Πριν περίπου ένα μήνα, στις 13 Ιουνίου, στην θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Πύλου εκτυλίχθηκε μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες της Μεσογείου. Εκατοντάδες άνθρωποι στην προσπάθειά τους να φτάσουν από το Τομπρούκ της Λιβύης στην Ιταλία, στοιβαγμένοι σε ένα πλοίο φέρετρο, πνίγηκαν σε ένα από τα βαθύτερα σημεία της Μεσογείου. Οι σοκαριστικές εκτιμήσεις (βάσει επιβαινόντων) μιλούν για 400-600 ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων ήταν κλειδωμένοι στο αμπάρι. Δεν είναι πρώτη φορά που τέτοιες τραγωδίες συμβαίνουν στις θάλασσες μας.
Στη Μεσόγειο έχουν πεθάνει τα τελευταία χρόνια 27.000 άνθρωποι (!!) στην προσπάθειά τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Άνθρωποι κατατρεγμένοι από πολέμους, ανέχεια, απολυταρχικά καθεστώτα, την κλιματική αλλαγή και την οικονομική εξαθλίωση αποφασίζουν να κάνουν το πιο επικίνδυνο ταξίδι, για να γλιτώσουν από την δυστυχία που η αναπτυγμένη δύση έχει δημιουργήσει στις ίδιες τους τις χώρες καθώς σε πολλές από αυτές (Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν) με τις πολεμικές τους επεμβάσεις αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τους τόπους τους. «Ανεπτυγμένα» κράτη που καταληστεύουν τους φυσικούς πόρους της Αφρικής και της Ασίας και όχι μόνο, στηρίζουν απολυταρχικά καθεστώτα και βιάζουν με τις αποφάσεις τους τις δημοκρατικές διαδικασίες των χωρών αυτών . Εξαίρεση δεν αποτελεί η Ελλάδα η οποία παραδίδει άνευ όρων τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της τα οποία χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια για να καταστραφούν οι ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών είναι αυτοί οι άνθρωποι να προσπαθούν να δραπετεύσουν από αυτή την κόλαση. Και εδώ η πολιτισμένη δύση και η αθώα Ελλάδα τους επιφυλάσσουν φράχτες, παράνομες επαναπροωθήσεις (άραγε και το δυστύχημα στην Πύλο ήταν κάτι παρόμοιο;) και αναπόφευκτα ναυάγια. Έτσι, οι ανθρώπινες ροές αναγκάζονται πλέον να διασχίζουν την Μεσόγειο παρακάμπτοντας την Ελλάδα, λόγω του τείχους στον Έβρο για το οποίο σχεδόν όλος ο κοινοβουλευτικός κόσμος έχει ταχθεί υπέρ του, ακολουθώντας ολοένα και πιο επικίνδυνους θαλάσσιους δρόμους.
Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα στην τραγωδία της Πύλου βλέπουμε Ευρωπαίους και Έλληνες αξιωματούχους να θλίβονται υποκριτικά κηρύσσοντας τριήμερο πένθος και ταυτόχρονα εγκαινιάζοντας τον φράχτη στον Έβρο. Την ίδια στιγμή επιλέγουν να δαπανούν ψίχουλα για εξοπλισμό έρευνας και διάσωσης. Βλέπουμε να γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών ευθυνών, εγκληματικών λαθών και παραλείψεων. Βολικά και ανέξοδα, το ανάθεμα πέφτει μόνο στα κυκλώματα διακινητών αλλά και στα ίδια τα θύματα με επιλεκτικές διαρροές και υποβάθμιση του θέματος από τα συστημικά ΜΜΕ τα οποία χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσο για να υποστηρίξουν το κυβερνητικό αφήγημα.
Η απάντηση σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι σύνορα, δεν είναι φράχτες, δεν είναι περισσότερη αστυνομία και στρατός. Η λύση είναι να μπει τέλος σε κάθε αιτία που κάνει τους ανθρώπους να ξεριζώνονται και να τρέχουν κυνηγημένοι (πόλεμος, φτώχεια, εκμετάλλευση, αυταρχισμός). Είναι η χορήγηση ασύλου και εγγράφων, ώστε αυτοί οι άνθρωποι να βρίσκουν εργασία και αξιοπρέπεια και να εντάσσονται ομαλά στον κοινωνικό ιστό. Η απάντηση δεν είναι η ακροδεξιά, ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία. Η απάντηση είναι η αλληλεγγύη, η εγκάρδια υποδοχή κατατρεγμένων ανθρώπων, η εγκατάσταση και η δημιουργία προϋποθέσεων για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους σε όποια χώρα επιθυμούν. Αρνούμαστε να παρέχουμε δουλικά και «φιλόξενα» την golden visa σε πλούσιους «επενδυτές» και «επισκέπτες», και να διώχνουμε κατατρεγμένους φτωχούς ανθρώπους. Άραγε τι θα αισθανόμασταν αν αύριο βρεθούμε στην θέση τους;
Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Δεν μειώνουν τα ενοίκια, δεν μειώνουν τις τιμές του ρεύματος, της βενζίνης και του σούπερ μάρκετ, επειδή ακριβώς δεν είναι οι μετανάστες και οι φτωχοί αυτού του κόσμου που ευθύνονται για αυτά. Το πρόβλημα δημιουργείται από τις ελίτ, από εκείνους που πλουτίζουν από την δική μας φτώχεια. Σε αυτούς πρέπει να είμαστε απέναντι, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, το δικαίωμα σε έναν ειρηνικό και δίκαιο κόσμο.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΥΡΟΒΟΛΟΣ
