Αλληλεγγύη στους μετανάστες απεργούς πείνας στο κλειστό κέντρο κράτησης στο Παρανέστι
Στις 16/3 πέντε μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας στο κλειστό κέντρο κράτησης της Δράμας (Παρανέστι). Δύο μέρες αργότερα, άλλοι έξι μετανάστες ακολούθησαν. Το αίτημα των έντεκα απεργών πείνας είναι ένα: άμεση απελευθέρωση.
Το «προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης αλλοδαπών» στο Παρανέστι (ΠΡΟΚΕΚΑ) αποτελεί ένα ακόμα στρατόπεδο συγκέντρωσης[1] για μετανάστ(ρι)ες. Ένα στρατόπεδο όπου οι μετανάστες ζουν υπό άθλιες συνθήκες, μέσα σε βρώμικα κελιά κατακλεισμένα από κατσαρίδες και άλλα έντομα, ενώ δεν υπάρχει καμία πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι περισσότεροι κρατούνται για μήνες, χωρίς καμία επικοινωνία με κόσμο έξω από το καμπ, ενώ αναγκάζονται να υπογράφουν χαρτιά στα ελληνικά, χωρίς δηλαδή να καταλαβαίνουν τι υπογράφουν και χωρίς την πρόσβαση σε δικηγόρο. Ταυτόχρονα, οποιαδήποτε διεκδίκηση των μεταναστ(ρι)ών, συχνά μέσω του αυτοτραυματισμού τους, βρίσκει ως απάντηση τη συστηματική βία και τον εξευτελισμό από τους μπάτσους-δεσμοφύλακες.
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Παρανέστι δεν αποτελεί όμως μια μεμονωμένη περίπτωση. Αντιθέτως, αποτελεί κομμάτι του πολέμου εναντίον των μεταναστ(ρι)ών που διεξάγει το ελληνικό κράτος εδώ και 30 χρόνια. Τα κέντρα κράτησης, είτε κλειστά είτε ανοιχτά, συνιστούν τους τόπους εγκλεισμού και καταγραφής των μεταναστ(ρι)ών, όπου ταυτόχρονα δοκιμάζονται οι μέθοδοι πειθάρχησης που σε δεύτερο χρόνο εφαρμόζονται και σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Είναι σαφής η πολιτική του αποκλεισμού και της αορατοποίησης που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος, χτίζοντας τα καμπς σε περιοχές μακριά από τα κέντρα των πόλεων, ώστε να καθίσταται αδύνατη η επαφή ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν λοιπόν τμήμα της προσπάθειας του ελληνικού κράτους να ελέγξει την ανθρώπινη μετακίνηση και ταυτόχρονα μια απάντηση στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των μεταναστ(ρι)ών. Γιατί οι αγώνες πάντα προηγούνται της καταστολής. Γιατί όσο και αν επεκτείνονται οι τεχνικές πειθάρχησης και ελέγχου, οι προλετάριες/οι, ντόπιες/οι και μετανάστ(ρι)ες, θα βρίσκουν τους τρόπους να ξαναπαίρνουν την πρωτοβουλία σε αυτή τη σχέση πάλης. Για αυτό λοιπόν, πολύ απλά
Φωτιά στα κέντρα κράτησης
Χαρτιά για όλους/ες τους/τις μετανάστ(ρι)ες
[1] Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι δεν αναφερόμαστε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους για να τα συγκρίνουμε με τα στρατόπεδα εξολόθρευσης της ναζιστικής Γερμανίας
(κάτι που θα αποτελούσε σχετικοποίηση του ολοκαυτώματος). Αλλά θέλουμε να δείξουμε πώς κέντρα κράτησης όπως αυτό στη Παρανέστι εντάσσονται σε μια σειρά εργαλείων διακυβέρνησης με μακρά πορεία στο παρελθόν
Stop War On Migrants
Αλληλεγγύη στους μετανάστες απεργούς πείνας
Στις 16/3 στο ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. στο Παρανέστι Δράμας, πέντε μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας, τους οποίους ακολούθησαν 2 μέρες μετά άλλοι έξι μετανάστες ξεκινώντας και αυτοί απεργία πείνας. Η απεργία πείνας τους έχει ως στόχο την ελευθερία τους.
Συγκεκριμένα για το <<κλειστό στρατόπεδο συγκέντρωσης>> στο Παρανέστι, όπου άνθρωποι κρατούνται απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα, έχουν καταγγελθεί πολλές φορές οι αυταρχικές συνθήκες διαβίωσης. Σε αυτές περιλαμβάνονται, όπως αναφέρουν καταγγελίες, έλλειψη ζεστού νερού, μαγειρεμένου φαγητού, βρώμικα καταλύματα, προβληματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές, όπου άνθρωποι εντός του ΠΡΟΚΕΚΑ έχουν ξυλοκοπηθεί και βασανιστεί από δυνάμεις καταστολής, όπως το 2020, ώστε να καταπνιγούν οι διαμαρτυρίες των μεταναστών.
Γενικότερα, η διαχείριση των μεταναστών από το ελληνικό κράτος πληρεί τις προϋποθέσεις ενός (άνισου) πολέμου. Το κράτος διαχειρίζεται τους μετανάστες στην καλύτερη ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και στη χειρότερη σαν <<περιττό>> πληθυσμό προς εξόντωση. Όσοι μετανάστες δεν επαναπροωθούνται άμεσα ή δεν σκοτώνονται από το λιμενικό, τον στρατό και τα υπόλοιπα σώματα ασφαλείας, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως camps(ΚΥΤ), κέντρα κράτησης και φυλακές. Αξίζει να σημειωθεί ότι άνω του 50% των κρατουμένων στην ελλάδα είναι μετανάστες. Το σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης, το οποίο έχει μακρά ιστορία στη Δύση, έχει ως στόχο την περιθωριοποίηση πληθυσμών ώστε να υφίστανται ακραία εκμετάλλευση και μεθόδους καταστολής. Ως τέτοια οφείλουν να αντιμετωπίζονται από το προλεταριάτο και να παλέψουμε για την κατάργησή τους. Μετά και την παύση του προγράμματος στέγασης μεταναστών ESTIA II, μετανάστες και μετανάστριες έμειναν στο δρόμο ή εκτοπίστηκαν σε camps. Η στρατηγική εκτόπισης μεταναστών εκτός αστικού ιστού, έχει ως στόχο την αορατοποίησή τους, την οποία πρέπει να σπάσουμε.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας Σάββατο 25/3, 12:00 Τσιμισκή με Ναυαρίνου
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 11 ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
Ανάρες ομάδα δράσης και αλληλεγγύης
