Πανεργατική απεργία: ΣΣΕ, αυξήσεις, μέτρα κατά της ακρίβειας και προστασίας στους χώρους εργασίας, Τετάρτη 17/4

ΑΠΕΡΓΙΑ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024

Συγκέντρωση Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου-Ψηφιακών Μέσων Αττικής: Προπύλαια, 11:30 π.μ.

Η Απεργία στις 17/4/2024 είναι μια μάχη που παίρνει τη σκυτάλη από τους αγώνες στην υγεία, τα τηλεφωνικά κέντρα, τα ναυπηγεία, την απεργία του Φλεβάρη, την 8η Μάρτη. Όσο και αν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες λειτουργούν «υπεύθυνα», αποσπασματικά, διασπαστικά, εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι/ες παίρνουμε τη σκυτάλη και συνεχίζουμε για τα δικά μας συμφέροντα. Γιατί μόνο οι αγώνες των ίδιων των εργαζομένων μπορούν να δημιουργήσουν ρωγμές στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά και στη λογική πως δεν αλλάζει τίποτα, όπως οι αγώνες των εκπαιδευτικών, οι μάχες για δικαιοσύνη, οι απεργίες σε κλάδους και πρωτοβάθμια σωματεία.

Οι συνθήκες ζωής τις οποίες έχει επιβάλει η πολιτική της κυρίαρχης τάξης καθιστούν με επιτακτικό τρόπο αναγκαία τη συσπείρωση και τον αγώνα για τα δικαιώματά μας: Οι μισθοί μας τελειώνουν στις 20 του μήνα. Η ακρίβεια εξανεμίζει τον μισθό μας. Οι αυξήσεις στην ενέργεια, στα νοίκια, στα τρόφιμα και στα κέρδη του χρηματιστηρίου μάς εξοργίζουν. Η ανεργία διακηρύττεται πως πέφτει σε αριθμούς, ενώ στην πραγματικότητα οι περισσότερες θέσεις εργασίας είναι επισφαλείς και η μετανάστευση στο εξωτερικό αμείωτη. Οι αυξήσεις στους μισθούς από την κυβέρνηση είναι καθαρή κοροϊδία μπροστά στην επίθεση τόσων ετών που έχουμε δεχτεί και δεχόμαστε. Οι αυξήσεις που προτείνει η ΓΣΕΕ εμπορεύονται την αξιοπρέπειά μας και δεν καλύπτουν ούτε τις απώλειες των πρόσφατων μηνών. Από την άλλη, η πρόταση του ΠΑΜΕ απέχει πολύ από την κάλυψη των πραγματικών σύγχρονων αναγκών μας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις στην εκπαίδευση και την υγεία, η κατεδάφιση των κοινωνικών υπηρεσιών συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο τον μισθό μας και δολοφονούν. Την ίδια στιγμή οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί απογειώνονται ικανοποιώντας τις βλέψεις της αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου ο ανταγωνισμός με τη γειτονική Τουρκία έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα κράτος που επιλέγει τη συμμαχία με το σιωνιστικό γενοκτονικό Ισραήλ και την αποστολή πολεμικών πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα για να προστατέψει τα ταξίδια θανάτου στα οποία οι Έλληνες εφοπλιστές στέλνουν τα πλοία τους προκειμένου να εξασφαλίσουν υπέρογκα κέρδη. Έτσι, η Ελλάδα πρωτοστατεί στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, τα οποία έχουν ήδη οικονομικές συνέπειες στη δική μας ζωή και θανατηφόρες συνέπειες στη ζωή άλλων λαών.

Η δικαιοσύνη τους ‒με τη συνδρομή και του νέου Ποινικού Κώδικα‒, η οποία «χαϊδεύει» τους δυνατούς και εξαντλεί την αυστηρότητά της στους αδύνατους, βάζει στο στόχαστρο συνδικαλιστές αγωνιστές συναδέλφους/ισσες, όπως τους εκπαιδευτικούς στον Πειραιά, τους απεργούς διοικητικούς του ΕΚΠΑ που στάθηκαν δίπλα στον αγώνα για την εκπαίδευση. Οι νόμοι Χατζηδάκη-Γεωργιάδη, που αποτελούν πια πραγματικότητα, καταδικάζουν ως εγκλήματα συνδικαλιστικές και αγωνιστικές πρακτικές ζυμωμένες από το ίδιο το εργατικό ταξικό κίνημα. Πλέον, κάθε απεργία, κάθε απεργιακή φρουρά θα κρίνεται στα δικαστήρια.

Η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία αποτελεί εργασιακή ρουτίνα: απολύσεις, απλήρωτα μεροκάματα, καθυστερήσεις πληρωμών, εντατικοποίηση εργασίας, ξεχειλωμένα ωράρια (Κυριακή, αργίες), μαύρη ανασφάλιστη εργασία, προσβολές, παρενοχλήσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές. Στον χώρο των ψηφιακών εκτυπώσεων μάλιστα, η ανασφάλιστη δοκιμαστική περίοδος θεωρείται «κεκτημένο δικαίωμα» των εργοδοτών πέραν κάθε νομιμότητας.

Εμείς όμως είμαστε εδώ για να τους υπενθυμίζουμε πως υπάρχει αντίπαλος. Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι ένα από τα βασικά εργαλεία μας για να σταθούμε όρθιοι συλλογικά και αποτελεσματικά. Αποτελούν έναν από τους βασικούς στόχους μας και διεκδίκηση για να μη μένουμε εγκλωβισμένοι στην ατομική αντιπαράθεση με τον εκάστοτε εργοδότη. Προϋποθέτουν αλλά και επιφέρουν μεγαλύτερη συσπείρωση στο σωματείο. Ήδη το σωματείο εργαζομένων του βιβλιοπωλείου Πολιτεία βρίσκεται εδώ και κάποιο διάστημα σε διαπραγμάτευση για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Αντίστοιχα, άλλα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία κάνουν τη δική τους προσπάθεια, διεκδικώντας και αυτά υπογραφές συλλογικών συμβάσεων.

Μόνο ο μαχητικός, ταξικός αγώνας των ίδιων των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με την υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ξεκαθαρίζει τις δύο πλευρές της ιστορίας: Από τη μια το κεφάλαιο, που τρέφεται, αναπαράγεται και επεκτείνεται από την εργασία μας, και από την άλλη όλοι και όλες εμείς, εργαζόμενοι/ες, υπάλληλοι, μαθητές και φοιτήτριες, άνεργοι, άμισθες γυναίκες, με μπλοκάκι και σε πλατφόρμες, μετανάστες, Ρομά, κάτοικοι των πόλεων και της επαρχίας. Και μόνο ο δικός μας αγώνας μπορεί να μας φέρει στο προσκήνιο της ιστορίας, γιατί μόνο εμείς παράγουμε τον πλούτο και μόνο εμείς γνωρίζουμε και οφείλουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

• ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
• ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
• ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΩΞΗ
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ-ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΣΥΒΧΨΑ)

Λόντου 6, Εξάρχεια – Αθήνα | 2103820537 & 6980182255 | sylyp_vivliou@yahoo.gr

Απεργία 17 Απριλίου 2024

Η απεργία και η συμμετοχή σε αυτή είναι σημαντική. Είναι η ευκαιρία μας να κάνουμε με τον πλέον εμφανή τρόπο
ορατά τα προβλήματα μας και τις διεκδικήσεις μας τόσο στον δημόσιο λόγο όσο κυρίως μέσα στον χώρο εργασίας
μας. Μια μαζικη απεργία υπενθυμίζει στα αφεντικά ότι είναι στο χέρι μας να παραλύσει η επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Να σπάσουμε την υποθετική σύμπνοια με τους εργοδότες μας που ειδικά στην εστίαση τείνουν συχνά να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν πατρικές φιγούρες μίας οικογένειας που ποτέ δεν ζητήσαμε. Στο τέλος της ημέρας η όποια βελτίωση της ζωής μας περνάει από τις αυξήσεις μισθών και το ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, το οποίο δεν είναι δεδομένο μετρώντας τα πολλαπλά εργατικά ατυχήματα. Όσοι νόμοι και να ψηφιστούν, ακόμα και οι πιο φιλεργατικοί να είναι, θα πρέπει να περάσουν από το εμπόδιο της υλοποίησης και εκεί πλέον είμαστε εμείς απέναντι στο αφεντικό. Είμαστε εμείς, τα εργαζόμενα, τα σωματεία μας απέναντι στα αφεντικά. Για αυτό η απεργία μετράει. Κάνει εμφανή τα προβλήματα και βάζει πίεση και στους εργοδότες μας ότι είναι μέρος του προβλήματος
μας.

Δ Ι Ε Κ Δ Ι Κ Ο Υ Μ Ε

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ
ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΔΩΡΩΝ-ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ-ΑΔΕΙΩΝ
ΚΛΑΔΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
σύμφωνα με τις ανάγκες μας

Την 1 Απριλίου η Κυβέρνηση ανακοίνωσε την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 € (μεικτά). Στην ουσία για
ακόμη μια φορά το κράτος επιβεβαίωσε πόσο υποτιμά τις ζωές μας καθώς μια τέτοια αύξηση δεν ανταποκρίνεται
ούτε στο απειροελάχιστο στις όλο και αυξανόμενες καθημερινές ανάγκες επιβίωσης. Όλα αυτά μιιλώντας για άτομο που ζεί μόνο του σε ενοίκιο. Για άτομο που έχει οικογένεια, που πρέπει να στηρίξει οικονομικά κάποιο συγγενή ή φίλο, για άτομο που έχει κάποιο ζήτημα υγείας, για άτομο που έχει το οποιοδήποτε άλλο, τι γίνεται; Για αυτό τονίζουμε «αυξήσεις ανάλογα με τις ανάγκες μας», οι ανάγκες μας δεν σταματούν στην σίτιση και στέγαση, η ανάγκη μας είναι για ζωή και όχι για επιβίωση.

Δύο χρόνια που η ακρίβεια έχει σαρώσει τα πάντα. Από τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, τους λογαριασμούς ρεύματος, τα καύσιμα, τα ενοίκια οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί και η καθημερινότητα μας γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη. Οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και τα καρτέλ ενέργειας με πρόσχημα την ενεργειακή κρίση (και όχι μόνο) κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Τα πάντα γύρω μας έχουν μετατραπεί σε εμπορεύματα: το νερό, η τροφή, η στέγαση, η θέρμανση, η υγεία, η ενέργεια είναι προνόμια για όποιον μπορεί να τα αγοράσει. Το κράτος δεν προτίθεται να λάβει μέτρα (πχ. πλαφόν στις τιμές, κατάργηση φπα), σιγοντάροντας την αισχροκέρδεια και συντηρώντας την φτωχοποίηση. Περιορίζεται σε market pass και γελοίες αυξήσεις μισθών για να κατευνάσει την κοινωνική δυσφορία την ίδια στιγμή που πετάει δισεκατομμύρια για πολεμικό εξοπλισμό και στρατιωτικές αποστολές.

Βιώνουμε έμμεση υποτίμηση των μισθών μας, καθώς τα πάντα έχουν γίνει πιο ακριβά ενώ οι μισθοί μας παραμένουν στάσιμοι. Έτσι, αναγκαζόμαστε να μειώσουμε τα ήδη μειωμένα έξοδά μας, να βάλουμε χέρι σε ο,τι πιθανόν έχουμε στην άκρη, να δουλέψουμε περισσότερες ώρες με αποτέλεσμα να ελαττώσουμε τις προσωπικές μας δραστηριότητες και επιθυμίες.

Για εμάς που δουλεύουμε στον κλάδο του επισιτισμού η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη καθώς δουλεύουμε με ήδη χαμηλούς μισθούς, σε κακές συνθήκες εργασίας όπου ούτε τα νόμιμα συνήθως δεν τηρούνται. Ανασφάλιστα ή μερικώς ασφαλισμένοι, χωρίς προσαυξήσεις (βραδινά, Κυριακές, αργίες), χωρίς να παίρνουμε τα δώρα (Χριστουγέννων, Πάσχα, επίδομα καλοκαιριού) ή τα παίρνουμε μισά, και άδειες που όταν μπορέσουμε να τις πάρουμε δεν τις πληρωνόμαστε.

Το ερώτημα που μας απασχολεί όλες, μπροστά σε αυτές τις συνειδητοποιήσεις, είναι αν μπορούμε να κάνουμε
κάτι για να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση μας. Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν αυτό μοιάζει ορισμένες φορές, ο
μόνος τρόπος για να βελτιωθεί η δουλειά μας είναι να μιλάμε για αυτά που θέλουμε και να τα διεκδικούμε. Διεκδίκηση που όσο πιο μαζική είναι μέσα στο μαγαζί τόσο πιο αποτελεσματική είναι. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει αν δεν ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να μιλάμε με τους συναδέλφους μας και να τους στηρίζουμε όταν στοχοποιούνται από το αφεντικό. Η αλληλεγγύη μεταξύ μας μέσα στα μαγαζιά είναι αναγκαία αλλά όχι αρκετή συνθήκη. Χρειαζόμαστε μαζική οργάνωση για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που συνδέονται όχι μονάχα με το εκάστοτε μαγαζί αλλά συνολικά με τις συνθήκες του κλάδου και τις κυβερνητικές πολιτικές που στρέφονται ενάντια στην εργατική τάξη (ανεξαρτήτως κλάδου) ή σύνθετα προβλήματα όπως η ακρίβεια, τα υψηλά νοίκια κ.α.

Χρειαζόμαστε μαζικά σωματεία από εμάς τις εργαζόμενες που να αποτελούν τόπο συνάντησης και συζήτησης,
τόπο δημιουργίας αγώνων και αμφισβήτησης της σιγουριάς ότι τίποτα δεν αλλάζει, μακριά από σκοπιμότητες που
δεν εκκινούν από τις πραγματικές μας ανάγκες. Η οργάνωση στο σωματείο μας είναι κομβική για να μπορέσουμε
να έχουμε νίκες που θα βελτιώσουν πραγματικά την καθημερινότητα μας. Όλες και όλοι μαζί αποκτάμε εμπειρία,
μαθαίνουμε να διεκδικούμε αποτελεσματικά αυτά που δικαιούμαστε, κάνουμε την διεκδίκηση συλλογική υπόθεση,
αποκτάμε την δυνατότητα να παρεμβαίνουμε σε πολλούς χώρους εργασίας, να διεκδικούμε συνολικές αλλαγές για
τον κλάδο π.χ αύξηση κατώτερου μισθού, συλλογικές συμβάσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, εφαρ-
μογή των ευνοϊκών ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας κ.α.

Για να απεργήσουμε ενημερώνουμε το αφεντικό μας μέχρι και 24 ώρες πριν από την απεργία. Είναι δικαίωμά
μας να απεργήσουμε και είναι παράνομο να μας απολύσουν για αυτό. Σε κάθε περίπτωση επικοινωνούμε με το
σωματείο για ό,τι χρειαστεί.

Κάνουμε συνελεύσεις κάθε Τετάρτη στις 16:00 και άνοιγμα την ίδια μέρα στις 15:00 -16:00. Σας καλούμε να
συμμετέχετε στη συνέλευση και τις δράσεις του σωματείου.

ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΟΥΤΕ ΠΕΛΑΤΕΣ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 11:30 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

* **Μετά την πορεία, θα ακολουθήσει άνοιγμα σωματείου (Σπύρου Τρικούπη 56-58, Εξάρχεια) με απεργιακή συλλογική κουζίνα. Φέρνουμε φαγητά και τρώμε συλλογικά. Στηρίζουμε την απεργία στην πράξη, δεν καταναλώνουμε, δεν δουλεύουμε.

ΣΣΜ

17 ΑΠΡΙΛΗ: ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ | Διαρκής Αγώνας: Κοινό κάλεσμα σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη

Κατακόρυφες αυξήσεις σε ενοίκια, τρόφιμα, ενέργεια, ιδιωτικοποιήσεις, πολλαπλασιασμός των εργατικών “ατυχημάτων” και των συναδέλφων που δολοφονούνται εν ώρα εργασίας, εντατική δουλειά χωρίς δικαιώματα στα κάτεργα του τουρισμού και των άλλων κλάδων, καταστολή και πολεμική προετοιμασία.

Αυτή είναι η συνθήκη που βιώνουμε οι εργαζόμενοι/ες, οι αυτοαπασχολούμενοι/ες, οι νέοι/ ες, μια συνθήκη όπου ο λαός φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο. Μια συνθήκη όπου οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν με γοργούς ρυθμούς και η επίθεση του κεφαλαίου επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής της τάξης μας.

Από την 1η Απρίλη με την πλασματική αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 μικτά, η κυβέρνηση προσπαθεί να πλασάρει μιντιακά μια δήθεν νέα πραγματικότητα για τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ακρίβειας. Στην πραγματικότητα φυσικά, η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, αφού η Ελλάδα σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία (που έδωσε στη δημοσιότητα ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη), κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ σχετικά με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα. Ενώ ακόμα, η άνοδος των ενοικίων, τα κόκκινα δάνεια και η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τα φαινόμενα ενεργειακής φτώχειας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας οδηγούν σε υπέρμετρη επιδείνωση των συνθηκών στεγαστικής διαβίωσης και μία νέα περίοδο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Παράλληλα, η κυβέρνηση, που όπως και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, νομοθετούν βάσει των επιταγών των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων αλλά και κατά παραγγελία των κέντρων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με μία σειρά από νομοθετικά εκτρώματα στοχεύει στην όξυνση της καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων.

Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα των νόμων Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών ρισκάροντας με την επιβίωση των ασφαλιστικών μας ταμείων, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας, έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ (οι 12 νεκροί συνάδελφοι σε 23 ημέρες τον Μάρτιο/ Απρίλιο αλλά και οι 170 και πλέον νεκροί εργάτες το 2023 αποτελούν ενδεικτικούς αριθμούς της κατάστασης). Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν ξεχειλώσει τα ωράρια μας, έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ακόμα και τα στοιχειώδη υπό το φόβο της ανεργίας σε ένα περιβάλλον πλήρους απελευθέρωσης του δικαιώματος των εργοδοτών να μας απολύουν ακόμα και χωρίς αιτιολογία, όποτε οι ίδιοι θέλουν.

Αλλά και αντίστοιχα, με τους πιο πρόσφατους νόμους που ψηφίστηκαν τους τελευταίους μήνες, μειώνεται όλο και περισσότερο ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας με την ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, της Υγείας με διεύρυνση της δυνατότητας των ιατρών του ΕΣΥ να ασκούν ιδιωτικό έργο και την διενέργεια επί πληρωμή των απογευματινών χειρουργείων. Κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται.

Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της και ενταγμένες στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αντιδραστικές πολιτικές οι οποίες έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες στον τομέα της Υγείας με συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στον κλάδο καθώς και στην Παιδεία όπου το προηγούμενο διάστημα φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές.

Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Διαφθορά και συνέργεια η οποία αποκαλύπτεται ξεκάθαρα καθημερινά με τη μορφή της επαίσχυντης κρατικής προσπάθειας συγκάλυψης των επιχειρηματικών ευθυνών και των ευθυνών του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζεται ως σήμερα προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ο αγώνας για τα Τέμπη είναι ένας ενεργός αγώνας δικαίωσης της τάξης μας που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί».

Η διαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου στην Ελλάδα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τις διεθνείς εξελίξεις ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στις διεθνείς ισορροπίες με τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ παραδοσιακών και αναδυόμενων πόλων να αλλάζουν ραγδαία με την αστική τάξη της Ελλάδας να έχει επιλέξει ιστορικά να εξυπηρετεί τη διαιώνιση της εξουσίας και των προνομίων της μέσα από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς των «Μεγάλων Δυνάμεων» του Δυτικού μπλοκ. Αυτή η ταύτιση μεταφράζεται στην πολεμοκάπηλη τακτική της κυβέρνησης μέσω της ενεργής εμπλοκής της χώρας στα ενεργά μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και της Υεμένης. Εμπλοκή η οποία βάζει την χώρα σε ρόλο άμεσου επιτιθέμενου με όποιες πιθανές επιπτώσεις συνεπάγονται και οδηγεί σε «ράλι» δεκάδων εκατομμυρίων σε εξοπλιστικά προγράμματα, αύξηση του προϋπολογισμού για τις ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις της χώρας, εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, συμμετοχή σε κοινό ευρωπαϊκό ταμείο για την χρηματοδότηση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δυσθεώρητες δαπάνες κόντρα στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για τις οποίες οποιαδήποτε κονδύλι φαντάζει για την άρχουσα τάξη ένα περιττό έξοδο.

Αυτή την πολεμοκάπηλη τακτική επιδιώκει να εξαργυρώσει η κυβέρνηση μέσω της εσωτερικής κατανάλωσης και της συσπείρωσης της συντηρητικής μερίδας του ακροατηρίου της μπροστά στο «στοίχημα» της άνετης επικράτησης στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Επικράτηση η οποία θα της επιτρέψει να ισχυριστεί την «ανανέωση της λαϊκής εντολής» και να συνεχίσει στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση των πολιτικών της κόντρα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Αναμένοντας τις νέες εκλογικές αυταπάτες που θα έχουμε σερβιρισμένες στις οθόνες μας από τα αστικά επιτελεία ενόψει των ευρωεκλογών, εμείς αναγνωρίζουμε πως η ζωή και η ταξική πάλη δεν κρίνονται στις τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και έχουμε κατά νου πως κόντρα στη σιγή που έφερε η περίοδος των περσινών εκλογών η σιωπή δεν κυριάρχησε και ο ταξικός/ λαϊκός παλμός, αν και αργός, παρέμεινε σταθερός.

Είναι η μαχητική υπεράσπιση των απολυμένων από το ξεσκαρτάρισμα που έκαναν οι εργοδότες και από το κύμα εκδικητικών απολύσεων από δεκάδες επιχειρήσεις που ακολούθησε την απεργία της 8ης Μάρτη του 2023, η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και των πυρκαγιών, παίρνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Είναι η δεύτερη πανεργατική απεργία του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στον νέο νόμο του Γεωργιάδη που ήρθε να εντατικοποιήσει κι άλλο την εργασία μας και να την προσαρμόσει στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες μάχες των καθηγητών και των γιατρών για την υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας. Είναι οι στιγμές υπεράσπισης των διαδηλώσεων από τις αστυνομικές επιθέσεις, οι μαζικές πορείες αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης, οι “νίκες” και οι “ήττες” του αγώνα αντοχής που δίνεται από γειτονιά σε γειτονιά για να σωθούν τα σπίτια λαϊκών οικογενειών, είναι η αντιφασιστική πάλη που δίνεται ταυτόχρονα με κάθε μέσο, έτσι ώστε να μην ξανατολμήσουν οι καπιταλιστές να ξαναβγάλουν στον δρόμο τις εφεδρείες τους. Είναι, οι εμβληματικοί αγώνες της περιόδου από φοιτητές/τριες, ερευνητές/τριες, καθηγητές/τριες, μαθητές/τριες που καταλαμβάνουν τις σχολές τους, διαδηλώνουν, συγκρούονται για να μην επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και των αγροτών/ αγροτισσών που έστησαν μπλόκα στους κεντρικούς οδικούς άξονες και στα τελωνεία της χώρας και κατέβηκαν στις πόλεις ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης που πριμοδοτεί τους σύγχρονους μεγαλοτσιφλικάδες, χωρίς όμως να καταφέρουν να συναντηθούν με άλλους αγώνες. Είναι τέλος η μαζική – παρά την απεργοσπαστική στάση της ΓΣΕΕ – απεργία της 28ης Φλεβάρη όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας, με αρκετούς από αυτούς να απεργούν για πρώτη φορά και με άλλους να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και να υπερασπίζονται την ταξική και λαϊκή μνήμη και οργή για το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Την τάξη που βιώνει τόσο τη διαρκή διαδικασία φτωχοποίησής της, όσο και τον διαρκή φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, της έξωσης και της αστεγίας, έχοντας όλο και λιγότερα μέσα στα χέρια της για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.

Και για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να μαζικοποιήσουμε τα ταξικά σωματεία κόντρα στα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται με τις διαφορετικές ημερομηνίες για απεργία από τις αστικοποιημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, να παλέψουμε για τη δημοκρατική λειτουργία τους αλλά και για να πάρουν οι μορφές της πάλης τους όλο και πιο μαχητικά και αποφασιστικά χαρακτηριστικά. Και για αυτό οφείλουμε να απλώσουμε το μήνυμα της απεργίας της 17ης Απρίλη σε κάθε χώρο δουλειάς, να διεκδικήσουμε άμεσες αυξήσεις στους μισθούς στο μέτρο των αναγκών μας, να επιβάλλουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε κάθε κλάδο και κάθε επιχείρηση, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια και το πλιάτσικο που κάνουν στα εισοδήματα μας οι μαυραγορίτες των παρόχων ενέργειας και των σούπερ μάρκετ.

Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΑΠΡΙΛΗ

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 17/4 | ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΤΡΟΦΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ
Οργάνωση και αγώνας για την Kοινωνική Eπανάσταση

Μέσα σε συνθήκες βαθιάς συνολικής συστημικής κρίσης, το κρατικό καπιταλιστικό σύστημα επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που βάζουν στο στόχαστρο κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, απαξιώνοντας βασικές κοινωνικές ανάγκες, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, τη μετακίνηση. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει να εντείνει τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και να αυξάνει το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, ενώ η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και η διαχείριση από τα αφεντικά όλων των βασικών μας αναγκών είναι σημεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη του καπιταλισμού για την όξυνση της ταξικής ανισότητας και την πλήρη υποτίμηση της ζωής μας. Αυτό ακριβώς ειναί που θα μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη 1 χρόνο πριν με την δολοφονία 57 ανθρώπων. Αυτό το έγκλημα που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο. Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμισή που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποίησεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, η “αναβάθμιση” στην ιδιωτικοποίηση: Να παίζεται η ζωή των επιβατών και των εργαζομένων κορώνα γράμματα, αφού δεν πρόκειται να δοθούν χρήματα για τον έλεγχο, την πρόληψη και την ασφάλεια των ανθρώπων. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες – ούτε για ατυχήματα, ούτε για “ανθρώπινα λάθη”, ούτε για “κακή στιγμή”. Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού που συνέβαλλαν σε αυτή τη δολοφονία θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του.
Η περαιτέρω λεηλασία της κοινωνικής βάσης συντελείται με τη γιγάντωση της ακρίβειας σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας, ενώ την ίδια στιγμή οι πενιχροί μισθοί και μεροκάματα δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος επιβίωσης, οδηγώντας τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μπροστά στον κίνδυνο της ανέχειας. Οι αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων στα supermarket, που καθιστούν στοίχημα την κάλυψη των απολύτως απαραίτητων αναγκών, όπως η τροφή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του βρεφικού γάλακτος και του ελαιόλαδου, είναι αποτέλεσμα της οξυμένης επίθεσης των αφεντικών με στόχο τη διαρκή μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των πληβείων. Ταυτόχρονα διογκώνεται τόσο το κόστος της μετακίνησης λόγω της αύξησης των τιμών στα καύσιμα όσο και της θέρμανσης, ως απότοκο της εγκληματικής και εκβιαστικής πολιτικής του καρτέλ ενέργειας.
Σε αυτή τη συνθήκη της απαξίωσης βασικών αναγκών έρχεται να προστεθεί το στεγαστικό ζήτημα, με τα υπέρογκα ποσά των ενοικίων και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από funds και servicers, που έχουν ως αποτέλεσμα είτε οι άνθρωποι να δαπανούν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους για να νοικιάζουν ένα σπίτι είτε να πετιούνται στο δρόμο. Το ρημαγμένο τοπίο στην υγεία, με τη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, δομών απεξάρτησης, πρωτοβάθμιων δομών υγείας και νοσοκομείων για παιδιά, την αναβολή προγραμματισμένων χειρουργείων και θεραπειών, τις αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων και την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας που ανοίγει την πόρτα σε κάθε λογής κερδοσκόπους, έρχεται να οξύνει ακόμα περισσότερο τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς, πετώντας εκτός όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, με άμεσο κίνδυνο της υγείας τους. Παράλληλα ο νέος νόμος για τα «Ελεύθερα Πανεπιστήμια» που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να επισφραγίσει την απόλυτη εμπορευματοποίηση της παιδείας, αφού η κατοχύρωση των ιδιωτικών ιδρυμάτων – ακόμα και ως παραρτήματα δήθεν μεγάλων ιδρυμάτων του εξωτερικού, στον βασικό κορμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης επικυρώνει την ιδιωτικοποίηση ακόμη ενός δημοσίου αγαθού. Αναδεικνύεται έτσι ευκρινέστερα η ουσία συνολικά των αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων που είναι από τη μία η συνεχής αύξηση των ποσοστών της βίας του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής και ταξικής βάσης και από την άλλη το τσάκισμα των συλλογικών αντιστάσεων, η τρομοκράτηση και η πειθάρχηση της κοινωνίας για την απρόσκοπτη επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας, τους εκατοντάδες εργάτες/τριες που σακατεύονται και δολοφονούνται καθε χρόνο στα κατεργα της μισθωτής σκλαβιάς μέχρι τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις διώξεις και τα πειθαρχικά για συνδικαλιστική δράση, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες από μπάτσους γίνεται εμφανής η κρατική αντικοινωνική ατζέντα που στοχεύει στην πλήρη λεηλασία της ζωής της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας στον βωμό της εξουσίας, του ελέγχου και του κέρδους των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Απέναντι στις κρατικές και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις των αποκλεισμών, της υποταγής και της καταστολής, την υποτίμηση της ζωής μας, τη φτωχοποίηση και την καταπίεση, απέναντι σε κράτη και αφεντικά που καταδυναστεύουν τις ζωές μας να εντείνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να σταθούμε όλοι και όλες μαζί στο δρόμο και τους αγώνες της κοινωνικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης. Να αγωνιστούμε συλλογικά και από τα κάτω ενάντια στους δυνάστες μας, να δυναμώσουμε και να περιφρουρήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και να οργανώσουμε νέες.
Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο των θεσμών, χωρίς να προσφέρουμε καμία συναίνεση στη διαχείριση της ζωής μας, να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε αυτά που έχουμε κατακτήσει και που διαρκώς διακυβεύονται και να κάνουμε τους χώρους που εργαζόμαστε, φοιτούμε και ζούμε εστίες αντίστασης και αγώνα. Η μόνη προοπτική για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεσης, βρίσκεται στα δικά μας χέρια, στον αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Την ΚΟΙΝΩΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΗ, 11ΠΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Στηρίζουμε την απεργιακή συγκέντρωση της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, 17.00, Π. Άρεως

ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ/ΜΑΘΗΤΕΣ/ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Απεργία Τετάρτη 17 Απριλίου

ΣΒΕΜΚΟ

Ως εργαζόμενα σε ΜΚΟ, εργαζόμαστε σε χώρους δουλειάς όπου η απόκρυψη της σχέσης εξαρτημένης εργασίας με την εργοδότρια οργάνωση, η απασχόληση με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου ακόμη και για πολλά χρόνια στην ίδια οργάνωση, η καθυστέρηση καταβολής του μισθού, η απαίτηση να είμαστε μόνιμα «on-call», οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εκδικητικές απολύσεις και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, οι απολύσεις εγκύων και νέων μητέρων, επιβάλλονται σαν αυτονόητες πρακτικές.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

Ως εργαζόμενα σε ΜΚΟ, εργαζόμαστε σε χώρους δουλειάς όπου η απόκρυψη της σχέσης εξαρτημένης εργασίας με την εργοδότρια οργάνωση, η απασχόληση με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου ακόμη και για πολλά χρόνια στην ίδια οργάνωση, η καθυστέρηση καταβολής του μισθού, η απαίτηση να είμαστε μόνιμα «on-call», οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εκδικητικές απολύσεις και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, οι απολύσεις εγκύων και νέων μητέρων, επιβάλλονται σαν αυτονόητες πρακτικές.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ως κανονικότητα ότι είμαστε αναλώσιμες, ότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν θα ξέρουμε εάν θα δουλεύουμε τον επόμενο μήνα και για πόσο, σε τι θέση και με τι μισθό. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι «απλά έληξε η σύμβαση» και δεν δικαιούμαστε αποζημίωση γιατί «δεν μπορεί να προβλεφτεί στο budget» ή «δεν δίνει λεφτά ο χρηματοδότης». Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι δομές θα ανοίγουν και θα κλείνουν εν μία νυκτί, με απόλυτη αδιαφορία για τους/τις λήπτριες των υπηρεσιών, γιατί τι να κάνουμε «τελείωσε το πρόγραμμα».

Σε μια συνθήκη αυξανόμενης ακρίβειας, απλησίαστων ενοικίων, που ο μισθός ούτως ή άλλως δεν φτάνει για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, ως εργαζόμενα σε ΜΚΟ, καλούμαστε να αποδεχτούμε την αβεβαιότητα, την επισφάλεια και την απληρωσία ως φυσική συνθήκη απασχόλησης στα συγκεκριμένα μαγαζιά. Ενάντια στη λογική της ανάθεσης και της απομόνωσης, αγωνιζόμαστε συλλογικά.

• Να καταργήσουμε στην πράξη τους αντεργατικούς νόμους και όλες τις αντισυνδικαλιστικές ρυθμίσεις

• Να ανατρέψουμε τις εξοντωτικές πολιτικές της ακρίβειας και της φτωχοποίησης

• Δεν κάνουμε πίσω στα εργασιακά μας δικαιώματα • Συμβάσεις αορίστου – αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας μας • Κατάργηση του μητρώου εργαζομένων σε ΜΚΟ

• Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών

• Κανένα εργαζόμενο-καμία μετανάστρια μόνη. Ίσα δικαιώματα για όλα

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΜΑΖΙΚΟΙ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ!

Το ΣΒΕΜΚΟ καλεί όλα τα εργαζομένα σε ΜΚΟ, με όποιο καθεστώς και αν δουλεύουν, να συμμετέχουν μαζικά στην απεργιακή πορεία την Τετάρτη 17 Απριλίου, 11:30 στα Προπύλαια.

Τετάρτη 17 του Απρίλη: 24ωρη πανεργατική απεργία

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση

Την Τετάρτη στις 17 του Απρίλη, η 24ωρη πανεργατική απεργία αποτελεί για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους, για όλες τις άνεργες και τους ανέργους μια κρίσιμη ημερομηνία για να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα. Η απεργία αποτελεί αφόρμηση για να συζητήσουμε τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να γνωρίσουμε τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να απεργήσουμε, για να ανατρέψουμε την αντικοινωνική αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης που εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες.

Απεργούμε* (* δεν αναπληρώνουμε) – διαδηλώνουμε – δεν καταναλώνουμε!

Ο φόβος μάς χωρίζει, η απεργία μας ενώνει!

Άκου λοιπόν κι άλλα γι’ αυτόν τον ένδοξό τους πόλεμο.Τόση ήταν η υστερία τους που ως και η φτωχολογιά του Άργους,η πιο δαρμένη και πεινασμένη στον κόσμο, οπλίστηκε πρώτη και καλύτερη και ξεφώνιζε μέρα νύχτα «στην Τροία, στην Τροία». Λες και τους χρωστούσαν οι Τρωαδίτες όσα τους είχαν στερήσει οι Αργίτες. Για μένα όμως το πιο θλιβερό απ’ όλα, ήταν οι μανάδες από τη Σπάρτη που συνόδεψαν τα παιδιά τους ως εδώ με την ευχή «ή ταν ή επί τας»… Για ποιον λόγο νεκρά τα παιδιά τους, παρά ηττημένα; Για ποιον εχθρό; πού τον είδαν τον εχθρό;

Λόγια της Κλυταιμνήστρας από το Γράμμα στον Ορέστη του Ιάκωβου Καμπανέλη

Αφιερώνουμε αυτό το τραγούδι (Υπερασπίσου το παιδί) στα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη… κράτος και εταιρείες βάζουν τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας.. Θα παλέψουμε για να μην υπάρχουν νέα Τέμπη πουθενά!

Μαθητές από το 15ο Λύκειο στην Κυψέλη, που αποβλήθηκαν για αυτά τα λόγια από τη… διευθύντρια-λειτουργό του κρατικού «αξιολογημένου» σχολείου-φυλακή

Την Τετάρτη δεν πάμε στη δουλειά, απεργούμε, δεν καταναλώνουμε, βγαίνουμε ξανά στους δρόμους του αγώνα. Κεφάλαιο και κράτη επενδύουν στον πόλεμο, στην πολεμική βιομηχανία, στους πολεμικούς εξοπλισμούς για να υπερβoύν την κρίση τους και να μοιράσουν ξανά τον κόσμο. Ο ιμπεριαλιστικός ισραηλιτικός στρατός κατοχής με μαζικές δολοφονίες ισοπεδώνει την Παλαιστίνη, σπέρνει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Η αποστολή φρεγάτας του ελληνικού κράτους στην Ερυθρά Θάλασσα και η παροχή οπλικών συστημάτων στον στρατό του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία υπηρετεί τους σχεδιασμούς αυτούς. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και η βαρβαρότητα γίνονται η κρεατομηχανή για να συνεχιστεί η άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση, αφήνοντας πίσω εκατομμύρια νεκρούς σε όλον τον πλανήτη και καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τη φύση.

Εδώ και πέντε χρόνια, η ακροδεξιά κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας λεηλατεί τα εργασιακά δικαιώματα, εγκληματοποιεί τους εργατικούς αγώνες επαναφέρoντας το ποινικό κατασταλτικό πλαίσιο του μετεμφυλιακού κράτους. Επιδιώκει συναίνεση με επιδοματική πολιτική «φιλανθρωπίας» σε συνθήκες κυριαρχίας της μαύρης αγοράς στην τροφή και την ενέργεια. Απειλεί με φυλάκιση ακόμη και για πλημμέλημα με τον νέο ποινικό κώδικα, ενώ η κρατικοδίαιτη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης, διαμορφώνει δυστοπία σιγής νεκροταφείου: φόβος και τρόμος, αποδοχή της ήττας των εξεγερτικών ταξικών και κοινωνικών αγώνων.

Επιβάλλεται έτσι η φτώχεια, η οικονομική εξαθλίωση που μαζί με την κυριαρχία της μαζικής κουλτούρας φέρνουν την ηθική εξαθλίωση, την επικράτηση μιας παρασιτικής εις βάρος του άλλου, λούμπεν νοοτροπίας.

Στους χώρους εργασίας, ο φόβος για την απόλυση, την ανεργία, αλλά και το μεροκάματο που δεν φτάνει ούτε για την επιβίωση εξωθούν στη σιωπή. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ επιβάλλει το δόγμα «νόμος και τάξη» για την ασυδοσία ντόπιων και ξένων αφεντικών με δολοφονικές επιθέσεις του κατασταλτικού μηχανισμού εις βάρος όσων βγαίνουν στους δρόμους, απεργούν, προχωρούν σε καταλήψεις, αντιστέκονται συλλογικά. Τα αφεντικά και το κράτος με το «διαίρει και βασίλευε» μεθοδεύουν συντεχνιακούς διαχωρισμούς στην εργατική τάξη, προωθούν ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές ιδεολογίες.

Συνεχίζονται:

• οι μαζικές δολοφονίες μεταναστών, ο βίαιος -με άφθονο χρήμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση- εγκλεισμός στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγκαλύπτεται η δολοφονία των 600 στην Πύλο. Δολοφονούνται νέοι ρομά από τις συμμορίες του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού. Οι φυλακές γίνονται κολαστήρια…

• η συγκάλυψη της δολοφονίας των 58 στα Τέμπη με την αρχηγό του εισαγγελικού κατασταλτικού μηχανισμού να… συμβουλεύει τους συγγενείς των νεκρών να πηγαίνουν στην εκκλησία και να ανάβουν κανένα κερί, παρέχοντας ασυλία στην ακροδεξιά κυβέρνηση και στον κρατικό μηχανισμό της περιφέρειας που μπάζωσαν τον χώρο για να σβήσουν τα ίχνη του εγκλήματος, αλλά και στην Hellenic Train, θυγατρική της κρατικής Ferrovie Dello Stato Italiane, καθώς και στις κυβερνήσεις που την επιδοτούν με 50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και την απαλλάσσουν από οποιαδήποτε ευθύνη (κυβέρνηση νδ) είτε υπέγραψαν την πώληση για 45 εκατομμύρια ευρώ (κυβέρνηση σύριζα).

• οι γυναικοκτονίες και η κακοποίηση γυναικών με την πλήρη κάλυψη του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού. Η δολοφονία της Κυριακής στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς αντιμετωπίζει το κράτος τις γυναίκες. Πώς τις οδηγεί στον θάνατο. Η εισαγγελέας και οι δικαστές που αθώωσαν τον παιδοβιαστή και νταβατζή Μίχο -εκλεκτό της ακροδεξιάς κυβέρνησης και της εκκλησίας στα Σεπόλια- απέδειξαν ότι ο ποινικός κατασταλτικός μηχανισμός επιβάλλει την ιδεολογία της πατριαρχίας: μίσος και αίμα για τη γυναίκα, την ιδιοκτησία του άνδρα…

• η ιδιωτικοποίηση της υγείας με χειρουργεία επί πληρωμή για τους έχοντες τη… δυνατότητα, για τους υπόλοιπους… αναμονή στη λίστα. Επανέρχεται το δουλεμπόριο των καθαριστριών από εργολαβικές εταιρείες, κι ας έχει το διπλάσιο κόστος για τα νοσοκομεία. Συντελείται η πλήρης διάλυση του ΕΣΥ, παρά τους χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, άλλες νόσους και τα εμβόλια που επέφεραν τον θάνατο ή την αναπηρία.

• οι εμπρησμοί των δασών για τα καταστροφικά «αιολικά πάρκα» και η λεηλασία των δημόσιων χώρων, με την καταστροφή εκατοντάδων δέντρων και πλατειών, για να επιβληθεί το ξερίζωμα των κατοίκων και των συλλογικών αντιστάσεων από τις γειτονιές, να γίνει αλλαγή της χρήσης γης, για να παραδοθούν όλα στην πλήρη εμπορευματοποίηση.

Η μεθόδευση για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση με τον νόμο για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων αποδεικνύει ότι η «νομιμότητα» συγκροτείται -όπως και στα «μνημόνια»- με την παραβίαση του «καταστατικού χάρτη», του «Συντάγματος». Έτσι επιβάλλεται αφενός η κερδοφορία των funds και των αφεντικών των ιδιωτικών σχολείων που ανοίγουν business με το «διεθνές απολυτήριο» («International Baccalaureate»), καθώς για τους αποφοίτους αυτών των σχολείων δεν υπάρχει ελάχιστη βάση εισαγωγής για την εγγραφή στα ιδιωτικά ιδρύματα, αφετέρου η ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ ικανοποιεί την πελατειακή της βάση: τη μεσαία τάξη που θα αγοράζει πτυχίο και επαγγελματική πιστοποίηση για την αναπαραγωγή της -χωρίς να χρειάζεται να στείλει τα τέκνα της στην Κύπρο. Αλλά και για να επιβάλει δίδακτρα και στα προπτυχιακά μαθήματα -όπως τώρα προβλέπει το νομοσχέδιο για τους ξένους φοιτητές-, αλλά και κλείσιμο των περιφερειακών πανεπιστημίων.

Η εμπορευματοποίηση των κρατικών ΑΕΙ συνίσταται στις μπίζνες με τις ήδη υπάρχουσες «Μονάδες Μεταφοράς Τεχνολογίας και Καινοτομίας» και τις «Εταιρείες Αξιοποίησης και Διαχείρισης Περιουσίας», για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Τα ΑΕΙ μπορούν να ιδρύουν ή να συμμετέχουν σε εταιρείες τεχνοβλαστών [spin off] ή άλλες εταιρείες και γίνονται μέτοχοι εταιρειών και επιπλέον θα κάνουν μπίζνες με τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια»…

Ο νόμος Πιερρακάκη προβλέπει την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων» ως Νομικών Προσώπων Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΝΠΠΕ), τα οποία ορίζονται ως «νομικά πρόσωπα ειδικού σκοπού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα». Ο πραγματικός σκοπός τους είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους διά των μέσων που χρησιμοποιούν οι ΜΚΟ: ξέπλυμα, κρατικές επιχορηγήσεις, διαπλοκή συμφερόντων.

Το εκπαιδευτικό προσωπικό των ΝΠΠΕ χωρίζεται σε ΔΕΠ (Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό) και ΕΔΙΠ (Ειδικό Διδακτικό Προσωπικό). Οι συνθήκες εργασίας στα ιεκ και στα κολλέγια δείχνουν τον δρόμο και για τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας εντός αυτών των ευαγών… ιδρυμάτων.

Η επαναφορά ομότιμων και αφυπηρετησάντων καθηγητών δίνει κρίσιμο ρόλο και άφθονο χρήμα σε όλους όσοι στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό που συντέλεσε, ώστε το πανεπιστήμιο να:

• υλοποιεί με απλήρωτους ή με άθλιες συμβάσεις εργασίας μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές έρευνες και προγράμματα της ευρωπαϊκής ένωσης, των πολυεθνικών και των ντόπιων αφεντικών, της πολεμικής βιομηχανίας

• στελεχώνει τον κυπατζίδικο κρατικό μηχανισμό προπαγάνδας από τα media, αλλά και εκπαιδεύει μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς για τη στελέχωση του κράτους και των εταιρειών με άτομα πρόθυμα να υλοποιήσουν τα «επιχειρηματικά συμφέροντα» και την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας

• συγκροτεί έναν κρατικό μηχανισμό διευθυντών και προϊσταμένων που υλοποιούν σήμερα την κυβερνητική πολιτική για την «αξιολόγηση», τον έλεγχο, την πειθάρχηση των εργαζομένων, αλλά και την ιδεολογική υποταγή στη «νομιμότητα»…

Παράλληλα, απόδειξη για την επιβολή ιδιωτικών όρων λειτουργίας στα κρατικά ΑΕΙ αποτελεί η εκδικητική φρονηματική δίωξη και απόλυση -μετά από 19 χρόνια αλλεπάλληλων συμβάσεων… ορισμένου χρόνου- του Δημήτρη Αντωνίου, διοικητικού υπαλλήλου στο ΕΚΠΑ. Απολύεται με πρόσχημα τις δηλώσεις που έκανε, όταν συμμετείχε στην υλοποίηση της απόφασης της συνέλευσης του σωματείου των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ με φοιτητικούς συλλόγους, για τον συμβολικό αποκλεισμό του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται το ΚΛΕΙΔΙ (Κέντρο Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου) του ΕΚΠΑ.

Στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επιβάλλεται ταξικός φραγμός με την ελάχιστη βάση εισαγωγής αλλά και την τράπεζα θεμάτων (τα οποία κινούνται στο φάσμα της περίτεχνα φαινομενικά ακατάληπτης εκφώνησης και της απαντητικής φαιδρότητας), ενώ παραδίδεται η… συγγραφή των βιβλίων της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε αλυσίδες φροντιστηρίων και ιδιωτικά σχολεία.

Στον χώρο της κρατικής εκπαίδευσης η ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ επαναφέρει τον επιθεωρητή και τον διευθυντή που επιχειρούν να επιβάλουν -καλοπληρωμένοι με επιπλέον επίδομα 300 ευρώ καθαρά- την «αξιολόγηση», δηλαδή την πειθάρχηση και την υποταγή στην πλήρη και οριστική αποδοχή του ρόλου του «εκπαιδευτικού λειτουργού»: γρανάζι ενός μηχανισμού ταξικών φραγμών και αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Συνεχίζει τις διώξεις εκπαιδευτικών που αντιστέκονται, επαναφέρει την πενθήμερη αποβολή και ενεργοποιεί τη γενικευμένη επιβολή της αποβολής από το σχολείο. Ετοιμάζεται να επιβάλει τον τρόμο στην εκπαιδευτική κοινότητα που θέλει να αντισταθεί… Ενδεικτική είναι η αποβολή από τη διευθύντρια του «αξιολογημένου» σχολείου φυλακής, του 15ου κρατικού λυκείου Κυψέλης, των δύο μαθητών και η λογοκρισία της σχολικής γιορτής, η οποία βέβαια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη σιωπή των αμνών…Για τους υπόλοιπους το καρότο θα είναι οι χλιδάτες εκδρομές στην Ευρώπη: το «αξιολογημένο» σχολείο ως γραφείο ταξιδιωτικό με μπόνους για τους καθηγητές που δέχονται να «αξιολογηθούν» και να πειθαρχήσουν…

Στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα, δεν καταβάλλονται δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επιδόματα και αποζημίωση αδείας. Οι εργαζόμενες/οι δεν μπορού να ασθενήσουν. Επιβάλλεται υπασφάλιση με αδήλωτες ώρες εργασίας, ακόμη και μη καταβολή του υποχρεωτικού κατώτατου ωρομισθίου των 9,49 ευρώ.Ταυτόχρονα, το fund BC Partners μετά τον έλεγχο των Nova-Wind, του 50% των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών Alpha και Star, καθώς και του Petcity, προχώρησε στην εξαγορά με 250.000.000 ευρώ του Μητροπολιτικού κολλεγίου και του ΙΕΚ Ακμή, ενώ το αμερικανικό fund CVC Capital partners των ιδιωτικών νοσοκομείων Υγεία, Metropolitan, Mητέρα, Λητώ και Creta Interclinic, καθώς και του δικτύου «πρωτοβάθμιων υπηρεσιών φροντίδας υγείας» Healthspot και Alpha Lab, μετά την εκποίηση του 10% της ΔΕΗ και της Εθνικής Ασφαλιστικής από την ακροδεξιά κυβέρνηση της νδ αλλά και την εξαγορά της Vivartia (Everest, Goodyʼs, Δέλτα, Μπάρμπα Στάθης, Χρυσή Ζύμη), καθώς και του 26% της skroutz, ανακοίνωσε την ίδρυση ιατρικής σχολής με τη Lamda του Λάτση στο Ελληνικό -η 25χρονη κόρη του πρωθυπουργού: υπεύθυνη επενδύσεων του fund μέχρι την ανακοίνωση αυτή…

Στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση για εκατοντάδες απολύσεις, για φρονηματικές διώξεις ακόμη και μετά από 25 χρόνια εργασίας… Στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών, στα κέντρα μελέτης η παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας, καθώς οι ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλείνουν το στόμα των εργαζομένων, ενώ ο φόβος για τις μαύρες λίστες φέρνει την αποδοχή της εξατομίκευσης και τον εγκλωβισμό στην… επιστημοσύνη. Μόνο η θύμηση των αγώνων που μπορεί να φυτρώσουν ξανά αποτελεί ακόμη αντίπαλο δέος…

Εδώ και χρόνια φτιάχνεται μια νέα «νομιμότητα»: απαγορεύεται η δράση από τα κάτω, η κινητοποίηση στον δημόσιο χώρο. Χρόνια τώρα η απάντηση δίνεται και θα δίνεται στον δρόμο του αγώνα. Τα δικαιώματα υπάρχουν στα χαρτιά, ως ευχολόγιο, ως διακήρυξη, ως άλλοθι για ένα «δημοκρατικό πολίτευμα». Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν το μονοπώλιο της βίας: όταν οι εργάτες δολοφονούνται στα εργασιακά κάτεργα -ένας κάθε δύο μέρες, το κράτος μεριμνά για να μην ασκηθεί δίωξη στα αφεντικά. Για να συνεχιστεί ακωλύτως η παραγωγική διαδικασία, διαθέτει όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό του στην προστασία των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά προσβάλλουν, παρενοχλούν, κακοποιούν, βιάζουν, το κράτος είναι εκεί, για να συνεχιστεί η κανονικότητα της λεηλασίας της ζωής μας.

Την Τετάρτη στις 17 του Απρίλη, η 24ωρη πανεργατική απεργία αποτελεί για όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους, για όλες τις άνεργες και τους ανέργους μια κρίσιμη ημερομηνία για να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα. Η απεργία αποτελεί αφόρμηση για να συζητήσουμε τα προβλήματα σε κάθε χώρο δουλειάς, για να γνωρίσουμε τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης και να απεργήσουμε, για να ανατρέψουμε την αντικοινωνική αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης που εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες.

Η απεργία νοηματοδοτείται από τους ίδιους τους εργαζομένους και θα πάρει υπόσταση με την καθολική συμμετοχή, τη μαζική διαδήλωση και τις απεργιακές παρεμβάσεις με πρόταγμα την ταξική αλληλεγγύη. Σε αυτήν τη βαρβαρότητα τίποτε δεν μπορεί να έρθει από πάνω. Ούτε από τις κάλπες των ψευδαισθήσεων ούτε από κομματικούς μηχανισμούς που γεννούν αφεντικά ούτε από περσόνες, καρικατούρες σωματεία-παρέες κομματικών ερειπίων με φενακισμένες κοινότοπες διακηρύξεις, ξύλινες καταγγελίες και ιδεολογική αποδοχή της «νομιμότητας»: το φαίνεσθαι, η εικόνα, το θέαμα συγκροτεί το φαντασιακό του «νόμιμου», «αντιπολιτευτικού αγώνα»…

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται εργαζόμενες/οι, άνεργες/οι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας με σωματεία βάσης και ακηδεμόνευτες συλλογικότητες. Γιʼ αυτό η συμμετοχή στην 24ωρη απεργία στις 17 του Απρίλη αλλά και στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχιση του αγώνα, για να μη γυρίσουμε 25 χρόνια πίσω, που η λέξη απεργία στην ιδιωτική εκπαίδευση είχε χαθεί στο πέρασμα των χρόνων. Γιʾ αυτό η αναζήτηση του δρόμου του ακηδεμόνευτου αγώνα αποτελεί την προοπτική για τη δημιουργία ενός σωματείου βάσης κλαδικού πανελλαδικού για τις/τους εργαζόμενες/ους και τις/τους άνεργες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση χωρίς διαχωρισμούς στη μορφή εργασίας, σε ντόπιους και ξένους, χωρίς έμφυλα στερεότυπα…

Συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε τις δράσεις -χωρίς παράγοντες και μηχανισμούς, επιβάλλουμε στα αφεντικά τη δική μας νομιμότητα: το δίκιο του αγώνα!

Στην πράξη ανοίγουμε το μονοπάτι της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής αντίστασης με πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, στη φτώχεια και τον πόλεμο.

Aπεργία σημαίνει πως είμαστε πάντα εκεί όπου οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι κάθε κλάδου αποφασίζουν να έρθουν σε ρήξη με τα αφεντικά και την κυβερνητική πολιτική που εγκληματοποιεί τους ταξικούς και εργατικούς αγώνες.

Τετάρτη 17 του Απρίλη: 24ωρη πανεργατική απεργία

Προσυγκέντρωση: 12.30, Σίνα και Πανεπιστημίου.

Τη μέρα της απεργίας όχι μόνο δεν καταναλώνουμε, αλλά και στηρίζουμε την κινητοποίηση του σωματείου βάσης ΣΒΕΟΔ και τη μοτοπορεία στις 17.00 στο Πεδίο του Άρεως…

Για μια ζωή με αξιοπρέπεια:

Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη

Εδώ η ανακοίνωση σε pdf.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ στην ιδιωτική εκπαίδευση

erganidekp@riseup.net, erganidekp.wordpress.com

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΣΗ

Φτώχεια & εκμετάλλευση \ Κοινωνικοί αποκλεισμοί \ Εργατικές δολοφονίες \ Κρατική καταστολή

Δεν ξεχνάμε – δεν συγχωρούμε το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Για την Κοινωνική Επανάσταση!

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΗ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσ/νίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Στις 17 Απρίλη μπλοκάρουμε την παραγωγή. Όλες κι όλοι στην απεργία!

Στις 17 του Απρίλη απεργούμε και βάζουμε φρένο στο ρυθμό ανάπτυξης των επιχειρήσεών τους και την κερδοφορία τους.

Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Με τα αφεντικά δεν έχουμε τίποτα κοινό! Όσο βάζουμε πλάτη για να «ορθοποδήσουν» τόσο βλέπουμε να συντρίβονται τα δικαιώματά μας, να απαξιώνεται η δουλειά μας, να μειώνεται ο πραγματικός μισθός μας, να τρέχουμε όλη μέρα για να καλύψουμε τις ελάχιστες βασικές ανάγκες μας. Για αυτούς υπάρχουν μόνο κέρδη και για εμάς ξεζούμισμα.

Υπάρχουν δύο κόσμοι διαφορετικοί. Αυτός του κεφαλαίου είναι ένας κόσμος παρασιτικός που ζει και υπάρχει χάρη στον ιδρώτα και την εργατική δύναμη του δικού μας κόσμου.

Μας έχουν επιβάλλει συνθήκες σύγχρονης γαλέρας, με ξεχειλωμένα ωράρια, μισθούς ανέχειας έως και πείνας, χωρίς συμβάσεις, με ελαστικές και «ευέλικτες σχέσεις», μας υποχρεώνουν να κυνηγάμε τις προσφορές στο σούπερ μάρκετ και στο τέλος μας κοροϊδεύουν πετώντας ένα χαρτζιλίκι που ονομάζουν με θράσος αύξηση του κατώτατου μισθού, το οποίο υπολείπεται των ανατιμήσεων.

Κάθε δύο μέρες μετράμε κι ένα νεκρό συνάδελφό μας, χωρίς να υπολογίζουμε δεκάδες θανάτους που δεν καταγράφονται ως «εργατικά ατυχήματα» ή παρουσιάζεται ότι οφείλονται σε παθολογικά αίτια.

Η πλειονότητα από εμάς εργάζεται σε χώρους που δεν υπάρχει σύμβαση εργασίας και λίγες δυνατότητες διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία.

Με τη νέα επίθεση, στο ούτως ή άλλως διαλυμένο ημι-δημόσιο σύστημα υγείας, μας αποδεικνύουν ότι δεν έχουν όριο μπροστά στην κερδοφορία του κεφαλαίου και μετατρέπουν τη ζωή και την υγεία σε εμπόρευμα.

Στο ίδιο πλαίσιο, έχουν μετατρέψει τις σχολές σε θυγατρικές εταιριών κι επιχειρήσεων, και την εκπαίδευση σε μηχανισμό που έχει επιστρατευτεί για την παραγωγή και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Δε φτάνουν όμως αυτά για τους εργοδότες. Απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις και ευνοϊκούς όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Τώρα και παρά τα τεράστια ποσά κερδοφορίας και περαιτέρω ενίσχυσής τους από το ταμείο ανάπτυξης, θέτουν ως προαπαιτούμενα για την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων, τη μείωση της φορολόγησης και τη νέα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Απαιτούν δηλαδή και νέα μείωση του εισοδήματός μας.

Υπάρχουν χώροι και κλάδοι στους οποίους δόθηκαν αυξήσεις και οι μισθοί είναι πάνω από το μέσο όρο. Αυτό έγινε λόγω της μεγάλης ζήτησης κυρίως εξειδικευμένων εργατικών χεριών και προφανώς δεν είναι τίποτα μπροστά στην τεράστια αύξηση της παραγωγής υπεραξίας προς όφελος της εργοδοσίας.

Μην τους αφήσουμε να συνεχίσουν το φαγοπότι εις βάρος μας. Μη βάλουμε άλλο πλάτη. Μόνο εμείς μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Η απεργία στις 17 Απρίλη, αποφασίστηκε από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ για να υπονομεύσει την κινητοποίηση που αποφάσισαν ομοσπονδίες και σωματεία τον περασμένο Φλεβάρη και να μη δώσει τη δυνατότητα άμεσης συνέχειας και κλιμάκωσης. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ … το τερματίζει, παίρνοντας απόφαση απεργιακής κινητοποίησης σχεδόν για το καλοκαίρι, αγνοώντας τις διαθέσεις της βάσης και τις συλλογικές αποφάσεις σε πολλούς κλάδους.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε συλλόγους και ΕΛΜΕ έχουν πάρει ήδη αποφάσεις συμμετοχής κλιμακώνοντας με αυτό τον τρόπο τον αγώνα τους ενάντια στην αξιολόγηση και την ποινικοποίηση της δράσης τους.

Η επιτυχία της απεργίας και η αναζήτηση προοπτικής δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνει υπόθεση των αντεργατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, ή να μείνει στα χέρια δυνάμεων όπως το ΠΑΜΕ (και όχι μόνο), που αρνούνται να διαμορφώσουν ένα πραγματικό πλαίσιο πάλης, με σχεδιασμό κλιμάκωσης, ενώ εναποθέτουν τις ελπίδες στο νέο ραντεβού των ευρωεκλογών!

Η απεργία πρέπει να γίνει δική μας υπόθεση!

Με συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, να πάρουμε όλοι κι όλες θέση και να διαμορφώσουμε το πλαίσιο αιτημάτων με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες.

Να προχωρήσουμε σε σχεδιασμό και σε νέες απεργίες με στόχο:

• Την επαναφορά των Συμβάσεων
• Αυξήσεις στους μισθούς – μείωση των ωρών εργασίας.
• Κατάργηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης- σταθερή εργασία για όλες κι όλους.
• Ανατροπή των νόμων Βρούτση, Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη.
• Κατάργηση της εργατικής εισφοράς – όλο το κόστος ασφάλισης σε κράτος κι εργοδοσία.

Αθήνα: 10.30 π.μ. Προπύλαια.

Θεσσαλονίκη: 10.30 π.μ. Καμάρα.

Πάτρα: 10.30 π.μ. Εργατικό Κέντρο.

ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ

Παρέμβαση με πανό στο Περιστέρι και κάλεσμα στη γενική απεργία Τετάρτη 17 Απρίλη

Στις 17 Απριλίου απεργούμε και διαδηλώνουμε σαν μία ελάχιστη απάντηση της τάξης μας απέναντι στη διαχρονική επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο και το κράτος του και η οποία έχει ενταθεί με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων ετών.Η συνεχώς καλπάζουσα ακρίβεια και οι πλάτες που κάνει η κυβέρνηση στην ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια του κεφαλαίου έχουν μειώσει δραματικά την ποιότητα ζωής των λαϊκών στρωμάτων που αδυνατούν να καλύψουν μέχρι και τις βασικές ανάγκες τους. Οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ, της ενέργειας, των καυσίμων, τα εξωπραγματικά ενοίκια και οι υπέρογκες δόσεις των δανείων από τις τράπεζες τοκογλύφους δεν μπορούν να καλυφθούν με την αύξηση-κοροϊδία, από την 1η Απριλίου, του βασικού μισθού στα 830€, ποσό με το οποίο κανένα νοικοκυριό δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς.

Από την άλλη πλευρά, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών όπως η παιδεία και η υγεία δημιουργεί κοινωνικούς αποκλεισμούς και αναγκάζει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καταφέρουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να μπορέσουν να έχουν στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη. Την ίδια στιγμή, οι έχοντες και κατέχοντες θα μπορούν να απολαμβάνουν τις καλύτερες υπηρεσίες υγείας και παιδείας πληρώνοντας αδρά από τον κλεμμένο ιδρώτα της εργατικής τάξης και εις βάρος του δημοσίου συστήματος υγείας και της δημόσιας παιδείας. Επιπλέον τα αντεργατικά νομοσχέδια των τελευταίων ετών που ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης της, και ελαστικοποιούν τις σχέσεις εργασίας. Η κατάργηση του οχταώρου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελαστικοποίησης αυτής και χαρακτηριστικό παράδειγμα της καταπάτησης των κεκτημένων της τάξης μας προς όφελος των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και κερδοφορίας. Επίσης η υποστελέχωση και υποβάθμιση της επιθεώρησης εργασίας δίνει τεράστια αβάντα στα αφεντικά να αυθαιρετούν ανεξέλεγκτα. Η συνεχής αυτή υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας, τα ελλιπή μέτρα προστασίας, τα εξοντωτικά ωράρια και η εντατικοποίηση της εργασίας έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε τρομερή αύξηση των εργατικών ατυχημάτων με τα τραγικά νούμερα ρεκόρ των 179 νεκρών και 286 σοβαρά τραυματισμένων εργαζομένων μόνο το 2023 ενώ τον τελευταίο καιρό (Μάρτιος-Απρίλιος 2024) η τάξη μας μετράει 12 νεκρούς μέσα σε 23 μέρες. Την ίδια στιγμή, κράτος και εργοδότες, οι αυτουργοί δηλαδή του εγκλήματος αυτού ευαγγελίζονται την επιτυχία των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και την ιερή ανάπτυξη που θα πρέπει να επιτυγχάνεται με κάθε κόστος.

Τέλος, ενώ η εργατική τάξη παλεύει για την επιβίωση της, η κυβέρνηση, σε συνέχεια φυσικά της πολιτικής των προηγούμενων, εμπλέκει τη χώρα μας σε διεθνείς ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Ξοδεύουν υπέρογκα ποσά δημοσίου χρήματος σε εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ δεν διστάζουν να στηρίζουν έμπρακτα πολεμικές συγκρούσεις αλλά και ιμπεριαλιστικά εγκλήματα όπως η γενοκτονία που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη από το σιωνιστικό κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Η ιστορία έχει δείξει πως στις πολεμικές συγκρούσεις οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι κεφαλαιοκράτες ενώ οι φτωχοί καταλήγουν κρέας για τα κανόνια υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Απέναντι σε όλα αυτά, η εργατική τάξη δεν είναι καταδικασμένη να αποδεχτεί τη μοίρα της. Μέσα από την οργάνωση σε σωματεία στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές και με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας θα καταφέρουμε να χαράξει μια καλύτερη μέρα για μας

ΟΙ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΗ 11.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Αδράστεια

Απεργία 17/4|”Για να λείψουν τα δεσμά μας για να πάψει πια η σκλαβιά να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας και της ψυχής μας τη φωτιά”

Απεργιακή Διαδήλωση 17 Απριλίου – Προπύλαια 11.00 – Στηρίζουμε τα ταξικά σωματεία και το μπλοκ της συνέλευσης για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

«Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες με πλάνα λόγια μας γελούν της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους, θα σωθούν… Για να λείψουν τα δεσμά μας για να πάψει πια η σκλαβιά να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας και της ψυχής μας τη φωτιά»

Στις 17 Απριλίου έπειτα από την προκήρυξη απεργίας της εργοδοτικής ΓΣΕΕ και μετά τη συμπλήρωση ενός έτους από το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και την γενική απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, καλείται εκ νέου από συνδικάτα, εργατικά κέντρα και μαζικούς φορείς πανελλαδική – πανεργατική απεργία. Το περασμένο διάστημα χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα διαρκείας του φοιτητικού κινήματος και των αγροτών με μαζικά συλλαλητήρια, καταλήψεις, συγκρούσεις και με αποκορύφωση μια από τις μαζικότερες απεργίες των τελευταίων ετών, αποδεικνύοντας ότι το ταξικό, νεολαιίστικο και ευρύτερα λαϊκό κίνημα είναι εδώ, ικανό να ορθώνει ισχυρά αναχώματα και να προκαλεί ρωγμές στην κυρίαρχη πολιτική.

Με την επίθεση στα εργατικά κεκτημένα να μαίνεται εντονότερη από ποτέ, με τους χώρους εργασίας να μετατρέπονται σε ταξικά σφαγεία η αναγκαιότητα οργάνωσης στους χώρους δουλείας και η συμμετοχή στις απεργίες είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ειδικά η συμμετοχή στις εργατικές απεργίες και η μαζικοποίηση τους αποτελεί βασικό επίδικο για τους καταπιεσμένους/ες αφού ιστορικά αποτέλεσαν το κατεξοχήν πεδίο συλλογικοποίησης και όξυνσης των προλεταριακών αντιστάσεων και σημείο αναφοράς για την έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ο ερχομός του 2024 – συμπληρωματικά στην περασμένη χρονιά – φαίνεται να σπάει όλα τα αρνητικά ρεκόρ, με τις εργοδοτικές δολοφονίες να πληθαίνουν διαρκώς αποδεικνύοντας στην πράξη τι σήμαιναν όλες οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις των τελευταίων ετών. Ενδεικτικά, τις τελευταίες περίπου 30 ημέρες, πάνω από 12 άνθρωποι της τάξης μας έχουν χάσει τη ζωή τους στη μάχη για το μεροκάματο. Οι συνεχείς θάνατοι στις σκαλωσιές, στα ναυπηγεία και στην άσφαλτο, στα τρένα και τα νοσοκομεία γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν είναι στατιστικές απώλειες ούτε αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά αναπόφευκτα αποτελέσματα της εντεινόμενης επίθεσης κράτους και κεφαλαίου απέναντι στην τάξη μας.

Η απαξίωση και υποτίμηση των εργατικών και κοινωνικών αναγκών, η διαρκής εντατικοποίηση της εργασίας ως αποτέλεσμα της ζωτικής ανάγκης του κεφαλαίου για το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας, συνθέτουν το «μελανό» μωσαϊκό συνθηκών διαβίωσης της εργατικής τάξης. Παράλληλα, ο υψηλός πληθωρισμός, η διάλυση κάθε έννοιας «κοινωνικού κράτους», η ακρίβεια, οι ιδιωτικοποιήσεις, η επίθεση στο δικαίωμα της στέγασης με τον εκτοπισμό χιλιάδων από τα σπίτια τους εξαιτίας της αύξησης των ενοικίων και των εξώσεων σφίγγει ακόμα περισσότερο τη θηλιά γύρω από το λαιμό της κοινωνικής βάσης, αφήνοντας ως μόνη διέξοδο την υπερεργασία, με τα γνωστά και δραματικά αποτελέσματά της. Μέσα σε αυτήν την συνθήκη ψηφίστηκε εξάλλου και το αντεργατικό νομοσχέδιο του Γεωργιάδη, που αποτελεί την θεσμοθέτηση μιας διαμορφωμένης εδώ και μια δεκαετία πραγματικότητας. Την θεσμοθέτηση της κακοπληρωμένης και εντατικοποιημένης εργασίας, αποτέλεσμα της κατάργησης των δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες στο παρελθόν και εξασφάλιζαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καλύτερους μισθούς και συνθήκες δουλειάς.

Η απεργία στις 17 Απρίλη διεξάγεται στο φόντο του κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη και των μεθοδεύσεων για την συγκάλυψη του. Ένα έγκλημα με μόνους υπαίτιους το κεφάλαιο και το κράτος, και πιο συγκεκριμένα τον ΟΣΕ, την Hellenic Trains και τις μνημονιακές και «μεταμνημονιακές» κυβερνήσεις που συντάχθηκαν κατά γράμμα με τις αντιλαϊκές επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Η δολοφονία 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη αποτέλεσε μια από τις μαζικότερες κρατικές δολοφονίες και ένα τρανταχτό δείγμα της καθεστωτικής απαξίωσης των ανθρωπίνων ζωών και της αλαζονικής φύσης της εξουσίας που τροφοδότησε την λαϊκή οργή, η οποία εκφράστηκε μαζικά και συγκρουσιακά με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στους δρόμους πανελλαδικά. Με την δίκη της υπόθεσης να πλησιάζει και με τις φωνές των οικογενειών των θυμάτων να πληθαίνουν και να ακούγονται σε όλη την επικράτεια, ζητώντας το ελάχιστο, δηλαδή δικαιοσύνη, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να συμβάλλουμε ώστε αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια και δυναμική να μετουσιωθεί σε οργανωμένη κοινωνική και ταξική πάλη, απέναντι στα καθεστώτα που δεν λογαριάζουν ούτε τις ζωές μας.

Σε μια συγκυρία, λοιπόν, όπου η υποτίμηση των ζωών μας, ο θάνατος και η απουσία κάθε αισθήματος δικαιοσύνης γίνονται κανονικότητα, είναι σημαντικότερο από ποτέ να μην οπισθοχωρήσουμε και να οξύνουμε τις αντιστάσεις μας. Σε μια συγκυρία που το κράτος τρομοκράτης, το κράτος νταβατζής επιτίθεται στους εργατικούς, κοινωνικούς και φεμινιστικούς αγώνες, εφαρμόζοντας στρατηγικές αντιεξέγερσης σε ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία. Σε μια περίοδο που η απουσία ισχυρού επαναστατικού προλεταριακού κινήματος δίνει χώρο στα κάθε φύσεως αντιδραστικά νομοσχέδια που εξοπλίζουν το ιδεολογικό και νομικό οπλοστάσιο του κράτους, καλλιεργώντας κοινοβουλευτικές αυταπάτες για καλύτερη διαχείριση της συστημικής κρίσης ήρθε ο καιρός να μετρηθούμε ξανά, να λογαριάσουν την προλεταριακή μας δύναμη, να σεβαστούν – και με την βία -ότι αποτελούμε τους δημιουργούς αυτού του κόσμου και ήδη έχουμε θρηνήσει πολλούς και πολλές στον βωμό της εκμετάλλευσης για τα συμφέροντα τους. «Και αν τολμήσουν και αντικρίσουν της ψυχής μας τους κεραυνούς θα δούνε τότε αν μπορούνε πως θα είναι οι σφαίρες μας για αυτούς».

Συμμετοχή και αλληλεγγύη στους εργατικούς αγώνες και σε κάθε εστία εργατικής αντίστασης. Δύναμη στους αγώνες για τις κοινωνικές εργατικές ανάγκες (Παιδεία, Υγεία, Στέγαση) και στους τοπικούς αγώνες ενάντια στη λαίλαπα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Να οξύνουμε τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και να διευρύνουμε το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Να συναντηθούμε στους δρόμους του αντιφασιστικού αγώνα, της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστριες, της πάλης ενάντια στην έμφυλη βία και την εξουσία του κράτους βιαστή. Να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους πολιτικούς κρατούμενους και τους κοινωνικούς αγωνιστές χτίζοντας το Επαναστατικό Μέτωπο / Κίνημα που έχει ανάγκη η εποχή μας.

Για ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων!

Απεργιακή Διαδήλωση 17 Απριλίου – Προπύλαια 11.00 – Στηρίζουμε τα ταξικά σωματεία και το μπλοκ της συνέλευσης για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη

Ταξική Αντεπίθεση [Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών]

Απεργιακή συγκέντρωση

Απεργιακή συγκέντρωση | Τετάρτη 17 Απρίλη 10.30 | Καμάρα

Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας – Να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν

Η αλληλεγγύη, οι συλλογικοί αγώνες από τα κάτω και η ταξική οργάνωση είναι τα όπλα μας απέναντι στη επέλαση του κράτους & του καπιταλισμού που επιτίθεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Απέναντι, λοιπόν, στην ακραία υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, εμείς να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις πανανθρώπινες συλλογικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Απέναντι στην αρπαγή των εργασιακών μας δικαιωμάτων και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, εμείς να προτάξουμε την οργάνωση στη βάση και τον αγώνα για να κερδίσουμε όσα μας παίρνουν καθημερινά με τόση βία και καταστολή. Να οργανωθούμε δίπλα-δίπλα σε όλα τα πεδία, να αγωνιστούμε, να απαντήσουμε.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17ΑΠΡΙΛΗ

Να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν

Η κρίση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος έρχεται να πλήξει όλο και περισσότερο την κοινωνική βάση και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, φτωχοποιώντας κι εξαθλιώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια έχει φανεί με τον χειρότερο τρόπο η αδιαφορία κράτους και κεφαλαίου για την ανθρώπινη ζωή. Στον ελλαδικό χώρο η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη μάς το θυμίζει με τον χειρότερο τρόπο ενώ οι πόλεμοι σε Μ. Ανατολή και Ουκρανία συνεχίζουν αδιάκοπα, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς ή εκτοπισμένους πληθυσμούς. Ταυτόχρονα, η επίθεση που βιώνουμε από το κράτος και το κεφάλαιο σε όλες τις πτυχές της ζωής μας προσπαθεί να στερήσει από τον κόσμο της εργασίας κάθε προοπτική αντίστασης και παράλληλα να ξεριζώσει κάθε εργασιακό δικαίωμα που έχει κερδηθεί τους προηγούμενους αιώνες από το εργατικό κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η διαχείριση των τελευταίων χρόνων έχει δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης. Η αύξηση του κόστους ζωής (ενέργεια, ενοίκια, τρόφιμα) έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην εξαθλίωση. Η ραγδαία αύξηση των ενοικίων έχει οδηγήσει μεγάλο κομμάτι των κατώτερων τάξεων σε αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών όπως η στέγαση, ενώ λόγω των εξώσεων κάποιοι καταλήγουν να μένουν ακόμη και άστεγοι.

Την ίδια στιγμή με την ψήφιση των τελευταίων αντεργατικών νομοσχεδίων, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να περιορίσει και να ποινικοποιήσει περαιτέρω τη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων. Πιο πρόσφατο παράδειγμα στο τελευταίο αποτελεί η εκδικητική απόλυση του επί 19 χρόνια συμβασιούχου εργαζόμενου Δημήτρη Αντωνίου στο ΕΚΠΑ, μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΔΠΤΕ (Ομοσπονδία Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης) λόγω της συμμετοχής του στην κινητοποίηση της Δευτέρας 12/02 (για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας), η οποία αποτελεί μια ξεκάθαρα εκδικητική απόλυση λόγω της συνδικαλιστικής και αγωνιστικής του δράσης, δηλαδή πρόκειται για μια εξόφθαλμη πολιτική εντολή τρομοκράτησης των ανθρώπων που αντιστέκονται και αγωνίζονται.

Παράλληλα, η εντατικοποίηση της εργασίας και η ολοένα και πιο άγρια και ανεξέλεγκτη εργοδοτική αυθαιρεσία έχουν ως επακόλουθο τη φυσική εξάντληση των εργαζομένων και τη διαρκή αύξηση στον αριθμό των εργατικών ατυχημάτων και δυστυχημάτων που εντοπίζονται πλέον σε εβδομαδιαία βάση τόσο εγχώρια όσο και σε παγκόσμια κλίμακα. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την ΟΣΕΤΕΕ, το 2024 είχαμε 31 νεκρούς και 60 σοβαρά τραυματίες σε χώρους εργασίας, ενώ τον τελευταίο μήνα σημειώθηκαν 12 εργατικά δυστυχήματα. Το 2023 συνολικά 179 εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχασαν την ζωή τους λόγω των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας, ενώ 142 ήταν τα «σοβαρά» εργατικά ατυχήματα. Κοινώς, η εργατική τάξη για να τα βγάλει πέρα καλείται να ρισκάρει μέχρι και την ίδια της τη ζωή για ένα μεροκάματο.

Μέσα σε μια συνθήκη όπου οι κατακτήσεις μας βάλλονται από το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας, η απάντηση που έχουμε να δώσουμε είναι συλλογική και διαρκής. Οι απολύσεις (όπως προσφάτως στο ΕΚΕΤΑ και την Task Us), η αμισθί και επισφαλής εργασία σε πεδία όπως η έρευνα, η εργοδοτική αυθαιρεσία, τα εργατικά ατυχήματα, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας μετατρέποντάς τες πλήρως σε πεδίο επιχειρηματικού κέρδους, η ακρίβεια, η κρατική καταστολή, η τρομοκρατία των αφεντικών, οι κρατικές δολοφονίες, οι αντεργατικοί νόμοι, είναι μερικές από τις εκφάνσεις της σύγχρονης «κανονικότητας» που εξαθλιώνει την κοινωνική και ταξική βάση. Για εμάς, μπροστά σε αυτήν τη δύσκολη συνθήκη που διαμορφώνεται ο δρόμος είναι η οργάνωση και ο συλλογικός αγώνας των από τα κάτω. Ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος πλην όμως ο μόνος στον οποίο μπορούμε να βαδίσουμε και να αγωνιστούμε με πείσμα κι επιμονή. Η απεργία είναι κομμάτι του αγώνα αυτού. Κινούμαστε προς μια συλλογική κουλτούρα αγώνα και διεκδικήσεων. Με οργάνωση στη βάση, οριζόντια και αντιιεραρχικά σχήματα και από τα κάτω συνελεύσεις γειτονιών, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, να δώσουμε στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές, τη μάχη του ταξικού και κοινωνικού αγώνα. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση και την εξαθλίωση της ζωής μας, ενάντια σ’ ένα εκμεταλλευτικό και δολοφονικό σύστημα.

Η αλληλεγγύη θα νικήσει.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 17 ΑΠΡΙΛΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΥΣ & ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

• Να παρθεί πίσω η εκδικητική απόλυση του διοικητικού εργαζόμενου Δ.Α. στο ΕΚΠΑ – Άμεση ανανέωση της σύμβασής του!

• Αλληλεγγύη στον αγώνα των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση και την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης

Απεργιακή – συλλογική κουζίνα |17/4 μετά την πορεία |στην αυλή της κατάληψης Libertatia

Ελευθεριακή συνέλευση για την ταξική οργάνωση στη βάση | estovskg@prottonmail.com

Απρίλης 2024

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας συμμετέχει στην Γενική Απεργία της 17ης Απριλίου 2024 και καλεί όλους και όλες τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του κλάδου μας να απεργήσουν.

Όπως φαίνεται η ΓΣΕΕ τελικά «θυμήθηκε» να καλέσει σε απεργία, ενάμιση σχεδόν μήνα μετά τη μαζική απεργία στις 28/2 την οποία απ’ ό,τι φαίνεται… δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως. Δεν μας εξέπληξε όμως αυτό, καθώς ούτε πριν από έναν χρόνο δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όταν ακόμη μετρούσαμε τα θύματα της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη, επιλέγοντας να προκηρύξει απεργία μία εβδομάδα μετά των -ιστορικών διαστάσεων- απεργιακών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων της 8ης Μάρτη, με προφανή στόχευση την διάσπαση και αποσυσπείρωση. Ο ρόλος της ΓΣΕΕ είναι εξόφθαλμος και πλέον γνωστός: στην καλύτερη περίπτωση διακοσμητικός, στη χειρότερη -και όλο και συχνότερος τελευταία- ανασταλτικός και υπονομευτικός για τους αγώνες του εργατικού κινήματος.

Όλα αυτά όμως, επ’ ουδενί δεν αρκούν για να μας κάνουν να αδιαφορήσουμε μπροστά σε μια γενική απεργία που προκηρύχτηκε με αφορμή την ακρίβεια και την γενικότερη αύξηση του κόστους ζωής, καθώς και την όλο και πιο ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τεράστιας μερίδας της κοινωνικής βάσης.

Τα τελευταία χρόνια τα αντεργατικά νομοσχέδια που έχουν περάσει, οι αυξήσεις τιμών σε ενέργεια, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, σε συνδυασμό με τα ήδη υψηλά ενοίκια και τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, έχουν έρθει να εξαθλιώσουν περαιτέρω τα ήδη επιβαρυμένα κοινωνικά στρώματα από τις συνεχείς επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας και έχουν οδηγήσει σε νέο μεγάλο κύμα φτωχοποίησης και σε ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους άνεργους και τις άνεργες.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι αντί να αμείβονται για την εργασία τους, πρέπει να εργάζονται νυχθημερόν σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας για να καλύπτουν, ή και όχι, μόνο τα βασικά. Τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται, οι μισθοί μειώνονται και οι απλήρωτες υπερωρίες παραμένουν. Συμβάσεις μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης, εκφοβισμοί και απολύσεις συνεχίζονται και οι συνθήκες διαβίωσής μας υποβαθμίζονται όσο η φορολογία διαρκώς ανεβαίνει και οι εξώσεις από σπίτια, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και τα ενοίκια κατοικιών αυξάνονται.

Ταυτόχρονα παιδεία και υγεία ξεπουλιούνται, με νομοσχέδια που προβλέπουν ιδιωτικοποιήσεις, τη διάλυση της δημόσιας υγείας αλλά και της δημόσιας ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, καθιερώνοντας τη διαχείριση της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους – οφέλους. Απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία σε δημόσιες δομές υγείας επιβεβαιώνουν την εμπορευματοποίηση της υγείας και την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της, με το κεφάλαιο να κερδοφορεί περισσότερο ενώ οι κοινωνικές ανισότητες παρά μόνο οξύνονται. Είναι προφανές λοιπόν ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο καταπατούν αδιάκοπα και καθημερινά τα εργασιακά μας δικαιώματα αδιαφορώντας για την ίδια μας τη ζωή.

Όμως μπροστά σε αυτή τη συνθήκη, εμείς δεν σκοπεύουμε να μείνουμε θεατές. Ξέρουμε, ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση. Θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας, σε ακηδεμόνευτα και μαχητικά σωματεία, να απεργούμε και να διεκδικούμε αξιοπρεπείς για τη ζωή μας συνθήκες σε όλα τα πεδία. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στην υποβάθμιση των δημόσιων παροχών, για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία για όλους/ες, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 στην Καμάρα στις 10:30

ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας & Κοινωνικής Πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)

E-mail επικοινωνίας: psyxoswmateio@riseup.net

*Η επόμενη συνέλευση του σωματείου θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21/04/2024, στις 16:00 στα γραφεία των σωματείων βάσης Στρ. Μακρυγιάννη 7, Θεσσαλονίκη.

Απεργιακή συγκέντρωση /πορεία Τετάρτη 28/2 στις 11:00 Καμάρα

*Αλληλεγγύη με τους αγώνες των φοιτητ(ρι)ών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου

*Αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις ανάγκες μας

*Καμία ανοχή στις αυθαιρεσίες των αφεντικών

Αντίσταση στους εκβιασμούς των αφεντικών

Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς

Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων

Συμμετέχουμε/στηρίζουμε το μπλοκ των Σωματείων Βάσης

ΣΣΜ

17 ΑΠΡΙΛΗ: ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ | Διαρκής Αγώνας: Κοινό κάλεσμα σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη

Κατακόρυφες αυξήσεις σε ενοίκια, τρόφιμα, ενέργεια, ιδιωτικοποιήσεις, πολλαπλασιασμός των εργατικών “ατυχημάτων” και των συναδέλφων που δολοφονούνται εν ώρα εργασίας, εντατική δουλειά χωρίς δικαιώματα στα κάτεργα του τουρισμού και των άλλων κλάδων, καταστολή και πολεμική προετοιμασία.

Αυτή είναι η συνθήκη που βιώνουμε οι εργαζόμενοι/ες, οι αυτοαπασχολούμενοι/ες, οι νέοι/ ες, μια συνθήκη όπου ο λαός φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο. Μια συνθήκη όπου οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν με γοργούς ρυθμούς και η επίθεση του κεφαλαίου επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής της τάξης μας.

Από την 1η Απρίλη με την πλασματική αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 μικτά, η κυβέρνηση προσπαθεί να πλασάρει μιντιακά μια δήθεν νέα πραγματικότητα για τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ακρίβειας. Στην πραγματικότητα φυσικά, η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, αφού η Ελλάδα σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία (που έδωσε στη δημοσιότητα ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη), κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ σχετικά με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα. Ενώ ακόμα, η άνοδος των ενοικίων, τα κόκκινα δάνεια και η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τα φαινόμενα ενεργειακής φτώχειας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας οδηγούν σε υπέρμετρη επιδείνωση των συνθηκών στεγαστικής διαβίωσης και μία νέα περίοδο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Παράλληλα, η κυβέρνηση, που όπως και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, νομοθετούν βάσει των επιταγών των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων αλλά και κατά παραγγελία των κέντρων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με μία σειρά από νομοθετικά εκτρώματα στοχεύει στην όξυνση της καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων.

Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα των νόμων Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών ρισκάροντας με την επιβίωση των ασφαλιστικών μας ταμείων, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας, έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ (οι 12 νεκροί συνάδελφοι σε 23 ημέρες τον Μάρτιο/ Απρίλιο αλλά και οι 170 και πλέον νεκροί εργάτες το 2023 αποτελούν ενδεικτικούς αριθμούς της κατάστασης). Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν ξεχειλώσει τα ωράρια μας, έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ακόμα και τα στοιχειώδη υπό το φόβο της ανεργίας σε ένα περιβάλλον πλήρους απελευθέρωσης του δικαιώματος των εργοδοτών να μας απολύουν ακόμα και χωρίς αιτιολογία, όποτε οι ίδιοι θέλουν.

Αλλά και αντίστοιχα, με τους πιο πρόσφατους νόμους που ψηφίστηκαν τους τελευταίους μήνες, μειώνεται όλο και περισσότερο ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας με την ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, της Υγείας με διεύρυνση της δυνατότητας των ιατρών του ΕΣΥ να ασκούν ιδιωτικό έργο και την διενέργεια επί πληρωμή των απογευματινών χειρουργείων. Κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται.

Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της και ενταγμένες στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αντιδραστικές πολιτικές οι οποίες έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες στον τομέα της Υγείας με συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στον κλάδο καθώς και στην Παιδεία όπου το προηγούμενο διάστημα φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές.

Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Διαφθορά και συνέργεια η οποία αποκαλύπτεται ξεκάθαρα καθημερινά με τη μορφή της επαίσχυντης κρατικής προσπάθειας συγκάλυψης των επιχειρηματικών ευθυνών και των ευθυνών του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζεται ως σήμερα προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ο αγώνας για τα Τέμπη είναι ένας ενεργός αγώνας δικαίωσης της τάξης μας που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί».

Η διαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου στην Ελλάδα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τις διεθνείς εξελίξεις ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στις διεθνείς ισορροπίες με τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ παραδοσιακών και αναδυόμενων πόλων να αλλάζουν ραγδαία με την αστική τάξη της Ελλάδας να έχει επιλέξει ιστορικά να εξυπηρετεί τη διαιώνιση της εξουσίας και των προνομίων της μέσα από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς των «Μεγάλων Δυνάμεων» του Δυτικού μπλοκ. Αυτή η ταύτιση μεταφράζεται στην πολεμοκάπηλη τακτική της κυβέρνησης μέσω της ενεργής εμπλοκής της χώρας στα ενεργά μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και της Υεμένης. Εμπλοκή η οποία βάζει την χώρα σε ρόλο άμεσου επιτιθέμενου με όποιες πιθανές επιπτώσεις συνεπάγονται και οδηγεί σε «ράλι» δεκάδων εκατομμυρίων σε εξοπλιστικά προγράμματα, αύξηση του προϋπολογισμού για τις ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις της χώρας, εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, συμμετοχή σε κοινό ευρωπαϊκό ταμείο για την χρηματοδότηση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δυσθεώρητες δαπάνες κόντρα στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για τις οποίες οποιαδήποτε κονδύλι φαντάζει για την άρχουσα τάξη ένα περιττό έξοδο.

Αυτή την πολεμοκάπηλη τακτική επιδιώκει να εξαργυρώσει η κυβέρνηση μέσω της εσωτερικής κατανάλωσης και της συσπείρωσης της συντηρητικής μερίδας του ακροατηρίου της μπροστά στο «στοίχημα» της άνετης επικράτησης στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Επικράτηση η οποία θα της επιτρέψει να ισχυριστεί την «ανανέωση της λαϊκής εντολής» και να συνεχίσει στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση των πολιτικών της κόντρα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Αναμένοντας τις νέες εκλογικές αυταπάτες που θα έχουμε σερβιρισμένες στις οθόνες μας από τα αστικά επιτελεία ενόψει των ευρωεκλογών, εμείς αναγνωρίζουμε πως η ζωή και η ταξική πάλη δεν κρίνονται στις τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και έχουμε κατά νου πως κόντρα στη σιγή που έφερε η περίοδος των περσινών εκλογών η σιωπή δεν κυριάρχησε και ο ταξικός/ λαϊκός παλμός, αν και αργός, παρέμεινε σταθερός.

Είναι η μαχητική υπεράσπιση των απολυμένων από το ξεσκαρτάρισμα που έκαναν οι εργοδότες και από το κύμα εκδικητικών απολύσεων από δεκάδες επιχειρήσεις που ακολούθησε την απεργία της 8ης Μάρτη του 2023, η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και των πυρκαγιών, παίρνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Είναι η δεύτερη πανεργατική απεργία του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στον νέο νόμο του Γεωργιάδη που ήρθε να εντατικοποιήσει κι άλλο την εργασία μας και να την προσαρμόσει στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες μάχες των καθηγητών και των γιατρών για την υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας. Είναι οι στιγμές υπεράσπισης των διαδηλώσεων από τις αστυνομικές επιθέσεις, οι μαζικές πορείες αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης, οι “νίκες” και οι “ήττες” του αγώνα αντοχής που δίνεται από γειτονιά σε γειτονιά για να σωθούν τα σπίτια λαϊκών οικογενειών, είναι η αντιφασιστική πάλη που δίνεται ταυτόχρονα με κάθε μέσο, έτσι ώστε να μην ξανατολμήσουν οι καπιταλιστές να ξαναβγάλουν στον δρόμο τις εφεδρείες τους. Είναι, οι εμβληματικοί αγώνες της περιόδου από φοιτητές/τριες, ερευνητές/τριες, καθηγητές/τριες, μαθητές/τριες που καταλαμβάνουν τις σχολές τους, διαδηλώνουν, συγκρούονται για να μην επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και των αγροτών/ αγροτισσών που έστησαν μπλόκα στους κεντρικούς οδικούς άξονες και στα τελωνεία της χώρας και κατέβηκαν στις πόλεις ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης που πριμοδοτεί τους σύγχρονους μεγαλοτσιφλικάδες, χωρίς όμως να καταφέρουν να συναντηθούν με άλλους αγώνες. Είναι τέλος η μαζική – παρά την απεργοσπαστική στάση της ΓΣΕΕ – απεργία της 28ης Φλεβάρη όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας, με αρκετούς από αυτούς να απεργούν για πρώτη φορά και με άλλους να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και να υπερασπίζονται την ταξική και λαϊκή μνήμη και οργή για το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Την τάξη που βιώνει τόσο τη διαρκή διαδικασία φτωχοποίησής της, όσο και τον διαρκή φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, της έξωσης και της αστεγίας, έχοντας όλο και λιγότερα μέσα στα χέρια της για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.

Και για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να μαζικοποιήσουμε τα ταξικά σωματεία κόντρα στα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται με τις διαφορετικές ημερομηνίες για απεργία από τις αστικοποιημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, να παλέψουμε για τη δημοκρατική λειτουργία τους αλλά και για να πάρουν οι μορφές της πάλης τους όλο και πιο μαχητικά και αποφασιστικά χαρακτηριστικά. Και για αυτό οφείλουμε να απλώσουμε το μήνυμα της απεργίας της 17ης Απρίλη σε κάθε χώρο δουλειάς, να διεκδικήσουμε άμεσες αυξήσεις στους μισθούς στο μέτρο των αναγκών μας, να επιβάλλουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε κάθε κλάδο και κάθε επιχείρηση, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια και το πλιάτσικο που κάνουν στα εισοδήματα μας οι μαυραγορίτες των παρόχων ενέργειας και των σούπερ μάρκετ.

Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΑΠΡΙΛΗ

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Επικοινωνία: diarkis-agonas@riseup.net, da-athens@riseup.net (Αθήνα), da-thess@riseup.net (Θεσσαλονίκη)

Πολιτικοί Χώροι: Μεθώνης 48 (Αθήνα), Γκαρμπολά 12 (Θεσσαλονίκη)

17 Απρίλη: Σε θέση μάχης για ζωή – δουλειά με αξιοπρέπεια

Απεργιακή συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 11:00 στην Καμάρα.

Η μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 28/2 , οι μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, τα μπλόκα των αγροτών, αλλά και μια σειρά κλαδικών αγώνων (τηλεφωνικά κέντρα, υγεία, εκπαίδευση κ.ά.), έσπασαν την εικόνα της παντοδυναμίας της κυβέρνησης.

Οι αγώνες αυτοί έδειξαν τις δυνατότητες για την συγκρότηση ενός μετώπου αντεπίθεσης, από το φοιτητικό κίνημα, τους αγωνιζόμενους εργατικούς κλάδους και τα αγροτικά μπλόκα, που θα μπορούσε να συνδεθεί με ευρύτερους πολιτικούς στόχους και αιτήματα απέναντι στην κυβέρνηση και στην αντιλαϊκή πολιτική.

Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός που κυριαρχεί στις ομοσπονδίες και σε συνδικάτα, αποδείχτηκε για μια άλλη φορά προδοτικός και έβαλε εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων.

Τώρα, χρειάζεται συντονισμός και ενοποίηση των αγώνων και δυνάμεων του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος ώστε να ενταχθούν οι απεργιακές μάχες της 17ης Απρίλη και της 1ης Μάη σε ένα μαχητικό σχέδιο αντεπίθεσης των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων και της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, του πολέμου, των ιδιωτικοποιήσεων και της καταστολής των αγώνων. Είναι επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης ενός ανεξάρτητου κέντρου μάχης του εργατικού κινήματος.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση | νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΣΗ

Φτώχεια & εκμετάλλευση \ Κοινωνικοί αποκλεισμοί \ Εργατικές δολοφονίες \ Κρατική καταστολή

Δεν ξεχνάμε – δεν συγχωρούμε το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη

ΌΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Για την Κοινωνική Επανάσταση!

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΗ

Αθήνα: Προπύλαια, 11.00

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Συνέλευσης Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Θεσ/νίκη: Καμάρα, 10.30

διαδηλώνουμε με το μπλοκ της Ελευθεριακής Συνέλευσης για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Το Σωματείο Εργαζομένων στην Συνεργατική ΒΙΟΜΕ συμμετέχει και καλεί όλες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία απέναντι στην εγκληματική πολιτική της εξουσίας (κράτος των αφεντικών) την Τετάρτη 17/04/2024.

Για να εξυπηρετήσουν το κεφάλαιο, μας φτωχοποιούν, σκοτώνουν τα παιδιά μας, δημιουργούν πολέμους. Εμείς απαντάμε με τους αγώνες μας.

Γενική απεργία διαρκείας τώρα!

Όλοι και όλες μπορούμε μαζί.

Θεσσαλονίκη: στην Κάμαρα την Τετάρτη στις 11:00

Αθήνα: στα Προπύλαια την Τετάρτη στις 11:00

Απεργιακή πορεία

Η σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και η πολιτική του ηγεσία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερα δυσβάστακτο κόστος ζωής για την κοινωνική πλειοψηφία, ακρίβεια σε όλα τα βασικά προϊόντα και την ενέργεια, σε συνδυασμό με την πραγματική καθήλωση των μισθών (την τελευταία διετία ο πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 9,4%), οι οποίοι ούτε κατά διάνοια δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των απαιτήσεων και των αναγκών επιβίωσης. Η αύξηση της τάξης των 70 ευρώ στον κατώτατο μισθό αποτελεί καταφανή εμπαιγμό, τη στιγμή που ο πληθωρισμός «καλπάζει», μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και υποτιμώντας εμμέσως την αξία της εργασίας τους. Μάλιστα, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ κατατάσσουν την Ελλάδα στην 4η θέση των χωρών με τα πιο ακριβά τρόφιμα στον κόσμο (2η στην Ευρωπαϊκή Ένωση), ενώ ταυτόχρονα έχει τη δεύτερη ακριβότερη τιμή στη βενζίνη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα ακόμα βασικό πρόβλημα επιβίωσης για τον περισσότερο κόσμο αποτελεί το ζήτημα της στέγασης. Οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί το τελευταίο διάστημα. Ήδη τον τελευταίο χρόνο οι τιμές των ενοικίων αυξήθηκαν κατά 15,1% στη Θεσσαλονίκη. Η τουριστικοποίηση και ο αστικός εξευγενισμός ολόκληρων γειτονιών συνάδουν με τη μετατροπή της στέγασης σε εμπόρευμα που κοστολογείται αλόγιστα και αποφέρει εύκολα κέρδη στους επιχειρηματίες (αλλά και σε μικροϊδιοκτήτες) που δραστηριοποιούνται με το air bnb, την αγορά και τη μετέπειτα ενοικίαση ολόκληρων συγκροτημάτων από επενδυτές που κατοχυρώνουν τη golden visa. Βέβαια, στρατηγικός στόχος του στεγαστικού, μεσιτικού και τραπεζικού κεφαλαίου είναι η εκμηδένιση της ιδιοκατοίκησης, η αφαίρεση των κόπων μιας ζωής ανθρώπων του μόχθου και της εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο επιζητεί τη συγκέντρωση ακινήτων και τη συνακόλουθη ρύθμιση της αύξησης των ενοικίων. Την ίδια στιγμή -εν μέσω τριών απανωτών αυξήσεων των επιτοκίων από την ΕΚΤ, αύξησης των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και της ψήφισης του νέου πτωχευτικού κώδικα από τη ΝΔ- η λαϊκή κατοικία απειλείται με την επίσπευση των πλειστηριασμών (που γίνονται ηλεκτρονικά με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και τη διευκόλυνση που παρέχεται από την αστική δικαιοσύνη για τη ληστρική αρπαγή κατοικιών που φέρουν εις πέρας τα funds και οι εισπρακτικές εταιρείες.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ εμπλέκει επικίνδυνα την εγχώρια εργατική τάξη σε δυο ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Από τη μία παρέχει πολιτική και στρατιωτική στήριξη στο καθεστώς Ζελένσκι, αποστέλλοντας όπλα και πυρομαχικά στην Ουκρανία, στην εμπόλεμη σύρραξη ανάμεσα στην Ουκρανία (βλ. ΝΑΤΟ) και τη Ρωσία. Από την άλλη, εμπλέκεται στην πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, καθώς το Στρατηγείο της 1ης Στρατιάς στη Λάρισα αποτελεί πλέον το επιχειρησιακό στρατηγείο για την επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ» ενάντια στη δράση των ανταρτών Χούθι στην Υεμένη, με την ελληνική φρεγάτα «Ύδρα» να περιπολεί τα στενά της Ερυθράς Θάλασσας. Επιπλέον, το ελληνικό κράτος παρέχει τον ελλαδικό εναέριο χώρο στις ΗΠΑ για τη μεταφορά πολεμικού υλικού στο Ισραήλ, στέλνει από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού βλήματα στο Ισραήλ για τον βομβαρδισμό της Γάζας και συμμετέχει σε ναυτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις για τον αποκλεισμό και εκφοβισμό των συμμάχων των Παλαιστινίων στην Ανατολική Μεσόγειο από κοινού με λοιπές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, τη στιγμή που οξύνεται η αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν με ορατό τον κίνδυνο για την κλιμάκωση και τη γενίκευση του πολέμου, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τάσσονται άνευ όρων στο πλευρό του κράτους-γενοκτόνου του Ισραήλ, αποζητώντας για την ντόπια αστική τάξη μερίδιο από την πολεμική λεία μέσω των διαπιστευτηρίων που παρέχουν σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αλλά και της ετοιμότητας για άμεση εμπλοκή του ελληνικού στρατού στον πόλεμο.

Μέσα σε αυτή τη δυσχερή συνθήκη γίνεται αντιληπτό ότι δυσκολεύουν όλο και περισσότερο οι όροι επιβίωσης της εργατικής τάξης, ενώ οι ζωές μας κρέμονται από μια λεπτή κλωστή υπό το προσκήνιο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε, να μην παραμείνουμε παθητικοί θεατές, καθώς δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες και οι κυρίαρχοι θέλουν να μας σύρουν σε ένα ανθρώπινο σφαγείο για τα κέρδη τους και τη νομή της εξουσίας στην ιμπεριαλιστική πίτα. Το παρόν και το μέλλον μας κρίνεται από την οργάνωσή μας. Από την ικανότητά μας να ενωθούμε, για να υπερασπίσουμε τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα της τάξης μας.

Η γενική απεργία στις 17 Απριλίου αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό, για να υψώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις και μείωση των ωρών εργασίας, ενάντια στο δυσβάστακτο κόστος ζωής που επιβάλλουν τα αφεντικά και το κράτος. Να θέσουμε, επίσης, στο προσκήνιο των διεκδικήσεών μας την υπεράσπιση του αναφαίρετου κοινωνικού δικαιώματος στη στέγαση, την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας που γίνονται βορά των ιδιωτικοποιήσεων με τα απογευματινά χειρουργεία (επί της ουσίας νομιμοποίηση στο φακελάκι) και την επικείμενη ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ αντίστοιχα.

Απέναντι στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ (που σαμπόταρε τη μαζική απεργία στις 28/2) και την απεργοσπαστική αναβλητικότητα της, επίσης, γραφειοκρατικής και αστικοποιημένης ΑΔΕΔΥ που καλεί σε απεργία ένα μήνα μετά, να στηρίξουμε τον ακηδεμόνευτο, μαχητικό συνδικαλισμό από τη βάση. Να οργανωθούμε στα σωματεία στους χώρους εργασίας μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την αυθαιρεσία και τις επιθέσεις που διεξάγουν συντονισμένα τα αφεντικά και το κράτος. Γιατί η ταξική οργάνωση και αλληλεγγύη μπορούν στην πράξη να επιφέρουν νίκες για την τάξη μας και να υπερασπίσουν τα κεκτημένα αγώνων που θέλει να πάρει πίσω το κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή, χωρίς να χάνουμε χρόνο, πρέπει να δυναμώσουμε το αντι-ιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα, έχοντας ως «πυξίδα» μας τον προλεταριακό διεθνισμό και όχι την επιλογή προτιμότερου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, σαμποτάροντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς και προετοιμασίες, τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης, «ρίχνοντας άμμο στα γρανάζια» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται όλο και πιο εμφανή από τη στιγμή που οξύνεται η δομική κρίση του συστήματος και εντείνεται η πολιτική και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Ο καπιταλισμός δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω από φτώχεια, εξαθλίωση και εκατόμβες νεκρών. Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε και αν θα επιτρέψουμε στους ισχυρούς να συνεχίσουν να παίζουν με τις ζωές μας, ενώ εκείνοι εξακολουθούν, εκ του ασφαλούς, να πλουτίζουν με τον ιδρώτα και τις ζωές μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου (και φύσης) από άνθρωπο δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ούτε να απαλλαγεί από τον βάρβαρο χαρακτήρα του. Για αυτό και είναι κάθε άλλο παρά αναγκαία η ανατροπή του, η κατάργηση του κράτους και των τάξεων, η αταξική και ακρατική οργάνωση της κοινωνίας στις βάσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ – Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

ΔΕ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΟΥΜΕ – ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΣΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΑΣΗ – ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΠΙΤΙ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ – ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 10:30, ΚΑΜΑΡΑ
*Στηρίζουμε τα μπλοκ των σωματείων βάσης.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
e-mail επικοινωνίας: lib_thess@hotmail.com
blog: libertasalonica.wordpress.com

Στις 17 Απρίλη μπλοκάρουμε την παραγωγή. Όλες κι όλοι στην απεργία!

Στις 17 του Απρίλη απεργούμε και βάζουμε φρένο στο ρυθμό ανάπτυξης των επιχειρήσεών τους και την κερδοφορία τους.

Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς! Με τα αφεντικά δεν έχουμε τίποτα κοινό! Όσο βάζουμε πλάτη για να «ορθοποδήσουν» τόσο βλέπουμε να συντρίβονται τα δικαιώματά μας, να απαξιώνεται η δουλειά μας, να μειώνεται ο πραγματικός μισθός μας, να τρέχουμε όλη μέρα για να καλύψουμε τις ελάχιστες βασικές ανάγκες μας. Για αυτούς υπάρχουν μόνο κέρδη και για εμάς ξεζούμισμα.

Υπάρχουν δύο κόσμοι διαφορετικοί. Αυτός του κεφαλαίου είναι ένας κόσμος παρασιτικός που ζει και υπάρχει χάρη στον ιδρώτα και την εργατική δύναμη του δικού μας κόσμου.

Μας έχουν επιβάλλει συνθήκες σύγχρονης γαλέρας, με ξεχειλωμένα ωράρια, μισθούς ανέχειας έως και πείνας, χωρίς συμβάσεις, με ελαστικές και «ευέλικτες σχέσεις», μας υποχρεώνουν να κυνηγάμε τις προσφορές στο σούπερ μάρκετ και στο τέλος μας κοροϊδεύουν πετώντας ένα χαρτζιλίκι που ονομάζουν με θράσος αύξηση του κατώτατου μισθού, το οποίο υπολείπεται των ανατιμήσεων.

Κάθε δύο μέρες μετράμε κι ένα νεκρό συνάδελφό μας, χωρίς να υπολογίζουμε δεκάδες θανάτους που δεν καταγράφονται ως «εργατικά ατυχήματα» ή παρουσιάζεται ότι οφείλονται σε παθολογικά αίτια.

Η πλειονότητα από εμάς εργάζεται σε χώρους που δεν υπάρχει σύμβαση εργασίας και λίγες δυνατότητες διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία.

Με τη νέα επίθεση, στο ούτως ή άλλως διαλυμένο ημι-δημόσιο σύστημα υγείας, μας αποδεικνύουν ότι δεν έχουν όριο μπροστά στην κερδοφορία του κεφαλαίου και μετατρέπουν τη ζωή και την υγεία σε εμπόρευμα.

Στο ίδιο πλαίσιο, έχουν μετατρέψει τις σχολές σε θυγατρικές εταιριών κι επιχειρήσεων, και την εκπαίδευση σε μηχανισμό που έχει επιστρατευτεί για την παραγωγή και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Δε φτάνουν όμως αυτά για τους εργοδότες. Απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα, νέες ρυθμίσεις και ευνοϊκούς όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Τώρα και παρά τα τεράστια ποσά κερδοφορίας και περαιτέρω ενίσχυσής τους από το ταμείο ανάπτυξης, θέτουν ως προαπαιτούμενα για την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων, τη μείωση της φορολόγησης και τη νέα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Απαιτούν δηλαδή και νέα μείωση του εισοδήματός μας.

Υπάρχουν χώροι και κλάδοι στους οποίους δόθηκαν αυξήσεις και οι μισθοί είναι πάνω από το μέσο όρο. Αυτό έγινε λόγω της μεγάλης ζήτησης κυρίως εξειδικευμένων εργατικών χεριών και προφανώς δεν είναι τίποτα μπροστά στην τεράστια αύξηση της παραγωγής υπεραξίας προς όφελος της εργοδοσίας.

Μην τους αφήσουμε να συνεχίσουν το φαγοπότι εις βάρος μας. Μη βάλουμε άλλο πλάτη. Μόνο εμείς μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση.

Η απεργία στις 17 Απρίλη, αποφασίστηκε από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ για να υπονομεύσει την κινητοποίηση που αποφάσισαν ομοσπονδίες και σωματεία τον περασμένο Φλεβάρη και να μη δώσει τη δυνατότητα άμεσης συνέχειας και κλιμάκωσης. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ … το τερματίζει, παίρνοντας απόφαση απεργιακής κινητοποίησης σχεδόν για το καλοκαίρι, αγνοώντας τις διαθέσεις της βάσης και τις συλλογικές αποφάσεις σε πολλούς κλάδους.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε συλλόγους και ΕΛΜΕ έχουν πάρει ήδη αποφάσεις συμμετοχής κλιμακώνοντας με αυτό τον τρόπο τον αγώνα τους ενάντια στην αξιολόγηση και την ποινικοποίηση της δράσης τους.

Η επιτυχία της απεργίας και η αναζήτηση προοπτικής δεν μπορεί αντικειμενικά να γίνει υπόθεση των αντεργατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, ή να μείνει στα χέρια δυνάμεων όπως το ΠΑΜΕ (και όχι μόνο), που αρνούνται να διαμορφώσουν ένα πραγματικό πλαίσιο πάλης, με σχεδιασμό κλιμάκωσης, ενώ εναποθέτουν τις ελπίδες στο νέο ραντεβού των ευρωεκλογών!

Η απεργία πρέπει να γίνει δική μας υπόθεση!

Με συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, να πάρουμε όλοι κι όλες θέση και να διαμορφώσουμε το πλαίσιο αιτημάτων με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες.

Να προχωρήσουμε σε σχεδιασμό και σε νέες απεργίες με στόχο:

• Την επαναφορά των Συμβάσεων
• Αυξήσεις στους μισθούς – μείωση των ωρών εργασίας.
• Κατάργηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης- σταθερή εργασία για όλες κι όλους.
• Ανατροπή των νόμων Βρούτση, Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη.
• Κατάργηση της εργατικής εισφοράς – όλο το κόστος ασφάλισης σε κράτος κι εργοδοσία.

Αθήνα: 10.30 π.μ. Προπύλαια.

Θεσσαλονίκη: 10.30 π.μ. Καμάρα.

Πάτρα: 10.30 π.μ. Εργατικό Κέντρο.

ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ – ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ

Απεργιακή συγκέντρωση

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ:

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Χρόνο με το χρόνο το εμπεδώνουμε όλο και περισσότερο στο πετσί μας ότι «Η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση». Προνομιούχα παράσιτα θα μας πουν να μην γκρινιάζουμε και να δουλεύουμε περισσότερο, γιατί για όλους (;) υπάρχουν ευκαιρίες εκεί έξω. Να μην είμαστε μίζερες και μίζεροι, γιατί η ζωή είναι ωραία και με τα λίγα.

Τι γίνεται, όμως, όταν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε τα λίγα, ούτε τα απολύτως απαραίτητα; Εδώ και 15 χρόνια, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να ζει σε συνθήκες εντεινόμενης φτωχοποίησης, έχουμε μάθει να ζούμε με όλο και λιγότερα κάθε χρονιά. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή, διότι για τα λόμπι της ενέργειας, για το κατασκευαστικό κεφάλαιο, για τους εφοπλιστές και για τους κάθε λογής κολαούζους της κρατικής μαφίας, η πίτα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Με λίγα λόγια, η κοινωνική αναπαραγωγή συντελείται σε απολύτως οριακό βαθμό, αφού ο μέσος άνθρωπος με τεράστια δυσκολία μπορεί να καλύψει τα απολύτως απαραίτητα για την καθημερινή επιβίωσή του.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι κοινωνικοί δεσμοί μοιάζουν διαλυμένοι. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, δημιουργήθηκαν δομές κοινωνικής αλληλεγγύης προσπαθώντας να δώσουν μία απάντηση στην εντεινόμενη εξαθλίωση των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Σήμερα, όμως, στη θέση της αλληλεγγύης έρχεται να εγκαθιδρυθεί ο κυνισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Έρμαια των ορέξεων των ισχυρών, νεοφιλελεύθερων καθικιών που βρίσκονται στην εξουσία, χοροπηδάμε κι εμείς σαν άβουλα ανδρείκελα στο χορό τους. Έχουμε ενσωματώσει ως κοινωνία το δόγμα τους ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Προτιμούμε να δρούμε ως κατακερματισμένα άτομα, προσπαθώντας ο καθένας να την βγάλει καθαρή κοιτώντας την πάρτη του, άντε και τον στενό πυρήνα της οικογένειάς του.

Για όλα αυτά που συντελούνται γύρω μας, στο όνομά μας, ποιος ακριβώς θα μιλήσει, αν όχι εμείς;

Άλλη μια φορά που ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους κρίνουμε την παρουσία μας στο δρόμο απαραίτητη, είναι η ακρίβεια. Η ακρίβεια, είτε αυτή αφορά τρόφιμα λογαριασμούς ή ενοίκια, ενυπάρχει πλέον στην καθημερινότητά μας και στην σκέψη μας. Από πού να αρχίσουμε; Από την βενζίνη; Το εισιτήριο του αστικού λεωφορείου, τον καφέ, το ψωμί; Ακόμα και το εισιτήριο του πλοίου για το Νησάκι ρε μαλάκες;

Τις αιτίες που επέφεραν τις αυξήσεις αυτές, λίγο ή πολύ όλοι μας τις γνωρίζουμε. Κάποιες φορές η φράση “φταίνε τα τσογλάνια οι πολιτικοί” μας καλύπτει. Άλλες ο πόλεμος, οι ολοένα αυξανόμενες ανισότητες, οι “πλάτες” του κράτους στους μεγαλοεπιχειρηματίες και σε τελική ανάλυση η υπερφορολόγηση, μπας και δουν τα κρατικά ταμεία κανένα ευρώ πριν βρουν άλλους τρόπους να τα αφαιμάξουν οι γνωστοί διαπλεκόμενοι, δίνουν μεγαλύτερη τροφή για κουβέντα. Το συμπέρασμα πάντως είναι ίδιο, η ιστορία γνωστή. Όσο δίνουμε χώρο στους συνήθεις ύποπτους να πλουτίζουν εις βάρος μας, όσο θεωρούμε πως αυξήσεις μισθών της τάξης των 50 ευρώ θα λύσουν το βιοτικό μας πρόβλημα και όσο τρέφουμε αυταπάτες για την ατέρμονη κατρακύλα την οποία όλοι και όλες βιώνουμε, δεν θα μπορέσουμε να πούμε ως εδώ. Ένα ως εδώ που να ξεφεύγει από οικονομικούς όρους, στατιστικές αναλύσεις, υποσχέσεις για αύξηση του ΑΕΠ. Αυτά τα ακούσαμε, ακόμα και οι πιο νέοι, αρκετές φορές μέχρι τώρα για να προλάβουμε να τα σιχαθούμε.

Όταν ένας άνθρωπος, που εργάζεται πέντε μέρες την εβδομάδα, δεν καταφέρνει να τα φέρει βόλτα για να ζήσει με αξιοπρέπεια, δεν μιλάμε για συνθήκες ακρίβειας, αλλά για παραλογισμό. Το να ζούμε αξιοπρεπώς δεν θα έπρεπε να το διεκδικούμε και για την συνθήκη αυτή σήμερα ευθύνεται το ίδιο το σύστημα που γεννά τους πολέμους, την φτώχεια, την ανθρώπινη εκμετάλλευση στο βωμό του κέρδους, την εκτενή φορολόγηση. Όλα αυτά για να στηρίξουμε ένα κράτος που κλέβει από τις τσέπες μας, κλείνει νοσοκομεία, «ξεχνάει» να τοποθετήσει συστήματα ασφαλείας, δίνει τα χέρια με Μπαρμπα-Στάθηδες για να μην τολμήσει κανένας άλλος να πουλήσει φθηνότερα τον αρακά και τα φασολάκια του. Επομένως, εμείς δεν χρειαζόμαστε κανέναν μπούλη πάνω από τα κεφάλια μας να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε όπως μας αξίζει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η φωνή μας να ακούγεται πιο συχνά και πιο βροντερά.

Μπορεί ακόμη και η επέτειος του ενός χρόνου από το κρατικό έγκληµα στα Τέµπη να αποτελεί πλέον παρελθόν. Ωστόσο, οι πολιτικά υπεύθυνοι με την στάση τους, δεν μας αφήνουν ξεχάσουμε πόσο αναίσχυντα ένα κράτος αποσιωπεί τα δεινά που επιφέρει η ίδια η ύπαρξή του. Το χρονικό της συγκάλυψης από την εκδοχή του ανθρώπινου λάθους, το έγκαιρο μπάζωμα του τόπου του συμβάντος, το ξέπλυμα από τα κανάλια και την επαναλειτουργία του ίδιου δρομολογίου χωρίς καμία απολύτως τροποποίηση ή ενίσχυση του συστήματος ασφαλείας αλλά με τελετές και χειροκροτήματα από στημένους επιβάτες, δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Η εξεταστική επιτροπή, μια παράσταση με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Μαρκόπουλο, τον Κώστα Καραμανλή και άλλους θιασώτες, δείχνει πόσο ανάλαφρα μπορεί πλέον η εκάστοτε πολιτική δύναμη να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, στην εξεταστική αυτή επιτροπή, οι κατηγορούμενοι συμπεριφέρονται ως ενάγοντες. Για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός μεταφορών, μερικές μέρες πριν την σύγκρουση των τρένων, προκειμένου να αμφισβητήσει τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ που φώναζαν για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας και την παραπομπή της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκό δικαστήριο για μη συμμόρφωση με τους κανόνες για σιδηροδρομικές μεταφορές, τόνιζε πως η κυβέρνηση δεν παίζει με την ασφάλεια των επιβατών. Πλέον εξοπλισμένος με το θάρρος της επανεκλογής του απαντάει αδιάφορα και προκλητικά στις ερωτήσεις που του υποβάλλονται. Με λίγα λόγια, δεν ιδρώνει το αυτί του. Τουλάχιστον, η κυρία Καρυστιανού και γονείς άλλων θυμάτων, συνεχίζουν να ζητούν τα αυτονόητα και πλέον στρέφονται αλλού, αφού κατάλαβαν έμπρακτα πως στην χώρα μας η Δικαιοσύνη πέρα από τυφλή είναι και κωφή ή τα έχει καλά με την κυβέρνηση ή τουλάχιστον χρηματίζεται. Όσο η ατιμωρησία για τους πολιτικά ισχυρούς αποτελεί καθημερινότητα, πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε για το κατά πόσο η δικαιοσύνη αποτελεί αντικείμενο μιας κλειστής ομάδας γραβατωμένων γραφιάδων, φίλων και μη των κυβερνώντων.

Επίθεση δεχόμαστε σε ακόμα ένα δημόσιο αγαθό, την παιδεία . Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνεχίζεται με τον νόμο Πιερρακάκη, βάσει το οποίου μπορούν να ιδρυθούν ιδιωτικά παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, με ό,τι συνέπεια φέρει αυτό. Η αναδιάρθρωση αυτή συνεχίζει, όμως, στον ήδη χτισμένο δρόμο από τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις τους, με πρόσχημα τώρα την ενίσχυση του δημοσίου πανεπιστημίου. Βλέπουμε, για ακόμη μια φορά, να έχει υποβαθμιστεί ένα δημόσιο αγαθό πριν βγει στην αγορά και ως μόνη λύση να παρουσιάζονται οι σωτήρες ιδιώτες.

Το πανεπιστήμιο όσο είναι ελεγχόμενο από το κράτος και το κεφάλαιο θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τους, όχι τις κοινωνικές. Αυτό έχει φανεί από όλες τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές τους, από τους ταξικούς φραγμούς κατά την είσοδο στο πανεπιστήμιο, όπως τα απαραίτητα -για τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο- φροντιστηριακά μαθήματα, την ΕΒΕ, την εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών, που δεν αφήνει περιθώριο προβληματισμού για οτιδήποτε πέρα από το διάβασμα και την καλλιέργεια ανταγωνιστικών χαρακτηριστικών. Επίσης, οι παροχές ενός <<δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου>> είτε έχουν δοθεί σε εργολάβους είτε οι θέσεις είναι υποστελεχωμένες με αποτελέσματα σαν αυτά που είδαμε στις Γ’ εστίες του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου φοιτήτρια παραλίγο να καεί ζωντανή, μέχρι την αστυνόμευση των σχολών με σκοπό καμία θέληση για αντίδραση να μην γίνεται δράση, να μην υπάρχει αντίσταση γιατί θα έρθει πειθαρχικό ή το γκλομπ του μπάτσου.

Το πανεπιστήμιο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, προβληματισμού και αναγνώρισης του υποκειμένου ως κοινωνικού και ταξικού, αποδοχής, σεβασμού και συνεργασίας το ονειρεύονται πειθαρχημένο, με μετάδοση στείρας γνώσης που θα παράγει άτομα- στρατιωτάκια των αφεντικών και της αγοράς εργασίας. Θα παράγει άτομα εκμεταλλεύσιμα με καλή γνώση στη σχέση εξουσιαζόμενου- εξουσιάζουσας και θα διαιωνίζει παθογένειες της κοινωνίας από ατομικιστικές πρακτικές, μέχρι πατριαρχικά κατάλοιπα και ομοφοβικές συμπεριφορές. Η απάντηση σε αυτό, όμως, είναι το ελάχιστο αντιστασιακή και χωρίς καμία πρόθεση συμμόρφωσης.

Στο στόχαστρο των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται, φυσικά, και η υγεία με τον υπουργό – διαφημιστή εταιρικών ομίλων να έχει αναλάβει να φέρει το έργο εις πέρας.

Τα θεμέλια της σημερινής κατάστασης , του νέου Εθνικού Συστήματος Υγείας , έχουν μπει δεκαετίες πριν. Η υποστελέχωση, τα ράντζα , οι ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ, οι εικόνες εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν είναι καινούριες εικόνες. Από γενιά σε γενιά θεατές στο ίδιο έργο. Από τις λίστες αναμονής στα φακελάκια και από το εισιτήριο στην είσοδο ως τις ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ που δε θα βοηθούσαν και ιδιαίτερα στην εποχή του κορονοϊού, όπως μας ενημέρωσαν τα πλέον αρμόδια χείλη. Φτάσαμε στο 2024 ώστε να ανοίξει πλέον διάπλατα η κερκόπορτα των νοσοκομείων. Δεν υπάρχει προσωπικό για να σε χειρουργήσει; Κι όμως υπάρχει, το απόγευμα, αρκεί να διαθέτεις τα χρήματα. Αυξήσεις σε μισθούς γιατρών; Μήπως καλύτερα να δέχεσαι τους ασθενείς στο ιδιωτικό σου ιατρείο; Συγχωνεύσεις, αναπληρώσεις, μετακινήσεις. Οτιδήποτε χρειαστεί πέραν της ουσιαστικής ενίσχυσης του συστήματος υγείας.

Μιλάνε για αποσυμφόρηση των νοσοκομείων ενώ στην πραγματικότητα βάζουν το ίδιο αποδυναμωμένο προσωπικό να τα λειτουργεί πρωί και βράδυ. Άλλωστε ο σιχαμένος υπουργός το είπε ρητά: ρίσκο είναι να σε χειρουργεί κουρασμένος γιατρός, ρίσκο είναι και να ζεις περιμένοντας χειρουργείο.

Οι μόνοι που κρατούνε όρθιο το σύστημα υγείας στη χώρα είναι το σύνολο των εργαζομένων οι οποίοι σέβονται το λειτούργημα τους και τον ρόλο τους απέναντι στην κοινωνία. Μία κοινωνία που κράτος, εταιρίες και επαίσχυντοι μεγαλογιατροί την αντιμετωπίζουν ως πελατεία στον τομέα της δημόσιας υγείας και περίθαλψης. Οι ίδιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες που κρούουν συνεχώς το κώδωνα του κινδύνου όπως έκαναν και οι αντίστοιχοι στους σιδηροδρόμους. Εκεί αναλαμβάνει η άλλη εξουσία, τα ΜΜΕ. Χρηματοδοτούμενα και λαμβάνοντας εντολές από την κρατική συμμορία με μόνο στόχο να μας πείσουν πως όλα είναι καλώς καμωμένα και όσοι αντιδρούν είναι ενάντια στη πρόοδο. Σε διαρκή προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό, όπου ο ασθενής θα φάει τη γιατρό γιατί δε κάνει καλά τη δουλειά της ακόμη και αν αυτή εργάζεται 24 ώρες σερί.

Η ιδιωτικοποίηση της υγείας έρχεται σε μία άκρως επιβαρυμένη κοινωνική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και βάζει ψαλίδι εδώ κι εκεί για να επιβιώσει. Ακόμη όμως κι αν το δικό σου ψαλίδι φαίνεται ασήμαντο στη διπλανή σου, πρέπει να καταλάβουμε όλοι και όλες ότι η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι κάτι που μας αφορά όλους, από το νεογέννητο μωρό μέχρι τους ηλικιωμένους ανθρώπους.

Αν μείνουμε άπραγοι και αποδεχτούμε σιγά σιγά κάθε αλλαγή που φέρνουν στη ζωή μας, τότε το μέλλον για εμάς φαντάζει δυσοίωνο. Η ζωή θα έχει τιμή στα πάντα, από το πανεπιστήμιο, στην υγεία, στο σιδηρόδρομο. Αυτός που σήμερα είναι υπουργός υγείας είναι ο ίδιος που έλεγε ότι αν μιλούσαν για την ασφάλεια στα τρένα δε θα κόβανε εισιτήρια. Αυτό είναι το μέλλον!

Στην παρούσα συγκυρία κάποια πράγματα γίνονται ξεκάθαρα: πρώτον, δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα μπορούν να καλυτερεύσουν. Δεύτερον, μάλλον δε θα έπρεπε να έχουμε και πολλές προσδοκίες από ένα κράτος, που μόνο σκοπό έχει πια την «επέκταση των αγορών» και μια <<ανάπτυξη>> που περνάει μέσα από ιδιωτικοποιήσεις, βουτηγμένες στο αίμα, οι οποίες μόνο σκοπό έχουν την κερδοφορία λίγων κι εκλεκτών.

Για να επιτευχθεί, μάλιστα, αυτή η κερδοφορία των λίγων κι εκλεκτών, χρειάζεται ένα ισχυρό αστυνομικό κράτος, το οποίο αναλαμβάνει να διεξαγάγει έναν πόλεμο απέναντι σε όσες κοινωνικές ομάδες αντιστέκονται ή σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα της εξουσίας. Βασικό όπλο σε αυτόν τον πόλεμο παίζουν τα ΜΜΕ, που συστηματικά τροφοδοτούν το κρατικό αφήγημα με ψέματα και προπαγάνδα. Όμως, στις πολεμικές εποχές που ζούμε, δεν φτάνει μόνο η προπαγάνδα. Το αφήγημα θα πρέπει να συνοδεύεται και από την κατασκευή ενός αόρατου εχθρού, ο οποίος θα πρέπει να προσλαμβάνει διάφορες μορφές, προκειμένου να είναι άμεσα αντιμετωπίσιμος και εξολεθρεύσιμος από τον κρατικό μηχανισμό. Σε αυτό το πνεύμα κινείται και ο νέος Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, που αναβαθμίζουν το νομικό οπλοστάσιο του καθεστώτος, προκειμένου να μας έχουν εν δυνάμει «δεμένους χειροπόδαρα».

Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – και ιδιαίτερα μετά την πανδημία του κορονοϊού – έχει διευρυνθεί και συνδέεται πλέον τόσο με φυσικές καταστροφές, όσο και με πολεμικές συρράξεις που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Τα κράτη και το κεφάλαιο οργανώνονται πολεμικά, αξιοποιούν το αφήγημα της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και με συνοπτικές διαδικασίες ονοματίζουν τους εκάστοτε «αόρατους εχθρούς», όποιοι, δηλαδή, σε κάθε συγκυρία «απειλούν» την εθνική συνοχή και την οικονομική ευημερία των ελίτ. Τα παραπάνω, μας καθιστούν αναλώσιμους, αφού στα πλαίσια της κατασκευής αυτού του αόρατου εσωτερικού εχθρού, εντάσσεται όποιος-α-ο αποφασίσει να σηκώσει κεφάλι και να αντιδράσει δυναμικά.

Ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας, όμως, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσο δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, όσο μας φαίνεται αδιανόητο να οδηγήσουμε στην ήττα ένα τόσο σάπιο σύστημα, όσο αδιαφορούμε και στρέφουμε αλλού το κεφάλι ή προτιμούμε να στρέψουμε την κοινωνική μας οργή στον

αδύναμο, τόσο θα καταδυναστεύουν τις ζωές μας.

Πράγματι, έχουμε εμπεδώσει ότι η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση. Δεν έχουμε, όμως, εμπεδώσει ότι μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση.

Όσο πιο έντονη γίνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στο άτομο, τόσο πιο επιτακτικός γίνεται ο κοινωνικός έλεγχος από αυτό-οργανωμένα κινήματα και η αυτοδιαχείριση της ζωής γίνεται μονόδρομος. Οι μεγάλες αφηγήσεις τελείωσαν, το ίδιο και οι κυβερνητικές επιλογές και δρόμοι που θα μπορούσαν να δώσουν μία εφήμερη λύση. Είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Από τον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μέχρι την κοινωνική διαχείριση της ενέργειας και των αγαθών· να συναντηθούμε στις συλλογικές διαδικασίες στους χώρους εργασίας και στο πανεπιστήμιο· να ξεκινήσουμε συνελεύσεις στις γειτονιές και στις πλατείες· να στελεχώσουμε τα σωματεία βάσης και τους κοινωνικούς μας χώρους. Να αποδείξουμε στην εξουσία ότι δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Απέναντι στον εξευτελισμό και την υποτίμηση της ζωής μας, να φτιάξουμε την κοινωνία μας με τους δικούς μας όρους.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση