Μία ημέρα πριν από την 8η Μάρτη, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου που φέρνει η κυβέρνηση ενισχύοντας τους ταξικούς φραγμούς μέσω της περαιτέρω εμπορευματοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, κινητοποιήσεις έχουν προγραμματιστεί σε Γιάννενα (12:00 στην περιφέρεια Ηπείρου) και Θεσσαλονίκη (10:00 στο πάρκο Νίκου Παπάζογλου στην κάτω Τούμπα).
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Πανεκπαιδευτική Πορεία
Έπειτα από την πετυχημένη κατάληψη του Δημοτικού ραδιοφώνου Ιωαννίνων. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας στους δρόμους. Όλες/οι/α στην πορεία την Πέμπτη 07/03 στις 12:00 στην Περιφέρεια Ιωαννίνων.
ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΟΥΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Πρωτοβουλία Ενάντια στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πορεία γειτονιάς ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Πριν δύο εβδομάδες πραγματοποιήθηκε η δημόσια διαβούλευση του νομοσχεδίου που έρχεται να θεσμοθετήσει ιδιωτικά πανεπιστήμια και στη χώρα μας, παρακάμπτοντας το άρθρο 16. Ήδη εδώ και λίγες μέρες το νομοσχέδιο έχει κατατεθεί στο κοινοβούλιο και αναμένεται να ψηφιστεί στις 8 Μάρτη, πράγμα που οδηγεί στην κλιμάκωση των πρακτικών καταστολής και κατάπνιξης των φοιτητικών αγώνων. Απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο, χιλιάδες φοιτητ(ρι)ες σε όλη τη χώρα εμμένουν σε μαζικές γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, πορείες. Το κράτος και οι διοικήσεις πολλών τμημάτων απάντησαν σε αυτή την κοινωνική κίνηση στα πανεπιστήμια με τηλεξεταστικες, προσπαθώντας να αποδυναμώσουν το φοιτητικό κίνημα. Ακόμα, απαντούν με φυσική καταστολή, όπως έγινε στη νομική Κομοτηνής με συλλήψεις και ξυλοδαρμούς φοιτητών αγωνιστών, στην πρυτανεία ΑΠΘ και ΕΜΠ, αλλά και σε πορείες στην πόλη μας και στην Πάτρα με συλλήψεις αγωνιστριών και συμφοιτητών μας. Η καταστολή αυτή δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους/ες/α, όταν μάλιστα οι δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν και στη δική μας σχολή σε μία προσπάθεια εκκένωσης της κατάληψης.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτελεί οργανική συνέχεια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που συμβαίνει (ή επιχειρείται) τις τελευταίες δεκαετίες. Η δημόσια δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα δεν είναι ούτε δημόσια ούτε δωρεάν. Από τα χιλιάρικα που πληρώνουμε στα φροντιστήρια σε γυμνάσιο και λύκειο για να περάσουμε σε μια σχολή, μέχρι τα πανάκριβα ενοίκια για σπίτια-τρύπες στην πόλη που σπουδάζουμε, το κόστος σπουδών και της ζωής μας βαραίνει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες και όλο και μεγαλύτερο βάρος μετακυλίεται στις πλάτες μας. Σειρά αντιεκπαιδευτικών νόμων φέρνουν ταξικούς φραγμούς και πειθάρχηση στο φοιτητικό υποκείμενο. Η εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με τα πτυχία των ΑΕΙ, ο ν.4777 με τα ν+2 , την ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) που αφήνει δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες εκτός πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, τις κάμερες και τα πειθαρχικά είναι πτυχές της αναδιάρθρωσης που κάποιες περάσαν και κάποιες άλλες δεν κατάφεραν να εφαρμοστούν χάρη στις αντιστάσεις των φοιτητών και φοιτητριών. Πτυχές που θέλουν να κανονικοποιήσουν ένα πανεπιστήμιο για τις ανάγκες της αγοράς, του στρατού και της αστυνομίας, χωρίς ζωή, χωρίς συλλογικές διαδικασίες, πολιτικοποίηση κλπ, στο οποιο οι μπάτσοι ανά πάσα στιγμή θα μπορούν να μπαίνουν για να περιφρουρήσουν όλη αυτή την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι ένα σημείο τομής, συμπαρασύροντας αύξηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, επιβολή διδάκτρων και στα προπτυχιακά και περαιτέρω υποβάθμιση των κρατικών πανεπιστημίων. Όλα αυτά σε μια απέλπιδα προσπάθεια των δημοσίων ΑΕΙ να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά. Το μόνο που θα πετύχει αυτό το νομοσχέδιο είναι η πλήρης εμπορευματοποίηση της παιδείας -κάτι που θα επηρεάσει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας- και ταυτόχρονα θα συντελέσει στην περαιτέρω καλλιέργεια του ατομι(κι)σμού των φοιτητ(ρι)ών που θα αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως μικρές επιχειρήσεις στις οποίες επενδύουν.
Η ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ
Πέρασε η πρώτη εβδομάδα τηλεκπαίδευσης στη σχολή μας από την αρχή του αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Παρόλ’ αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που η κοσμητεία επιστρατεύει την τηλεκπαίδευση ως μέσο καταστολής των φοιτητικών αγώνων, παρακάμπτοντας τις αποφάσεις του συλλογικού οργάνου της σχολής μας, αυτό της γενικής συνέλευσης. Αντιθέτως πρόκειται για μία εμπεδωμένη πρακτική καταστολής από την πανδημία του covid-19 και έπειτα, κάθε φορά που ο φοιτητικός σύλλογος μας μέσω της ΓΣ παίρνει απόφαση για κατάληψη της σχολής. Μία πρακτική που, βέβαια, χρησιμοποιείται ευρύτερα σε πολλές σχολές πανελλαδικά τις τελευταίες βδομάδες. Η επιβολή της τηλεκπαίδευσης αποσκοπεί εν μέρει στην αποδυνάμωση της κατάληψης ως μέσο αγώνα, προβάλλοντας μία πλασματική «ομαλότητα» όπου η εκπαιδευτική διαδικασία συνεχίζει απρόσκοπτη, και ταυτόχρονα στην υποτίμηση των συλλογικών μας διαδικασιών. Αξίζει όμως να προβληματιστούμε και συνολικά γύρω από την περίφημη «ψηφιοποίηση του πανεπιστημίου» («Η κατάληψη σήμερα δεν έχει νόημα. Το πανεπιστήμιο είναι virtual.» Άδωνις Γεωργιάδης 27/01) και αυτό γιατί επιχειρείται να αλλάξει η σχέση μας με το ίδιο το πανεπιστήμιο και οι μεταξύ μας σχέσεις φοιτητριών και εργαζομένων. Με τη μεταφορά των λειτουργιών του πανεπιστημίου στο ψηφιακό κόσμο γίνεται μία προσπάθεια να καταργηθεί η ύπαρξη του ως ζωτικού χώρου κοινωνικοποίησης και συλλογικοποίησης. Η σταδιακή ψηφιοποίηση όλο και περισσότερων λειτουργιών του πανεπιστημίου κατά παραγγελία εν μέσω αγώνων, επιφυλάσσει ένα ζοφερό μέλλον για το δημόσιο πανεπιστήμιο και μετατρέπει την εκπαιδευτική διαδικασία σε κάτι καθαρά δισδιάστατο, αφού γίνεται προσπάθεια να μας αποκόψει από την κοινωνική πραγματικότητα μέσα στα πανεπιστήμια.
Σε μία τέτοια συνθήκη, έχει δίκιο ο Άδωνις, και ο κάθε Άδωνις; Είναι οι καταλήψεις ένα παρωχημένο μέσο αγώνα στην εποχή της ψηφιακής αναδιάρθρωσης; Κάποιες επιμένουμε πως όχι. Και αυτό γιατί αναγνωρίζουμε στις καταλήψεις δύο βασικές λειτουργίες: την παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής και διοικητικής λειτουργίας του πανεπιστημίου και ταυτόχρονα τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα στη σχολή όπου θα βρούμε τον χρόνο και τον χώρο να ζυμωθούμε και να διαμορφώσουμε πολιτικές απόψεις. Σε αυτή τη συγκυρία συντελώντας το δεύτερο σκέλος θα μπορέσουμε να βρούμε και τους τρόπους ώστε να επιτεθούμε και στην καρδιά αυτής της εντεινόμενης ψηφιοποίησης του πανεπιστημίου έστω και για λίγο….
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στο οποίο δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 57 άνθρωποι. Λέμε “έγκλημα” και όχι “δυστύχημα”, καθώς δε συνέβη λόγω κακής τύχης, αλλά με ευθύνη όλων των αρμόδιων φορέων (κρατικών και επιχειρηματικών) για τη λειτουργία και την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Τότε φάνηκε με τον πιο άμεσο τρόπο ότι για τις κυβερνήσεις διαχρονικά, τη Hellenic Train κλπ μεγαλύτερη σημασία έχουν τα κέρδη και η εξυπηρέτηση κάθε είδους οικονομικών συμφερόντων παρά η ίδια η ανθρώπινη ζωή, όσο κι αν ευαγγελίζονται το αντίθετο. Παράλληλα είδαμε τα αποτελέσματα της απαξίωσης δημοσίων αγαθών και της όλο και πιο άγριας εμπορευματοποίησης τους με τη μορφή ιδιωτικοποιήσεων, πράγμα που βέβαια είδαμε και στον τομέα της υγείας με τους χιλιάδες νεκρούς στη διάρκεια της πανδημίας, της ενέργειας με τους αβάσταχτους λογαριασμούς και θα δούμε στον τομέα της παιδείας, ακόμη περισσότερο απ’ ότι ήδη συμβαίνει, με την προσπάθεια για επικείμενη ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ.
Από την πρώτη στιγμή διάφοροι κρατικοί ιθύνοντες και το σύνολο των συστημικών ΜΜΕ θυμόμαστε πως άρχισαν να μιλάνε για “ανθρώπινο λάθος”, χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά το αφήγημα της ατομικής ευθύνης και επιχειρώντας να αποπολιτικοποιήσουν έτσι το ζήτημα. Ταυτόχρονα, στο τότε και στο τώρα γίνεται λόγος για εθνική τραγωδία και εθνικό πένθος, συσκοτίζοντας με τον τρόπο αυτό το ότι δεν μπορούμε να έχουμε το ίδιο πένθος, πόσο μάλλον την ίδια οργή με εκείνους που πλουτίζουν πάνω στις πλάτες μας και ύστερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Το έγκλημα των Τεμπών δεν έπληξε τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, αλλά κατά βάση όσους/ες/α δεν έχουν τα χρήματα να ταξιδέψουν με άλλους όρους. Ένα χρόνο αργότερα, η κατάσταση στους σιδηρόδρομους, στα ΚΤΕΛ (πχ πολλά περιστατικά πυρκαγιών σε λεωφορεία εν κινήσει) και γενικά στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν έχει αλλάξει καθόλου, επιτείνοντας ένα αίσθημα ανασφάλειας στην καθημερινότητα μας.
Όμως στο εθνικό τους πένθος δεν χωράνε ούτε οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έχασαν τη ζωή τους σε εκείνο το τρένο, δίχως να μάθουμε ποτέ γι αυτούς/ές. Από τις καθημερινές επαναπροωθήσεις στον Έβρο και το Αιγαίο και τη μαζική δολοφονία της Πύλου ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα μακριά από τον αστικό ιστό, η αορατοποίηση και η απαξίωση της ζωής τους συντελείται με κάθε δυνατό τρόπο συστηματικά.
Πριν λίγες μέρες ωστόσο συμπληρώθηκε και ένας χρόνος από τις τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις που πυροδότησε το έγκλημα των Τεμπών. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας την οργή τους με κάθε πρόσφορο τρόπο, μαθητές, φοιτήτριες, εργαζόμενα κατέλαβαν τις σχολές τους, απήργησαν, διαδήλωσαν επί εβδομάδες, προσπαθώντας να πουν ενα “φτάνει πια” στην εκμηδένιση των ζωών μας. Ένα χρόνο μετά δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο σε πολλές πόλεις της χώρας, στέλνοντας το μήνυμα για ακόμη μια φορά πως πρόκειται για πένθος (ούτε τριήμερο ούτε εθνικό), οργή και συνάμα μίσος ταξικό.Το κοινωνικό αυτό ξέσπασμα δείχνει το δρόμο ως ένα βαθμό για τις αναγκαίες απαντήσεις που πρέπει να δώσουμε στη βαρβαρότητα που όλο εντείνεται
ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ
Την Πέμπτη 22/02 πραγματοποιήθηκε η ψήφιση του νέου νομοσχεδίου που εισάγει αλλαγές στον ΠΚ και ΚΠΔ, το οποίο ενισχύει την συνεχώς εντεινόμενη κρατική καταστολή. Ενδεικτικά, η αναστολή της ποινής, από κανόνας μετατρέπεται σε εξαίρεση, η απόπειρα εξισώνεται με το ολοκληρωμένο έγκλημα και αυξάνονται τα κατώτερα και ανώτερα όρια κάθειρξης γεμίζοντας ακόμη περισσότερο τις ήδη ασφυκτικά γεμάτες φυλακές. Ακόμη, καταργείται η προϋπόθεση του στοιχείου της βίας για τον εγκλεισμό ανηλίκων σε καταστήματα κράτησης, στοχοποιώντας άμεσα συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ανηλίκων (ρομα, παιδιά μεταναστών), που παρουσιάζουν μεγαλύτερη τάση να τελούν “μικρομεσαία εγκλήματα”, λόγω της εξαθλίωσης τους. Παράλληλα, επανέρχεται η ποινή της απέλασης σε αλλοδαπά άτομα. Έτσι, το κράτος επιτυγχάνει την αντιμεταναστευτική πολιτική του, περιθωριοποιώντας ακόμη περισσότερο αυτά τα συγκεκριμένα κομμάτια της κοινωνίας. Τέλος, η αύξηση των δικαστικών παραβόλων και του αντιτίμου για εξαγορά της ποινής φανερώνει τον έντονα ταξικό χαρακτήρα του νέου αυτού νομοσχεδίου, αφού είναι προφανές πως τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα δε θα μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις απαιτήσεις. Αυτές οι αλλαγές προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τιμωρία και περισσότερη φυλακή για να δημιουργήσουν και στη συνέχεια να ικανοποιήσουν ένα πλασματικό αίσθημα δικαίου του πληθυσμού. Προωθείται ακόμη περισσότερο το δόγμα “νόμος και τάξη”, περνώντας μας ουσιαστικά το μήνυμα πως όποιο άτομο δεν πειθαρχεί θα εξουδετερώνεται μέσω του εγκλεισμού.
πρωτοβουλία φοιτητ(ρι)ών νομικής ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια
