Δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μία απεργιακή κινητοποίηση ενός επαγγελματικού κλάδου ως αλληλέγγυος, ούτε φυσικά η τελευταία. Και όσο αντέχουν τα πόδια μου, τα μάτια και το μυαλό μου θα είμαι παρών, σε κάθε μορφή δράσης και διεκδίκησης. Όχι μόνο γιατί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον δίπλα σε αγωνιστές και ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, της ταξικής πάλης και των αγώνων στο πεζοδρόμιο, αλλά γιατί ο συνδικαλιστικός χώρος με τον οποίο συμπορεύομαι (ΠΑΜΕ Τύπου-ΜΜΕ), δεν δικαιολογεί ολιγωρίες η παραλείψεις σε θέματα που άπτονται τις εργασιακής ειρήνης στους χώρους δουλειάς και της εξασφάλισης του ήδη πετσοκομμένου μεροκάματου.
Ενημερωτικά, συμμετέχω εδώ και κάποιες μέρες στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων-απολυμένων εργαζομένων της εταιρίας «Μαλαματίνα», όπου το πρωί της Τετάρτης δόθηκε ένα ακόμη σόου ακραίας βίας από τα όργανα καταστολής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εναντίον ποίων, μερικών δεκάδων εργαζομένων που ζητούν την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους, διεκδικώντας ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και την εφαρμογή ΣΣΕ. Και δεν κάνουν ούτε πρόκειται να κάνουν πίσω όσο η αντιδραστική κυβέρνηση όλους τους προηγούμενους μήνες κωφεύει μπροστά στις άγριες και αδιάλλακτες θέσεις της εργοδοσίας να εφαρμόζει συνθήκες γαλέρας στους χώρους δουλειάς. Και όχι μόνο αυτό, επιστρατεύει όποτε χρειάζεται και πολυάριθμες ομάδες καταστολής (ΜΑΤ) να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, χτυπώντας άγρια τους απεργούς εργαζόμενους. Δυστυχώς, περάσαμε σε άλλο επίπεδο κι αυτό το ένοιωσε στο πετσί του τόσο ο υπογράφων, όσο και οι δοκιμαζόμενοι απεργοί, οι αλληλέγγυοι, οι συλλογικότητες και κάθε ευαισθητοποιημένοι συνάνθρωποι μας. Και εξηγώ:
Πριν από λίγο καιρό στο πλαίσιο της εξυγίανσης της συγκεκριμένης εταιρίας, συμφωνήθηκε η επαναλειτουργία του εργοστασίου, με συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων κι αφού προηγούμενα οι εργαζόμενοι δέχθηκαν γενναία μείωση των απολαβών τους. Όχι γιατί ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν αλλά γιατί έκριναν πως θα έβρισκαν ανταπόκριση οι θυσίες σε ένα μαγαζί που πέρασε από χίλια- μύρια κύματα, έστω και χωρίς την παραμικρή δική τους ευθύνη. Επιπλέον, χαρίστηκε στη νέα ιδιοκτησία ένα ιλιγγιώδες ποσό προς το Δημόσιο από φορολογικές υποχρεώσεις και ασφαλιστικές εισφορές που και πάλι οι ίδιοι εργαζόμενοι επιβαρύνθηκαν. Η κερδοφορία της επιχείρησης έφθανε σε υψηλότατα για την εποχή στάνταρ, όχι όμως και η εργασιακή ειρήνη των εργαζομένων. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι εντελώς αναίτια και πραξικοπηματικά η διοίκηση της εταιρίας «Mantis group» ( Αφοί Κρομμύδα) προχώρησε στην απόλυση 15 εργαζομένων, με την αστεία δικαιολογία της κατάργησης συγκεκριμένων ειδικοτήτων. Κι όσοι παρέμεναν θα ’πρεπε να αποδεχθούν ατομικές συμβάσεις εργασίας με εξευτελιστικούς όρους. Μισθοί πείνας, δίμηνες και τρίμηνες συμβάσεις, με την εργοδοσία να αποφασίζει κατά το δοκούν πότε και πόσους συμβασιούχους θα απολύσει. Είναι το περίφημο νομοσχέδιο -λαιμητόμος του υπουργού εργασίας Χατζηδάκη, που καταργεί τις ελάχιστες κατακτήσεις των εργαζομένων που απέμειναν. Αυτό απετέλεσε casus belli για τους εργαζόμενους που δεν ήταν διατεθειμένοι να καθίσουν στην κλίνη του Προκρούστη. Έτσι λοιπόν κατέληξαν πριν από ένα μήνα στην απόφαση να προβούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με καθημερινές επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Και φθάσαμε στην Τετάρτη 31 Αυγούστου, όταν και αποφασίστηκε η επέμβαση των οργάνων καταστολής κι αφού το πρωί της ίδιας μέρας και υπό την παρουσία εισαγγελέως η εργοδοσία έδειξε για μία ακόμη φορά το αδιάλλακτο πρόσωπο της, αρνούμενη να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Είχε βρει μάλιστα και πρόθυμους εργαζόμενους (απεργοσπάστες) που μεταφέρθηκαν στο χώρο δουλειάς με λεωφορεία για να συμπληρώσουν τα κενά των ήδη υπαρχόντων απεργοσπαστών. Μέσα στην αλυσίδα των εργαζομένων για να αποτραπεί η είσοδος των ΜΑΤ προς το εργοστάσιο ήταν και ο υπογράφων μαζί με συναγωνιστές εργαζόμενους, συλλογικότητες, αλληλέγγυους και τους βουλευτές Φάμελλο και Στολτίδη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, αντίστοιχα. Η επίθεση των ΜΑΤ προς τους εργαζόμενους σε πρώτο χρόνο δεν απέδωσε, οπότε ακολουθήθηκε η γνώριμη συνταγή. Χημικά, δακρυγόνα, ασπίδες και γκλομπ ήταν τα όπλα τους απέναντι στην αντίσταση των εργαζομένων-απεργών.
Ο πρώτος που έπεσε θύμα της επίθεσης ήταν ο υπογράφων, καθώς ήταν αδύνατο όντας στην εμπροσθοφυλακή να αντέξει στα χημικά σχεδόν εξ επαφής και σε ευθεία βολή. Έπεσα κάτω, αφού προηγούμενα δέχθηκα μία τρικλοποδιά, από το όργανο καταστολής που είχε επωμισθεί την εξουδετέρωση μου. Τα μάτια έτσουζαν βασανιστικά, μέχρι να κλείσουν εντελώς ενώ η αναπνοή μου γινόταν βαριά και δύσκολη. Το οξυγόνο όλο και λιγότερο, ενώ ο κορεσμός μου μόλις που ξεπερνούσε το 80. Έπεσα τρικλίζοντας στο έδαφος, όπως ένας βαριά τραυματίας από πυροβόλο όπλο, περιμένοντας τις πρώτες βοήθειες. Μία συναγωνίστρια νοσηλεύτρια από το ΠΑΜΕ μου προσέφερε τις πρώτες βοήθειες, ενώ λίγα λεπτά αργότερα έφθασε και το πρώτο ασθενοφόρο. Ακολούθησαν ακόμη δύο, καθώς οι τραυματίες είχαμε φθάσει ήδη τους πέντε, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος των εργαζομένων Γιάννης Φραγκίδης που ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ, όντας αναγνωρίσιμος και κόκκινο πανί για τους ένστολους μπράβους της εργοδοσίας ως εντεταλμένοι προστάτες της από ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.
Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί και μνημείο καταστρατήγησης του έργου των οργάνων της αστυνομίας που εντέλλονται ακόμη και να διανυκτερεύσουν εντός του εργοστασίου παρέχοντας υπηρεσίες φύλαξης ως εταιρίες σεκιούριτι ιδιωτικής επιχείρησης!!! Σε όλα όμως υπάρχει εξήγηση, καθώς ο ένας εκ των ιδιοκτητών είναι γαμπρός του υπουργού Ενέργειας Κώστα Σκρέκα. Όλα φυσιολογικά λοιπόν και για την εργοδοσία και για την κυβέρνηση και για τους απεργοσπάστες, τα τσιράκια της εκάστοτε κυβέρνησης όλα τα χρόνια στην Ελλάδα.
Το θέμα είναι όμως τι κάνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και σε όσα θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα.
Θα οργανώσουν την πάλη τους απέναντι στο τσουνάμι που αναμένεται απέναντι σε όλα τα παράσιτα που κατατρώγουν τις σάρκες τους ή θα παραμείνουν θεατές στο ίδιο έργο;
Τα σωματεία, οι εργαζόμενοι θα μεγαλώσουν τη φωνή τους και θα ορθώσουν ανάστημα μπροστά σε αυτό το όργιο εκμετάλλευσης και καταστολής;
Μήπως έφθασε η ώρα της πραγματικής ταξικής πάλης; Εμπρός λοιπόν!
Παναγιώτης Χαραλαμπίδης
Δημοσιογράφος
Μέλος ΔΑΣ (ΠΑΜΕ Τύπου- ΜΜΕ)
