Σήμερα ο Kier Starmer τα είπε όλα, δεν έλειψε τίποτα, δεν έκρυψε τίποτα.
Στον λόγο του, παρουσιάζοντας το φρέσκο πρόγραμμα εθνικής πολιτικής άμυνας, τονίζει: «Δεν υπάρχει κανείς που να μη συμμετέχει σε αυτόν τον πόλεμο [που έρχεται]».
Σήμερα, το βρετανικό κοινοβούλιο είναι στη φωτιά – μια από τις κρατικές και οικονομικές οντότητες που κάποτε βασίλευε στον κόσμο, τώρα πνίγεται απ’ τη πτώση της.
Και το λύνει μ’ έναν τραγελαφικό, αμαθή, και ανιστόρητο κεϋνσιανισμό-μιλιταρισμό.
Σαν να μην έχει τους ακροδεξιούς να παραμονεύουν για την δική τους κοινωνική και κομματική κίνηση (δεν ξεχνάμε τις σκηνές ακραίας, πολυάριθμης βίας από ξενοφοβικά εθνίκια στις πόλεις της Βρετανίας), η κυβέρνηση των Εργατικών αναδεικνύει τον κίνδυνο, η Ρωσία, η Κίνα κι οι “περιφερειακές παρενοχλήσεις“, Ιράν, Β. Κορέα, και πράττει αναλόγως:
- Στα πλαίσια της στρατιωτικής συμφωνίας AUKUS, που σκοπό έχει να ενισχύει τη δυτικοσυμμαχική παρουσία στον ειρηνικό ωκεανό, πέριξ της Κίνας, της Αυστραλίας και άλλων, οι βρετανοί θα φτιάξουν πυρηνοκίνητα, νέας γενιάς υποβρύχια, ενώ
- Παράλληλα ζητούν πολεμικά αεροσκάφη με δυνατότητα εκτόξευσης πυρηνικών όπλων
- Χτίζονται έξι μεγάλα εργοστάσια κατασκευής πολεμικού υλικού
- Παθιάζονται με την ενσωμάτωση στο κράτος ταλέντων στην αντιμετώπιση κυβερνοεπιθέσεων
- Συνεπώς, αυξάνεται το ποσοστό του ΑΕΕ που δαπανάται στην άμυνα.
«Άμυνα», αποκαλείται, ενώ την ίδια στιγμή χαίρονται υψηλά ιστάμενοι στο κοινοβούλιο: «Δέκα φορές πιο θανατηφόρος» θα γίνει ο στρατός μας…
Εντωμεταξύ, το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δεν μπορούν να διεξάγουν πόλεμο. Η πάλαι ποτέ μονοκράτειρα, ομοίως με την Γαλλία και την Ιταλία, με τη Γερμανία να παραπέει δίπλα τους, απλούστατα δεν έχει απαιτούμενα πλεονάσματα, μήτε την προϋπόθεση της μεγενθυνόμενης παραγωγικότητας.
Αντιθέτως, το κράτος πάσχει από ισχνή επενδυτική ισχύ κι έναν νέο στασιμοπληθωρισμό. Οι τεράστιες δημοσιονομικές απώλειες, ίδιον του πολέμου, μαζί με τις δημογραφικές, θα σημάνουν την αυτοκαταστροφή.
Πέραν αυτού, πλανάται ένα άλλο ερώτημα, πλάι στη σιγουριά της αδυναμίας διεξαγωγής: Είναι όντως απειλή η Ρωσία για τη Βρετανία; Για το ΝΑΤΟ; Μάλλον όχι περισσότερο απ’ όσο το ΝΑΤΟ είναι απειλή για τα ίδια του τα μέλη. Ωστόσο περί τούτου, ας συζητήσουμε σε άλλα πλαίσια.
Σ’ αυτό το σημείο, έγκειται η τραγική παγίδα, που οι γελοίοι πολιτικοί αξιωματούχοι πέφτουν εκ νέου, εξαπατώντας την βάση τους, αλλά και ενόσω η βάση τους εξαναγκάζεται εμμέσως να τους ψηφίσει λόγω των ακροδεξιών αποβρασμάτων — που εν τέλει μπορεί να αναδειχθούν ως επίλυση στη κρατική πορεία αυτοδιάλυσης:
Παίζοντας το χαρτί της υπαρξιακής απειλής, εν μέσω οικονομικής παρακμής, συνενώνεις αφηρημένα ένα απομαγευμένο, αποσαρθρωμένο, πολύμορφο εκλογικό κοινό, με σκοπό να το προετοιμάσεις για την αύξηση φόρων, άρα τη φτωχοποίηση, και την υποβάθμιση των πιο θεμελιωδών πυλώνων μιας κοινότητας, τα νοσοκομεία, και τα σχολεία/ανώτατες σχολές, τις κοινωνικές κατοικίες και άλλα σχετικά προγράμματα.
Ταυτόχρονα, επειδή οι πολιτικές σου ως Εργατικός πρωθυπουργός είναι αντιφατικές, μιας που στρατιωτικοποιείς την οικονομία, ενώ συνάμα υπερασπίζεσαι τις Αρχές που συμφώνησες υπογράφοντας συνθήκες στον ΟΗΕ, και επομένως μοιάζεις με κωμική φιγούρα φτιαγμένη να μας εξαθλιώνει χωρίς αντίκρισμα, σπρώχνεις κόσμο στην σοβινιστική Ακροδεξιά – τον Φαράζ.
Γιατί θα είναι αυτή που θα εναρμονίσει τα πράγματα με τις λέξεις. Που θα λύσουν επιφανειακά την αντίφαση και θα μιλούν απροκάλυπτα λέγοντας “Θα τους τσακίσουμε, κι έτσι θα αναρριχηθούμε ξανά”.
Η Παλαιστίνη, ως προς την κρατική υπερεπέκταση μέσω του νέου αυτού μιλιταρισμού, είναι το ανάχωμα, και συνάμα ο άξονας δράσης. Υπερασπιζόμενοι την Παλαιστίνη, κοντράρουμε τον εσωτερικό μας εκβαρβαρισμό. Μπλοκάροντας τις κρατικές και μη-κρατικές διασυνδέσεις με το Ισραήλ, διανοίγουμε εν τη πράξη έτερους διαδρόμους οργάνωσης κοινωνικών ομάδων, κοντά στη κοινότητα. Διαδηλώντας και μποϊκοτάροντας τον σαδιστικό κρατικό και ιδιωτικό σιωνισμό, φέρνουμε την αλληλεγγύη ως εμπεδωμένη πρακτική.
Η τοποθέτησή μας υπέρ της Παλαιστίνης δεν προϋποθέτει την ηθική ανάφλεξη, αλλά την επιφέρει. Κι αν φλέγεται το ιστοροπολιτικό ήθος, φέρνει πράξεις, στάσεις, θέσεις. Ταξικές, φυλετικές, έμφυλες.
Τότε δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε, γιατί το τότε κείται στο τώρα.
ΚΚΟΚΚ
