Γκράφιτι αφιερωμένο στο έγκλημα των Τεμπών, καμωμένο από τον Sandman, γήπεδο Απόλλωνα Καλαμαριάς – sandmankalamaria tempn.jpg
«Κι εγώ, ειλικρινά, είμαι το κέντρο που δεν υφίσταται παρά μόνο σαν συνθήκη στη γεωμετρία της αβύσσου· είμαι το τίποτα γύρω από το οποίο περιστρέφεται αυτή η κίνηση…». | Φερνάντο Πεσόα, Το βιβλίο της ανησυχίας, το οποίο υπέγραψε με το ετερώνυμο, Μπερνάρντο Σοάρες.
Στις έντεκα και είκοσι λεπτά, ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ήμουν δεκαεννιά χρονών και ανέβαινα στην Θεσσαλονίκη να δω το μωρό μου, την Βασούλα. Ήθελα να της κάνω έκπληξη, είχαμε να βρεθούμε έναν μήνα και παρόλο που μιλάγαμε στο τηλέφωνο πάνω από δέκα φορές τη μέρα, εμένα μου έλειπε η μυρουδιά της. Υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα στη Λάρισα, και είχα κατορθώσει να πάρω έξοδο, αν και Τρίτη που είχε νυχτερινή εκπαίδευση. Βγήκα από το στρατόπεδο με αρχικό στόχο να πάω να τα πιώ, κάτι που αρχικά έκανα. Αλλά λίγο η νοσταλγία, παραπάνω η καψούρα κι ακόμα παραπάνω η ελαφρά σούρα που μ’ έκανε να πετάω σαν αητός χωρίς φτερά, με οδήγησε στο σταθμό όπου χωρίς να το σκεφτώ, πήρα το τρένο για Θεσσαλονίκη.
Στις έντεκα και είκοσι ένα λεπτά, συνεχίζοντας να είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπός άπλωσα το χέρι μου και πήρα το χάρτινο ποτήρι με τον διπλό Ελληνικό καφέ, βαρύ και πικρό, για να μου φύγει λίγο η σούρα. Ήθελα πολύ να κάνω ένα τσιγάρο…
Στις έντεκα και είκοσι δύο λεπτά, έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή, έφερα το χάρτινο ποτήρι στο στόμα μου και ρούφηξα την πρώτη γουλιά καφέ. Είναι καυτός… ήταν η τελευταία σκέψη που έκανα, σαν ένας ολόκληρος, νέος, ευτυχισμένος άντρας.
Στις έντεκα και είκοσι τρία λεπτά, επίσημα είμαι νεκρός, αγνώστου ταυτότητας μιας και κανείς δεν με περιμένει. Ο ιατροδικαστής που με εξέτασε απεφάνθει με στόμφο, αγνώστου ταυτότητας, κομμένος μέσος δάκτυλος αριστερού χεριού, ελαφρώς τσουρουφλισμένος.
Ανεπίσημα όμως, εγώ υπάρχω.
Όσο και να σας φανεί περίεργο, συνεχίζω να υπάρχω συρρικνωμένος, στο συγκεκριμένο αγνώστου ταυτότητας μεσαίο δάχτυλο, αριστερού χεριού. Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά μεταφέρθηκα όλος, στο συγκεκριμένο δάχτυλο. Προσπάθησα να το φωνάξω στον ιατροδικαστή, όταν αναρωτήθηκε, πως είναι δυνατόν αυτό το μεσαίο δάχτυλο, να ζυγίζει εικοσιένα γραμμάρια1, ακριβώς. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω αλλά ούτε και να κουνηθώ, ούτε καν να κάνω τις κινήσεις που έκανα σαν ζωντανό δάχτυλο. Αντίθετα μπορούσα να ταξιδεύω παντού σαν φάντασμα, να παρατηρώ και να σκέφτομαι, χωρίς όμως, να μπορώ να κάνω τίποτα. Έτσι δεν με πείραζε που ήμουν κλειδωμένος σε ένα συρτάρι του νεκροτομείου. Φανταστείτε την εικόνα, ένα μεσαίο δάκτυλο αριστερού χεριού ελαφρά τσουρουφλισμένο, τοποθετημένο ανάσκελα στο κέντρο ενός φορείου, που κανονικά θα έπρεπε να έχει όλο τον άνθρωπο, στραμμένο με κατεύθυνση προς το κεφάλι. Σημειολογικά θα μπορούσα να πω πως αποτελούσα το κέντρο της ύπαρξης του φορείου. Πρακτικά όμως με ενοχλούσε να βρίσκομαι στο κέντρο του φορείου, γιατί η θέση που μου αναλογεί, είναι εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το αριστερό χέρι. Για κάποιο λόγο θεώρησα ότι αυτός που με τοποθέτησε είναι, είτε σεξιστής φαλλοκράτης, είτε πάσχει από τον φόβο του κενού και ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο, να ισαπέχω απ’ όλα τα άκρα.
Αν με κοιτάξετε πιο προσεκτικά, θα δείτε πως είμαι ελαφρά τσουρουφλισμένος, σχεδόν καμένος μέσος δάκτυλος, αποκομμένος από το υπόλοιπο αριστερό χέρι. Για να βρείτε το υπόλοιπο σώμα μου, πρέπει να πάτε εκεί που στεκόμουνα και να εξετάσετε την επιφάνεια που ακουμπούσα, αν υπάρχει, και να την τρίψετε. Η σκόνη που θα βγάλετε, είμαι εγώ…
Η φωτιά καυτηρίασε την πληγή που προκλήθηκε από την εξαΰλωση του υπόλοιπου σώματος. Δεν κατόρθωσε να βλάψει το νύχι. Εκεί μετέφερα όλες τις διανοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου μου. Μέχρις εδώ όλα μπορούν να χωνευτούν, εφόσον σκέφτομαι, τότε σίγουρα υπάρχω. Αυτό όμως που δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ, είναι ότι μου αφαίρεσαν την δυνατότητα να είμαι αρσενικός. Γιατί μετά από τη φωτιά δεν έχω φύλο, είμαι κάτι απροσδιόριστο… Κάτι ουδέτερο…
Κάπως έτσι απέκτησα νέα ταυτότητα και έγινα το δάχτυλο.
Η ικανότητα που είχα να βγαίνω το σώμα μου και να ταξιδεύω παντού, μου έδωσε την δυνατότητα να παρακολουθήσω από την αρχή, όλο το θέατρο του παραλόγου που παίζεται, σ’ αυτό που αποκαλούν δημόσιο διάλογο. Είδα πρώτα έναν υπουργό να παραιτείται κλαίγοντας, γιατί φταίνε οι άλλοι… οι προηγούμενοι… Μετά τον είδα να γυρνάει στα διατεταγμένα τσιράκια του και να ρωτάει, πως τους φάνηκε κι αν είναι, να το ξαναπάνε. Μετά είδα τον επιτελάρχη πρωθυπουργό, του επιτελικού παρακράτους, βλοσυρό κι αξούριστο να φέρνει μια βόλτα στον τόπο του δυστυχήματος. Κατόπιν με ύφος πονετικό και τα χέρια σε στάση Μέρκελ, αντίχειρας με αντίχειρα και δείκτης με δείκτη σχηματίζουν ρόμβο, να δηλώνει διαβάζοντας ον κάμερα ένα κείμενο, που ανακοίνωνε για τον θάνατό μου και για τον θάνατο άλλων πενήντα επτά επώνυμων συνανθρώπων μου, ότι φταίει η κακιά μας μοίρα και ο σταθμάρχης, που έκανε λάθος. Αμέσως μετά να γυρνά έντρομος προς τον εθελοντή επικοινωνιολόγο Γκρίμπεργκ και να ρωτά γιατί τον στραβοκοιτάζει και κουνάει το κεφάλι του απελπισμένος, αφού δεν του ξέφυγε καμιά μαλακία αυτήν τη φορά.
Μετά είδα τον θρήνο που σηκώθηκε.
Μανάδες, μπαμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες, φώναζαν κλαίγοντας, πως είναι νεκροί. Ποιος μπορεί άραγε, να θάψει το παιδί του και να συνεχίζει να ζει, σαν να μην έγινε τίποτα;.. Έκλαψα μαζί με τον άνθρωπο, τον οποίον όταν τον ρώτησαν αν έχει άλλα παιδιά, αυτός τους απάντησε, ότι ναι, έχει… αλλά σ’ ένα χέρι κάθε δάχτυλο που κόβεις, πονάει το ίδιο με τα υπόλοιπα. Άνθρωποι μέχρι χθες αμέριμνοι, βρέθηκαν να θρηνούν τα παιδιά τους, έτσι χωρίς πρόγραμμα, γιατί απλά δεν έφτασν…
Πως μπορείς να πενθήσεις άραγε για κάτι που θεωρείς αιώνιο;..
Ο θρήνος απλώθηκε και σαν σαράκι πρόσβαλε τις ψυχές των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων και μετατράπηκε σ’ ένα θυμωμένο ΓΙΑΤΙ;.. Όλοι έβλεπαν τον εαυτό τους, να βρίσκεται στο μοιραίο βαγόνι. Όλοι ένιωθαν τυχεροί, γιατί ακριβώς δεν ήταν στο μοιραίο βαγόνι. Όλοι ένιωθαν ένοχοι γιατί ακριβώς ήταν τυχεροί που δεν ήταν στο βαγόνι.
Όλοι όμως, ένιωθαν και οργή, γιατί γνώριζαν ότι το μοιραίο συμβάν, μόνο τυχαίο δεν ήταν. Όλοι την ίδια στιγμή, συνειδητοποίησαν ότι ο θάνατος μας ακολουθεί καταπόδας, σαν μια αόρατη σκιά. Ζώντας σε μια κοινωνία εχθρική προς κάθε μέλος της, που προέρχεται από την μεσαία τάξη των μικροαστών, αλλά και από την εργατική ή αγροτική τάξη. Τα τρία πάντοτε αναλώσιμα κομμάτια της κοινωνίας, που σιγά σιγά αρχίζουν και μετατρέπονται σε βαρίδια, για την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών της κοινωνίας.
Συνάμα όλοι άκουσαν τους κυβερνήτες, να ρίχνουν την ευθύνη στους προηγούμενους κυβερνήτες, αλλά και στα άθλια συνδικάτα που αρνούνται την αξιολόγηση. Άκουσαν τους διατεταγμένους δημοσιογράφους, να λένε ότι είναι πενήντα επτά και όχι εκατό οι νεκροί, όπως στο Μάτι, ή ότι το ατύχημα είναι μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε τα τρένα μας. Την ίδια ώρα η εταιρεία ΤΡΑΙΝΟΣΕ δήλωνε μεγαλόψυχα, ότι αν και δεν φταίει η ίδια, συναισθανόμενη τον θρήνο των συγγενών, θα πληρώσει σαν αποζημίωση το ποσό των 42000 ευρώ για κάθε νεκρό, αν και βάσει νόμου εξαιρείται.
Πολλοί δεν το είδαν, αλλά το είδα εγώ, μιας και με κοστολογούσαν σαν ένα κομμάτι κρέας. Ήμουν ογδόντα κιλά, άρα κόστιζα 525 Ευρώ το κιλό. Αν ήμουν μια κοπέλα γύρω στα εξήντα κιλά, θα κόστιζα στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, 700 Ευρώ το κιλό. Κάποιοι από τους διατεταγμένους δημοσιογράφους, ένιωσαν… ενοχές και δήλωσαν, ότι ποτέ δεν διάβαζαν τα αιτήματα των εργαζομένων στον Σιδηρόδρομο γιατί τα θεωρούσαν συντεχνιακά. Το ίδιο γινόταν και με τα εξώδικα, που κοινοποιούσαν τα συνδικάτα των εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Αυτό το δήλωσε, με τιμή και με καμάρι, ο αδέσμευτος Παπαδάκης, στον ΑΝΤΕΝΑ και αμέσως μετά αναρωτήθηκε, αν λέει αλήθεια, ο Σπίρτζης… Δηλώνοντας, ότι όλοι παρουσιάζουν χαρτιά με υπογραφές κι ο ίδιος, είναι μπερδεμένος και δεν ξέρει ποιόν να πιστέψει. Ποτέ του βέβαια δεν θα έψαχνε την αλήθεια των εγγράφων, αυτό το κάνουν οι κανονικοί δημοσιογράφοι, όχι οι διασκεδαστές που παρουσιάζουν τις ειδήσεις. Η δικιά του δουλειά είναι να παρουσιάσει το έργο «όλοι ίδιοι είναι». Από κοντά και άλλοι αδέσμευτοι, σαν τον ψυχοπονιάρη πρώην σεξιστή Λιάγκα, ή τον με κρίση ταυτότητας, ραδιοαρβυλοφόρο Κανάκη, να απαγγέλλουν εν χορώ, ότι όλοι ίδιοι είναι, προσδοκώντας να οδηγήσουν τους νέους στην απογοήτευση, που οδηγεί νομοτελειακά στην αποχή από τις εκλογές, βασισμένη στην εκδοχή, ότι όλοι ίδιοι είναι. Η αντιμετώπιση της κυβέρνησης αγκαζέ με τον κυνισμό των ΜΜΕ μετέτρεψαν τον θυμό της κοινωνίας, σε έξαλλη οργή.
Σε κάθε πόλη της χώρας, είδα να αυτό-οργανώνονται ειρηνικές διαδηλώσεις, νέων, ανδρών και γυναικών, με αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης. Όλοι καταλάβαιναν ότι το θανατηφόρο δυστύχημα, δεν είχε να κάνει μόνο με το ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη. Όλοι καταλάβαιναν ότι το θανατηφόρο δυστύχημα, ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.
Γιατί μόνο έγκλημα είναι, όταν το λειψό σύστημα τηλεδιοίκησης σταματάει να λειτουργεί, εξαιτίας μια πυρκαγιάς που καταστρέφει, έναν υποσταθμό της ΔΕΗ τέσσερα χρόνια πριν… Πόσο άραγε κοστίζει ένας γαμημένος υποσταθμός για να ξαναφτιαχτεί;.. Είμαι σίγουρος ότι κοστίζει πολύ λιγότερο, από τις μάσκες σεντόνια που διανεμήθηκαν στους μαθητές, την εποχή του κοροναϊού…
Μπλοκάκια;..
Όταν έμπειροι σταθμάρχες που συνταξιοδοτούνται, αντικαθίστανται με ανεκπαίδευτους σταθμάρχες με μπλοκάκι, γιατί είναι απλά… φθηνότεροι. Μια λεπτομέρεια που διαφεύγει από όλους είναι, ότι μερικές δουλειές απαιτούν εκπαίδευση χρόνων. Δεν γίνεται να πάρεις εξαμηνίτες σταθμάρχες ή εξαμηνίτες ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας και να μη περιμένεις κάποια… «ατυχήματα», τα οποία όταν τα αναλύσουμε προσεκτικά, μόνο ατυχήματα δεν είναι. Αντίθετα είναι καθαρά εγκλήματα με κατασκευασμένους ενόχους.
Τα λευκά κολλάρα ποτέ δεν πλήρωσαν το μάρμαρο των επιλογών τους.
Όταν ο σούπερμαν υπουργός Χατζηδάκης, πανηγύριζε γιατί έκανε κερδοφόρο τον ΟΣΕ μειώνοντας… το μισθολογικό κόστος, τότε ξεκινούσε η πορεία του τραίνου, που έμελλε να πάρει τη ζωή 57 ανθρώπων και να παγιδεύσει, εμένα σ’ ένα αγνώστου ταυτότητας μεσαίο δάκτυλο, του αριστερού χεριού.
Μια ιστορία σκόπιμης και συστηματικής υποβάθμισης που οδηγούσε στην απαξίωση μια δημόσιας υποδομής, η οποία επιτελούσε κοινωνικό έργο.
Το τρένο αποτελούσε και αποτελεί, το κατεξοχήν λαϊκό μέσο μετακίνησης και μεταφοράς, σύμφωνα με τον Μάνο Παναγιώτου, συνταξιούχο αρχιμηχανικό του ΟΣΕ, ο οποίος διετέλεσε επικεφαλής, της Διεύθυνσης Ηλεκτρονικής Σηματοδότησης, Τηλεπικοινωνιών και Ηλεκτρικών Εγκαταστάσεων του ΟΣΕ. Αυτή η Διεύθυνση μετεξελίχθηκε στην ΕΡΓΟΣΕ. Όταν στον σχολιασμό του, για την διαβούλευση του νομοσχεδίου για τον ΟΣΕ, που οργάνωσε η κυβέρνηση Παπανδρέου, του Γιώργου του τρίτου… του μακρύτερου, περιγράφει πως ο ΟΣΕ υποβαθμίστηκε, πρώτον, λόγω κακοδιαχείρισης. Κανένα από τα μεγάλα έργα που έπρεπε να γίνουν δεν τελείωνε ποτέ. Οι επιλογές των εκάστοτε διοικήσεων του ΟΣΕ, εξελίχθηκαν στην μεγαλύτερη επενδυτική τραγωδία γιατί το μόνο που παρήγαγαν, ήταν τεράστια ελλείμματα προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες. Τα τρένα έδειχναν ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά σε σχέση με τα άλλα μέσα μεταφοράς. Προέβλεπε μάλιστα, ότι στην καλύτερη περίπτωση το 2015 τα τρένα στην Ελλάδα θα τρέχουν με 160 ως 180 km/h όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη οι ταχύτητες που αναπτύσσονται είναι διπλάσιες. Φυσικά θεωρούσε σαν δεδομένο, ότι θα υπήρχαν τα συστήματα τηλεδιοίκησης, σηματοδότησης, τηλεπικοινωνιών, το σύστημα αυτόματης προστασίας συρμών (ETCS) το οποίο ελέγχει την ταχύτητα του τρένο, το παγκόσμιο σύστημα κινητής επικοινωνίας(CSM-R) που παρέχει ψηφιακές, ασφαλείς και αξιόπιστες επικοινωνίες μεταξύ μηχανοδηγών και σηματοδοτών, αλλά και ασφαλούς ηλεκτροκίνησης.
Συνεχίζοντας περιέγραφε, πως το τεράστιο χρέος του ΟΣΕ οφειλόταν στην ασυνέπεια του Ελληνικού κράτους. Το 2010 υπερέβαινε τα 10 δις φορτώνοντας κάθε χρόνο το έλλειμμα της εταιρείας. Το χρέος προερχόταν από ένα σύνολο δανείων με εγγύηση του δημοσίου και αποτελούσε κρυμμένο χρέος του δημοσίου, το οποίο είχε δημιουργηθεί έναντι των υποχρεώσεων του κράτους στον ΟΣΕ για:
Α. Υποχρεώσεις Δημόσιας Υπηρεσίας, ποσά που είναι αντίστοιχα μ’ αυτά που δίνονται στις άγονες γραμμές ακτοπλοΐας ή αεροπορικές εταιρείες, όπως και στην επιδότηση εισιτηρίου στα ΚΤΕΛ. Σήμερα στους Ιταλούς, η επιδότηση είναι 50 εκατομμύρια Ευρώ για δεκαπέντε χρόνια.
Β. Επενδύσεις υποδομών, συγχρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. και μη, έργων και προμηθειών.
Γ. Επενδύσεις τροχαίου υλικού και προγραμματικές συμφωνίες.
Οι παραπάνω υποχρεώσεις, αντί να καταβάλλονται ως μετρητά, τα οποία θα καταγράφονται στα έσοδα, αυτά κατέληγαν να λογίζονται σαν χρέος. Σύμφωνα με τον νόμο 2671/98 «Ρύθμιση θεμάτων ΟΣΕ» το κράτος αναλαμβάνει αυτές τις υποχρεώσεις σε συνδυασμό με το με το υπηρεσιακό σχέδιο ως το 2002. Η δυνατότητα του κράτους να εγγυάται χρέη, είναι μια διαδικασία επί της ουσίας δημιουργίας κρυφών χρεών, τα οποία δεν επιβαρύνουν λογιστικά το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, αν και ουσιαστικά εκεί ανήκουν. Αν θυμάμαι καλά, κάπου τότε -Γενάρης 1999- ο Σημίτης μας έβαζε στη ζώνη του Ευρώ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έβαλαν τον ΟΣΕ να φτιάξει σταθμούς, γραμμές και υποδομή, με δικά του δάνεια για τα οποία έδωσε το κράτος εγγυήσεις, κάτι που συγκρούεται με την ευρωπαϊκή οδηγία διαχωρισμού υποδομής εκμετάλλευσης που απαλλάσσει τα μεταφορικά μέσα από το κόστος της υποδομής γραμμών και σταθμών. Ο ίδιος υπολόγιζε το χρέος του ΟΣΕ, στο 10%. Το υπόλοιπο 90% ήταν καθαρά χρέος της κεντρικής κυβέρνησης συν τους τόκους που προέκυψαν από τα απλήρωτα δάνεια. Στο 10% συμπεριλαμβάνει την κακοδιαχείριση των διορισμένων πρασινομπλέ διοικήσεων.
Και τότε ήρθα τα μνημόνια και ο ΟΣΕ γίνεται το παράδειγμα, που χρησιμοποιούν οι πρασινομπλέ τεχνοκράτες του Γιωργάκη για να μας δείξουν, πως βυθιζόμαστε σαν τον Τιτανικό, γιατί ήμαστε η τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης. Ξεκινώντας από τον ΟΣΕ των πολλών δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι, κατά τους διατεταγμένους δημοσιογράφους, είναι άχρηστοι, τεμπέληδες, κοστίζουν πάρα πολύ προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες. Αποφασίζουν να τον διαλύσουν σε κομμάτια. Εταιρείες για την υποδομή, την κυκλοφορία, τα έργα αλλά και τον σπουδαιότερο στόχο όλων, την ακίνητη περιουσία (δεύτερη μεγαλύτερη μετά απ’ αυτήν της Εκκλησίας, με πολλά ακίνητα «φιλέτα».) Το προσωπικό μετατάσσεται, συνταξιοδοτείται πρόωρα και όσοι παραμένουν δουλεύουν σε απαξιωμένες εγκαταστάσεις.
Τα χρέη δεν πέφτουν αντίθετα συνεχίζουν να αυξάνονται και προστίθεται ένα ακόμα πρόβλημα, το γερασμένο προσωπικό. Οι περισσότεροι έχουν προσληφθεί από τον μοναδικό διαγωνισμό που έγινε το 1984. Πολλοί φωνάζουν για το πρόβλημα, δηλώνοντας ότι μελλοντικά ο οργανισμός θα αντιμετωπίσει πρόβλημα έμπειρου προσωπικού, μιας και δεν υπάρχουν νέοι για να διδαχθούν. Ακόμα τότε, για να γίνεις σταθμάρχης σ’ ένα σταθμό, σαν τον σταθμό της Λάρισας, έπρεπε να υπηρετήσεις πάνω από οκτώ χρόνια σε μικρότερους σταθμούς, για να αποκτήσεις εμπειρία. Τότε ήταν το 2010, τώρα αυτοί που φώναζαν είναι όντως συνταξιούχοι και στο σταθμό της Λάρισας, ο σταθμάρχης που χάραξε την λανθασμένη πορεία, είχε εμπειρία μόλις πέντε ημερών.
Όταν οι πρασινομπλέ τεχνοκράτες του Γιωργάκη απέτυχαν, παρέδωσαν την εξουσία στους πρασινομαύρομπλέμπορντοροδοκόκκινους του Παπαδήμου, του Τραπεζίτη. Αυτοί όμως δεν πρόκαναν, είχαν άλλα πράγματα να κάνουν, όπως το να διαλύσουν τις ζωές μας. Κι έτσι κατόπιν εκλογών μας προέκυψαν οι πρασινομπλέ τεχνοκράτες του ΣαμαροΒενιζέλου. Αυτοί δηλώνουν υπερήφανοι κι ότι τα δικά τους… μνημόνια θα τα επιβάλουν αυτοί κι όχι η τρόικα. Οι κατευθύνσεις όμως έχουν δοθεί ήδη από την τρόικα. Τα αεροδρόμια θα τα πάρει η Fraport, το λιμάνι του Πειραιά η COSCO, τα τρένα θα παραμείνουν κρατικά… γιαυτό θα πάνε στο Ιταλικό δημόσιο, όσο για τους δρόμους… αυτούς θα τους αναλάβουν οι εργολάβοι.
Ο στόχος είναι να πουληθεί, οτιδήποτε πουλιέται.
Το κράτος απλά θα κρατούσε το κομμάτι των υποδομών, το οποίο δεν ήταν κερδοφόρο για να πουληθεί. Αυτό θα το συντηρούσε το κράτος, δυστυχώς για την περίπτωσή μας, πλημμελώς έως καθόλου…
Αφού τελείωσε με Ολυμπιακή, ΟΣΕ και ΔΕΗ, τώρα τελειώνει και τις συντάξεις μας. Τα κεράκια συμβολίζουν τα θύματα των συγκεκριμένων πολιτικών.
Κάπου εκεί προσγειώνεται στο υπουργείο ο Σούπερμαν Χατζηδάκης, αναλαμβάνοντας να ξανασώσει τον ΟΣΕ, σαν την Ολυμπιακή. Ήταν η πρώτη φορά που κατόρθωνε, με μαγικό τρόπο, να αναγεννήσει μια σούπερ χρεωμένη εταιρεία, σαν την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και να την κάνει «κερδοφόρα», μέσα σ’ ένα χρόνο. Πως το κατορθώνει; Διώχνοντας το εξειδικευμένο προσωπικό (μηχανοδηγούς, συνοδούς, σταθμάρχες, κλειδούχους, τεχνίτες μηχανοστασίων),που ρύθμιζε την κυκλοφορία και συντηρούσε το τροχαίο υλικό, μετατάσσοντάς το σε άσχετους τομείς (νοσοκομεία, αρχαιότητες). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πετύχει στο οικονομικό κομμάτι αλλά να πατώσει σε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία αφορούσαν την καλή και ασφαλή λειτουργία. Τότε ήταν που σταμάτησαν να λειτουργούν μεγάλα τμήματα του δικτυού και έγινε το δίκτυο μιάμισης γραμμής.
Το λάθος του το περιγράφει για πρώτη φορά ο Άνταμ Σμιθ, στη θεωρία του «ανθρώπινου κεφαλαίου», λέγοντας ότι η εμπειρία το εργαζομένου που αποτελεί πάντα μια πραγματική δαπάνη, αποτελεί και πάγιο κεφάλαιο της εταιρείας και εμπεριέχεται στον ίδιο τον εργάτη. Τι έκανε λοιπόν ο Σούπερμαν Χατζηδάκης;
Έκαψε ένα σημαντικό κομμάτι του παγίου κεφαλαίου της εταιρίας που ανέλαβε να σώσει.
Ο εργαζόμενος δεν είναι μόνο ο μισθός του, το τρένο που κυκλοφορεί, δεν είναι μόνο τα εισιτήρια. Όπως το τρένο χρειάζεται συντήρηση και καύσιμα έτσι και οι εργαζόμενοι χρειάζονται συντήρηση και μισθό. Η εμπειρία όμως των εργαζομένων, όπως και το τρένο, είναι πάγιο κεφάλαιο. Η απώλεια της εμπειρίας, που μέχρι τότε μεταβιβαζόταν από τους παλιότερους στους νεότερους. δημιουργεί ένα χάσμα γενεών και τεχνογνωσίας. Έτσι αυτονόητα οδηγούμαστε στους σταθμάρχες με μπλοκάκι που μαθαίνουν στην πλάτη του πελάτη και σίγουρα…. είναι φθηνότεροι αλλά και πιο επικίνδυνοι σε βάθος χρόνου.
Μόνο που ξεχνάμε κάτι. Με μπλοκάκι μπορείς να πάρεις έναν υδραυλικό ή έναν ψυκτικό, που αποτελεί αγαπημένη επαγγελματική ομάδα των ιδιοκτητών της χώρας, ή οποιαδήποτε ειδικότητα υπάρχει σε μια ανοικτή αγορά. Δεν προσλαμβάνεις με τίποτα, ειδικότητες όπως σταθμάρχες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, ειδικότητες που αποτελούν μια κλειστή αγορά καθότι όλες οι εταιρείες παρόμοιας μορφής, αποτελούν μονοπώλια. Όταν το κάνεις, τότε θα υπάρξουν θύματα. Αυτό ήταν, η μεγαλύτερη συνεισφορά του Σούπερμαν Χατζηδάκη ο οποίος είχε εφεύρει, με το σούπερ μυαλό του και έναν αλγόριθμο, που υπολόγιζε με ακρίβεια το κέρδος που θα παραγόταν,από κάθε χαμένη θέση. Με λίγα λόγια μακροπρόθεσμα, ο ΟΣΕ θα παρείχε το ίδιο ποιοτικά έργο προς τους πελάτες του, εμάς δηλαδή, ακόμα κι αν δεν είχε κανέναν εργαζόμενο. Διαστημική σκέψη. Αλλά ακόμα κι ο Σούπερμαν δεν πρόκανε ή δεν ήθελε… να τελειώσει τη δουλειά. Άφησε τον Μιχαλάκη τον Χρυσοχοΐδη, τον αδιάβαστο να την τελειώσει. Αυτός με την σειρά του υπέγραψε την σύμβαση 717, για την σηματοδότηση και τηλεδιοίκηση. Αυτή την σύμβασή που όταν τελείωσε ανακάλυψαν όλοι, ότι το σύστημα πάνω από την Λάρισα δεν επικοινωνούσε με το σύστημα κάτω από την Λάρισα. Κατόπιν έφυγε κι αυτός χωρίς να τελειώσει την δουλειά, Γιατί μπορεί να ήταν αδιάβαστος, αλλά δεν ήταν μαλάκας.
Άφησε την καυτή πατάτα, σαν προίκα στην αριστερή παρένθεση, της πρώτης φοράς αριστεράς. Όταν παρέδωσε τον περίπου κερδοφόρο-ελλειμματικό ΟΣΕ, ο αδιάβαστος Χρυσοχοΐδης κατόρθωσε, να έχουν μείνει 2500 εργαζόμενοι με ηλικία πάνω από τα πενήντα. Κοντά στα πέντε χιλιάδες κεφάλια, κάπως έτσι αντιμετωπιζόντουσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι όλων των ειδικοτήτων, είχαν κάνει φτερά. Με λίγα λόγια, πέταξαν σε νοσοκομεία ν’ αλλάζουν πάπιες στους ασθενείς, σε μουσεία σαν φύλακες ή όπου στο διάολο, δεν χρειαζόντουσαν.
Πόσα δις κοστίζει αυτή η χαμένη εμπειρία, σήμερα;..
Η πρώτη φορά αριστερά ξεκίνησε με φόρα να κάνει λάθη από την πρώτη μέρα. Ο λόγος ήταν εν πολλοίς, απλός. Σ’ ένα ναρκοθετημένο περιβάλλον, έπρεπε να προσέχει που πατά. Κάθε κίνησή της ήταν εκ των πραγμάτων αμυντική και πολλές φορές αρνητική. Προσπάθησε να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους, να περιορίσει τις χειρότερες υπερβολές του νεοφιλελεύθερου σοκ μετά φόβου των μνημονίων, ακυρώνοντας τις πιο προκλητικές μεταρρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, αλλά απέτυχε να μεταβάλει την ταξική ισορροπία. Στην ουσία αποδέχτηκε περισσότερο από τους άλλους το δόγμα της ΤΙΝΑ (thereisnoalternative, δεν υπάρχει εναλλακτική), «η ιστορία τελείωσε». Όπως μας λέει κι ο Δουζίνας2, το Χόλυγουντ είναι γεμάτο από ταινίες που προβλέπουν το τέλος του κόσμου μετά από μια μεγάλη φυσική ή κοινωνική καταστροφή, χώρια τα ζόμπι. Καμιά ταινία όμως δεν έγινε με σενάριο που να μιλάει για το μόνο που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα; το τέλος του καπιταλισμού. Αυτό έρχεται μόνο αν αποφασίσεις εξ αρχής να αλλάξεις την ταξική ισορροπία.
Έτσι όταν πουλάς το λαϊκότερο μέσο μαζικής μεταφοράς, χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία την αποφυγή κυρώσεων ύψους 15 δις ευρώ, τότε επιβαρύνει την ταξική ισορροπία. Λειτουργείς σαν να αποδέχεσαι το ίδιο το σύστημα. Στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να δοθεί αγώνας ώστε να καταπέσει η απόφαση, γιατί ήταν πολιτικά χειραγωγούμενη3. Έτσι η πρώτη φορά αριστερά, έπρεπε να αναδιοργανώσει και να λειτουργήσει τον ΟΣΕ αποδεχόμενη την αναγκαιότητα του πιο λαϊκού μέσου μεταφοράς, για μια κοινωνία με καθαρότερο οικολογικό αποτύπωμα. Δημιουργώντας ένα δίκτυο σύγχρονο, ασφαλές και οικονομικό, γιατί το τρένο είναι το φτηνότερο μέσο μαζικής μεταφοράς. Κάτι που εν μέρει προσπάθησε μιας κι επί των ημερών της, τελείωσε η διπλή γραμμή, που προσφέρει και ασφάλεια και ταχύτητα. Έτσι λοιπόν σ. Σπίρτζη, αντί να αναπτύξεις το μεταφορικό έργο του ΟΣΕ και να φτάσεις το μέσο Ευρωπαϊκό, που κυμαίνεται από 25-30%, έχοντας τρομακτικά περιθώρια βελτίωσης, μιας και το μεταφορικό έργο του ΟΣΕ αναλογεί στο 1,7% του συνολικού έργου, εσύ τον είδες σαν βαρίδιο που έπρεπε πάση θυσία να ξεφορτωθείς. Ναι, δεν φταις για το έγκλημα στα Τέμπη… φταις όμως, για το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ…
Τον Ιούνη του 2019, η πρώτη φορά αριστερά μας τελείωσε και στη θέση της επανήλθε, η κανονικότητα. Μόνο που τώρα οι πρασινομπλέ τεχνοκράτες, μεταλλάχθηκαν σε άριστους, μπλε προς το μαύρο επιτελικούς, υπό την άγρυπνη -ελέω Predator- παρακολούθηση του σιμουλτανέ Μωυσή, ο οποίος κατά έναν περίεργο τρόπο, ενώ κοιτούσε… ποτέ δεν έβλεπε, τι γινότανε γύρω του. Ήταν κάτι που διδάχθηκε από τον Σημίτη, ο οποίος ποτέ δεν πήρε χαμπάρι τις μίζες που πετούν.
Τότε στο υπουργείο μεταφορών βρέθηκε ο Καραμανλής ο τρίτος, ο χειρότερος.
Το σκηνικό είχε στηθεί μετά βαΐων και κλάδων από την προεκλογική περίοδο. Άκουγε στον βαρύγδουπο αρκτικόλεξο Σ.Δ.Ι.Τ., που μεταφραζόταν με πομπώδη τρόπο από τον ίδιο τον Μωυσή, σαν Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Θα έλυνε όλα τα προβλήματα που είχε αφήσει η πρώτη φορά αριστερά με το τρίτο μνημόνιο, το αχρείαστο, που υπέγραψε. Χώρια που πρωτοτύπησε και άφησε γεμάτα, κατά 34 δις, τα ταμεία για να παίξουν μπάλα με απευθείας αναθέσεις. Το βαρύγδουπο Σ.Δ.Ι.Τ. το πληρώσαμε κατά την πανδημία χάνοντας μέχρι τώρα, μια πόλη λίγο μεγαλύτερη από το Ρέθυμνο, γιατί οι εντατικές και το πρόσθετο ιατρικό προσωπικό, ήταν περιττή πολυτέλεια…
Το πληρώνουμε εδώ και χρόνια στους δρόμους, έχουν διόδια παντού κι ας είναι ο δρόμος, μάπα.
Έμελλε να το πληρώσουμε πολύ ακριβά και στα Τέμπη.
Για να γίνει αυτό έπρεπε να μεθοδευτεί ανάλογα. Το 2019 ο Υπουργός Καραμανλής ο τρίτος, ο χειρότερος, ανέλαβε το υπουργείο, ο ΟΣΕ αριθμούσε 2100 εργαζομένους όλων των ειδικοτήτων. Στο τέλος του 2021 οι υπάλληλοι είχαν πέσει στους 1338, απ’ αυτούς οι 1008 απασχολούνται στην μητρική εταιρεία. Αυτοί οι 1008 υπάλληλοι αναλύονται σε 843 μόνιμους και 165 έκτακτους-μπλοκάκι. Και το 80%, των μονίμων, είναι ηλικίας άνω των 51. Σήμερα στην ουσία δουλεύουν 750 εργαζόμενοι, ενώ το οργανόγραμμα της εταιρείας μιλά για αριθμό 2100 ατόμων, που χρειάζονται για ασφαλή λειτουργία. Και οι συνδικαλιστικοί φορείς, ζητούσαν και 1000 άτομα ακόμα. Με πρώτη συνέπεια την μονοκαλλιέργεια με την λειτουργία μιας γραμμής Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Ειδομένης κλείσιμο γραμμών όπως του Βόλου ή της Κοζάνης, της Φλώρινας, κ.α. λόγω έλλειψης προσωπικού.
Το 2019, μαζί με τον Καραμανλή τον τρίτο τον χειρότερο, έτυχε και μια πυρκαγιά στην περιοχή Ζάχαρης Λάρισας, αυτή κατέστρεψε τον περίφημο υποσταθμό της ΔΕΗ, τα καλώδια και τον εξοπλισμό, θέτοντας την υποβαθμισμένη τηλεδιοίκηση της Λάρισας ολοκληρωτικά εκτός λειτουργίας, μέχρι που… καταργήθηκε. Παροπλισμένη, γιατί η πλήρης τηλεδιοίκηση έπαψε να λειτουργεί μετά από άλλη πυρκαγιά, που συνέβη στο Λιτόχωρο, τον Ιούλη του 2015. Φυσικά οι σταθμάρχες που απασχολούντο εκεί αποσπάστηκαν σε άλλους σταθμούς, λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό, μιας και τα μπλοκάκια δεν κρίθηκαν αξιόπιστα.
Αν αναρωτιέστε τι είναι τα μπλοκάκια, η απάντηση είναι απλή. Τα μπλοκάκια αποτελούν μια μορφή ρουσφετιών, όπου ανά εξάμηνο προσλαμβάνεις τον ίδιο άνθρωπο και τον εκπαιδεύεις πως να γίνει σταθμάρχης, χωρίς να τον πληρώνεις σαν κανονικό σταθμάρχη, μιας και δεν έχει τα προσόντα για να γίνει. Θα σ’ ακολουθεί παντού σαν οπαδός, γιατί ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει κάποια στιγμή μόνιμος σταθμάρχης, μιας και θα έχει περισσότερα μόρια λόγω εμπειρίας, από οποιονδήποτε ανταγωνιστή του, για την ίδια θέση.
Την ίδια χρονιά η ελληνική κυβέρνηση ζητά εξαίρεση πενταετίας από την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κανονισμού 1371/2007 που προστατεύει τα δικαιώματα των επιβατών. Επιπρόσθετα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έχει εξασφαλίσει εξαίρεση από τον κανονισμό της EU Passengers Rights, που αφορά την πληρωμή αποζημιώσεων για τυχόν ατυχήματα, μέχρι το 2024.
Στις 29 Νοέμβρη 2019 υπογράφεται, παρουσία του Ιταλού πρέσβη LuigiMaras νέα συμφωνία, ανάμεσα στον Καραμανλή τον τρίτο, τον χειρότερο και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Η κυβέρνηση του Μωυσή άλλωστε, επαναδιαπραγματεύθηκε όλες τις συμφωνίες που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑς, με τα γνωστά συνήθως, κακά αποτελέσματα… Στο θέμα του σιδηρόδρομου, επέκτεινε την σύμβαση με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ ως το τέλος του 2030 με δυνατότητα επέκτασης μέχρι το 2035, πριμοδοτώντας με κρατική επιδότηση για τις άγονες γραμμές;.. με το ποσό των 50 εκατ. Ευρώ.
Μια μικρή ερώτηση που μου έρχεται στο μικροσκοπικό αλλά αεικίνητο μυαλό μου είναι η εξής. Ποιες είναι οι άγονες γραμμές στο σημερινό σιδηροδρομικό δίκτυο, όταν όλοι οι μικροί τοπικοί σταθμό έχουν κλείσει λόγω ελλείψεων στο προσωπικό;.. Το δίκτυο της Ελλάδας αρχίζει από την Αθήνα και μέσω Θεσσαλονίκης φτάνει στην Ειδομένη. Άρα ποια ή ποιες, είναι οι άγονες γραμμές που επιδοτούνται με 50 εκατ. Ευρώ;
Η συμφωνία προέβλεπε και επενδύσεις 2,5 δις. Ευρώ μέσα στα επόμενα εννέα χρόνια, με στόχο την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Οι άμεσες επενδύσεις που αποφασίζονται από το Δ.Σ. της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ένα χρόνο μετά κυμαίνονται από 645 έως 810 εκατ. ευρώ. Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό σύμφωνα με το άρθρο 20 του μνημονίου, ήταν το Ελληνικό Δημόσιο πρώτον, να ολοκληρώσει την σηματοδότηση στον άξονα Πειραιάς-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Ειδομένη (Σύμβαση 717 της ΕΡΓΟΣΕ) μέχρι το τέλος του 2021. Και δεύτερο να θέσει σε λειτουργία το σύστημα ETCS σε όλο τον άξονα Πειραιάς-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Ειδομένη (Σύμβαση 10005 της ΕΡΓΟΣΕ) μέχρι το τέλος του 2021. Από τότε άρχισαν να παίζουν τις κουμπάρες, γιατί ούτε το Ελληνικό Δημόσιο παρέδιδε τα έργα ούτε και οι Ιταλοί της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έκαναν επενδύσεις, παρότι εισέπρατταν κάθε χρόνο 50 εκατομμύρια για τις …άγονες γραμμές.
Μέχρι τον Απρίλη του 2022, όπου υπογράφεται σταμουλωχτά, νέα σύμβαση ανάμεσα στο Ελληνικό Δημόσιο και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την οποία η Βουλή την επικυρώνει στις 9 του Ιούλη.
Στην νέα σύμβαση ξεκαθαρίζεται ότι οι επενδύσεις από τα 645 εκατ. ευρώ πέφτουν στα 77,5 εκατ. ευρώ!.. Παράλληλα απαλλάσσουμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ από την υποχρέωση να αγοράσει νέα τρένα, με το κόστος τους να ανέρχεται στα 215 εκατ. ευρώ. Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικό μυαλό για να κάνεις την απλή προσθαφαίρεση για να καταλάβεις ότι το μονοκομματικό κοινοβούλιο επικύρωσε, χωρίς να διαβάσει ούτε μια σελίδα, ζημία 797 εκατ. ευρώ για το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή για μας.
Είναι η στιγμή που εμφανίζονται στο κάδρο οι δύο κύριοι υπεύθυνοι του εγκλήματος των Τεμπών. Από την μια μεριά ο Καραμανλής ο τρίτος ο χειρότερος και από κοντά, ο υφυπουργός ο αναρμόδιος για τα θέματα μεταφορών και υποδομών Μιχάλης Παπαδόπουλος, αυτοί ενώ γνωρίζουν ότι τα τρένα κινούνται τυφλά, κατακεραυνούν οποιονδήποτε παίρνει το μέρος των μηχανοδηγών, οι οποίοι καταγγέλλουν με συνεχή εξώδικα (5 ή 6) την κακή έως επικίνδυνη κατάσταση του δικτύου. Στην ίδια ομάδα συμπεριλαμβάνω και την διοίκηση του ΟΣΕ.
Από την άλλη μεριά η ΤΡΑΙΝΟΣΕ,η οποία ενώ γνωρίζει ότι δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στο δίκτυο, κοιτάζει πως δεν θα πληρώσει τίποτα για επενδύσεις, γλυτώνοντας 797 εκατ. ευρώ και συνεχίζει, να εκτελεί τα εν δυνάμει καρμανιόλες δρομολόγια, χωρίς να λέει κουβέντα.
Τα τρένα που δεν αγοράστηκαν από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ εκτός από επικίνδυνα ήταν και αργά
Υπάρχει και ένας τρίτος υπεύθυνος.
Αυτός ακούει στο όνομα-σύνθημα «Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι».
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι πριν συνεχίσω. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι. Υπάρχουν πολλοί, που δουλεύουν σε κάποιες εφημερίδες και κάποιους ιστότοπους, θεωρώντας ότι δουλειά τους είναι, να ελέγχουν την κάθε μορφή εξουσίας. Πολλές φορές οδηγούνται στα δικαστήρια με μηνύσεις ή εκδικητικές αγωγές, στις οποίες τους ζητάνε ποσά που ξέρουν ότι δεν μπορούν να πληρώσουν. Το κυριότερο δε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η θεότυφλη δικαιοσύνη βγάζει πρωτόδικες αποφάσεις πάντα υπέρ των ισχυρών. Ενώ στις λίγες που κερδίζονται, προβάλλεται πάντα η σύλληψη και αποσιωπάται η αθώωση, κάτι που έγινε με τους δημοσιογράφους της εφημερίδας Ντοκουμέντο όταν συνελήφθησαν μετά από μήνυση της κυράς του Στουρνάρα.
To «Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι», απευθύνεται στους λεγόμενους συστημικούς δημοσιογράφους των καναλιών αλλά και των κάποτε… μεγάλων εφημερίδων. Είναι αυτοί που ασκούν την λεγόμενη «αντικειμενική δημοσιογραφία» που αρέσει στα αφεντικά τους. Ορίζουν ως αντικειμενική την δημοσιογραφία των ίσων αποστάσεων, πράγμα που σημαίνει ότι ρωτούν την εξουσία και μεταδίδουν την απάντηση, χωρίς να ψάξουν τι ισχύει. Με συνέπεια κάθε μορφή διαλόγου, να μετατρέπεται σε διάλογο κουφών. Έτσι όταν ο κάθε Παπαδάκης δηλώνει, ότι δεν μπήκε ποτέ στο κόπο να διαβάσει τα εξώδικα ή τα αιτήματα των απεργών μηχανοδηγών γιατί τα θεωρούσε συντεχνιακά, λέει την μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι αν τολμούσε να κάνει την δουλειά του σαν δημοσιογράφος, μετά από λίγο θα εξαφανιζόταν από το τηλεοπτικό στερέωμα.
Ο κάθε Παπαδάκης, Ευαγγελάτος, ή Λιάγκας, ή Κανάκης ή ο καθένας που έπεσε από τα σύννεφα, αφού ζήτησαν συγνώμη από τους τηλεθεατές, συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους «αντικειμενικά»… διαχέοντας τις ευθύνες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Κανείς τους δεν τόλμησε, να κρίνειτο σύστημα εξουσίας που έχει επιβληθεί. Όλοι μαζί φταίμε, όπως κάποτε όλοι μαζί τα φάγαμε. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι όλοι μαζί θα φάμε τα σκατά, που θα αφήσουν πίσω τους όταν φύγουν, όποτε φύγουν.
Με την πρώτη ευκαιρία άλλαξαν τις ερωτήσεις προς τον επιτελάρχη Μωυσή, για τα τρένα… με ερωτήσεις που μετατρέπονται σε κατηγορίες προς τον Τσίπρα, γιατί δεν διέγραψε τον βιαστή Γιωργούλη το 2021 και πως αισθάνεται για την ανηθικότητα του Σύριζα;.. Μετά ξαναρώτησαν τον Τσίπρα αν θα φέρει την Δήμητρα, όχι την Λιάνη αλλά την νέα δραχμή…
Κανείς δεν ασχολήθηκε να ψάξει πως και γιατί έγινε σταθμάρχης, ο εξηντάχρονος σταθμάρχης που κατηγορείται;
Γιατί αποψιλώθηκε ο ΟΣΕ από τον Σούπερμαν Χατζηδάκη;
Ποιον εξυπηρετούσε ο σταθμάρχης ή ο κλειδούχος, ή ο τεχνικός, που σ’ ένα βράδυ ξαφνικά, έγιναν φύλακες σε μουσεία, ή αλλάζουν πάνες στα νοσοκομεία;
Πόσα από τα χρέη που είχε ο ενιαίος ΟΣΕ, εξοικονομήθηκαν από την ιδιωτικοποίησή του;
Σ’ αυτό η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική. Κανένα. Αντ’ αυτού πληρώνουμε από την τσέπη μας, την Κρατική Ιταλική εταιρεία που ανέλαβε το εμπορικό και το επισκευαστικό κομμάτι, πληρώνοντας μάλιστα με δανεικά ψίχουλα.
Τι εξοικονομούμε με το περίφημο ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου-Ιδιώτη) που προωθείται από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης του Μωυσή;
Την απάντηση μας την δίνει ο Άρης Χατζηστεφάνου, στο ντοκιμαντέρ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΤΕ ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ5 στο οποίο παρουσιάζει, πόσο κοστολογείται ένα έργο από την επισκευαστική μονάδα του ΟΣΕ και πόσο κοστολογείται, το ανάλογο έργο από τον ιδιώτη. Οι αποκλίσεις στο κόστος είναι κραυγαλέες. Και σας έχω ένα νέο. Επιβαρύνουν το δημόσιο, δηλαδή τη τσέπη μας. Αν κι εγώ ως μεσαίο δάχτυλο, δεν έχω τσέπες.
Στα Τέμπη δεν υπήρξε κανένα πολύνεκρο δυστύχημα. Αν ψάξουμε το κάθε νεκρό, δεν θα εκπλαγούμε. Είναι ένας από εμάς… Είναι, εγώ ή εσύ… Το λέω αυτό γιατί το τρένο είναι το κατεξοχήν λαϊκό μεταφορικό μέσο. Δεν θα βρεις κανέναν μεγαλόσχημο, αυτοί θα πάρουν το προσωπικό τους αεροπλάνο, ή θα ναυλώσουν ελικόπτερο. Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως όσον αφορά την χρήση των συγκεκριμένων μέσων. Τους κοστίζει πολύ παραπάνω αλλά αξίζει, γιατί τους απαλλάσσει από τον συνωστισμό με τον λαουτζίκο.
Έτσι μπορώ να πω, ότι στα Τέμπη έγινε ένα καθαρά ταξικό έγκλημα και το χειρότερο είναι ότι θα μείνει ατιμώρητο. Θα την πληρώσει ο αξιοθρήνητος σταθμάρχης που ήθελε λίγο μεγαλύτερη σύνταξη κι έβαλε τον βουλευτή του, να τον ξαναμετατάξει σαν σταθμάρχη αυτή την φορά, με τα ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα. Τα λευκά κολάρα στο τέλος θα την γλυτώσουν. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα πληρώσει κάποιες αποζημιώσεις για τα θύματα, άλλωστε γλύτωσε κοντά στα 800 εκατ. ευρώ, από τις επενδύσεις που δεν θα κάνει. Σ’ αυτό η ευχή μου είναι, να επιδικαστεί τέτοιο ύψος αποζημιώσεων ώστε η συγκεκριμένη εταιρεία να καταστραφεί οικονομικά. Έτσι ώστε να υποχρεωθεί να φύγει.
Όσο για τον υπουργό αλλά και τον υφυπουργό του, αυτοί θα την πηδήξουν λόγω του νόμου ευθύνης υπουργών, μιας και όλο το σύστημα προσπαθεί να κάψει, με κάθε τρόπο την «απλή αναλογική».
Στον σημερινό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, δεν αρέσει εδώ και πολλά χρόνια η λέξη δημοκρατία. Δεν εννοώ την άμεση δημοκρατία, αυτή δεν υπάρχει και δεν υπήρξε πουθενά, πέρα από μικρές εξαιρέσεις οι οποίες και καταπολεμήθηκαν με κάθε μέσον. Ο Ισπανικός εμφύλιος, είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα, που μας παραδίδει η ιστορία.
Ποια δημοκρατία όμως εννοώ;
Είναι αυτή η καχεκτική εκδοχή της δημοκρατίας των αντιπροσώπων, η οποία είναι μια εκδοχή καθαρά ολιγαρχική, ακόμα κι όταν λανσάρεται με συστήματα απλής αναλογικής, στα οποία πάντα υπάρχει ένα όριο που πρέπει να περάσει ένα κόμμα προκειμένου να μπει στη βουλή. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση την εξουσία την ασκούν οι ανεξάρτητες αρχές ή επιτροπές, σαν το Eurogroup όταν πρόκειται για την Ε.Ε. Αυτό που προωθείται είναι ένα ανάλογο σύστημα με το Αμερικανικό, στο οποίο χωρούν δυο μονομάχοι με παρόμοια ιδεολογία, αλλά διαφορετική πολιτική στα επιμέρους προβλήματα. Όλα πρέπει να κινούνται γύρω από το κέντρο, είναι το μόνο σημείο του πολιτικού ορίζοντα που προτιμά η μεσαία τάξη των μικροαστών.
Παντού αυτοί οι δύο μονομάχοι, θα αναδεικνύονται σαν κάποιοι από μας, οι οποίοι παράτησαν την σκηνοθετημένα πετυχημένη ζωή τους, για να μας σώσουν. Ειδικά στην χώρα μας έχουμε γευτεί την δεύτερη γενιά των σωτήρων υμών και πάμε για την τρίτη. Τα τελευταία είκοσι χρόνια κυβέρνησαν κατά σειρά: ο Καραμανλής ο δεύτερος, ο άχρηστος. Ο Γιωργάκης ο τρίτος, ο γυμνασμένος, που μας βύθισε και τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο Μητσοτάκης ο Κούλης ο επιλεγόμενος και Μωυσής με τα γνωστά πολύνεκρα αποτελέσματα, γιατί δεν είναι μόνο το έγκλημα των Τεμπών. Δεν έχουμε παρά να ψάξουμε, το πως και το γιατί πέθαινε ο κόσμος στην πανδημία.
Ένα πράγμα μπορώ να ονειρευτώ σαν μεσαίο δάχτυλο. Να με ακούσει κάποιος και να ‘ρθει να με βρει στο νεκροτομείο. Να με πάρει από εκεί και να με κορνιζάρει σ’ ένα διάφανο κάδρο, να δείχνω προς τον ουρανό. Και κάθε φορά που θα έρχεται κάποιος από τους επαγγελματίες σωτήρες να μας σώσουν, εσείς να με δείχνετε στους σωτήρες στραμμένο πάντα προς τον ουρανό. Η ζωή μας θα αλλάξει μόνο όταν τους απολύσουμε και τη πάρουμε στα χέρια μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναπτύξουμε το κίνημα από τα κάτω. Μόνο τότε μπορούμε να επιβάλουμε τις λύσεις που δίνουν στη ζωή μας, αξιοπρέπεια.
——-
21 Grams: Ταινία του ΑλεχάντροΓκονσάλεςΙνιάριτου, γυρισμένη το 2003. 21 γραμμάρια χάνει κάθε άνθρωπος όταν πεθαίνει, άρα 21 γραμμάρια ζυγίζει η ψυχή του καθενός. Μπορεί και να ισχύει, αν και την ώρα του ζυγίσματος, εγώ ήδη θα έχω αλλάξει πίστα.
https://www.efsyn.gr/themata/politika-kai-filosofika-epikaira/345999_oi-armoi-tis-exoysias
https://analyst.gr/2020/01/23/ti-xepoulima-tou-ose/3/
