Του Salah al Musa
Ο Marwan Barghouti και οι συγκρατούμενοί του αγωνιστές δίνουν μια μεγάλη πολιτική μάχη απέναντι στην κατοχή. Ο αγώνας των κρατουμένων επαναφέρει την πολιτική στο ηθικό της νόημα, χωρίς αυτή τη νοηματοδότηση, η πολιτική δεν είναι λύση. Στην ηθική και μαχητική τους στάση, οι κρατούμενοι αποκαλύπτουν δύο λασπωμένα ψέματα που προσπαθούν να καταπνίξουν τις ψυχές μας στην αραβική περιοχή.
Το πρώτο ψέμα είναι το ισραηλινό ψέμα. Το Ισραήλ είναι μόνο ένα κατοχικό κράτος. Κάθε άλλη ισραηλινή δήλωση δεν έχει αξία. Οι αποικίες εποίκων που εξαπλώνονται σαν καρκίνος στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, η συστηματική και βάναυση καταπίεση στην οποία εκτίθενται οι Παλαιστίνιοι άνδρες και οι γυναίκες, η πραγματικότητα των Παλαιστινίων κρατουμένων στις κατοχικές φυλακές, οι ρατσιστικοί νόμοι που η ισραηλινή Κνεσέτ δεν κουράζεται να ψηφίζει, Η καθημερινή καταστροφή και ο θάνατος σε όλη την Παλαιστίνη είναι η πραγματικότητα του Ισραήλ. Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, όσο έξυπνα κι αν είναι, δεν δύναται να τα ερμηνεύσουν όλα αυτά με οποιαδήποτε ηθική λογική. Αυτό είναι ένα κράτος εποίκων-αποικιών που συμπεριφέρεται σαν τραμπούκος, γιατί δεν βρίσκεται κανένας να τους αντισταθεί.
Αυτό το κράτος, που κατά την ίδρυσή του υποστήριξε ότι ήταν καταφύγιο για τους διωκόμενους και απειλούμενους Εβραίους, μετατράπηκε σε φρούριο που διοικείται από έναν ανόητο και αλαζονικό ναζιφασιστικό μηχανισμό. Ένα κάστρο που διώκει, καταστέλλει και γιορτάζει την κατοχή της παλαιστινιακής γης. Το Ισραήλ, χωρίς ηθική κάλυψη, βρίσκεται σύμμαχος των πιο άσχημων μορφών δεξιού ρατσισμού στη Δύση, μέχρι να πέσει στην αγκαλιά των αντισημιτών.
Το δεύτερο ψέμα είναι το ψέμα των αραβικών καθεστώτων και εδώ δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανέναν. Η κουλτούρα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου εξαπλώθηκε, η οποία σέρθηκε από τις τρύπες της ήττας, και βρήκε τη νομιμότητά της στον Ψυχρό Πόλεμο. Οι «Αφγανοί Μουτζαχεντίν» έσβησαν το πετρέλαιο και βύθισαν τον αραβικό κόσμο στο καμίνι του «Πολέμου». των Πολιτισμών», που μετατράπηκε σε πολέμους αυτοκαταστροφής. Εδώ η στρατιωτική τυραννία συνάντησε τη φονταμενταλιστική τυραννία και μαζί κατάφεραν να καταστρέψουν τον Αραβικό κόσμο . Αυτά τα καθεστώτα, που οδήγησαν την περιοχή να πέσει ξανά στα νύχια της άμεσης κατοχής, πέτυχαν να ασπρίσουν το Ισραήλ.
Μετά τις χημικές επιθέσεις του Άσαντ, μετά τα βαρέλια που κατέστρεψαν συριακές πόλεις, μετά την πληθυσμιακή εκκαθάριση που έλαβε χώρα στη Συρία μέσω ύποπτων συμφωνιών που αποπνέουν την άσχημη μυρωδιά των πετρελαιοδολαρίων και αφού ο μισός πληθυσμός της Συρίας μετατράπηκε σε πρόσφυγες, ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας έγινε καθηγητής ηθικής και ο ισραηλινός ρατσισμός έγινε πλαίσιο ανωτερότητας» στα αραβικά καθεστώτα της παρακμής. Το θέμα έφτασε στο σημείο μιας σχεδόν δηλωμένης συμμαχίας μεταξύ αυτών των καθεστώτων και του Ισραήλ.
Ωστόσο, οι κρατούμενοι στις κατοχικές φυλακές διορθώνουν τα νοήματα, επιστρέφοντας την Παλαιστίνη ως πολιτικό και ηθικό αγώνα για το δίκαιο και την αλήθεια. Αυτοί οι μαχητές αποθηκεύουν στις συνειδήσεις και τις συνειδήσεις τους την ιδέα της Παλαιστίνης. Η Παλαιστίνη δεν είναι ένα αραβικό καθεστώς που υποκύπτει στην κατοχή, ούτε ένα κόμμα διαπραγματεύσεων και παραχωρήσεων που δεν θα οδηγήσουν σε τίποτα. Η Παλαιστίνη είναι ένα μείζον πολιτικό και ηθικό ζήτημα. Είναι η γη που δοκιμάζει τις ανθρώπινες αξίες. Αυτό επιβάλλει στους Παλαιστίνιους άνδρες και γυναίκες στην κατεχόμενη και εξόριστη πατρίδα βαριές ευθύνες που δεν έχουν δικαίωμα να εγκαταλείψουν. Ο παλαιστινιακός λαός, στον αγώνα του για επιβίωση, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη φρίκη, αλλά γνωρίζει ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Η μόνη του επιλογή είναι η σταθερότητα και η αντιπαράθεση, και αυτό σημαίνει να ξεφύγεις μια για πάντα από τα όρια της ψευδαίσθησης και της αδυναμίας Ούτε η διευθέτηση με έναν κατακτητή που θέλει να σε ξεριζώσει, ούτε η εγκαθίδρυση μιας υποδεέστερης αρχής που σε απαλλάσσει από το να αντιμετωπίσεις το αβυσσαλέο πρόβλημα, ούτε η οικοδόμηση ενός ισλαμικού εμιράτου που υποδηλώνει ότι είναι κληρονόμος της εξουσίας που μπορεί να προστατεύσει την ύπαρξη.
Η μόνη επιλογή για τους Παλαιστίνιους άνδρες και γυναίκες είναι η αντίσταση, η οποία παίρνει πολλαπλές μορφές ανάλογα με τις απαιτήσεις της σκηνής και την ισορροπία δυνάμεων. Όλες οι μορφές αντίστασης είναι θεμιτές και η προσφυγή σε μία από αυτές σε ένα ορισμένο στάδιο δεν σημαίνει ακύρωση των άλλων μορφών. Αυτό που έχει σημασία είναι να ανακτηθεί το θέμα από τα νύχια της ψευδαίσθησης, της διευθέτησης με έναν κατακτητή που δεν θέλει καμία διευθέτηση. Ως εκ τούτου, πρέπει να επιστρέψουμε στη νομιμότητα του αγώνα στο Έγγραφο των Φυλακισμένων, το οποίο απουσίαζε και τα νοήματα του οποίου διαγράφηκαν, στη διαίρεση μεταξύ δύο μη δημοκρατικών αρχών.
Η Παλαιστίνη ξαναχτίζει το όνομά της. Μια αιχμάλωτη Παλαιστίνη που οδηγείται από κρατούμενους στο αλφάβητο της απελευθέρωσής της. Η ικανότητα της Παλαιστίνης να ανακτήσει το νόημα θα είναι ένας δείκτης ενός αραβικού ορίζοντα στον οποίο αναδυόμαστε από την ταπείνωση και τη λάσπη για να αρχίσουμε να νιώθουμε την ηθική της ελευθερίας.
