Ένας από τους βασικούς συντελεστές της International Situationniste, εξακολουθεί να αγωνίζεται. Σε αυτό το νέο του δημοσίευμα για την έννοια της αυτοδιαχείρισης, και σύμφωνα με τις προηγούμενες δεσμεύσεις του, ο φιλόσοφος Raoul Vaneigem αντλεί από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων για να φανταστεί μια απάντηση σε έναν κόσμο που “κυβερνάται από το κέρδος”.
ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ, ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!
Καθώς γινόμαστε μάρτυρες της πνευματικής, οικονομικής, πολιτικής και ψυχολογικής κατάρρευσης ενός κόσμου που κυβερνάται από το κέρδος, νέες μορφές αντίστασης αναδύονται παντού. Σηματοδοτούν μια καθαρή ρήξη με τον αυταρχισμό και τη γραφειοκρατικοποίηση που χαρακτήριζαν τους αγώνες του παρελθόντος και, στην πορεία, εξηγούν την αποτυχία του προλεταριάτου να δημιουργήσει μια αταξική κοινωνία.
Η εμφάνιση των Κίτρινων Γιλέκων ξύπνησε σε χιλιάδες άνδρες και γυναίκες το αίσθημα και τη συνειδητοποίηση ενός προφανούς γεγονότος: είμαστε πλούσιοι σε μια ζωή που συνεχώς φτωχαίνει από την υποχρέωση να δουλεύουμε για να επιβιώσουμε. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι εξουσίες χρησιμοποιούν ψέματα και κλομπ για να αποκρύψουν αυτό που είναι ανατρεπτικό σχετικά με την απλή χαρά της ζωής!
Η αυθόρμητη αναταραχή δεν χρειάζεται πλέον γιλέκα για να εξαπλωθεί με μια τέτοια γενικευμένη ευθυμία που, το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε, είναι πως απουσιάζει από τις θορυβώδεις πορείες κατά του καπιταλισμού.
Δεξιοί και αριστεροί ηγέτες παραμένουν τρομοκρατημένοι. Οι ίδιοι οι διαδηλωτές μοιάζουν, σαν παιδιά, μπερδεμένοι από την ξαφνική τους τόλμη. Διάφοροι επικαλούνται λογικές προφάσεις, αλλά κανείς δεν ξεγελιέται.
Το βασικό αίτημα είναι η ζωή. Μια εξαιρετικά πολύτιμη ζωή, μια ζωή που απειλείται αδικαιολόγητα από τους εμπόρους του θανάτου. Μια ζωή που θέλει να είναι ελεύθερη και αδέσμευτη από τη θρησκεία, την ιδεολογία, την πολιτική ή τις ιεραρχικές, κρατικές ή παγκοσμιοποιητικές δομές.
Η ζωή πάνω απ’ όλα είναι το σπασμένο όπλο που, με την παρενόχληση της πανταχού παρουσίας της, εμποδίζει τη μετατροπή του υποκειμένου σε αντικείμενο, του είναι σε έχειν, της ύπαρξης σε εμπόρευμα.
Ωστόσο, ο μηδενισμός δεν υπήρξε ποτέ τόσο πολύ η φιλοσοφία των ανθρώπινων υποθέσεων. Αυτό που ετοιμάζεται να διαμορφώσει τη μοίρα μας είναι ένα “παρατήστε τα όλα !” εξαιτίας της απέχθειας ενός άκαρδου κόσμου.
Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν κόσμο όπου το ανάποδο αξίζει τόσο όσο και το ορθό, όπου το μπαστάρδεμα των καλών συναισθημάτων, ο κυνισμός των δολοφόνων της τάξης και της αταξίας και η ατολμία μιας ψυχρής απανθρωπιάς έχουν κάνει να συσσωρεύεται μια τεράστια κόπωση που έχει μόνο μια πιεστική επιθυμία, αυτή του να καθαρίσει ο αέρας.
Είναι αυτονόητο ότι το αντανακλαστικό “παρατήστε τα όλα !” διαφέρει στις προθέσεις του ανάλογα με το αν παραδίδεται στην άνεση του θανάτου ή αν διεξάγει έναν ανταρτοπόλεμο υπέρ της ζωής, χωρίς άλλο όπλο εκτός από την πληθωρική εφευρετικότητα που είναι το μυστικό της ανθρώπινης φύσης.
Το στρατόπεδο της παλιάς αποκαλυπτικής παράδοσης προφητεύει μια πτώση στην άβυσσο της απελπισίας, υποθέτοντας μια ανθρωπιστική αυτοκτονία προγραμματισμένη από την καπιταλιστική αυτοκαταστροφή. Αλλά, με αυτόν τον τρόπο, πυροδοτεί μια μεγάλη έκρηξη ζωής στο αντίπαλο στρατόπεδο. Οι δρόμοι και οι συνειδήσεις, όπως και το πνεύμα της εποχής, είναι γεμάτοι από αντιχήσεις όπου ο ριζοσπαστισμός ακτινοβολεί σιωπηλά. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα αρχίζουν !
Όσο πολλοί και αν είναι οι σαγηνευτές της πιο άθλιας δουλείας, της επιθετικής δυσαρέσκειας, του μίσους και της καταγγελίας, πάντα θα υπάρχει ένα κύμα γενναιοδωρίας που θα ανακαλεί την εξουσία τους.
Όλες οι εξουσίες είναι ετοιμόρροπες ακροπόλεις στις οποίες υποσχόμαστε την υποταγή μας. Πότε θα αποτρέψουμε τον αυταρχισμό που ισχυριζόμαστε ότι πολεμάμε να ριζώσει μέσα μας;
Χωρίς ηγέτες, χωρίς αυτοανακηρυγμένους αρχηγούς, χωρίς πολιτικό ή συνδικαλιστικό μηχανισμό, οι εξεγερμένοι της καθημερινής ζωής υφαίνουν τον ιστό μιας πραγματικά ανθρώπινης κοινωνίας. Το δυνατό χρειάζεται φαντασία. Η περιέργεια είναι ακόρεστη.
Η επιστροφή στη ζωή θα δει τον θρίαμβο της ακρατίας, δηλαδή την υπέρβαση αυτών των καθεστώτων, που ονομάζονται δημοκρατία, αριστοκρατία, ολιγοκρατία, πλουτοκρατία, που όλες τους προσέφεραν μια ευτυχία για όλους, απ’ την οποία οι άνθρωποι έχουν ακόμα γδαρμένα τα οπίσθιά τους.
Η επιστροφή στη ζωή προϋποθέτει την επιστροφή στο τοπικό, την μετατροπή του ατομικιστή και του εγωιστικού υπολογιστή, που τον κάνει απάνθρωπο, σε αυτόνομο άτομο.
Μόνο μέσω της πειραματικής και ποιητικής πρακτικής της αυτοδιαχείρισης και της εναρμόνισης των επιθυμιών μπορεί να αντιμετωπιστεί με συγκεκριμένους όρους το ζήτημα της κυβέρνησης του λαού από τον λαό και για τον λαό!
Δεν μας είναι αρκετό να αναλογιστούμε τα ερείπια των αυτοκρατοριών και των κρατών που μας υπαγόρευσαν τους νόμους τους και ξερνούσαν τις διαταγές τους, για να ξεπεράσουμε την μικροψυχία που μας εμποδίζει να ανοίξουμε το δρόμο στην κοινωνική αυτοοργάνωση;
Είναι πολύ εύκολο να χλευάζουμε την Παρισινή Κομμούνα, που συντρίφθηκε από την αστική τάξη, τα σοβιέτ των εργατών, των αγροτών και των ναυτικών, που εξοντώθηκαν από τους Μπολσεβίκους, τις ελευθεριακές κοινότητες της Ισπανικής Επανάστασης, που αποδεκατίστηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά όλες αυτές είναι απόπειρες που είχαν μόνο το χρόνο να σκιαγραφηθούν κι απ’ τις οποίες θα μπορούσαμε να αντλήσουμε σωτήρια διδάγματα. Αφού όλα φαίνονται χαμένα, τι έχουμε να χάσουμε με τον πολλαπλασιασμό της δημιουργίας μικρών κοινοτήτων που ασχολούνται με την τοπική και συγκεκριμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων που το κράτος και οι μονοπωλιακοί χορηγοί του μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνο με έναν παραπλανητικό, στατιστικό και αφηρημένο τρόπο;
Στην πανωλεθρία του “ας τα αφήσουμε πίσω όλα”, θα μάθουμε να μην αφήνουμε τίποτα.
Η τόλμη είναι η καρδιά κάθε επιθυμίας για ζωή.
Ιούλιος 2024
[δημοσίευση στο Blast στις 30.8.24]
ΠΗΓΗ: blast-info
Απόδοση στα ελληνικά: Ηρώ Σιαφλιάκη
