Αρχίζει σε λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 18/7, το Δεκαήμερο Αγώνα και Ελευθερίας στο δάσος των Σκουριών. Στη διάρκεια του Δεκαημέρου, θα πραγματοποιηθούν συζητήσεις, εισηγήσεις, προβολές, πολιτιστικές δράσεις με θέατρο και μουσική, σε μια ελεύθερη, αυτοδιαχειριζόμενη 
κατασκήνωση στο όρος Κάκκαβος. Όπως σημειώνει η Επιτροπή Αγώνα Μεγάλης Παναγίας “το οξυγόνο λιγοστεύει στη Βορειοανατολική Χαλκιδική. Δεκατρία χρόνια της παρουσίας της μεταλλευτικής Eldorado, έφεραν μόνο διαπλοκή, κατασπατάληση πόρων και βρώμικα μεροκάματα. Παρακμή και υποταγή. Ο αγώνας ενάντια στις εξορύξεις είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και τη ζωή, είναι ένας αγώνας για να υπάρξουμε και να αναπνεύσουμε. Το δάσος ακόμα στέκεται παρά τα εργοτάξια του θανάτου που απλώνονται. Εκεί θα ξαναβρεθούμε και πάλι για ν’ ακούσουμε και να συζητήσουμε ενάντια σε μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ”.
Ακολουθεί το κάλεσμα για το Δεκαήμερο Αγώνα και Ελευθερίας, 18-27/7
Σήμερα, τη στιγμή που όλα τα προσωπεία (αξιακά, κοινωνικά, πολιτικά κλπ) πέφτουν το ένα μετά το άλλο, ο καπιταλισμός και η κυριαρχία παίζουν τα ρέστα τους για να ρεφάρουν.
Στην “οικοευαίσθητη” και γενικώς “ευαίσθητη” Ευρώπη της πράσινης μετάβασης, της τεχνητής νοημοσύνης και της συμπερίληψης των διαφορετικοτήτων, ναυάγια και πογκρόμ προκαλούν εκατόμβες μεταναστών και προσφύγων στις παρυφές της καθώς τα ευχολόγια και οι γενικόλογες εξαγγελίες για ανάπτυξη και ευημερία, οδηγούν μαθηματικά στην ενεργειακή ένδεια, στην εντατικοποίηση της στρατιωτικοποίησης, στην υστερική καλλιέργεια της ξενοφοβίας και στην οικολογική κατάρρευση.
Και όσο η μηχανή του πολέμου τους συντελεί το πείραμα της εξαΰλωσης ενός λαού στη Γάζα κοινή θέα, άλλο τόσο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στέκεται μουδιασμένο απέναντι στο αναπόφευκτο. Μια αίσθηση αποδοχής του μοιραίου, ματαιώνει τα όνειρά μας καθημερινά. Η πνευματική ένδεια των κυβερνώντων και οι εξαγγελίες τους στα κανάλια για επενδύσεις και ανάπτυξη δεν θα έπρεπε ξεγελάνε πια κανέναν. Έχουν σκάψει λάκκους και μας περιμένουν.
Ένας πυρετός αλλαγής χρήσεων γης, αιολικά, ηλιακά, υβριδικά, στοχεύουν να αλλάξουν βίαια το τοπίο της επαρχίας. Εργολαβίες και υπεργολαβίες, αυτοαναθέσεις έργων, εφαρμογές, ρυθμοί και δείκτες ανάπτυξης θυμίζουν την Ελλάδα στα χρόνια πριν από την χρεοκοπία.
Τιτανικός! Μεσοπόλεμος! Κι όμως…
Στη ΒΑ Χαλκιδική, στις Σκουριές, παρόλη την εικόνα της πετυχημένης επένδυσης που χρόνια τώρα προσπαθούν να δημιουργήσουν κυβερνήσεις και Eldorado, τίποτα δεν πάει καλά. Τις μέρες καριέρας της εταιρείας, που φαντασμαγορικά στόχευαν στην εύρεση προσωπικού στο σωρό, ακολούθησε η ανακοίνωση για αναβολή της παραγωγής στο μεταλλείο των Σκουριών, για το 2026, και μείωση της παραγωγής της σε όλα τα υπόλοιπα. 
Κατασπατάληση πόρων και χρημάτων για το τίποτα. Δανειοδοτήσεις, νταλαβέρια και περιβαλλοντικές καταστροφές.
Η 20χρονη μέγγενη των μεταλλείων στην περιοχή έφερε μόνο παρακμή και υποταγή για τον ντόπιο πληθυσμό. Μια κοινωνία ξεφτισμένη, διαρρηγμένη, βίαια εξευγενισμένη που έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί πικρά τι την περιμένει. Ντόπια μπαλέτα εξευτελίζονται στις φιέστες των χωριών που χρηματοδοτεί η εταιρεία, μην τυχόν και δεν τους πάρουν στην δουλειά και τους φάνε οι ξένοι το μεροκάματο. Το σωματείο των μεταλλωρύχων σε επίσημη ανοιχτή επιστολή και με ύφος πληγωμένου ζώου που προσπαθεί να δαγκώσει, ξεμπρόστιασε την εταιρεία και τις μέρες καριέρας της, και βροντοφώναξε το δικαίωμα των ντόπιων, που κατ’ ομολογία του ίδιου υποφέρουν ήδη από τις συνέπειες του μεταλλείου, να σκάψουν κατά προτεραιότητα. Η ντροπή περισσεύει. Λες και είμαστε όλοι μεταλλωρύχοι και συναποφασίσαμε να το υποστούμε ένεκα επιβίωσης.
Δήμαρχος και λοιποί τοπικοί του παρατρεχάμενοι, προσκυνημένοι όλοι, προσπαθούν να κινήσουν το χρήμα της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης με υποτιθέμενα μουσεία, μελέτες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και πληθώρα γεωτρήσεις, για να εξασφαλίσουν νερό στις κοινότητες που υποφέρουν από λειψυδρία, εξαιτίας της αποστράγγισης που συντελείται από την Eldorado καθημερινά.
Θα μπορούσε να υπάρχει κάπου ένα χαϊκού που να λέει:
Αν νερό σου δίνει
αυτός που σου το κλέβει
Με τι θα ποτίσεις το αμπέλι σου;
Ή μήπως ήταν στον τοίχο γραμμένο σ΄ένα σοκάκι της Μ. Παναγίας το μακρινό 2008.. δεν θυμόμαστε. Σε κάθε περίπτωση και για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είμαστε όλοι μεταλλωρύχοι σ’ αυτόν τον τόπο και ούτε θα γίνουμε και ούτε θέλουμε να αντιλαμβανόμαστε την επιβίωσή μας με όρους επικυριαρχίας στο φυσικό μας τοπίο. Ο τόπος δεν είναι κανενός για να τον κάνουμε κουμάντο. Ο τόπος είναι κοινός.
Το οξυγόνο λιγοστεύει δραματικά στην Χαλκιδική.
Ο αγώνας ενάντια στις εξορύξεις είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και την ζωή, είναι ένας αγώνας για να υπάρξουμε και να αναπνεύσουμε.
Στα 2 km από την τρύπα που μας ετοιμάζουνε, το δάσος ακόμα στέκεται και αντιστέκεται παρά τα εργοτάξια του θανάτου που απλώνονται.
Εκεί θα ξαναβρεθούμε και πάλι για να ακούσουμε, να συζητήσουμε και να παρέμβουμε.
Ενάντια σε μια εξόρυξη που δεν ξεκίνησε ακόμα.
Στο τέλος εμείς κάτω από τ’ αστέρια και ο πρωινός άνεμος στις οξιές
Επιτροπή Αγώνα Μεγάλης Παναγίας
