ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
Την περασμένη Πέμπτη 14/7 το απόγευμα, μια γυναίκα, καθώς περπατούσε στο στενό της οδού Ψελλού στα Εξάρχεια, δέχτηκε επίθεση από δύο άντρες, οι οποίοι τη χτύπησαν, τη λήστεψαν και έμεινε για κάποια λεπτά χωρίς τις αισθήσεις της. Τον ξυλοδαρμό, ακολούθησε η απόπειρα βιασμού της, ο οποίος αποφεύχθηκε λόγω των φωνών της ίδιας και της γειτονίας που βγήκε στα μπαλκόνια, με το βασικό δράστη να φεύγει προς το λόφο του Στρέφη. Στο σημείο έφτασε η αστυνομία, της οποίας η άρνηση να τον καταδιώξει εκεί ελλείψει δυνάμεων, μόνο ως ειρωνική μπορεί να θεωρηθεί, την ώρα που διαρκώς στρατοπεδεύει, παρενοχλώντας με ελέγχους και τραμπουκισμούς συνελεύσεις και άτομα στο λόφο. Σύμφωνα με καταγγελίες που δημοσιοποιούνται, στο ίδιο σημείο έχουν γίνει και άλλες επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες το τελευταίο διάστημα.
Στο α.τ. Εξαρχείων, όπου οδηγήθηκε η επιζώσα και ο ένας δράστης της επίθεσης, ο οποίος συνελήφθη ύστερα από αναγνώριση της γυναίκας με τη βοήθεια περαστικού, οι μπάτσοι θα δείξουν χαρακτηριστική απαξίωση προς το μέρος της. Δε μας εκπλήσσει η στάση αυτή της αστυνομίας. Ο ρόλος της άλλωστε ως φορέας και εγγυητής της έμφυλης βίας είναι δομικός και έχει φανεί σε αμέτρητες υποθέσεις, όπως πρόσφατα στην υπόθεση τράφικινγκ στην Ηλιούπολη με πρωταγωνιστή μπάτσο. Συγκεκριμένα, στα αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, η ένταση της καταστολής, η τρομοκρατική δράση της ομάδας «Δ», οι διαρκείς έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτριών, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το ρόλο της αστυνομίας. Έπειτα από το α.τ., το μαρτύριο της επιζώσας θα συνεχιστεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου στη βάρδια δεν βρισκόταν ιατροδικαστής, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να περιμένει μία ολόκληρη ημέρα, ώστε να εξεταστεί η πιθανότητα βιασμού. Μια συνθήκη μόνιμη στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία της χώρας και που είδαμε και στην υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη.
Το παραπάνω περιστατικό, αρχικά, εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο όξυνσης του φαινομένου της έμφυλης βίας. Γίνεται πλέον ξεκάθαρο πως όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, η πατριαρχία εκφράζεται όλο και πιο αδυσώπητα, τόσο παγκόσμια, όπως δείχνει το πρόσφατο παράδειγμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων στις ΗΠΑ, όσο και εγχώρια, με ενδεικτικό το γεγονός πως πλέον μετράμε από μια γυναικοκτονία κάθε μήνα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, μεταξύ άλλων, θα μνημονεύεται ως η «κυβέρνηση των βιαστών» εντείνει με κάθε τρόπο την έμφυλη καταπίεση και βία του συστήματος, μέσα από μια σειρά πολιτικών και νόμων, (νόμοι Χατζηδάκη, συνεπιμέλειας). Οι πρόσφατες αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, οι αποφυλακίσεις του παιδοβιαστή Λιγνάδη και του βιαστή Φιλιππίδη και παράλληλα των δολοφόνων Κορκονέα, Χορταριά, την ώρα που ο αναρχικός αγωνιστής και κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης ξεπερνά τις 55 και πλέον μέρες απεργίας πείνας, προκαλούν το αίσθημα δικαίου μιας κοινωνίας που βράζει.
Αυτή η απόπειρα βιασμού, την ίδια στιγμή, έγινε στη γειτονία μας, τα Εξάρχεια. Όπου, όπως συνέβη και στο παρελθόν, περιστατικά έμφυλης βίας και βιασμών, μεταξύ τόσων άλλων, έγιναν σε δρόμους και δημόσιους χώρους. Όπου οι μεθοδεύσεις του κράτους και του κεφαλαίου, διαχρονικά, προβλέπουν τη διαρκή αστυνόμευση και καταστολή της γειτονίας, παράπλευρα με την υποβάθμιση της, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση ανά τα χρόνια, μέσα από την κατάληψη των δρόμων της από το ναρκεμπόριο, τις αντικοινωνικές και σεξιστικές συμπεριφορές. Σε αυτό το έδαφος, μέσω της καπιταλιστικής ανάπλασης της μητρόπολης σήμερα, όψη της οποίας στα Εξάρχεια αποτελεί η δημιουργία του Μετρό στην πλατεία και η ιδιωτικοποίηση του λόφου του Στρέφη, στόχος είναι η επέλαση του κεφαλαίου και του real estate, ο διωγμός, εν τέλει, όλων εμάς που ζούμε, εργαζόμαστε, αγωνιζόμαστε και ονειρευόμαστε εδώ μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Ως γυναίκες, ζούμε σήμερα το βάθεμα της κρίσης του συστήματος στο πετσί μας. Μέσα από τις αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες και τα καθημερινά περιστατικά έμφυλης βίας. Τη βία της φτώχιας, της ακρίβειας, της κοινωνικής αδικίας και του πολέμου. Η συλλογική μας άμυνα και αντίσταση είναι η μόνη μας διέξοδος για τη διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια. Ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο,
ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, 22/7, 8ΜΜ
Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
Ανακοίνωση για την απόπειρα βιασμού στα Εξάρχεια – Κάλεσμα Στήριξης της Συγκέντρωσης
“Την περασμένη Πέμπτη 14/7 το απόγευμα, μια γυναίκα, καθώς περπατούσε στο στενό της οδού Ψελλού στα Εξάρχεια, δέχτηκε επίθεση από δύο άντρες, οι οποίοι τη χτύπησαν, τη λήστεψαν και έμεινε για κάποια λεπτά χωρίς τις αισθήσεις της. Τον ξυλοδαρμό, ακολούθησε η απόπειρα βιασμού της, ο οποίος αποφεύχθηκε λόγω των φωνών της ίδιας και της γειτονίας που βγήκε στα μπαλκόνια, με το βασικό δράστη να φεύγει προς το λόφο του Στρέφη. Στο σημείο έφτασε η αστυνομία, της οποίας η άρνηση να τον καταδιώξει εκεί ελλείψει δυνάμεων, μόνο ως ειρωνική μπορεί να θεωρηθεί, την ώρα που διαρκώς στρατοπεδεύει, παρενοχλώντας με ελέγχους και τραμπουκισμούς συνελεύσεις και άτομα στο λόφο. Σύμφωνα με καταγγελίες που δημοσιοποιούνται, στο ίδιο σημείο έχουν γίνει και άλλες επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες το τελευταίο διάστημα.
Στο α.τ. Εξαρχείων, όπου οδηγήθηκε η επιζώσα και ο ένας δράστης της επίθεσης, ο οποίος συνελήφθη ύστερα από αναγνώριση της γυναίκας με τη βοήθεια περαστικού, οι μπάτσοι θα δείξουν
χαρακτηριστική απαξίωση προς το μέρος της. Δε μας εκπλήσσει η στάση αυτή της αστυνομίας. Ο ρόλος της άλλωστε ως φορέας και εγγυητής της έμφυλης βίας είναι δομικός και έχει φανεί σε αμέτρητες υποθέσεις, όπως πρόσφατα στην υπόθεση τράφικινγκ στην Ηλιούπολη με πρωταγωνιστή μπάτσο. Συγκεκριμένα, στα αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, η ένταση της καταστολής, η τρομοκρατική δράση της ομάδας «Δ», οι διαρκείς έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτριών, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το ρόλο της αστυνομίας. Έπειτα από το α.τ., το μαρτύριο της επιζώσας θα συνεχιστεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου στη βάρδια δεν βρισκόταν ιατροδικαστής, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να περιμένει μία ολόκληρη ημέρα, ώστε να εξεταστεί η πιθανότητα βιασμού […]”
από Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία & την έμφυλη βία:
Οργή για την απόπειρα βιασμού στα Εξάρχεια.
Με αφορμή το συγκεκριμένο πρόσφατο δημοσιοποιημένο περιστατικό έμφυλης βίας στους δρόμους των Εξαρχείων, μοιραζόμαστε ολόκληρη & αυτούσια την Οργή που εκφράζουν με την ανακοίνωση – κάλεσμα τους οι Συντρόφισσες.
Δεν πρόκειται για ένα “μεμονωμένο περιστατικό” ούτε για κάποια τυχαία “κακιά στιγμή”. Αντίθετα, πρόκειται για (ακόμα μια) υλική αποτύπωση της μακρόχρονης απόπειρας για οριστική άλωση της πλέον αστυνομοκρατούμενης συνοικίας του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης, μέσα από την αλλοίωση των αγωνιστικών – χειραφετητικών χαρακτηριστικών που διαχρονικά αυτή φέρει, νοηματοδοτεί & κινητοποιεί ενάντια στην πατριαρχία &τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το “νόμιμο” & “παράνομο” κεφάλαιο, το κράτος του & την αστυνομία του.
Μέσα σε μια συνθήκη όπως η υπάρχουσα, όπου η αστική “δικαιοσύνη” και η πλέον νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού, φροντίζουν ξεδιάντροπα για την αποφυλάκιση (ένστολων και μη) δολοφόνων (όπως οι Κορκονέας και Χορταριάς) και “επώνυμων ημέτερων καλλιτεχνών” βιαστών (όπως οι Φιλλιπίδης και Λιγνάδης), τα Εξάρχεια, η “δική μας μικρή πατρίδα”, παρά την πολύχρονη, οξυνόμενη και πολύπλευρη κατάσταση πολιορκίας που υφίσταται, συνεχίζει -παρ’ όλα αυτά- να ζει, ν’ αντιστέκεται, να αγωνίζεται.
Ενάντια στην οριστική μετατροπή της σε μια αποκλειστικά τουριστική ζώνη εντατικοποιημένης υποτιμημένης εργασίας και “εναλλακτικής” διασκέδασης, όπου θα βασιλεύει ανενόχλητα ο διαχρονικός νόμος της καθεστωτικής (κοινωνικής, ταξικής, έμφυλης) Εξουσίας του ισχυρότερου & του πλουσιότερου.
Ενάντια στο σβήσιμο της ιστορίας της, με την εκδίωξη των φτωχότερων κατοίκων & θαμώνων της από τον “εξευγενισμό” των “επενδυτών” & των τεχνοκρατών των υπουργείων & του Δήμου Αθηναίων, της ΜΕΤΡΟ ΑΕ & των (εγχώριων και μη) μεγαλοκαπιταλιστών.
Ενάντια στην αστυνομοκρατία & την κρατική καταστολή που στρέφεται όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα ενάντια σε όσους & όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται & ν’ αγωνίζονται.
Ενάντια στην πατριαρχία & τον κοινωνικό κανιβαλισμό των (συνειδητών ή ασυνείδητων, έμμισθων ή άμισθων, μικρών ή μεγάλων, ντόπιων και μη) παρακρατικών, μαφιόζων, ναρκεμπόρων, βιαστών.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ & Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!
Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται από τις Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βια την Παρασκευή 22 Ιούλη στην πλατεία Εξαρχείων στις 20.00
Κίνηση της Βιολέττας
Φεμινιστικός τομέας Ρουβίκωνα: Κάλεσμα στήριξης συγκέντρωσης την Παρασκευή 22/7 στην Πλ. Εξαρχείων.
Την Πέμπτη 14/7 στην οδό Ψελλού, μέρος της γειτονιάς των Εξαρχείων, μια γυναίκα δέχτηκε επίθεση από δύο άντρες και υπήρξε θύμα ληστείας, ξυλοδαρμού και απόπειρας βιασμού ο οποίος αποτράπηκε από την κατακραυγή του κόσμου στα μπαλκόνια. Στη συνέχεια βρέθηκε αντιμέτωπη με τη συνήθη απαξιωτική στάση και χλεύη της αστυνομίας και ο βασανισμός της ολοκληρώθηκε με την αναμονή ιατροδικαστή για μία ολόκληρη ημέρα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Αυτή είναι μόλις μία από τρεις έως τώρα γνωστές περιπτώσεις επιθέσεων στο σημείο, με πόσες ακόμη που δεν έχουν γνωστοποιηθεί.
Η συνεχής επέκταση του μαρτυρίου της δεν είναι ούτε τυχαία ούτε μεμονωμένη. Είναι μια πραγματικότητα που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται και να αναδεικνύει τη συστημικότητα της πατριαρχίας σε κάθε επίπεδο των ζωών μας. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια των αλλεπάλληλων οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων βιώνουμε κάθε μορφή εξουσίας να γιγαντώνεται και να επιβάλλεται με κάθε δυνατό μέσο και ένταση. Από τις ναρκομαφίες, το κεφάλαιο και την καταστολή του κράτους μέχρι τους γυναικοκτόνους και τους βιαστές, η επίθεση στις ζωές μας και τα σώματα μας είναι καθολική και συνεχής.
Αυτή η πραγματικότητα έρχεται συνεχώς να μας υπενθυμίσει πως οι κοινότητες μας και η ακεραιότητά μας δε μπορεί να εξασφαλιστεί από κανέναν άλλον παρά εμάς. Η απάντηση μας δε μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο.
ΩΣ ΕΔΩ.
Παίρνουμε πίσω τη γειτονιά μας, παίρνουμε πίσω τις ζωές μας.
Καμία ποτέ ξανά μόνη ενάντια στους κακοποιητές μας, καμία ανοχή στο καθεστώς συγκάλυψης.
Όλες/Όλοι στη συγκέντρωση στην Πλατεία Εξαρχείων την Παρασκευή 22/7 στις 20:00
Φεμινιστικός Τομέας Ρουβίκωνα
ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ-ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΒΙΑΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΕΣ
Την Πέμπτη 14/7 στη οδό Ψελλού, κάτω από τον λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια, γυναίκα δέχεται επίθεση από δύο άντρες που τη ληστεύουν, τη ξυλοκοπούν άγρια και στη συνέχεια επιχειρούν να τη βιάσουν, κάτι που ευτυχώς αποτράπηκε και με τη βοήθεια των κατοίκων της γειτονιάς που άκουσαν τις φωνές της. Ο ένας εκ των δύο δραστών αναγνωρίστηκε από τη γυναίκα και πιάστηκε με τη βοήθεια περαστικού και ο δεύτερος διέφυγε προς τον λόφο του Στρέφη, με χαρακτηριστική την αδιαφορία της αστυνομίας να τον αναζητήσει. Στο Α.Τ. Εξαρχείων η γυναίκα, που προχωράει για να καταγγείλει τη ληστεία, τον ξυλοδαρμό και την απόπειρα βιασμού που είχε υποστεί, δέχεται την απαξία και τις προσβολές από την αστυνομία, ενώ το μαρτύριό της συνεχίζεται στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού όπου αναγκάζεται να παραμείνει για ώρες αναμένοντας να έρθει ιατροδικαστής να την εξετάσει.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο των θεσμών και της αστυνομίας. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θύματα βιασμών, κακοποιήσεων, trafficking αντιμετωπίζονται με εξευτελιστικό
τρόπο, με χλευασμούς και εκφοβισμούς προκειμένου να παραιτηθούν των καταγγελιών- πρακτική που συνιστά σαφή συγκάλυψη και ξέπλυμα των βιαστών και βασανιστών. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε οι ίδιοι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του κράτους που καλλιεργούν και επιβάλλουν την έμφυλη βία, γαλουχώντας και οπλίζοντας τους δράστες και σπεύδοντας έπειτα να τους καλύψουν και να τους δικαιολογήσουν να στοχεύουν- όσο και αν αναπτύσσουν μια υποκριτική ρητορική ως προς αυτό- όντως στην εξάλειψής της;
Το πρόβλημα είναι ένα και είναι ένα ολόκληρο σύστημα που έχει όνομα και λέγεται κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία. Ένα σύστημα που προωθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό (που σε ό,τι αφορά ειδικότερα την έμφυλη βία, αυτή έχει απογειωθεί σε συνθήκες κρίσης του συστήματος και αυτό φαίνεται από τα δεκάδες περιστατικά κακοποίησης, ομηρίας, ξυλοδαρμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, βιασμών και γυναικοκτονιών που καταγράφονται σε σχεδόν καθημερινή βάση), την πατριαρχική και εν γένει την εξουσιαστική βία, προστατεύοντας τους ισχυρούς και τα εγκλήματά τους (με πιο πρόσφατες περιπτώσεις την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη, του βιαστή Φιλιππίδη, του δολοφόνου του Ζακ, Χορταριά και την αθώωση των μπάτσων δολοφόνων του, την αποφυλάκιση του μπάτσου Κορκονέα και το απαλλακτικό βούλευμα των βιαστών της Γεωργίας στη Θεσ/νίκη, αδερφών Λεβέντη-γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών) τρομοκρατώντας και ρίχνοντας στην πυρά όσες και όσους τολμούν να αντισταθούν.
Το ζήτημα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εγγενούς σχέσης της με τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την έμφυλη βία τίθεται με ολοένα πιο οξυμμένο τρόπο -μεταξύ άλλων- στη γειτονιά των Εξαρχείων. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα Εξάρχεια βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής αποτελώντας έναν χώρο που είναι ιστορικά, από τον καιρό της μεταπολίτευσης, συνδεδεμένος με το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα και ένα πεδίο που αναπτύσσονται έντονες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες αμφισβήτησης και αντίστασης.
Από την προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση- που ανέπτυξε μία κατασταλτική στρατηγική η οποία συνίστατο κατά βάση στην απόπειρα εμπέδωσης του δόγματος ότι δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία χωρίς κράτος, έτσι όπου το τελευταίο αποσύρεται δεν μπορεί παρά να επικρατεί ο νόμος των ναρκομαφιών και μαζί με αυτόν η απογείωση της έμφυλης βίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού -πήρε τη σκυτάλη η σημερινή ακροδεξιά διακυβέρνηση που ήρθε να ανταποκριθεί και αυτή πλήρως στις επιταγές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της αντι-εξέγερσης. Το εργαλείο της αφομοίωσης, που έδωσε ένα συντριπτικό αφοπλιστικό χτύπημα στα κινήματα, αντικαταστάθηκε από αυτό της ωμής καταστολής. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι ξυλοδαρμοί και τα ξεγυμνώματα διαδηλωτών/τριών, οι σεξιστικές επιθέσεις και απειλές σε αγωνιστές και αγωνίστριες, οι παρενοχλήσεις σε κατοίκους, περαστικούς και θαμώνες από τις αστυνομικές δυνάμεις που εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε ολόκληρη τη γειτονιά έγιναν μία καθημερινότητα. Ενώ μετά την αστυνομική εισβολή και κατοχή της γειτονιάς ξεδιπλώθηκαν και οι ευρύτεροι σχεδιασμοί ανάπλασης κι «εξευγενισμού» της (με την προγραμματιζόμενη ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, τη μετατροπή της πλατείας Εξαρχείων σε σταθμό του μετρό και τη μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου), εντάσσοντάς την στο ευρύτερο σχέδιο ανάπλασης και ελέγχου του κέντρου της πόλης {…}, ως έναν ακόμα τρόπο να υπηρετήσουν {…} τον στρατηγικό στόχο του κράτους που δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση της περιοχής, την αλλοίωση των κινηματικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών των Εξαρχείων, την αποστέρηση της αγωνιστικής ιστορίας τους και τη μετατροπή τους σε ελεγχόμενη ζώνη κερδοφορίας.
{αποσπάσματα από την «Ανακοίνωση & κάλεσμα ενάντια στην ανάπλαση των Εξαρχείων» της Ανοιχτής συνέλευσης αλληλεγγύης στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37}
Φυσικά οι ναρκομαφίες, οι συμμορίες που λυμαίνονται τα Εξάρχεια και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού- που επιχειρήθηκε με τόνους μιντιακής προπαγάνδας να ταυτιστούν με τους αγώνες και την γειτονιά των Εξαρχείων προκειμένου να αντληθεί η κοινωνική νομιμοποίηση για την αστυνομική εισβολή την περιοχή -συνεχίζουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται υπό το άγρυπνο βλέμμα και την εκούσια αδιαφορία των δυνάμεων καταστολής. Ειδικότερα, την ίδια ημέρα που η γυναίκα δεχόταν επίθεση στην οδό Ψελλού, από νωρίς στα Εξάρχεια -πέρα από τον μόνιμα τοποθετημένο αστυνομικό στρατό κατοχής σε διάφορες γωνίες και σημεία των Εξαρχείων και τις καθημερινές και ακατάπαυστες περιπολίες των μηχανοκίνητων κατασταλτικών ομάδων στο Λόφο του Στρέφη, στην πλατεία και στα γύρω στενά – πολυάριθμα σώματα ασφαλείας ήταν εκτεταμένα σε ολόκληρη τη γειτονιά προσανατολισμένα στην επόπτευση, τον έλεγχο και την ενδεχόμενη καταστολή των χιλιάδων ανθρώπων που συγκεντρώνονταν και διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Γ. Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5 διεκδικώντας την αποφυλάκισή του. Αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο επεισόδιο από τα πολλά μέσα από το οποίο αποκαλύπτεται για άλλη μία φορά πως το κράτος και τα ένστολα καθάρματά του στοχεύουν αποκλειστικά στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων, την εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και στην επικράτηση όρων φόβου, σιωπής και υποταγής της κοινωνίας.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Να φωνάξουμε ότι καμία γυναίκα δεν είναι μόνη και να παλέψουμε όλες μαζί μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Να γκρεμίσουμε τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Να αγωνιστούμε μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους.
Δεν ξεχνάμε καμία βιασμένη, καμία δολοφονημένη, καμία κακοποιημένη, καμία βασανισμένη
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ, ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥΣ,
ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΛΕΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ, 20.00, ΠΛ.ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
Ομάδα ενάντια στην Πατριαρχία (Αθήνα)|ΑΠΟ
