Μια 22χρονη κοπέλα, το περασμένο Σάββατο στον Τύρναβο, βιάστηκε από 5 ανήλικα αγόρια με το μικρότερο να είναι 14 ετών και να βιντεοσκοπεί το σκηνικό.
Δε μας εκπλήσσει προφανώς που οι δράστες αρνήθηκαν την κατηγορία ισχυριζόμενοι πως ότι συνέβη ήταν συναινετικό γιατί αυτό είναι το γνωστό κόλπο κάθε βιαστή, από τον 19ο αιώνα ακόμη, όταν με το επιχείρημα ότι «δεν μπορεί να περάσει ένα ξίφος τη σχισμή όταν αυτή κινείται», αμφισβητούταν η καταγγελία του βιασμού.
Μας εξοργίζει όμως πως η επίκληση της συναίνεσης από τους θύτες, (οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους) αφορά σε έναν άνθρωπο που σύμφωνα με την δίωξη που ασκήθηκε από την Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, δεν ήταν σε θέση να αντισταθεί, επομένως εκτός από το αδίκημα του ομαδικού βιασμού, υπάρχει και το αδίκημα της κατάχρησης ανίκανου προς αντίσταση σε γενετήσιες πράξεις από περισσότερους δράστες, καθώς η καταγγέλλουσα -σύμφωνα με τα ρεπορτάζ- φέρεται να αντιμετωπίζει αναπηρία.
Και αν η κουλτούρα του βιασμού είναι επιβολή εξουσίας και δύναμης, τότε δεν απαιτείται πάντα το «τέλειο θύμα» που «προκαλεί» αλλά ένα πλάσμα που στα μάτια του θύτη είναι ευάλωτο.
Γιατί ο βιαστής δεν είναι ένας άνθρωπος με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα ή ψυχικά τραύματα, όπως προσπαθούν να μας πουν ιατρικοποιώντας ή ψυχιατρικοποιώντας το πρόβλημα, αλλά ένας άνθρωπος «κανονικός» με βαθιά ριζωμένη την πατριαρχική βία ενάντια στις θηλυκότητες. Όταν δε ο μισογυνισμός συνδυάζεται με τον μισαναπηρισμό, ακόμη μια βαθιά κοινωνική πληγή, το αποτέλεσμα είναι αυτό που έχουμε σήμερα.
Η βία σε μια πατριαρχική κοινωνία είναι καθημερινή. Τα περίεργα βλέμματα και τα σεξιστικά σχόλια, οι παρενοχλήσεις και τα αγγίγματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπ@ στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στα σχολεία και στα μέρη που αράζουμε δεν πρέπει να θεωρούνται ως κανονικότητα. Εναντιωνόμαστε στην κανονικοποίηση και σε κάθε μορφή ωμής βίας (βιασμός, γυναικοκτονία), όπως και στη διάχυση της κουλτούρας του βιασμού.
Δε θα αφήσουμε το κράτος, τους δικαστές, τα ΜΜΕ, τους μπάτσους, την εκκλησία να ορίζουν ποια είναι εκείνη η κανονικότητα μέσα στην οποία θα πρέπει να μάθουμε να υπάρχουμε.
Δε θα πειθαρχήσουμε, θα αντισταθούμε και δε θα συμμορφωθούμε με τον μισογυνισμό και την επιβολή της κυριαρχίας.
Θεωρούμε ότι εντός μιας πατριαρχικής κοινωνίας που συνεχώς μας υποτιμά, παραβιάζει και παρενοχλεί τα σώματα μας, είναι σημαντικό να υποστηρίζουμε τις/τα εαυτές/-α μας ενάντια στη κυρίαρχη αφήγηση που μας θέλει υποτιμημένες και αφήνει τα σώματα μας εκτεθειμένα στη σεξιστική/ ρατσιστική βία.
Εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, λέγοντας ακόμη μια φορά πως δεν θα αφήσουμε καμία και κανένα μόνο απέναντι στην πατριαρχία.
Αδελφή μας εμείς σε πιστεύουμε και θέλουμε να σταθούμε δίπλα σου κάθε στιγμή, και στην δικαστική διαμάχη, που ξέρουμε από την εμπειρία μας, ότι θα είναι οδυνηρή.