Δεν έχουν ξεχαστεί οι σύντροφοί μας που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία και το κράτος, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που πραγματοποίησαν την έφοδο στον ουρανό τιμώντας την αξιοπρέπεια της εξέγερσης και της επίθεσης. Αδερφοί και Αδερφές μας που τους κουβαλάμε στην μνήμη μας με απέραντο σεβασμό, με την ίδια θλίψη και την ίδια οργή να μας πλημμυρίζει στην σκέψη τους, άνθρωποι γεμάτοι ζωή που δώσανε την ζωή τους μέσα στον αγώνα και για τον αγώνα. Φωτεινά αστέρια που όταν κοιτάμε τον ουρανό τους βλέπουμε να μας χαμογελάνε κάθε φορά που στεκόμαστε αντάξιοι της ιστορίας μας και των ευθυνών μας. Έχουμε επίγνωση ότι σε αυτό τον κόσμο είμαστε περαστικοί, μικρές σταγόνες φθοράς που πέφτουν άλλες φορές υπόκωφα και σιωπηλά άλλες φορές δυνατά και με πάταγο πάνω στα κεφάλια αυτών που διαφεντεύουν τις ζωές μας.
Γνωρίζουμε πως θάνατος δεν είναι μόνο ο βιολογικός, αλλά υπάρχει και ένας άλλος θάνατος. Αυτός της ψυχικής ταπείνωσης, των υπαρξιακών αδιέξοδων, της μονότονης ρουτίνας μιας ζωής που η κλεψύδρα της αδειάζει μέσα σε συμβιβασμούς, ταπεινώσεις, ψεύτικα βιώματα, εξευτελισμούς. Είναι ο θάνατος που προκαλείται επίσης όταν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να παραδώσουμε την ελευθερία μας στα βρώμικα χέρια τους, να φορέσουμε τις μάσκες του πολιτικού συμβιβασμού και τα κουστούμια του ρεφορμισμού και να γίνουμε οι βδέλλες που θα πίνουν το αίμα του αγώνα παριστάνοντας τους εκπρόσωπους του ορθού λόγου.
Πολιτική τοποθέτηση υπεράσπισης του αναρχικού συντρόφου Ν. Ρωμανού στο ειδικό δικαστήριο της Αναρχικής Δράσης
Δεν μένουν πολλά να ειπωθούν για τ’ αυτονόητα. Το αίμα του συντρόφου μας, που λέκιασε αυτόν τον πεζόδρομο, ξεπλένεται μόνο με βενζίνη. Και τούτο το μνημείο που μας κοιτάζει κατάματα μέρα νύχτα, δεν στέκει για να θυμίζει τον Αλέξανδρο, αλλά το ατομικό και συλλογικό μας πολιτικό καθήκον απέναντι στο χαμό του. Αυτοί που σήμερα απαξιώνουν τις εξεγερτικές προθέσεις και τα επαναστατικά περιεχόμενα της Ανατροπής, απαξιώνουν τη μνήμη των συντρόφων που δολοφονήθηκαν από τους λακέδες της Τυραννίας. Απαξιώνουν τον Αλέξανδρο, τον Λάμπρο, τον Βασίλη, τους 4 συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου που ξεψύχησαν με δεν πέθαναν γιατί καμιά αλήθεια δεν πεθαίνει, όσο ψέμα και αν βασιλεύει γύρω μας.
Ας κοιταχτούμε όλοι κατάματα με αυστηρή ευθύτητα και ειλικρίνεια, χωρίς να πούμε κουβέντα, γιατί η εξέγερση δεν είναι ένα πρόταγμα που εκφέρεται στο λόγο. Είναι μία αβίαστη ανάγκη που βρίσκει καταφύγιο σε ανιδιοτελή βλέμματα, σε κλεφτές συνωμοτικές ματιές πίσω από κουκούλες. Είναι οι πράξεις και οι διαδρομές μας και όχι τα στόματά μας, που μιλούν για εξέγερση. Είναι οι νύχτες, μέσα σε μια μητρόπολη που καίγεται, που μιλούν για εξέγερση. Είναι η ταχυπαλμία μας και τα σταματημένα ρολόγια που μιλούν για εξέγερση. Είναι μία καλημέρα γεμάτη αγάπη και ενδιαφέρον, μέσα σε μια αγκαλιά που μυρίζει δακρυγόνο, που μιλάει για εξέγερση.
Αυτούς τους μήνες που μυρίζουν θάνατο, οι σύντροφοί μας ξαναγεννιούνται εκεί που η βία ανταμώνει τη βία. Γεμάτοι αξιοπρέπεια, στέκουν αγέροχοι με πατήματα πιο στοιβαρά. Βαδίζουν μπροστά και μας ανοίγουν το δρόμο. Και είναι επαναστατικό μας καθήκον, αυτός ο δρόμος να μην μείνει ούτε στιγμή αδιάβατος. Σήμερα πρέπει με βαθιά συνείδηση και αποφασιστικότητα να ξαναμιλήσουμε για συντροφικότητα. Να μιλήσουμε για Επανάσταση. Σήμερα πρέπει, δίχως φόβο και αναστολές, να μάθουμε ξανά να θυμώνουμε και η οργή μας να μετουσιώνεται σε πράξη. Σήμερα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο ή αν αυτός ο κόσμος θα αλλάξει και εμάς. Το χρωστάμε στον σύντροφό μας, που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να προσπαθήσει.
Μέχρι τη νύχτα που θα μπορέσω και εγώ να αφήσω ένα λουλούδι σε αυτό το μνημείο, υπόσχομαι ασταμάτητα στον εαυτό μου να τιμώ καθημερινά τα καθήκοντά μου απέναντι στο χαμό του συντρόφου μας Αλέξανδρου. Κλείνοντας, με ένα κομμάτι από την τοποθέτησή μου κατά την παρουσίαση αυτού του μνημείου τον Ιούνη του 2022, στέλνω στον καθέναν σας μια συντροφική αγκαλιά, γεμάτη δύναμη για όσα μένει να συμβούν.
“…Τα δικά μας μνημεία δεν βρίσκονται σε χρυσοποίκιλτες προτομές και ονοματοδοσίες. Βρίσκονται φυλαγμένα στην ίδια την απεικόνιση της εξέγερσης. Στις μαυρισμένες στοές που δεν κατάφεραν ακόμα να καθαρίσουν, σε μία ραγισμένη βιτρίνα που δεν αποκαταστάθηκε, στα ξηλωμένα πεζοδρόμια που 14 χρόνια τώρα αναζητούν τα χαμένα τους κομμάτια. Τα μνημεία της εξέγερσης βρίσκονται βαθιά χαραγμένα στις καρδιές αυτών που μέρα νύχτα τροφοδοτούσαν την πύρινη λαίλαπα που στο διάβα της άφηνε τις στάχτες του γερασμένου κόσμου. Βρίσκονται στις διαδρομές όσων εμπνεύστηκαν, στρατολογήθηκαν, συγκροτήθηκαν πολιτικά και στρατεύτηκαν ολόψυχα μέσα από τα ιστορικά αναγνώσματα του Δεκέμβρη. Σήμερα η μνήμη της εξέγερσης βρίσκεται στις αγωνίες όσων προσπαθούν να επικαιροποιήσουν την αναγκαιότητα της επαναστατικής συγκρότησης και της αδιάλλακτης σύγκρουσης ενάντια στη θέληση μιας Αναρχίας αφοπλισμένης και ακίνδυνης.”
Χίλιες φορές ένας περήφανος θάνατος παρά μια προσκυνημένη ζωή με σκυμμένο κεφάλι
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αδιάλειπτα παρών
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
