Ένα αντίο στον Σεπούλβεδα με τα δικά του λόγια

ΣΚΙΤΣΟ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΑΒΕΡΑΣ

Ο στρατευμένος πολιτικά και με σημαντική οικολογική συνεισφορά χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα, γνωστός για το βιβλίο του «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης», πέθανε την Πέμπτη από Covid-19 σε νοσοκομείο της Αστούρια, της βόρειας Ισπανίας, όπου έζησε για αρκετές δεκαετίες, ανέφεραν ο εκδοτικός του οίκος και τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης.

Ο 70χρονος συγγραφέας, ο οποίος εξορίστηκε στην Ισπανία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ (1973-1990), έδωσε για πέντε εβδομάδες μάχη με τον κορονοϊό, καθώς διαγνώστηκε θετικός μετά την επιστροφή του από ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ στο Πόρτο της Πορτογαλίας.

«Ο Σεπούλβεδα ταξίδεψε σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης από πολύ νεαρή ηλικία, και απ’ αυτή την ανήσυχη ζωή προέκυψε η χαρισματική αφήγηση των ιστοριών του, των παθιασμένων ιστοριών και των μυθιστορημάτων του», ανέφερε σε δήλωσή του ο ισπανικός εκδοτικός του οίκος Tusquets Editores.

Ο συγγραφέας έζησε στην παραθαλάσσια πόλη Gijón, έγραψε περίπου 20 μυθιστορήματα και διηγήματα, μεταξύ των οποίων «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου», το αστυνομικό μυθιστόρημα «Όνομα ταυρομάχου» και το ταξιδιωτικό βιβλίο «Patagonia Express».

Το φημισμένο μυθιστόρημά του «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε δημοφιλής ταινία σε σκηνοθεσία του Ρολφ ντε Χέερ, με πρωταγωνιστή τον αμερικανό ηθοποιό Ρίτσαρντ Ντρέιφους.

«Γράφω γιατί πιστεύω στη μάχιμη δύναμη των λέξεων», έλεγε ο συγγραφέας, και τον αποχαιρετούμε με τα ίδια του τα λόγια από το κοινό με τον Κάρλο Πετρίνι βιβλίο τους «Μία ιδέα ευτυχίας» (2014) από τις εκδόσεις Guanda/Slow Food Editore:

«Είναι απαραίτητο σήμερα να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στον προσωπικό μας, μοναδικό ρυθμό, ιδίως στο δικαίωμά μας για βραδύτητα. Ο κόσμος έχει χάσει την ικανότητα να βλέπει τα ουσιαστικά πράγματα, ή τα σοβαρά πράγματα, απλώς και μόνο επειδή δεν σταματάμε να κοιτάμε.

Ένας Ρώσος ποιητής που θαυμάζω, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, σε ένα στίχο του αναφέρει: ‘Σταματήστε, σαν το άλογο που αντιλαμβάνεται την άβυσσο’. Διότι όταν είστε ακόμη πάνω στο άλογο, μπορείτε τουλάχιστον να το σκεφτείτε και να αναρωτηθείτε αν το μονοπάτι προς την άβυσσο είναι πραγματικά η καλύτερη επιλογή ή εάν θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσετε άλλο μονοπάτι. Ή αλλιώς για να γυρίσετε πίσω.

Πιστεύω ότι σήμερα χρειαζόμαστε αυτή την ικανότητα, η οποία φαίνεται απλή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι: να διακόψουμε την πορεία μας και να προβληματιστούμε. Όταν σταματήσουμε, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε: αυτός ο ξέφρενος ρυθμός της ζωής μας οδηγεί πραγματικά κάπου; Μπορεί πραγματικά να οδηγήσει σε ένα ευτυχισμένο μέλλον για την ανθρωπότητα;».

Μ.Γ.Μ.

Μοιραστείτε το άρθρο