλληλων κακοποιήσεων και των παρενοχλήσεων στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στο δρόμο και στο σπίτι, τίποτε να μην μείνει αναπάντητο. Η συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης και ξεπλύματος κακοποιητών από το κράτος και τους θεσμούς του, από το πανεπιστήμιο Πατρών και τα παραρτήματα των συμβουλευτικών υπηρεσιών των υπουργείων στην Πάτρα, το μόνο που κάνει είναι να οπλίζει το χέρι του κάθε επόμενου κανίβαλου, να συντηρεί και αναπαράγει τα φαινόμενα πατριαρχικής βίας.

Την Παρασκευή το πρωί λοιπόν, μέρα κατά της έμφυλης βίας, βρισκόμαστε στο πλευρό της φοιτήτριας που εξωθήθηκε σε παραίτηση από το διδακτορικό της, γιατί πήρε θέση απέναντι στον κακοποιητή, μέλος ΔΕΠ του Πανεπιστήμιου. Διαδηλώνουμε το απόγευμα, όλες και όλοι μαζί ενάντια στο σύστημα που γεννά, θρέφει και αναπαράγει την έμφυλη βία, δίνοντας στην 25η Νοέμβρη το νόημα που της αρμόζει. Μια μέρα μνήμης και αγώνα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, για την εξάλειψη του κόσμου που την πριμοδοτεί και την χρειάζεται.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΜΟΝΗ – ΕΞΩ ΟΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΣΛΙΜΟΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 11:00 π.μ., Πρυτανεία Πανεπιστημίου Πατρών

ΠΟΡΕΙΑ ενάντια στην έμφυλη βία: 6:00 μ.μ., πλατεία Γεωργίου

πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία


Καμία εκμετάλλευση στη δουλειά – στο σπίτι – στο δρόμο δε είναι πια ανεκτή

Κείμενο κάλεσμα της επιτροπής του ΣΕΡΕΤΕ ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις για την 25η Νοέμβρη -ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

  • Συμμετέχουμε στην συγκέντρωση και πορεία από την Ομόνοια στις 18.30 (Αθήνα) & από την πλατεία Γεωργίου στις 18.00 (Πάτρα).
  • Την ίδια μέρα καλούμε σε κινητοποίηση έξω από την Πρυτανεία του Πα.Πατρών στις 11π.μ για την καταγγελία εργασιακής αυθαιρεσίας κατά συναδέλφισσας.

Είμαστε γυναίκες, είμαστε εργαζόμενες, έχουμε φωνή
Τα διεκδικούμε όλα!
Καμία εκμετάλλευση και κακοποίηση στη δουλειά – στο σπίτι – στο δρόμο δε θα είναι πια ανεκτή

Μέσα σε 10 μήνες μετράμε 18 γυναικοκτονίες, παιδιά και θηλυκότητες επιζώσες κυκλωμάτων trafficking και βιασμών, κατατρεγμένες εργάτριες και μετανάστριες στο περιθώριο που βιώνουν τον σωματικό και ψυχολογικό βασανισμό εντός και εκτός συνόρων, στην δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, ενώ παπάδες και πρόσωπα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, όταν δεν πράττουν όλα τα παραπάνω, διαλαλούν την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας – των γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων – όσον αφορά την αναπαραγωγή και την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας. Για όλα αυτά λοιπόν, την 25η Νοέμβρη είναι αναγκαίο να είμαστε στο δρόμο. Για τα δικαιώματα μας κόντρα στην καταπίεση και την έμφυλη βία. Για να μη περάσει στα ψιλά ως ημέρα δικαιωματισμού, αλλά ως μια ακόμα μέρα συλλογικής μάχης για να αναπνεύσουμε ενάντια στην έμφυλη βία και τις καταπιέσεις του καπιταλισμού και της πατριαρχίας. Ως μια μέρα που σημαδεύεται όχι μόνο από την οργή των φρικτών περιστατικών που έρχονται στο φως, αλλά και από τις χιλιάδες φωνές εργατριών και συναδελφισσών μας κόντρα στο σύστημα που γεννά βία και εκμετάλλευση.

Στο χώρο της έρευνας, με την ίδρυση του σωματείου μας, ήρθαν στο φως περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης αποδεικνύοντας ότι ο ακαδημαϊκός χώρος δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν κλάδο που οι παραβιαστικές συμπεριφορές τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης. Πίσω από το προσωπείο της αριστείας δε μπορεί να κρυφτεί η ωμή πραγματικότητα ότι μια εργαζόμενη στην έρευνα, υπό τον φόβο της διακοπής της σύμβασης ή του διδακτορικού της, αναγκάζεται να υπομείνει ένα κακοποιητικό εργασιακό περιβάλλον. Δε θα σωπάσουμε άλλο για χάρη του project, του διδακτορικού και το εκάστοτε ερευνητικού υπεύθυνου. Είμαστε εργαζόμενες/α και έχουμε δικαιώματα. Καμία εκμετάλλευση και παρενόχληση δεν θα είναι πια ανεκτή!

Σε έναν κλάδο χωρίς σύμβαση εργασίας, όπου το δικαίωμα στη μητρότητα συνεπάγεται την απομάκρυνση της εκάστοτε ερευνήτριας, όπου παράλληλα δεν προβλέπεται καμιά προστασία ενάντια σε σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές γενικότερα, κ.α., είναι αναγκαίο το σωματείο μας να πάρει πρωτοβουλίες για την προστασία των πολλαπλά καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων κομματιών της εργατικής τάξης. Θέλουμε σωματεία ασπίδες ενάντια στις ταξικές και έμφυλες καταπιέσεις, που θα ακούσουν, θα φροντίσουν, θα πιστέψουν και θα παλέψουν μαζί με τις επιζώσες, που θα δημιουργήσουν ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον και μέλλον. Παράλληλα μέσα από αυτήν την πάλη να πολιτικοποιήσουν και να πολιτικοποιηθούν αλλά και να αλληλεπιδράσουν με τις μαχητικές και ταξικές φεμινιστικές συλλογικότητες.

Ο αγώνας ενάντια στις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας πρέπει και οφείλει να περνάει μέσα από τα σωματεία, με την σύνδεση του εργατικού με το φεμινιστικό κίνημα, για ένα ανασυγκροτημένα ταξικό εργατικό κίνημα πέρα από τις λογικές του παρελθόντος που αντιμετώπιζαν τις έμφυλες διακρίσεις, την έμφυλη βία και την πάλη της κατάργησης κάθε πατριαρχικής αντίληψης ως δευτερευούσης σημασίας. Μαζί με την πάλη για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, για δουλειά με δικαιώματα, για ένα κόσμο χωρίς φτώχεια, ανέχεια και φασισμό είναι αναγκαίο να παλέψουμε αλληλένδετα και συλλογικά ενάντια στις έμφυλες καταπιέσεις μας. Ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη, που εξισώνει στους χώρους εργασίας θύτη με θύμα, τον νόμο για την συν-επιμέλεια και τις συντηρητικές και καταπιεστικές επιλογές της κυβέρνησης που προτάσσει το ”Πατρίς-θρησκεία-Οικογένεια” ως ”κανονικότητα”.

Διεκδικούμε:

– Η επιτροπή ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και βια του ΣΕΡΕΤΕ να δέχεται καταγγελίες συναδελφισσών για ζητήματα έμφυλων διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικότητας, παρενοχλήσεων, εκφοβισμού. Καμία εμπιστοσύνη στις ΕΔΕ

– Μέριμνα για προστασία από περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στην έρευνα. Συλλογική σύμβαση εργασίας στην έρευνα που θα μεριμνά και για αυτό και δε θα εγκλωβίζει την επιζώσα στο κακοποιητικό περιβάλλον, αλλά θα της εξασφαλίζει τη συνέχεια της δουλειάς/διατριβής της.

– Καμία ανοχή / συγκάλυψη στους βιασμούς, στις παρενοχλήσεις, στις διακρίσεις λόγω φύλου και σεξουαλικότητας στους χώρους δουλειάς. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από την σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται μία γυναίκα να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.

– Πλήρη προστασία της μητρότητας. Καμία απόλυση εγκύου! Άδειες εγκυμοσύνης και λοχείας ανεξάρτητα απ’ τη μορφή απασχόλησης.

– Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας που πλήττει περισσότερο τις εργαζόμενες γυναίκες ενοποιώντας το περιβάλλον της εργασία και του σπιτιού.

– Να αναγνωριστεί νομικά ο όρος «γυναικοκτονία».

– Δημόσια και δωρεάν ιατρική, ψυχολογική, νομική υποστήριξη των επιζωσών βίας λόγω φύλου και σεξουαλικότητας. Οικονομική στήριξη και πρακτική στήριξη των επιζωσών με ξενώνες φιλοξενίας και μονάδες περίθαλψης.

– Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Καμία απαγόρευση ή περιορισμός των εκτρώσεων. Δημόσιες, δωρεάν ασφαλείς εκτρώσεις για όλες όσες το επιθυμούν.

– Να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη. Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/α/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, ωράριο και μισθό.

– Κατάργηση του αντιδραστικού νομοσχεδίου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Προστασία μητέρας-παιδιού από την κακοποίηση.


ΞΑΝΘΗ

Η 25η ΝΟΕΜΒΡΗ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συγκέντρωση 25/11 κεντρική πλατεία 13:00

Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, τον Δεκέμβριο του 1991. Ουσιαστικά η μέρα αυτή είχε καθιερωθεί , σχεδόν μία δεκαετία πριν, από γυναικείες οργανώσεις που ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη των τριών αδελφών Μιραμπάλ, οι οποίες ήταν πολιτικές αγωνίστριες από τη Δομινικανή Δημοκρατία που βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ’ εντολή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25/11/1960.

Οι κρατικοί φορείς οι οποίοι λένε ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεση τους. Προσπαθούν να απονοηματοδοτήσουν την 25η Νοέμβρη με γιορτές ενώ δεν έχουν κανένα σκοπό να αγωνιστούν γι’ αυτό καθώς δεν έχουν κανένα συμφέρον. Ως γυναίκες, πέρα από την εκµετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουµε λόγω της τάξης μας ,βιώνουμε και την καταπίεση και στο πεδίο των έµφυλων διαχωρισµών, ως µια ακόµη µορφή καταπίεσης που απορρέει από τη δοµή του κυρίαρχου συστήµατος.

Ζούμε σε μια εποχή που δεν σταματάμε να μετράμε γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις σε χώρους δουλειάς, σχολής ,στον δρόμο ,που έρχεται σαν πρόσφατος νόμος η υποχρεωτική συνεπιμέλεια ,παρέχεται θεσμική κάλυψη στους κακοποιητές, ξεπλένονται βιαστές και παιδοβιαστές λόγω της «θέσης» τους, δίνονται νομικές συμβουλές on air από μπάτσους προς επίδοξους γυναικοκτόνους ώστε να τη γλιτώνουν με τις μικρότερες ποινές ,διακινείται υλικό εκδικητικής πορνογραφίας με αποτέλεσμα τον διαρκή βιασμό των θυμάτων ,μετανάστριες καταγγέλουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις από μπάτσους (ΠΡΟ.ΚΕ. ΚΑ στην Πέτρου Ράλλη) , και αναπαράγονται σεξιστικά στερεότυπα με σκοπό να μοιραστεί η ευθύνη μεταξύ θυτών και θυμάτων, ψηφίζονται νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και κρατιούνται χιλιάδες έγκλειστες μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.Ταυτόχρονα, 19χρονη βιάζεται από 2 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ μέσα στο κολαστήριο του Α.Τ. Ομόνοιας, ενώ πληθαίνουν οι καταγγελίες για κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις από μπάτσους που έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή των Εξαρχείων εις βάρος μαθητριών, εργαζομένων, αλλά και όσων ζουν και αγωνίζονται στην περιοχή την στιγμή που οι μπάτσοι βιάζουν και εκδίδουν γυναίκες και παιδιά έξω από τα αστυνομικά τμήματα.

Στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα μαζί με τις γυναίκες που διαπομπεύτηκαν μέσα σε δικαστήρια, κρατικά και μη, επειδή κατήγγειλαν σεξιστικές επιθέσεις.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα δίπλα στις γυναίκες που σπάσαν την σιωπή τους, αλλά και δίπλα σ’ εκείνες που ακόμη δεν βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν.

Στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε κυριαρχική αγέλη που σχετικοποιεί σε οποιοδήποτε επίπεδο την πατριαρχική βία, που αγκαλιάζει στοργικά και ξεπλένει γυναικοκτόνους, βιαστές,μαστροπούς.

Να τσακίσουμε την έμφυλη βία και το σύστημα που τη γεννά και την θρέφει

Να αγωνιστούμε για την γυναικεία χειραφέτηση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Συγκέντρωση 25/11 κεντρική πλατεία 13:00

Συντρόφισσες ενάντια στην έμφυλη βία


ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Και ερχόμαστε για άλλη μια χρονιά να κάνουμε απολογισμό των έμφυλων περιστατικών βίας και παιδικής κακοποίησης που μόνο λίγα δεν ήταν. Αν λάβουμε υπόψιν τον καθημερινό σεξισμό που βιώνουμε, δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει νιώσει τη βία έστω και λεκτικά, έστω και για πλάκα.
Αν ξεκινήσουμε από τον έλεγχο που θέλει μόνιμα η πατριαρχία να ασκεί πάνω στα σώματά μας, από το τι φοράμε μέχρι και το αν θέλουμε να κρατήσουμε ενα έμβρυο, από το τι ωρα γυρνάμε σπίτι μέχρι και τον τοκετό μας. Παρενοχλήσεις, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι μας. Λεκτική, ψυχολογική, μαιευτική και σεξουαλική βία.

🔹Δεν ξεχνάμε τον βιασμό στα Ανώγεια και τις απειλές της οικογένειας του θύτη προς εμάς, όταν πήγαμε να στηρίξουμε το θύμα.Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
🔹Δεν ξεχνάμε τον βιασμό της Γεωργίας, που γόνοι πλουσίων κινόντας τα νήματα της δικαιοσύνης, αθωώθηκαν.
🔹Δεν ξεχνάμε την αστυνομική βία και τους βιασμούς γυναικών από μπάτσους στα Εξάρχεια και στο Α.Τ. Ομόνοιας.
🔹Δεν ξεχνάμε την επανάσταση των γυναικών του Ιράν, που ακόμα και τώρα καταδικάζονται σε αποτρόπαιους θανάτους, για τα πιστεύω τους και για την ελευθερία.
🔹Δεν ξεχνάμε τις κακοποιήσεις και τις δολοφονίες τρανς γυναικών και λοατκια+ ατόμων.
🔹Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα του Φιλιππίδη και του Λιγνάδη που αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν την ελευθερία τους, έχοντας στιγματίσει τόσες ανθρώπινες ψυχές.
🔹Δεν ξεχνάμε την παιδική κακοποίηση από ιερείς και προπονητές.
🔹Και τέλος στο έπακρο βέβαια της βίας, δεν ξεχναμε τις γυναικοκτονιες οι οποίες είναι 16 για φέτος(❗T.W.):
1. 36χρονη από το Μπαγκλαντές, δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της
2. Η 35χρονη Ιωάννα από τη Λάρισα, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της
3. 55χρονη, την περιέλουσε ο σύζυγος της με βενζίνη και της έβαλε φωτιά
4. 40χρονη Βίκυ, Τούμπα Θεσσαλονίκης, δολοφονήθηκε με καραμπίνα
5. 72χρονη, Γιάννενα, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου
6. 83χρονη, Καβάλα, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον εγγονό της
7. 43χρονη, Παλαιό Φάληρο, στραγγαλίστηκε από τον σύζυγό της
8. 73χρονη, Αίγινα, δολοφονήθηκε από τον γιο της
9. 59χρονη, Δράμα, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της
10. 46χρονος δολοφονεί τη σύζυγό του, Κουκάκι
11. 67χρονη, Ηρακλειο, δολοφονήθηκε από τον γιό της
12. 56χρονη, Ρέθυμνο, τη μαχαίρωσε ο σύζυγος της
13. 17χρονη, Περιστέρι, δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της
14. 29χρονη, Καβάλα, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της
15. 77χρονη, Σαλαμίνα, δολοφονήθηκε από τον γιο της
16. 41χρονη, Ζάκυνθος, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της.

👉 Για αυτα και για όσα ακόμα μπορεί να ακολουθήσουν σας προσκαλούμε για πορεια την Παρασκευή 25/11, στις 18:00 στα Λιοντάρια.

👉Και την Τετάρτη 30/11 θα γίνουν ομιλίες με θέμα: Mια έμφυλη ματιά σε ένα σύστημα που καταρρέει, παιδί-κοινωνία- κράτος. Καλεσμένη η δημοσιογράφος Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου. Στις 18:00 στην αίθουσα της παλιάς λαχαναγοράς (έναντι μουσείου φυσικής ιστορίας).

Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου


ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Πορεία ενάντια στην έμφυλη βία

Με αφορμή την θεσμοθετημένη ημέρα κατά της έμφυλης βίας, αποφασίσαμε να καλέσουμε σε πανελλαδική κινητοποίηση φεμινιστικών/κουίρ συλλογικοτήτων, με στόχο μας μαζικές πορείες και άλλου τύπου δράσεις. Αντιλαμβανόμαστε παράλληλα, πως η έμφυλη βια δεν ορίζεται ούτε απο θεσμούς, ουτε είναι κάτι που θυμόμαστε μόνο επετειακά. Αποφασίζουμε να εργαλειοποιούμε μέρες σαν κι αυτήν για να εξωτερικεύουμε τον λόγο μας και να αντιπροτείνουμε διαφορετικούς τρόπους αγώνα απο αυτούς της κυριαρχίας.
Η έμφυλη βια δεν είναι κάτι καινούριο, υπήρχε «πάντα». Τον τελευταίο καιρό όμως – και λόγω της καραντίνας – παρατηρήθηκε μια έντονη αύξηση στα περιστατικά που ακούγονται και συνεπώς, κανιβαλίζονται από τα μίντια. Από την γυναικοκτονία της Ελένης και μετά άλλαξε και ο τρόπος που η έμφυλη βία γίνεται αντιληπτή. Αναφέρουμε τη δολοφονία της Ελένης, καθώς ηταν η πρώτη τέτοια περίπτωση εδώ και χρόνια που πήρε τόσο μεγάλη διάσταση και αναγνωρισιμότητα από τα μίντια, την οποία αναγνωρίζουμε ως σημείο έναρξης της κατανάλωσης της έμφυλης βίας. Τα μίντια που σήμερα, στο βωμό της τηλεθέασης, υιοθετούν ένα δήθεν υποστηρικτικό προφίλ, είναι τα ίδια μίντια που πριν από δέκα χρόνια δημοσίευσαν τη λίστα Λοβέρδου, δρώντας και τα ίδια ως κακοποιητές.
Το πρωινάδικο, όπως και κάθε άλλο μέσο πληροφόρησης της κυριαρχίας, είναι στη ρίζα του θεσμός αναπόσπαστος από την κατανάλωση της είδησης ως προϊόν. Δε θα μπορούσαν παρά και οι περιπτώσεις εμφυλης βίας (που επιλεκτικά αναπαράγονται), να αναπαράγονται ως τέτοιες.
Όλη αυτή η αποπλαισιωμένη έκθεση των περιστατικών έμφυλης βίας απο κυριαρχικούς, πατριαρχικούς θεσμούς, έχει ως αποτέλεσμα την κανονικοποίηση τους και την άκριτη κατανάλωση του τραύματος. Αυτό οδηγεί στον επανατραυματισμό των ατόμων, καθώς το βίωμά τους φεύγει από τα χέρια τους και μεταλλάσσεται σε προϊόν (infographics, podcasts, πρωινάδικα και γενικά μέσα ψυχαγωγίας).
Την περίοδο της καραντίνας μας γνωστοποιούνταν καθημερινά καινούρια περιστατικά έμφυλης βίας και ενώ πρόκειται για φαινόμενο πρωτόγνωρο μέχρι τότε στην ελληνική κοινωνία, είδαμε μια δυσαναλογία στο πόσες ειδήσεις ανέβαιναν στα social media και στο πόσα άτομα κατέβαιναν στο δρόμο. Αυτός ο ακτιβισμός του καναπέ, που συνεχίζεται ακόμα, διαρκεί όσο ένα story και έχει ως αποτέλεσμα να καπελώνονται οι αγώνες μας από φιλελεύθερες πολιτικές. Έτσι, το υποστηρικτικό πλαίσιο που προτείνει η κυριαρχία έχει γίνει μόδα και επικρατεί ένα φαινομενικό ενδιαφέρον το οποίο δεν αντικατοπτρίζεται έμπρακτα.
Η επιλεκτικη αυτή γνωστοποίηση των συμβάντων δεν είναι καθόλου τυχαία. Γίνεται από τα κυρίαρχα μέσα πάντα με τον τρόπο που τους συμφέρει, έτσι ώστε η υποστηρικτικότητα να περιορίζεται, για ακόμα μια φορά, στον ακτιβισμό του καναπέ. Άλλωστε, τα «θύματα» πρέπει να είναι θύματα – αβοήθητες γυναίκες που έπαθαν, και όχι πουτάνες (με τη διπλή σημασία της λέξης, και σαν κοινωνικός χαρακτηρισμός και σαν επάγγελμα) γιατί αν είσαι πουτάνα «πήγαινες γυρεύοντας». Εξ’άλλου, ποιό περιστατικό θυμόμαστε που το άτομο που δέχτηκε την επίθεση ήταν είτε σεξεργατό είτε μεταναστό;
Η τελευταία υπόθεση που πήρε μεγάλη δημοσιότητα μέχρι τη στιγμή που γράφουμε το κείμενο, ήταν στο Α.Τ. Ομόνοιας, μέρος στο οποίο έχουν συμβεί και συμβαίνουν συστηματικά εγκλήματα μίσους προς μεταναστά, σεξεργατά και οτιδήποτε αποκλίνει απο την ετεροκανονικότητα και το προφίλ του δυτικού πολιτισμένου ανθρώπου, εγκλήματα τα οποία άν τύχει και μαθευτούν σιγουρα δεν θα πάρουν την ίδια διάσταση. Η συγκάλυψη που γίνεται στο Α.Τ. Ομόνοιας δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα για την τακτική που χρησιμοποιούν οι μπάτσοι στα περιστατικά έμφυλης βίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται και απο την πραγματικότητα των Ιωαννίνων, όπου μπάτσοι αποτρέπουν θηλυκότητες απο την καταγραφή περιστατικών έμφυλης βίας και υποβιβάζουν κατηγορίες.

Η ίδια συγκάλυψη απαντάται και στους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης. Θεσμοί οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί με στόχο τη συντήρηση της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και της λευκής υπεροχής. Ο ορισμός του βιασμού απο την αστική δικαιοσύνη, οι συνεχώς μεταβαλλόμενοι νόμοι γύρω απο τον βιασμό, οι ψυχολογικές και οικονομικές απαιτήσεις προς θηλυκότητες, όλα συμβάλλουν και υπάρχουν για την υπεράσπιση των βιαστών. Συνεπώς, βρισκόμαστε ως θηλυκότητες σε μια κατάσταση οπου η μόνη μας ελπίδα για την υπεράσπιση των εαυτών μας μπορεί να έρθει απο εμάς τα ίδια. Βέβαια, όταν το κάνουμε αυτό, οι κυρώσεις που μας επιβάλλονται είναι χειρότερες από αυτές των βιαστών μας, που βρίσκονται στο απυρόβλητο. Προφανώς, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και οραματιζόμαστε ενα κόσμο χωρίς αυτήν και τα σωφρονιστικά ιδρύματα που έρχονται μαζί της.
Εμείς, ως αναρχικά, επιλέγουμε να πιστεύουμε στη δύναμη που έχει η συλλογικότητα και η φροντιστικότητα που μπορεί να προσφέρει το ένα στο άλλο. Το είδαμε, τοπικά τουλάχιστον, στη δίκη του κατά συρροή βιαστή Κωνσταντίνου Στεφάνου όπου η συλλογικότητα/αλληλεγγύη διεκδίκησαν αναβαθμισμένη ποινή και δημιούργησαν υποστηρικτικό περιβάλλον για τις επιζώσες.
Πιστεύουμε στην ανατρεπτική προοπτική του δρόμου και για αυτο καλούμε σε πανελλαδική πορεία ενάντια στην έμφυλη βία στις 25/11 στις 18:00 στην περιφέρεια.

ΑΝΑΡΧΟ QUEER – FEM ΟΜΑΔΑ ΤΣΟΥΠΡΕΣ


Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;

ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΣΤΙΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΤΕΘΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ ως η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Στις 25 Νοέμβρη του 1960, επί της δικτατορίας του Ραφαέλ Τρουχίλιο στην Δομικανή Δημοκρατία, οι αδερφές Μιραμπάλ μετά από έντονη αντίσταση στο τυραννικό καθεστώς που επιβάλλονταν, τελικά ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου. Τέτοιου τύπου παγκόσμιες ημέρες στοχεύουν στην απονοηματοδότηση των αγώνων των από τα κάτω, μετατρέποντάς τις τελικά σε καθεστωτικές γιορτές. Με αυτό τον τρόπο, η εξουσία αποκρύπτει την αλήθεια, και κινεί τα νήματα προς την αφομοίωση όλων αυτών των αγώνων, που γεννήθηκαν από καταπιέσεις, που ασκεί το ίδιο το κράτος, και εκφράζονται από τα στόματα πλήθους αγωνιστών και αγωνιστριών. Έχουμε φάει στη μάπα, σε τηλεοπτικά κανάλια, να διαφημίζονται συνεχώς κρατικές γραμμές συμβουλευτικής, με το αφήγημα της θεραπείας του σεξισμού, λες και η πατριαρχία εξουδετερώνεται με συνεδριάσεις με διάφορους πιστοποιημένους “ειδικούς” ή είναι ένα ψυχολογικό ζήτημα που πρέπει εμείς, μέσω ψυχοθεραπείας, να λύσουμε. Με λύση της έμφυλης βίας να είναι ο εγκλεισμός των γυναικών σε δομές – φυλακές, με το μόνο που επιτυγχάνεται να είναι η αποξένωση των υποκειμένων κι όχι κάτι στ’ αλήθεια ανατρεπτικό. Δε θεωρούμε ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία περιορίζεται σε μερικές μόνο ημέρες τον χρόνο, αντιθέτως παίρνουμε αφορμή, γιατί οφείλουμε να αναδείξουμε κάποια ζητήματα, όσο κι αν κάποιοι κάνουν τα πάντα για να πατήσουν πάνω στα κορμιά των βασανισμένων.

Το αίμα που χύνεται από όλες αυτές που τα βάζουν με την εποχή τους και δε λογαριάζουν κινδύνους, δε μπορεί να ξεχνιέται ούτε να φοριέται από εορταστικά περιβλύματα, από αυτούς τους ίδιους, που στην προσπάθειά τους να πείσουν, μας υπόσχονται ότι θα είναι οι μεσίες μας μπροστά στην έμφυλη βία… Και τώρα, μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού!

Και ειλικρινά, ποιοι είναι αυτοί…;

Οι ίδιοι που την αναπαράγουν καθημερινά; Ποιοι; Οι ίδιοι που μας βιάζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα; Αυτοί που μας σκοτώνουν μέσα στα ίδια μας τα σπίτια; Αυτοί που ευθύνονται για τις ταξικές διακρίσεις στις ζωές μας και για την ατέρμονη ασυδοσία της μισθωτής σκλαβιάς; Αυτοί που μας θέλουν να ζούμε με το άγχος της ανεργίας και της φτώχειας; Που μας φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε λευκά κελιά; Αυτοί που τρέφονται με τη δυστυχία μας όταν δεν έχουμε να πληρώσουμε το ενοίκιο λόγω των ψίχουλων που μας προσφέρουν; Που μας κόβουν το ρεύμα; Αυτοί που μέσα στις δικαστικές αίθουσες μάς ρωτούν, αν ήταν κοντή η φούστα μας, και εάν προκαλέσαμε και λίγο εμείς; Που μας ξυλοκοπούν επειδή αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό; Ποιοι; Αυτοί που αποποιούνται τις ευθύνες τους και πλουτίζουν απάνω στα νεκρά κορμιά και στους αιματοβαμμένους αγώνες μας;

Ε, όχι… Δε θα τους χαριστούμε!

Η πατριαρχία είναι ένα από τα βασικά όπλα της εξουσίας. Πέρα από τη συνολική εκμετάλλευση που ασκείται στον κόσμο της εργατικής τάξης, βιώνουμε και την καταπίεση στο πεδίο των έμφυλων διαχωρισμών, ως μια ακόμη μορφή καταπίεσης που απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου συστήματος. Έτσι λοιπόν, δε μπορούμε στην επίθεση που εξαπολύει η εξουσία, σε όλα τα επίπεδα, να μην εντάξουμε και την επίθεση που δεχόμαστε στο πεδίο των διακρίσεων βάσει φύλου ή σεξουαλικότητας.

Από τα σπλάχνα των μανάδων μας, οι γυναίκες και τα queer άτομα, παλεύουμε για να υπάρξουμε σε αυτό τον σάπιο κόσμο. Απέναντι στη βία και την καταπίεση των έμφυλων ρόλων που επιβάλλονται, έπρεπε από πολύ μικρές να σηκώσουμε κεφάλι για να αντισταθούμε. Σε σπίτια που λάβαμε την εκπαίδευση της θεραπαινίδος. Ο λόγος μας μάλλον δε θα ήταν ποτέ ισχυρότερος από του άλλου. Μα φυσικά δε φωνάζουμε για να υπερισχύσουμε. Φωνάζουμε για να ακουστούμε το ίδιο με κάποιους άλλους. Κάποιες από εμάς είναι μετανάστριες, ξενιτεμένες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε κυκλώματα trafficking και κατά Λοβέρδον ευαγγέλιο ενδέχεται η διαπόμπευσή μας. Άλλες ζούμε με τους όρους της μαύρης εργασίας, οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους μας, δυσκολευόμενες ακόμα περισσότερο να ανοίξουμε δρόμους διαφυγής. Ακόμα και ανήλικες όμηροι σε αποθήκες κάπου στον Κολωνό περιμένοντας κάποιον να μας βιάσει και άλλους τόσους που περιμένουν στην ουρά… Μέσα σε εκκλησιαστικά οικοτροφεία, κακοποιούμαστε από ευυπόληπτους παπάδες, που άμα λάχει ασελγούν πάνω στα σώματά μας. Μεγαλώνουμε και ζούμε με έναν φόβο ο οποίος δε γνωρίζει ηλικίες, σύνορα, έθνη και θρησκείες. Πολλά queer άτομα αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε με τους συντηρητικούς γονείς μας, που μας συμπεριφέρονται βίαια και μας επιτηρούν συνεχώς. Πολλές φορές εκδιωκόμαστε απ’ τα ίδια μας τα σπίτια ή δολοφονούμαστε σε πεζοδρόμια. Ο σύντροφος που ερωτευτήκαμε και εμπιστευτήκαμε μάς πνίγει την ώρα που κοιμόμαστε και εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι που συνειδητοποιούμε ότι έπρεπε…έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σταθούμε με ψηλά το κεφάλι και να φύγουμε όταν δεχτήκαμε την πρώτη επίθεση -ψυχολογική ή σωματική. Ο φόβος μας διογκώνεται, γιατί το άγχος μας είναι ακόμη μεγαλύτερο, όχι για εμάς, αλλά για τη ζωή των παιδιών μας. Η συνεπιμέλεια που προστάζει ο Τσιάρας, ενισχύει το ήδη τεταμένο περιβάλλον, εξοντώνει ψυχολογικά τις κακοποιημένες μανάδες, οι οποίες αναγκάζονται να ζούνε πολύωρες διαδικασίες σε αίθουσες δικαστηρίου, ψάχνοντας το δίκιο τους σε κουφό ακροατήριο.

Για πόσο ακόμα να υποφέρουμε;
Για πόσο ακόμα να υπομένουμε;

Η ώρα της αντεπίθεσης έχει ξεκινήσει και δεν είμαστε διατεθειμένες/οι να περιμένουμε κάποια αλλαγή από τον ουρανό. Δεν εμπιστευόμαστε την αστική δικαιοσύνη, που χέρι χέρι με την αστυνομία συγκαλύπτουν τον κάθε κακοποιητή μας. Το ακριβό κόστος ζωής, η πληρωμή των βασικών αγαθών, ρεύμα, νερό, τα μεροκάματα πείνας και οι μονίμως αυξανόμενες τιμές ενοικίων σε συνδυασμό με το πατριαρχικό τοξικό περιβάλλον εντός των σπιτιών μας, δε μας αφήνει άλλη λύση. Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απελευθερωνόμαστε. Γυναίκες, άνδρες και queer της τάξης μας να συνταχθούμε σε κοινό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και άρα, προς τη γυναικεία χειραφέτηση. Με κοινούς αγώνες δίπλα στους εργάτες, τις φοιτήτριες, τους άνεργους, τις μετανάστριες, τις άστεγες να εναντιωθούμε στην έμφυλη βία με την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτηρίων παλεύοντας για τη ζωή και όχι για την επιβίωση. Προτάσσουμε την πολιτικοποίηση των βιωμάτων μας με στόχο να κερδίσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια μέσω συνεχούς ζύμωσης και κάλυψη της ανάγκης της στέγασης. Να δημιουργήσουμε υποστηρικτικές κοινότητες, στη βάση της αυτοοργάνωσης, όπου οι δουλειές δε θα ανατίθενται στο θηλυκό του σπιτιού, αλλά αντιθέτως θα μοιράζονται με τους υπόλοιπους. Με συντροφικούς όρους θα βρίσκουμε τρόπους, λιθαράκι λιθαράκι, να τους αντιστρέψουμε τη βία που μας έχουν ασκήσει. Να την αντιστρέψουμε και να χτίσουμε μια ελευθεριακή κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να στήσουμε τα δικά μας σημεία συνάντησης και συλλογικοποίησης για την ισότητα. Να στήσουμε τα δικά μας οδοφράγματα για την ελευθερία. Ο ένας για την άλλη και η μία για το άλλο. Το χρωστάμε, σε όλες εκείνες που έφυγαν, που λοιδορήθηκαν, που δολοφονήθηκαν, αλλά και σε αυτές που έρχονται.

Απεγκλωβιζόμαστε, αγωνιζόμαστε, δημιουργούμε, ζούμε!

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 23/11 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΚΟΥΡΜΑΝΙΟ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/11 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

https://antiviosi.espivblogs.net/2022/11/21/s…

Συνέλευση Κατοίκων της Κατάληψης Αντιβίωση


ΚΟΜΟΤΗΝΗ

Την Παρασκευή 25/11 (18:30Πλατεία Ειρήνης) καλούμε σε συγκέντρωση μνήμης και οργής ενάντια στην λήθη και την αποβλάκωση που διασπείρει και ανακυκλώνει το κυρίαρχοpost image καθεστώς βαρβαρότητας.

Στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης προς τα απανταχού επιζήσαντα/καταπιεσμένα άτομα από τον (υ)ιό της πατριαρχίας.

Συγκρουόμαστε ολομέτωπα με τα αυτονόητα του ζοφερού κόσμου της εξουσίας, χτίζοντας σχέσεις συντροφικότητας που θα απελευθερώσουν τις ζωές μας από την σήψη που γεμίζει τα σώματα μας η σαπίλα του υπάρχοντος.

Φεμινιστική Συνέλευση Κομοτηνής

Μοιραστείτε το άρθρο