Του Θάνου Λεύκου Παναγιώτου
Ανεξαρτήτως προσωπικής άποψης αλλά και συλλογικής θέσης σε έναν πόλεμο όπου συγκρούονται ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τη σφαίρα επιρροής και τον έλεγχο σημαντικών γεωπολιτικά και στρατηγικά περιοχών, όπου το μεγαλύτερο θύμα είναι για μία ακόμα φορά οι λαοί των εμπλεκόμενων χωρών, η απαγόρευση λειτουργίας και μετάδοσης πληροφοριών από ΜΜΕ της Ρωσίας αποτελεί κατάφωρη παραβίαση αυτονόητων δικαιωμάτων. Με πρόσχημα τη διασπορά ψευδών ειδήσεων η Ε.Ε. και η Ελλάδα προχώρησαν στην απαγόρευση λειτουργίας του RT και του Sputnik. Γεγονός που έστω και με κάποια καθυστέρηση οδήγησε στην έκδοση ανακοίνωσης από την ΕΣΗΕΑ με αναφορά στην εσφαλμένη καταπολέμηση της παραπληροφόρησης μέσω της λογοκρισίας, αλλά και την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας στα συγκεκριμένα μέσα.
Η υποκρισία αυτής της πράξης βρίσκεται σε ένα διπλό επίπεδο, από τη μία το αφήγημα και η αιτιολόγηση της Ε.Ε. περί λογοκρισίας και προπαγάνδας των Ρώσικων μέσων ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα μέσα στα όρια της Ευρώπης λογοκρίνονται τα μέσα και οι απόψεις που δεν συντάσσονται ευθέως με την κυρίαρχη άποψη Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και από την άλλη η μετάδοση ψευδών ειδήσεων και οπτικοακουστικού υλικού από μεγάλο μέρος των ΜΜΕ. Φυσικά δημιουργείται το ερώτημα αν αποτελεί ανικανότητα έρευνας και εξακρίβωσης των γεγονότων και των στοιχείων ή εσκεμμένη προσπάθεια προπαγάνδισης από τους “δημοσιογράφους”. Αν δεν είχαν προηγηθεί αμέτρητες περιπτώσεις παραπληροφόρησης, διαστρέβλωσης και επεξεργασίας υλικού θα φανταζόμασταν ότι πρόκειται για πλήρη ανικανότητα και έλλειψη τεχνογνωσίας για συστηματικό και ποιοτικό έλεγχο της πληροφορίας, αλλά γνωρίζοντας το ρόλο που υπηρετούν τα ΜΜΕ, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η παρουσίαση του ΣΚΑΪ ενός βίντεο με ποδοπάτημα του πλήθους στο μετρό της Ρώμης πριν κάποια χρόνια, ως βίντεο από το μετρό του Κιέβου όπου οι τρομοκρατημένοι πολίτες για να αποφύγουν τις επιθέσεις και για να κατευθυνθούν σε μία πιο ασφαλή τοποθεσία σπρώχνονται βίαια και συνωστίζονται στις σκάλες του μετρό και φυσικά η παρουσίαση βίντεο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν συμβεί σε διαφορετικές τοποθεσίες και διαφορετικές χρονικές στιγμές ως αποκλειστικά βίντεο προερχόμενα από πολίτες της Ουκρανίας.
Πέρα από τη συστηματική προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων μέσω των fake news, γεγονός που προβληματίζει παγκοσμίως, χαρακτηριστική είναι και η στάση των “δημοσιογράφων” και των παρουσιαστών απέναντι σε όποια/ον τολμήσει να παρουσιάσει μία πιο νηφάλια και ήρεμη εκτίμηση της κατάστασης και ανάλυσης των γεγονότων ή μπορεί να αντιτίθεται στην αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία από την κυβέρνηση και την ενεργή εμπλοκή στον πόλεμο, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει τη μη αντίθεση στην ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας. Κατευθείαν και χωρίς να υπάρχει καμία προσπάθεια λογικής στοιχειοθέτησης οι “δημοσιογράφοι” επιτίθενται και εξαπολύουν μύδρους εναντίον τους, μιας και η μετάδοση της κεντρικής γραμμής του μέσου και του επιχειρηματία-ιδιοκτήτη αποτελεί ύψιστο καθήκον γι΄αυτούς.
Οι εργαζόμενοι της ελληνικής έκδοσης του Sputnik στην τελευταία ανακοίνωσή τους ανέφεραν:
«To newsroom του Sputnik γράφει το τελευταίο του άρθρο και δεν είναι άλλο από ένα πικρό και άδικο αντίο για το «μαύρο» σε ένα site που απασχολούσε δεκάδες εργαζόμενους που έμειναν ξαφνικά χωρίς “φωνή” και δουλειά.
Η Ελλάδα της “Δημοκρατίας”, η Ευρώπη των “δικαιωμάτων και της ελευθερίας”, έκλεισε το Sputnik. Μεταξύ αυτών και το Sputnik που λειτουργούσε στην Ελλάδα και σε αυτό εργάζονταν δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, διοικητικό προσωπικό και κάθε μέρα με πάθος και πίστη εργάζονταν πολύ σκληρά για την ενημέρωση όλων.
Υπό την απειλή σοβαρότατων κυρώσεων και με αριστοτεχνικά σχεδιασμένες μεθόδους τεχνολογικής και οικονομικής φίμωσης, Ευρώπη και Ελλάδα δεν επιτρέπουν στο Sputnik να συνεχίσει τη λειτουργία του.
Υπό το πρόσχημα διακοπής της “προπαγάνδας”, ευρωπαϊκοί θεσμοί και κυβερνήσεις δείχνουν τι πραγματικά θέλουν: Να ελέγχουν αυτοί τι θα μεταδίδεται, ποιες ειδήσεις είναι οι σωστές και ποιες πρέπει να κόβονται, να εξαφανίζονται.
Ταυτίζοντας τους εργαζόμενους με τον χρηματοδότη του εκάστοτε μέσου. Ταυτόχρονα βέβαια κάνουν μια επιλογή, άκρως επικίνδυνη για το μέλλον των λαών της Ευρώπης: Επιλέγουν επιστροφή στον Μεσαίωνα, επιλέγουν έναν νεο-μακαρθισμό, δημιουργώντας επικίνδυνες παρακαταθήκες για το μέλλον του Τύπου. Στην Ελλάδα, παρά την εμπειρία του “μαύρου” στην ΕΡΤ το 2013, οι δημοσιογραφικοί φορείς και ενώσεις σιώπησαν, εξαφανίστηκαν.
Μεμονωμένοι δημοσιογράφοι, πολίτες, ακόμα και κόμματα μίλησαν για το «μαύρο» στο Sputnik, κατακεραύνωσαν την αντιδημοκρατική αυτή απόφαση, μίλησαν για το πλήγμα στην ελευθερία του Τύπου.
Οι Ενώσεις ακόμη συσκέπτονται ή –ακόμη χειρότερα– σιωπούν. Ας είναι, κι όταν έρθει η ώρα ας αναρωτηθούν: Ποιος ήταν τελικά στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και πόσο μερίδιο ευθύνης φέρνουν που δεκάδες συνάδελφοί τους βρέθηκαν μέσα σε λίγα 24ωρα χωρίς δουλειά.
Οι εργαζόμενοι του Sputnik Ελλάδα»
