Μια νέα Γενική Απεργία, στις 6 Ιούνη, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την αντοχή ενός μεγαλειώδους εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος στη Γαλλία. Στη χώρα που συχνά μας φέρνει «καλά νέα»-προάγγελους κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων πανευρωπαϊκά!
Μετά την επιβολή της μεταρρύθμισης μέσω του άρθρου 49.3 του συντάγματος με την ταυτόχρονη παράκαμψη του κοινοβουλίου, η ταξική μάχη που ξεκίνησε 4 μήνες πριν συνεχίζεται με ενθαρρυντικά ποσοστά: οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 64% του πληθυσμού θέλει να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις και το 45% θέλει ριζοσπαστικοποίηση των δράσεων.
Όσον αφορά την κυβέρνηση, τα πράγματα είναι απλά: Αυτή η πράξη επιβολής, σημάδι μιας νέας κατασταλτικής κλιμάκωσης, αποκαλύπτει την απομόνωσή της. Η μεταρρύθμισή της ήρθε άμεσα αντιμέτωπη με μια μαζική λαϊκή απόρριψη. Παρά τις μικροσυμφωνίες με την παραδοσιακή Δεξιά, η οποία βρίσκεται και η ίδια σε διαδικασία αποσύνθεσης, βρέθηκε σε θέση μειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση. Ο Μακρόν έχει κάνει αυτήν τη μεταρρύθμιση κεντρικό άξονα της δεύτερης θητείας του, ως την αδιάψευστη απόδειξη του νεοφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού του και της αποφασιστικότητάς του να τσακίσει την αντίσταση ενός λαού που γνωρίζει ότι είναι «ανθεκτικός». Εξελίχθηκε σε συντριπτική απόδειξη του δομικά μειοψηφικού χαρακτήρα του κοινωνικού μπλοκ του οποίου ο ίδιος αποτελεί την τέλεια ενσάρκωση, υιοθετώντας τον ρόλο του ξεδιάντροπου υπαλλήλου μιας αστικής τάξης αχαλίνωτης, μεθυσμένης από διάθεση εκδίκησης ενάντια στις παραχωρήσεις στις οποίες υποχρεώθηκε στο παρελθόν, ως άξια απόγονος των Βερσαλλιών και της Επιτροπής Χυτηρίων (διαβόητα αντεργατικός και «παρεμβατικός» οργανισμός των ιδιοκτητών εργοστασίων χάλυβα και σιδήρου από το 1864 ως το 1940).
Αλλά αυτή η πράξη επιβολής είναι επίσης η στιγμή της αλήθειας και για τον πραγματικό αντίπαλο της κυβέρνησης, το μαζικό κίνημα των συνδικάτων και της πολιτικής Αριστεράς.
Το σημερινό κίνημα αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση όλων των κινητοποιήσεων που προηγήθηκαν, τουλάχιστον εκείνων που σηματοδότησαν την αλληλουχία των αγώνων που ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 2010: ιδίως τη μάχη στη Notre-Dame-des-Landes, τον αγώνα κατά του εργατικού νόμου, τα Κίτρινα Γιλέκα, τις φεμινιστικές κινητοποιήσεις κατά της σεξουαλικής και της σεξιστικής βίας και ευρύτερα κατά της έμφυλης καταπίεσης, το κίνημα 2019-2020 κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, τους αγώνες των μεταναστών χωρίς χαρτιά, ή ακόμη και τους αγώνες (ιδίως τους αντιρατσιστικούς) κατά των αστυνομικών εγκλημάτων και κάθε κρατικής βίας. Ενσωματώνει, αρθρώνει και αναπτύσσει τα επιτεύγματά τους, τόσο σε επίπεδο μεθόδων και τακτικών αγώνα όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο.
Φιλοξενούμε τη Γαλλίδα συνδικαλίστρια των SUDSOLIDAIRES, Nara Cladera (εκπαιδευτικός της Α’βάθμιας, συν-συντονίστρια του ομοσπονδιακού τομέα εκπαίδευσης των SUD SOLIDAIRES, συν-συντονίστρια του διεθνούς συνδικαλιστικού δικτύου των SUD για την αλληλεγγύη και την πάλη), σε Θεσσαλονίκη (7/6, 7μμ, στην ΕΔΟΘ) και Αθήνα (8/6, 7μμ, στη Νομική), για να συζητήσουμε για την ελπιδοφόρα κατάσταση στη Γαλλία, για τη συνέχεια, αλλά και για τις δυσκολίες που έχουν να ξεπεράσουν οι Γάλλοι εργαζόμενοι.
Πού βρίσκεται το κίνημα που ξεκίνησε στη Γαλλία στις 19 Ιανουαρίου για να πετύχει την απόσυρση μιας ακόμη αντι-μεταρρύθμισης των συντάξεων και μια νίκη απέναντι στην αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του; Απέναντι σε όσους φαντάζονταν μια συνδικαλιστική παράσταση «για την τιμή των όπλων» ανίκανη να σταθεί εμπόδιο στον νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα, λίγους μόνο μήνες μετά την επανεκλογή του Μακρόν, οι εργαζόμενοι, τα κοινωνικά κινήματα και τα συνδικάτα έδειξαν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει στην γενικευμένη απάθεια. Δεν πρόκειται ακόμη για ρήξη με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, αλλά είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα.
Επιχειρούμε να εξετάσουμε τις δυνατότητες, τα όρια, αλλά κυρίως τα άμεσα στρατηγικά διακυβεύματα του αγώνα που είναι σε εξέλιξη, προκειμένου να αποκτήσουμε τροφή για σκέψη και δράση και στη χώρα μας.
ΜΑΧΗ – Ανεξάρτητη Ταξική Ενωτική Κίνηση
