Ένα πειραματόζωο παίζει με τις λέξεις

*Η εικόνα είναι ο πίνακας Body is the costume of the soul and Death is its tailor του Gί. Υπάρχει στο gispace.gr.

Παιχνίδι: 003 Αθανασία

Του ΝΟ

Αθάνατος είναι αυτός που κέρδισε τον θάνατο, στο παιχνίδι της ζωής… Αγώνας άγονος. Σαν τον ιππότη¹, που έπαιξε τη ζωή του στο σκάκι μετον Χάρο και έπρεπε να κερδίσει την παρτίδα, αγνοώντας πως το παιχνίδι ήταν στημένο μιας κι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Αργά ή γρήγορα ο ιππότης θα καταλάβει πως δεν είναι αθάνατος όσο δεινός σκακιστής κι αν είναι. Ο Κόσμος είναι πλασμένος με υλικά που δεν περιέχουν την αθανασία. Με λίγα λόγια ο θάνατος στον Κόσμο αποτελεί προϋπόθεση για τη ζωή. Αμέσως σηκώθηκε «χλωμός σαν νεκρός, κάτισχνος, με βαθουλωμένα αγριεμένα μάτια, με μακριά μαλλιά και γένια και ντυμένος σαν ζητιάνος»² ξεδίπλωσε ένα κομμάτι χαρτί και με σταθερή φωνή αρχίζει να απαγγέλει: Ο Θάνατος³ | Μας τρομάζει, | ο θάνατος ο λυτρωτής μας. Απαλός πλησιάζει | αθόρυβα στις πυκνώσεις του ύπνου. | … | Κι όμως τρομερός παραμένει κι εμείς βλέπουμε μόνο | βαθιά μέσα στον τάφο, αν ισούται με την ολοκλήρωσή μας | οδηγώντας μας μεσ’ από τις γρίλιες της νύχτας | στη χώρα της γνώσης…

Θυμήθηκε τότε κάτι που είχε ακούσει, ή είχε διαβάσει… Δεν ήταν σίγουρος, μάλλον είχε διαβάσει, πιο πιθανόν ήταν να το ‘χε διαβάσει. Το θεώρησε σαν καλή ιδέα και άρχισε με την σειρά του να απαγγέλει ταπεινά: «Θα σου πω κάτι ακόμα: γέννηση δεν υπάρχει για κανένα από τα θνητά, ούτε τέλος με τον ολέθριο θάνατο, μόνο ανάμειξη και εναλλαγή των στοιχείων. Γέννηση ωστόσο από τους ανθρώπους ονομάζεται⁴». Δεν πίστευε ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Πιο πολύ τον έβλεπε σαν μέρος μιας διαδικασίας όπου επικρατεί η εντροπία για το συγκεκριμένο χωροχρονικό συνεχές που ορίζουμε σαν ζωή. Τότε αυτή αποδομείται επιστρέφοντας σε άλλη κατάσταση. Πίστευε πως όλα ήταν μέρος μιας διαδικασίας που το νόημά της του διέφευγε εντελώς. Όταν του ζήτησα να μου το περιγράψει. Μου είπε: «Φαντάσου μια τελεία. Στέκει περήφανη πάνω στο χαρτί. Ο κόσμο της ορίζεται από δύο διαστάσεις. Όταν περπατάει αφήνει πάντα πίσω της μια γραμμή. Είναι το ίχνος της. Η γραμμή άλλοτε κάνει ζικ-ζακ, άλλοτε κυκλάκια κι άλλοτε προχωρά ευθεία σαν να ‘χει κάποιον σκοπό. Πολλές φορές μπλέκεται με άλλες γραμμές, ίχνη από τις άλλες τελείες που ζούνε μαζί της στο σύμπαν του λευκού χαρτιού. Δεν μπορεί να περιγράψει τη γέννησή της αλλά αναζητά τα όρια της ζωής της. Στην αρχή την τρομοκρατούσε η εμφάνιση άλλων τελειών στο χαρτί, από το πουθενά. Άρχισε όμως να πιστεύει στην ύπαρξη κάποιας ανώτερης δύναμης την οποία βάφτισε Θεό. Αυτό της έφερε μια ηρεμία μιας και σιγά σιγά καθόρισε το νόημα της ύπαρξής της. Έφτασε πολλές φορές στα όρια του σύμπαντός της, αλλά ποτέ δεν τα ξεπέρασε. Μετά από χρόνια κι ενώ βρισκόταν στα τελευταία της, σκέφτηκε πως ποτέ δεν μπόρεσε να δει πέρα από τα όρια του χάρτινου σύμπαντός της, τότε κατάλαβε πως της έλειπαν τα κατάλληλα μάτια. Λίγο μετά εξατμίστηκε και το τελευταίο ίχνος του μελανιού που όριζε την ύπαρξή της, γινόμενο ένα με τον περιβάλλοντα Κόσμο»…

Απόμεινα να τον κοιτώ, ένιωθα ότι δεν είχε τελειώσει αυτό που ήθελε να πει. Γύρισε με κοίταξε παιχνιδιάρικα και συνέχισε, «Φαντάσου ότι κάποια στιγμή η τελεία φτάνει στα όρια του χάρτινου σύμπαντός της αποφασισμένη να τα διαβεί. Παίρνει φόρα και κάνει κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρεί αυτοκτονικό, πηδάει στο κενό. Αμέσως συνειδητοποιεί μια αλλαγή στο τρόπο που αντιλαμβάνεται τον Κόσμο, ανακαλύπτει πως πέφτει, κάτι που ήταν αδύνατον στον δικό της κόσμο. Στο καινούργιο κόσμο που εισήλθε συνειδητοποιεί ότι υπάρχει πάνω και κάτω. Την απόσταση ανάμεσα στο πάνω και το κάτω την ορίζουν σαν ύψος. Συνάμα παρατηρεί ότι ο Κόσμος της δεν είναι ο μοναδικός αλλά μια σελίδα ενός ανοικτού τετραδίου, μεγέθους Α4. Το τετράδιο έχει σκληρό δερματόδετο εξώφυλλο και έχει εκατό φύλλα… Διακόσιες σελίδες… Παθαίνει πολιτισμικό σοκ, γιατί συνειδητοποιεί πως ο μοναδικός της κόσμος είναι μια σελίδα Α4, από άλλες διακόσιες σελίδες που αποτελούν ένα τετράδιο. Συνάμα μένει άφωνη, αν και καμιά τελεία δεν μιλάει συνήθως αρκείται στη σιωπή. Βλέπεις η τελεία είναι η αναπνοή του λόγου, η ξεκούραση. Η ίδια είναι σίγουρη ότι αυτοί που δεν την χρησιμοποιούν στον λόγο τους στο τέλος πεθαίνουν από ασφυξία. Τέλος πάντων για να μην χανόμαστε σε διάφορα παραληρήματα, μένει άφωνη γιατί είναι η πρώτη που συναντά τον Θεό, στο πρόσωπο ενός χλωμού σαν νεκρού, γενειοφόρου μακρυμάλλη με αγριεμένα μάτια, ο οποίος αρχίζει με την πένα του να γρατζουνά το χαρτί, θέλοντας να συνθέσει ένα ποίημα για τον Θάνατο»…

Νέος κι αθάνατος θεωρητικά, ο Gί ζωγράφησε έναν πίνακα περίεργο. Στο σχήμα ήταν μακρόστενος. Στη θέα ήταν περίεργος. Ήταν χρυσόμαυρος. Φιγούρες, η μια δίπλα στην άλλη ή μέσα στην άλλη ανάμεικτες με λέξεις, προτάσεις δημιουργούσαν ένα υπερκείμενο φόντο. Σε πρώτο πλάνο ένα φλεγόμενο πρόσωπο κοιτά κατάματα τον θεατή ή τον Κόσμο. Είναι ζωγραφισμένο με χρώμα που δεν είναι χρώμα, έτσι μου το περιέγραψε όταν τον ρώτησα. Όταν του απάντησα πως δεν υπάρχει τέτοιο χρώμα, χαμογέλασε και μου απάντησε ότι το κάθε χρώμα παράγει φως, αυτός το μόνο που έκανε ήταν να επέμβει στον τρόπο που το χρυσό χρώμα του χαρτιού, αντανακλά το φως μ’ έναν πολύ λεπτό ραπιδογράφο. Αυτό του προσέφερε την δυνατότητα να περιγράψει την υπερβατικότητα του θανάτου, γράφοντας:«Στο τέλος όλα φωτίζονται». Ονομάτισε τον πίνακα: «Το σώμα είναι το κουστούμι της ψυχής κι ο θάνατος είναι ο ράφτης». Όταν τον ρώτησαν τι εννοεί; Γύρισε με κοίταξε και άρχισε να μιλά…

Απάντησε πως ο θάνατος δημιουργεί τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο Πλάτωνας, λίγο μετά τον θάνατο του Σωκράτη, έγραψε στον Φαίδωνα πως φιλοσοφούμε μελετώντας τον θάνατό μας. Ζω κάθε στιγμή νιώθοντας πως ο θάνατος, μ’ ακολουθεί πάντα από τα δεξιά. Σε αντίθεση με τους περισσότερους, για τους οποίους ο θάνατος σαν σκέψη αφορά πάντα τους άλλους. Ο Φρόιντ μάλιστα το πήγε παραπέρα δηλώνοντας, πως κρυφά χαίρονται γιατί τους προσπέρασε και πήρε τον διπλανό τους. Έχω βρεθεί σε κηδεία κι έχω παρατηρήσει το βλέμμα των ανθρώπων. Σε όλα τα βλέμματα διέκρινα έναν συνδυασμό θρήνου και ανακούφισης. Σαν μια μορφή δήλωσης: «θρηνώ για τον αποθανόντα, συνάμα χαίρομαι… γιατί εγώ ζω». Από μικρός βρέθηκα αγκαλιά με τον θάνατο. Για πολλά χρόνια πίστευα πως ζούσα με δανεικό χρόνο. Συχνά πυκνά φλέρταρα μαζί του. Μέχρι που ανακάλυψα ότι από την στιγμή που γεννήθηκα, μετατράπηκα σε νεκροζώντανο παιδί του Σρέντιγκεν, που ψάχνει καθημερινά την έξοδο από το κουτί της ζωής που είναι κλεισμένο. Κάθε μέρα πεθαίνω κι από λίγο. Κάθε μέρα όμως, είμαι και περισσότερο ζωντανός. Όταν το συνειδητοποίησα, κατάλαβα πως ο θάνατος παράγει νόημα. Αυτός μας κάνει ότι είμαστε, αλλά και ότι δεν είμαστε. Είναι αυτός που γράφει το σενάριο της ζωής μας. Τη ζωή την αντιλαμβάνομαι πρώτα σαν σκέψη. Σκέφτομαι ότι υπάρχω σαν οντότητα, μέρος ενός ευρύτερου όντος το οποίο αποτελεί κομμάτι ενός ζωντανού κόσμου, κύτταρου ενός μεγαλύτερου Κόσμου και πάει λέγοντας. Κάποιος το ‘λεγε «Θέα από το Πουθενά⁶». Ο μόνος που δεν αλλάζει θέσεις σε όλα αυτά, είναι ο θάνατος. Ο Μέγας Τελετάρχης στην παράστασή του Κόσμου… Ο αδυσώπητος φονιάς του χρόνου…

Στα γεράματα ο Φρόιντ έκανε την μεγαλύτερή του ανακάλυψη⁷. Σ’ όλη του τη ζωή υμνούσε την λίμπιντο τραγουδώντας πολύ πριν τον Τζιμάκο: «Γαμααάτε γιατί χανόμαστε… χανόμαστε…». Μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε τη μελέτη του, «Πέραν της αρχής της ηδονής». Στη μελέτη αυτή ο γέροντας Φρόιντ, συνάντησε σε κάποια πλατεία του μυαλού του τον Εμπεδοκλή, μιλήσανε και τα συμφωνήσανε. Και με κάθε επισημότητα μας λαλεί πως υπάρχει ένας αρχετυπικός νόμος μέσα στη φύση. Ο πρωταρχικός. Πιο ισχυρός κι από τη λίμπιντο. Δηλαδή τη γέννηση, τη δημιουργία, το είναι, τον έρωτα. Τον ονοματίζει, ορμή προς θάνατο. Αυτήν καβαλά η λίμπιντο και καλπάζει ακολουθώντας το βέλος του χρόνου. Τι είναι όμως αυτή η ορμή προς θάνατο;.. Είναι μια δύναμη που μας σπρώχνει να πεθάνουμε. Κι αυτό ισχύει για κάθε είδος. Η καθημερινή εκδοχή αυτής τηςπανίσχυρης ορμής είναι ο ύπνος, αδελφός του θάνατου, όπως μας τον περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Μάλιστα ο ύπνος είναι η πιο ωφέλιμη εκδοχή της συγκεκριμένης ορμής γιατί προσφέρει ξεκούραση και όνειρα. Η ορμή προς τον θάνατο, κατά τον Φρόιντ εκφράζεται με δύο τρόπους ανάλογα τον στόχο. Όταν στοχεύει το μέσα μου θέλει να με αφανίσει, τότε αυτοκτονώ.  Άλλοτε στοχεύει προς τα έξω τότε επιτίθεμαι και σκοτώνω ή σκοτώνομαι. Με άλλα λόγια πολεμάμε όπως γαμάμε, γιατί χανόμαστε… Η ζωή μου όλη είναι μια χορογραφία του Έρωτα με τον Θάνατο.

Ίσως να ανήκουμε στη γένια που κάποιοι από μας θα ζήσουν χίλια χρόνια. Έτσι μας λαλεί ο Όμπρεϊ ντε Γκρέι διευθυντής του SENS⁸, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ερευνά και αναπτύσσει θεραπείες, οι οποίες αποτρέπουν τις ασθένειες που συνδέονται με τα γηρατειά. Θεωρεί τον εαυτό του τρανσουμανιστή. Αυτή είναι μια περίπου νέα θρησκεία. Όλη η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου είναι συνεπαρμένη με αυτήν, την περίπου νέα θρησκεία. Την αποκαλώ περίπου νέα θρησκεία, γιατί κάνει την ίδια δουλειά με τις κανονικές θρησκείες. Καλύπτει την πιο ανθρώπινη ανάγκη, που δεν είναι άλλη από την αιώνια ζωή, μια ανάγκη που προκύπτει από την ανικανότητα μας να αποδεχτούμε τη βεβαιότητα του θανάτου. Εδώ είναι που υπάρχει μια, κατά την ταπεινή μου άποψη, καταστροφική αντίφαση που ακόμα κανείς δεν εξετάζει τις συνέπειές της. Εγώ, που είμαι πλασμένος από τον θάνατο, αδυνατώ να αποδεχθώ ότι πεθαίνω. Το εγώ εδώ, αφορά τον καθένα… Ας επιστρέψουμε τώρα στο τι λαλούν οι τρανσουμανιστές. Το σώμα, είναι μια μηχανή φτιαγμένη από φθαρτό κρέας που φυλακίζει την ψυχή. Κάτι ανάλογο λένε κι όλες οι θρησκείες που μιλούν για το φθαρτό, αδύναμο και βδελυρό σώμα που αποτελεί εμπόδιο της ένωσης της ψυχής-πνεύματος με τη θεία χάρη. Οφείλουμε λοιπόν να δημιουργήσουμε την τεχνολογία που θα καταστήσει το σώμα, κουστούμι της ψυχής. Ήδη από την δεκαετία του 80 η κυρία Natasha Vita More σχεδιάζει ρομποτικά σώματα υψηλής ραπτικής. Ο Πίτερ Τίελ γνωστός και ως MrPalantir, από την εταιρεία εξόρυξης δεδομένων που χρηματοδοτήθηκε από την CIA, δημιουργεί τους υπολογιστές που θα αντικαταστήσουν τα εσωτερικά όργανα. Ο Μασκ μέσω της Neuralink, κατασκευάζει τα εμφυτεύματα που επιτρέπουν τον εγκέφαλο να επικοινωνεί με έναν υπολογιστή με απώτερο στόχο να κατορθώσει να επιτρέψει το download σε ψηφιακή μορφή των σκέψεων, των ονείρων και των αναμνήσεων. Όλοι μαζί πολεμούν να δημιουργήσουν τον μετα-άνθρωπο. Όταν τους ρωτάνε αν αυτά που κάνουν θα επιτείνουν την ανισότητα, κυνικά απαντούν ότι η πιο ακραία ανισότητα, είναι ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι ζωντανοί και στους ανθρώπους που είναι νεκροί. Φυσικά για να γίνουν πράξη οι σκέψεις και τα ματαιόδοξα όνειρα των αφεντικών του κόσμου, θα πρέπει η ιατρική τεχνολογία να κερδίσει την εξελικτική βιολογία που λέει, ότι τον κώλο σου κάτω να χτυπάς η πορεία προς τον θάνατο είναι προδιαγεγραμμένη… Εγώ όμως με το διεστραμμένο μου μυαλό πλάθω ένα σενάριο. Στο σενάριό μου έχουν επιτευχθεί οι στόχοι των πειραμάτων αθανασίας. Φυσικά μιλάμε για την ισχυρότερη εταιρεία στον κόσμο μιας κι έχει την δυνατότητα να προσφέρει αιώνια ζωή στους πελάτες της. Φυσικά από τους πρώτους που εκμεταλλεύτηκαν το πρότζεκτ «Athanasia01» είναι και ο MrJB. Δεν χρειάστηκε να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του γιατί είναι ένας από τους επτά ιδιοκτήτες του ομίλου εταιρειών EternalLife.org που υλοποιεί το πρότζεκτ. Σήμερα είναι μια σπουδαία μέρα, έχει γενέθλια. Γίνεται χιλίων ετών. Οι υπάλληλοί του διοργανώνουν πάρτι γενεθλίων. Λόγω της περίστασης έχει διαλέξει να φορέσει το μπλε κουστούμι, έτσι αποκαλεί τα σώματα που χρησιμοποιεί. Θυμάται πάντα πως αυτός είχε βρει το πρώτο σλόγκαν της εταιρείας. Το ψιθυρίζει κάθε φορά που θαυμάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, «ο καθένας χρειάζεται ένα κουστούμι, να ντύσει την ψυχή του» και συμπληρώνει μετά, πως αυτός έχει πέντε. Ανήκει στους δυο χιλιάδες επτακόσιους ογδόνταένα τυχερούς που μπόρεσαν να πληρώσουν το αντίτιμο για την αιωνιότητα. Η χρήση της τεχνολογίας ήταν απαγορευτική για την πλέμπα, λόγω του υπερπληθυσμού της Γης. Ανήκει στους αθάνατους επικυρίαρχους¹⁰, έτσι τους πλέον ονοματίζει η πλέμπα. Ζει στον δικό του ιδιόκτητο δορυφόρο με τους υποτακτικούς του. Στην Γη δεν υπάρχουν κράτη. Όλα είναι μοιρασμένα στις εταιρείες. Αυτές είναι τα κράτη. Η ζωή των ανθρώπων, μέσα από την εφαρμογή μιας ολοκληρωτικής βιοπολιτικής απορρύθμισης, έχει μετατραπεί στη γυμνή ζωή που χίλια χρόνια πριν περιέγραφε ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, στο βιβλίο του «HomoSacer: κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή». Οι λίγοι τυχεροί που δουλεύουν ζουν καλά και το μόνο που νιώθουν είναι ένα μίγμα φόβου με ευγνωμοσύνη, για τα αφεντικά τους. Το σπουδαιότερο όλων είναι, πως κατόρθωσαν να πείσουν την πλέμπα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω στην αθανασία λόγω του υπερπληθυσμού. Σήμερα… ξέρει για το πάρτι που διοργανώνουν οι υπάλληλοι, βλέπετε ένα από τα καλά της αθανασίας είναι πως απέκτησε ένα είδος αναβαθμισμένου εγκεφάλου, μιας και μόνο με την σκέψη συνδέεται ασύρματα με όλα τα κοινωνικά δίκτυα και τα δίκτυα παρακολούθησης. Τα τελευταία φάνηκαν πολύ χρήσιμα κατά την πρώτη περίοδο επιβολής του πρότζεκτ, εξαφανίζοντας τον αντίλογο. Στον κόσμο δίνει την εντύπωση του καλοκάγαθου μεγάλου πατερούλη που αγαπάει τους υπαλλήλους του σαν τα παιδιά που δεν έχει. Στην πραγματικότητα τα τελευταία πεντακόσια χρόνια έχει αναπτύξει σχιζοσυναισθηματική διαταραχή. Πιστεύει πως είναι θεός, κάτι βέβαια που δεν απείχε από την πραγματικότητα γιατί οι δικές του αποφάσεις, αξιολογούσαν τη ζωή των υπολοίπων ανθρώπων. Όλοι οι αθάνατοι επικυρίαρχοι είχαν το ίδιο πρόβλημα, όλοι τους πιστεύαν ότι είναι θεοί. Θεωρούσαν τους ανθρώπους σαν κατώτερα όντα, σαν πρώτη ύλη από ένα αναλώσιμο υλικό. Αυτοί ήταν που αποφάσιζαν πως θα πλάσουν το υλικό για να οικοδομήσουν τον αιώνιο παράδεισό τους. Άλλωστε ήταν αυτοί που κέρδισαν τον χρόνο στα ζάρια υποχρεώνοντάς τον να μένει πάντα ένα μικρό παιδί.  Όσο και να φαίνεται αυτό μεγαλειώδες ως προς το αποτέλεσμα, στην πραγματικότητα ήταν μια επικίνδυνη παρενέργεια της αιώνιας ζωής. Για να κερδίσουν την βιολογία είχαν αποφασίσει πως οι άνθρωποι ήταν μνήμες κι αυτές ήταν που έπρεπε να διασωθούν. Αυτό γινόταν μόλις ο άνθρωπος περνούσε την αναπαραγωγική ηλικία, μιας και αθανασία σήμαινε και στείρωση του είδους, άλλωστε οι ηλεκτρικές εκκενώσεις δεν γεννούν σπέρμα. Μόνο που αυτό δεν ίσχυε, ο άνθρωπος είναι συνείδηση που συμπεριλαμβάνει όλες τις μνήμες, από τις αρχέγονες, μέχρι αυτές που γεννάει την στιγμή που το σκέφτεται, αλλά και άπειρα άλλα δευτερεύοντα ερεθίσματα που προκαλούν τις μνήμες. Έτσι όταν πέρασαν στην αθανασία μπορεί να απέκτησαν την δυνατότητα του αιώνιου ντάουνλόντινγκ, αλλά έχασαν την ανθρώπινη ιδιότητα. Έγιναν μηχανές με τεράστιο μνημονικό εγώ. Όπως έλεγα και παραπάνω, ο άνθρωπος είναι ο γάμος του έρωτα με τον θάνατο. Όταν με κάποιον τρόπο αναιρείς τον θάνατο, τότε την ίδια στιγμή εξαφανίζεις και τον έρωτα. Αυτό είναι και το πρόβλημα της κατάθλιψης του MrJB, όταν τον ρωτάνε τι του λείπει από τη ζωή του, τότε τα μάτια του σκουραίνουν και μετά από λίγο με θλιμμένη φωνή απαντά, «το Άγιο γαμησάκι»…

Αιώνιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος μόνο σαν ον. Ένα ποτάμι που κυλά είναι κι εμείς ήμαστε οι σταγόνες του. Ή όπως το λαλεί ο Πίνδαρος στον όγδοο Πυθιονικό, «επάμεροι· τι δε τις; τι δ’ ου τις; σκιάς όναρ άνθρωπος», σε απλά Ελληνικά αυτό σημαίνει πως: ήμαστε εφήμεροι, τι είμαστε; Τι δεν είμαστε; Ή Είμαστε στον βαθμό που δεν είμαστε. Είμαστε το όνειρο της σκιάς. Όσο υπάρχουμε είμαστε συνείδηση. Όταν δεν υπάρχουμε γινόμαστε το όνειρο μιας σκιάς που υπήρξε. Ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσα από τον θάνατό του. Δεν έχει να κάνει τόσο με τους απογόνους, όσο με την αλληλεπίδραση όλων των μονάδων που αποτελούν τον άνθρωπο. Όλοι μας είμαστε μονάδες, είτε ανήκουμε στην άρχουσα τάξη των αφεντικών του κόσμου, είτε στην πλέμπα που θέλει να πιστεύει ότι αποτελεί την μεσαία τάξη… των μικροαστών. Είμαστε βιονικές μηχανές, φτιαγμένες με γονίδια¹¹, που μιμούνται συμπεριφορές. Μαθαίνουμε τον κόσμο μέσα από τις δικές μας αισθήσεις, σχεδιάζοντας έναν εαυτό ικανό να επιβιώσει απέναντι σε κάθε αντιξοότητα. Η ανάγκη της επιβίωσης εξ ορισμού οδηγεί σε εγωιστικές συμπεριφορές. Συνάμα έχουμε φορτωμένο στη μνήμη ένα ξεχωριστό App. Μας αρέσει ν’ ακούμε αλλά και λέμε ιστορίες. Μέσα απ’ αυτές γινόμαστε, από σταγόνες, άνθρωποι. Σαν άνθρωποι-σταγόνες μπορούμε να επιλέξουμε χαρακτήρα που να ξεκινά από την μέγιστη αλαζονεία και να φτάνει μέχρι τον απόλυτο αλτρουισμό. Στο παιχνίδι της φυσικής επιλογής τα πάντα επιτρέπονται… Με μια απλή προϋπόθεση, η φυσική επιλογή αφορά τα είδη, όχι τα άτομα. Αν δεν τηρηθεί η συγκεκριμένη προϋπόθεση τότε το μόνο που απομένει είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ο καθένας μπορεί να γίνει Σωκράτης που δεν γνωρίζει αλλά πάντα ψάχνει, Βανγκόγκ που αλλοπαρμένος ζωγραφίζει την αθέατη πραγματικότητα της φύσης, ή Ηρόστρατος που έγινε αθάνατος επειδή έκαψε τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Πιστεύω πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αιώνιος μόνο σαν ον, όχι σαν πρόσωπο. Αυτό προϋποθέτει να παραιτηθούμε από το εγώ προς όφελος του εμείς. Βασικό εμπόδιο σ’ αυτόν τον αγώνα, είναι το ίδιο το σύστημα της ζωής μας, ο καπιταλισμός. Ένα σύστημα φτιαγμένο αποκλειστικά από τεράστια εγώ που ανακυκλώνονται, χειραγωγώντας όλα τα μικρότερα εγώ που ονειρεύονται να μεγαλώσουν. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε, είναι να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό κάτι που φαντάζει αδιανόητο για τους περισσότερους. Ο άνθρωπος σαν διάρκεια ζωής, όπως μας λαλεί ο Γραμματικάκης με την Βερενίκη του, ορίζεται σαν το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου. Δυστυχώς για κάποιον εξωγήινο παρατηρητή είναι το πιο ματοβαμμένο δευτερόλεπτο. Αν κατά κάποιον τρόπο τον συναντούσαμε και τον ρωτούσαμε τι σκέφτεται; Θα μας απαντούσε πως ακόμα είμαστε στην βρεφική ηλικία και μπουσουλάμε. Πως τα θέλουμε όλα δικά μας και θεωρούμε ότι δεν υπάρχει τίμημα για τις πράξεις μας… Θα μας έλεγε ότι στο σύμπαν, που το ‘χει γυρίσει καμιά δεκαριά φορές, όλοι οι πολιτισμοί καταστρέφονται συνήθως μόλις φτάσουν στην βρεφική ηλικία. Πολύ λίγοι επιβιώνουν κι αυτοί βασίζονται στην αγάπη που γεννά η γνώση του θανάτου.

1. https://tainio-mania.online/load/drama/h_bdomh_sfrag_da_the_seventh_seal_1957/2-1-0-2498
2. Έτσι ξεκινά ο Πωλ Όστερ την περιγραφή του για τον ποιητή Φρίντριχ Χέλντερλιν, στο βιβλίο του με τίτλο: «Η επινόηση της μοναξιάς», σε μετάφραση: Σταυρούλας Αργυροπούλου, εκδ. Μεταίχμιο 2015.
3. Το ποίημα είναι του Φρίντριχ Χέλντερλιν. Η μετάφραση είναι του Άρη Δικταίου. Την έβαλα παρά τις αντιρρήσεις μιας γερμανομαθημένης φίλης, της Ε, ως προς τις μεταφράσεις κάποιων λέξεων που προσθέτουν μια ασάφεια στο νόημα του ποιήματος. Έτσι μπορούμε εναλλακτικά να μεταφράσουμε τον τρίτο στίχο αντί του «αθόρυβα στις πυκνώσεις του ύπνου» σαν «αθόρυβα μέσα από τα σύννεφα του ύπνου» και στον προτελευταίο στίχο, αντί του «οδηγώντας μας μεσ’ από τις γρίλιες της νύχτας | στη χώρα της γνώσης», σε «οδηγώντας μας μεσ’ από τα πέπλα της νύχτας | στη χώρα της γνώσης».
4. Εμπεδοκλής: Περί φύσεως, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, Σειρά ΟΨΕΙΣ 7, Αθήνα 1999
5. Ραπιδογράφος: Όργανο σχεδίου που χρησιμοποιούσαν οι Γραφίστες-Αρχιτέκτονες για σχεδίαση ισοπαχών γραμμών. Χρησιμοποιούσε διάφορα μελάνια αν και οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν το μαύρο μελάνι. Η μύτη του στην πιο λεπτή της εκδοχή μοιάζει με καρφίτσα. Ο Gί χρησιμοποιεί στη ζωγραφική του ευτελή υλικά με ημερομηνία θανάτου.
6. Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, TomasNagelεκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ, Αθήνα 2002
7. https://www.janus.gr/2021/04/blog-post_36.html
8. https://sens.org/
9. https://bookpress.gr/kritikes/idees/11345-oaposconnell-mark-kleidarithmos-o-anthropos-tou-mellontos-gounaris
10. https://www.politeianet.gr/books/clarke-arthur-kaktos-oi-epikuriarchoi-196509
11. https://anthologio.wordpress.com/2015/04/30/richard-dawkins-%CF%8C-%CE%AF/