Μικροφωνική συγκέντρωση υπεράσπισης του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Σχολείο, ενάντια στις απειλές εκκένωσης και τη διεκδίκηση επανασύνδεσης του ρεύματους
Τρίτη 26.09
12:00, Πλατεία Συντριβανίου
Το ρεύμα είναι κοινό αγαθό – Κάτω τα χέρια από τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο
Την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2023, εργολαβικό συνεργείο της Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε, πραγματοποιώντας ηλεκτρολογικές εργασίες στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου και Μπιζανίου, προχώρησε σε διακοπή της ηλεκτροδότησης του ΕΚΧ Σχολείο. Πρόκειται για την τρίτη διακοπή ηλεκτροδότησης που υφίσταται ο χώρος, με τις δύο πρώτες να έχουν λάβει χώρα την άνοιξη του 2015, αποτελώντας κι αυτές κομμάτι των ευρύτερων προσπαθειών που γίνονται για τη διακοπή λειτουργίας του «Σχολείου». Η κίνηση αυτή δε, έρχεται να προστεθεί στις πληροφορίες που είχαμε για πιθανή επικείμενη εκκένωση του χώρου κατά το προηγούμενο διάστημα (25-26 Αυγούστου 2023), κάτι που η μαζική κινηματική περιφρούρηση των ημερών εκείνων φαίνεται πως απέτρεψε.
Λίγα λόγια για τον αρ. 27 της Βασιλέως Γεωργίου
Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου 27 & Μπιζανίου τα τελευταία 13 χρόνια. Νεοκλασικό, κατασκευής των τελών του 19ου αιώνα, το κτήριο περνά από διάφορες φάσεις και ιδιοκτησιακά καθεστώτα που άλλαζαν τις χρήσεις του, καταλήγοντας, μέσω κάποιας ανταλλαγής, στην Εκκλησία της Ελλάδος. Για χρόνια, η τελευταία το διέθετε μέσω εκμίσθωσης στον Δήμο Θεσσαλονίκης, για τη στέγαση των αναγκών του πάλαι ποτέ 12ο δημοτικού σχολείου Θεσσαλονίκης.
Λόγω αυστηρών κτηριακών κανονισμών, όμως, και – αρκετών – απλήρωτων ενοικίων από πλευράς Δήμου που ώθησαν την εκκλησία να μην προβεί στις απαραίτητες ενέργειες συντήρησης, το 2004 σφραγίζεται με μεταφορά της σχολικής κοινότητας σε άλλη περιοχή (τελικά η κοινότητα διαλύεται το 2017 επί δημαρχίας Γ. Μπουτάρη) και τις ένθερμες προσπάθειες της ιδιοκτήτριας Εκκλησίας να το αποχαρακτηρίσει από σχολική μονάδα, εκδίδοντάς του άδεια για αξιοποίηση ως Κατάστημα Υγειονομικού Ενδιαφέροντος. Αν κάτι μπορεί να σας θυμίζει αυτό, τότε μπορείτε με ασφάλεια να μαντέψετε το ιδιοκτησιακό καθεστώς του όμορου καφέ/μπαρ, στον αρ. 25 της Βασ. Γεωργίου.
Από την εγκατάλειψη, στην απελευθερωτική διάσταση της κατάληψης
Τελικά, τα πάρε-δώσε και η εμπορική αξιοποίηση δεν πάνε και τόσο καλά για την Εκκλησία, που λειτουργεί σαν μια άλλη Ανώνυμη Εταιρία, έχοντας στα χέρια της να διαχειριστεί μία αμύθητη περιουσία. Το κτήριο εγκαταλείπεται και για 6 χρόνια δεν αποτελεί παρά την πελατειακή μετάφραση μίας, από καιρό προ-αποφασισμένης, αναγωγής των κοινωνικών αναγκών (και πιο συγκεκριμένα, αυτή της σχολικής παρουσίας στην περιοχή) στον οικονομικό δείκτη του κέρδους.
Το 2010 το κτήριο (επιτέλους!) καταλαμβάνεται με σκοπό να απελευθερωθεί από το καθεστώς χρόνιας εγκατάλειψης και να ανοίξει ξανά προς την κοινωνία. Ξεκινά με αυτόν τον τρόπο μία νέα πορεία για το νεοκλασσικό του αρ. 27, σκοπεύοντας να δημιουργήσει μία κοινότητα βασισμένη στην άμεση δημοκρατία και την ελεύθερη διακίνηση της γνώσης μέσω ελεύθερων/συμμετοχικών μαθημάτων. Είναι ένας χώρος ζωής, ελευθερίας, αλληλεγγύης, άμεσης δράσης, ελπίδας, αξιοπρέπειας, δημιουργικής έκφρασης, ισότητας, αμφισβήτησης, θέσμισης εαυτών και αντίστασης, που ανοίγει και ανοίγεται στη γειτονιά του Φαλήρου, μια διαρκής πρόταση για τους ανθρώπους της και την πόλη.
Σε αυτά τα 13 χρόνια παρουσίας, πρότασης και συναναστροφής, στο χώρο γίνονται αυτοοργανωμένα μαθήματα και ελεύθερες συναντήσεις ομάδων, μαθήματα ξένων γλωσσών και ελληνικών σε μετανάστ(ρι)ες, μουσικής, χορών, προβολές ταινιών, συναυλίες. Λειτουργούν, επίσης, (δανειστική) βιβλιοθήκη, στούντιο μουσικής και ομάδα μουσικού αυτοσχεδιασμού, χαριστικό παζάρι, θεατρικό εργαστήρι, γυμναστήριο και ομάδες πολεμικών τεχνών, ομάδα κήπου, κουζίνα, παντοπωλείο, δομές αλληλεγγύης κ.α, ενώ παράλληλα γίνονται και εκδηλώσεις πολιτικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου.
Η λειτουργία και διαχείριση του χώρου περνά μέσα από τις πάντα ανοιχτές συνελεύσεις, στις οποίες μπορεί να συμμετέχει όποιο άτομο επιθυμεί, σεβόμενο τον αντιιεραρχικό και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα του χώρου. Παράλληλα, ζητήματα που μας απασχολούν, είτε της καθημερινότητας είτε στην κατεύθυνση των χειραφετικών αναζητήσεων, διατρέχουν τις πολιτικές μας διαδικασίες, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ρίξουμε τους τοίχους της απάθειας και της ιδιώτευσης και να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες, τις αρνήσεις και τις επιθυμίες μας.
Έτσι, με το ρίζωμα του «Σχολείου», ενός ελεύθερου κοινωνικού χώρου, να αποτελεί ένα διαρκές στοίχημα και να μην έρχεται ως επιβεβαίωση των ήδη κατεκτημένων, αλλά ως απόρροια των δυνατοτήτων μίας κοινωνίας σε κίνηση, ψηλαφούμε – ή τουλάχιστον επιχειρούμε να ψηλαφίσουμε – χειραφετικές και αντιεξουσιαστικές πρακτικές, όχι σε κάποιο απονευρωμένο μέλλον, αλλά στην τοπολογία του Αισθητού και του Πραγματικού. Γιατί η αναπαραγωγή του κόσμου της εξουσίας απαιτεί ένα πλήρως ελεγχόμενο και αδιάρρηκτο κοινωνικο-ιστορικό συνεχές, προϊόν της απο-συλλογικοποίησης των πτυχών της ζωής που φέρνει μαζί της η ανάθεση. Με το να παίρνουμε, λιγότερα ή περισσότερα, κομμάτια της ζωής μας πίσω, βρισκόμαστε ήδη να φανταζόμαστε τη διάρρηξη του συνεχούς της υποταγής. Και, όπως έχουν αποδείξει οι εκκενώσεις, η καταστολή, οι κατηγορίες, οι επιθέσεις εις βάρος κοινωνικών χώρων, καταλήψεων και των ανθρώπων τους, η χειραφετική, αυτεξούσια δράση θα βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο του Κράτους και του παρακράτους.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η διακοπή της ηλεκτροδότησης του «Σχολείο»
Όχι, όμως, μόνο αυτού. Χιλιάδες είναι τα νοικοκυριά που έμειναν και μένουν καθημερινά χωρίς ρεύμα, νερό, θέρμανση, λόγω αδυναμίας πληρωμής των υπέρογκων τιμών των παρόχων, τη στιγμή που καπιταλιστές μεγαλοφειλέτες μένουν στο απυρόβλητο. Η απελευθέρωση της αγοράς των αγαθών κοινής οφέλειας έχει οδηγήσει στη δημιουργία σφιχτών καρτέλ στην πώληση και διαχείριση του ρεύματος και της ενέργειας, ενώ σιγά-σιγά ανάλογες κινήσεις γίνονται και για την περίπτωση του νερού (όχι το ίδιο χονδροκομμένα καθώς μιλάμε για το ύψιστο αγαθό της ζωής και σίγουρα με τις απαραίτητες, όταν οι κοινωνικές αντιδράσεις το απαιτούν, αναδιπλώσεις) μέσω της υπαγωγής της ύδρευσης και της αποχέτευσης σε καθεστώς Ρυθμιστικής Αρχής.
Οι περιφράξεις των κοινών αγαθών – δηλαδή η εμπορευματοποίηση των πόρων απαραίτητων για τη ζωή – επεκτείνει τα πεδία κερδοφορίας σε ένα σύστημα που ασθμαίνει υπό το φαντασιακό της συνεχούς ανάπτυξης. Οι δημόσιοι χώροι, το φυσικό περιβάλλον και οι πόροι του ανάγονται σε μετρήσιμα οικονομικά μεγέθη, που υπακούουν στην τεχνοκρατική διάσταση των οικονομικών δεικτών, ικανοποιώντας τις καπιταλιστικές ορέξεις για μεγέθυνση και κερδοφορία.
Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι συνδέουν και συνδέονται
Η ελεύθερη πρόσβαση στα κοινά αγαθά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών είναι ένας σημαντικός παράγοντας εξασφάλισης αξιοπρεπών όρων διαβίωσης και είναι ένας αγώνας που οφείλει να δίνεται ενάντια στην τάση για εμπορευματοποίηση των πάντων.
Η ελεύθερη πρόσβαση των κοινωνικών, αυτοδιαχειριζόμενων χώρων σε ρεύμα και νερό είναι απαραίτητη για να συνεχίζουν τη λειτουργία τους μακριά από τις λογικές του οικονομικού συμφέροντος, δημιουργώντας ρωγμές στην καπιταλιστική κανονικότητα. Όχι απλά ανταγωνιστικά ως προς το υπάρχον, αλλά ως πεδία συλλογικής φαντασίας, σύνθεσης, επανανοηματοδότηση και δημιουργίας νέων πολιτισμικών περιεχομένων απέναντι στον ανθρωπότυπο της κρατικο-καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Για εμάς, το «Σχολείο» είναι οι ανακτημένες μας ζωές, ένας πνεύμονας ελευθερίας ενάντια στις έννοιες του ανταγωνισμού, της αντιπαλότητας και της αρπακτικότητας που προωθεί σε συντριπτικό βαθμό το σήμερα. Είναι ο τρόπος και ο τόπος μας να αναθεωρήσουμε, να αναιρέσουμε, να αρνηθούμε και να δημιουργήσουμε. Είναι η πραγμάτωση ενός άλλου κόσμου στο εδώ και στο τώρα.
Οι απόπειρες καταστολής, είτε μέσω διακοπής της παροχής ρεύματος είτε μέσω αστυνομικών/φασιστικών επιθέσεων, δεν μας πάει βήμα πίσω στον αγώνα για ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, στον αγώνα για ελεύθερη ζωή, μακριά από την εκμετάλλευση και το άδικο.
Θέλουμε να κάνουμε όσο πιο ξεκάθαρο γίνεται προς πάσα κατεύθυνση, πως τα εγχειρήματα αντίστασης και δημιουργίας υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν λόγω της κοινωνικής τους γείωσης, δημιουργώντας τους δικούς τους θεσμούς και τις δικές τους αξίες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με το βάρβαρο σύστημα εξουσίας. Αντίθετα, έχουν βαθιά σχέση τόσο με την κοινωνία απ’ τα σπλάχνα της οποίας αναπνέουν όσο και με τις κοινότητες αγώνα που δημιουργούνται γύρω από αυτήν.
Απέναντι στις μεθοδεύσεις της εξουσίας, το Σχολείο όλων μας θα μείνει.
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
