2ήμερο ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
>Παρασκευή 09/05 Νομική στις 18:00 _ Εκδήλωση (αυστηρά λόγω τηλεφωνικής επικοινωνίας με φυλακές)
Υπόθεση των Αμπελοκήπων
Στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στις φυλακές
Τρομονόμος (187Α)
Υπεράσπιση της πολιτικής αντιβίας
Με παρέμβαση των πολιτικών κρατούμενων Μαριάννα Μανουρά, Δήμητρας Ζ., Νίκου Ρωμανού και δικηγόρων της υπόθεσης.
>Σάββατο 10/05 Πεζόδρομος Μεσολογγίου
στις 10:00 _ Graffiti (προσωπογραφία Κυριάκου Ξυμητήρη)
στις 19:00 _ Πορεία
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ στα προφυλακισμένα συντρόφια, στην αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μανουρά, στην αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., στον σύντροφο Δημήτρη, στον αναρχικό σύντροφο Νίκο Ρωμανό, και στον Α.Κ.
Ακολουθεί η εισήγηση της συνέλευσης για το διήμερο:
Οι ρίζες της επαναστατικής προοπτικής είναι τόσο βαθιές όσο η ιστορία…
Στις 31/10/24, ύστερα από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ο αναρχικός ένοπλος αγωνιστής Κυριάκος Ξυμητήρης, ενώ η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μανουρά, που επίσης βρισκόταν στο διαμέρισμα, καταλήγει πολυτραυματίας, νοσηλευόμενη και φρουρούμενη στη ΜΕΘ του ΓΝΑ «Ευαγγελισμός». Μόλις μια ημέρα μετά από τη δεύτερη κατά σειρά επέμβαση στην οποία υπεβλήθη, και ενώ παρέμενε νοσηλευόμενη για 15 ημέρες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ως πολυτραυματίας, μεταφέρθηκε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, όπου μέχρι και σήμερα της στερούν την αναγκαία για τη βεβαρημένη υγεία της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ακολουθεί το γνωστό «κυνήγι μαγισσών» και η προσπάθεια διαμόρφωσης εντυπώσεων από τα ΜΜΕ. Για μια ακόμη φόρα οι κανίβαλοι των ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, με απευθείας ρεπορτάζ υπαγορευμένα από τον 12ο όροφο της αντι-τρομοκρατικής υπηρεσίας και το Υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, σπεύδουν από την πρώτη στιγμή να σπείρουν ένα κλίμα τρομολαγνείας μέσω ψευδών ειδήσεων, μπόλικου τρομοθεάματος για τα ευήκοα αυτιά του φιλοθεάμονος κοινού, τηλεδικών και αστήριχτων σεναρίων, ώστε να εξυπηρετηθεί το κρατικό αφήγημα και η κατασταλτική εκστρατεία, παρουσιάζοντας αγωνιζόμενους ανθρώπους ως «επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο», αποπολιτικοποιώντας τη δράση τους και αποκοινωνικοποιώντας το περιεχόμενό της.
Η απόσπαση, άλλωστε, της κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στην ολοένα εντεινόμενη εκμετάλλευση των καταπιεσμένων βασίζεται και στα προπαγανδιστικά της δεκανίκια. Έτσι, λοιπόν, το αφήγημα στήνεται ως εξής: η επεξεργασία (μικρής ποσότητας) εκρηκτικής ύλης και μηχανισμών με μόνους παρευρισκόμενους και γνώστες τους αναρχικούς συντρόφους Κυριάκο και Μαριάννα βαφτίζεται οργάνωση, το διαμέρισμα στο οποίο υπήρξε πρόσβαση μόνο για λίγες ημέρες βαφτίζεται γιάφκα, οποιοσδήποτε εμπλέκεται με αυτό στοχοποιείται και ανακρίνεται και κάθε αντικείμενο αναπαράγεται ως αδιάσειστο πειστήριο ενοχής από τα τσακάλια των 8.
Η έκρηξη, που πρωτίστως είχε ως τραγική συνέπεια τον θάνατο του συντρόφου μας, εργαλειοποιείται πολιτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ -σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας- οι φθορές του κτιρίου της πολυκατοικίας ανατίθενται για επιδιόρθωση στην ΤΕΡΝΑ, την γνωστή εταιρία-συνεργάτη του κράτους με απευθείας αναθέσεις, η οποία εμπλέκεται και στο σκάνδαλο με τα κούφια φράγματα στον Βόλο και τη λεηλασία ολόκληρων περιοχών στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης». Σε αντίθεση, όμως, με το κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, η αναρχική αντίληψη στέκεται απέναντι και πράττει συνειδητά ενάντια στη λογική των παράπλευρων απωλειών, η οποία τώρα παρελαύνει σαν πειστήριο ενοχής απέναντι σε μέσα και επιλογές αγώνα, τα οποία οι σύντροφοι και συντρόφισσες πλήρωσαν με τον σκληρότερο τρόπο. Οι επιθέσεις των αναρχικών είναι στοχευμένες βάζοντας σε προτεραιότητα την ασφάλεια άσχετων ανθρώπων. Έτσι, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί σκοπό των συντρόφων μας η έκρηξη εντός του διαμερίσματος και η ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων, όσο και αν προσπαθεί ο κρατικός μηχανισμός να τους φορτώσει την ταμπέλα του «δημοσίου κινδύνου».
Οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ που «ξεχάσαν» να μιλήσουν και να αναφέρουν τις κρατικές δολοφονίες μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα, και αν μίλησαν αναφέρθηκαν σε αυτούς είτε σαν εισβολείς, σαν μιάσματα, είτε σαν μεμονωμένα περιστατικά. Που σιωπούν μπροστά στην ισοπέδωση και τη λεηλασία της φύσης στο όνομα του κέρδους. Που συγκάλυψαν και συγκαλύπτουν το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, αποτέλεσμα συνειδητής προτεραιοποίησης του κέρδους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Οι ίδιοι που όταν η απεργία στις 28/2 έσπασε με εκκωφαντικό τρόπο την κρατική μεθόδευση αποσιώπησης των ευθυνών των δολοφονικών επιλογών κράτους και κεφαλαίου γύρω από το έγκλημα των Τεμπών, που ενορχηστρώνεται συστηματικά και ανερυθρίαστα εδώ και 2 χρόνια, μίλησαν για όσους/ες/α επέστρεψαν ένα κομμάτι βίας πίσω στους γδάρτες των ζωών μας ως προβοκάτορες και απολίτικους. Αυτοί που στο όνομα των αφεντικών τους βαπτίζουν εργοδοτικές δολοφονίες «άτυχες στιγμές», που παίρνουν επαναλαμβανόμενα θέση υπέρ της γενοκτονίας και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος και της αιματηρής εξυπηρέτησης των δυτικών συμφερόντων στην Μέση Ανατολή. Που ξεπλένουν βιαστές και γυναικοκτόνους και σιγοντάρουν την καθημερινή ταξική και κοινωνική βία που βιώνουν τα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας από κράτος και κεφάλαιο, αυτοί που μας καλούν να συστρατευτούμε στα πολεμικά τους κελεύσματα.
Εν μέσω λοιπόν μιντιάκης προπαγάνδας, το κράτος και οι διωκτικοί του μηχανισμοί ενορχηστρώνουν και εξαπολύουν το κατασταλτικό τους σχέδιο περί «ανώνυμης τρομοκρατικής» οργάνωσης με τη δεξαμενή των υπόπτων να περιλαμβάνει φίλους, οικείους, ακόμα και αγνώστους, ποινικοποιώντας τις πολιτικές, συντροφικές, φιλικές σχέσεις, πλουτίζοντας τις δεξαμενές των υπόπτων με παλιούς και νέους «τρομοκράτες». Με δήθεν αδιάσειστα στοιχεία, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ. και ο σύντροφος Δημήτρης με μόνη σύνδεση τη σχέση τους με το διαμέρισμα στο οποίο έγινε η έκρηξη. Συγκεκριμένα, ο σύντροφος Δημήτρης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στην ΓΑΔΑ καταλαβαίνοντας πως το διαμέρισμα όπου έγινε η έκρηξη είναι αυτό για το οποίο είχε επιστρέψει κλειδιά στην ιδιοκτήτρια, χωρίς να γνωρίζει κάτι παραπάνω και ενώ την ώρα της έκρηξης βρισκόταν στην εργασία του. Η συντρόφισσα Δήμητρα παρουσιάστηκε επίσης αυτοβούλως, επιστρέφοντας από το εξωτερικό όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια και το μοναδικό στοιχείο που την εμπλέκει στην υπόθεση είναι η παράδοση των κλειδιών στην συντρόφισσα Μαριάννα και στον σύντροφο Κυριάκο. «Προσωπικά, μου ασκήθηκαν κατηγορίες για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση με αφορμή την παράδοση των κλειδιών στα συντρόφια μου στο πλαίσιο φιλοξενίας γνωστών τους από το εξωτερικό. Κίνηση η οποία αν δεν είχε πραγματοποιηθεί από αναρχική δεν θα επέβαλε καμιά δίωξη. Ο τρόπος που έχει γραφτεί ο 187Α είναι τόσο ασαφής ώστε να μπορεί να τεντώνεται και να εφαρμόζεται σε οποιοδήποτε και όποτε χρειάζεται. Ένας νόμος που αποκτά διαστάσεις επιδημίας με σκοπό να δημιουργήσει μια δεξαμενή ύποπτων μέσω της ποινικοποίησης συντροφικών και φιλικών σχέσεων.» (Δήμητρα Ζ.)
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ακολουθούν οι συλλήψεις και οι προφυλακίσεις με μοναδικό «στοιχείο» τμήμα δακτυλικού αποτυπώματος πάνω σε κινητό αντικείμενο (μια σακούλα) δύο ακόμα ατόμων, του αναρχικού συντρόφου Νίκου Ρωμανού και του Α.Κ. μεταφέροντάς τους τον έναν στις φυλακές Κορυδαλλού και τον άλλον σε αυτές του Μαλανδρίνου. Το σαθρό αυτό στοιχείο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, που οι αποδείξεις-πασπαρτού της χρησιμοποιούνται χωρίς καμία περαιτέρω αμφισβήτηση από το δικαστικό σύστημα, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε μεθοδεύσεις παγίδευσης αγωνιστών και αγωνιστριών. Και ακόμα κι αν καταρρίπτεται πανηγυρικά σε επίπεδο δίκης, έχει στοιχίσει την ελευθερία τουλάχιστον για το 18μηνο της προφυλάκισης σε πλήθος συντρόφων. Στην περίπτωση δε του Ν. Ρωμανού, η κρατική αυτή μεθόδευση δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια ακόμα ξεκάθαρη ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε έναν σύντροφο που από τα 15 του χρόνια παρέμεινε συνειδητά στο καμίνι της αδυσώπητης επαναστατικής πάλης. Η συμπλήρωση άλλωστε του κάδρου της νίκης επί της «τρομοκρατίας» γίνεται πιο εύπεπτη μέσα από την παρουσίαση «σύνδεσης» παλιάς και νέας γενιάς «τρομοκρατών», ισχυροποιώντας το δόγμα του νόμου και της τάξης. «…Όμως τώρα δεν βρίσκομαι στη φυλακή επειδή έκανα συνειδητές επιλογές που κουβαλούσαν και αντίστοιχα ρίσκα. Αντίθετα, η ζωή μου πουλιέται ως ένα πολιτικό προϊόν, στο ράφι του επικοινωνιακού σούπερ μάρκετ, με το τίμημα της σακούλας να χρεώνεται σε εμένα, περιμένοντας τους επίδοξους ψηφοφόρους να ψωνίσουν κομμάτι-κομμάτι το εμπόρευμα μέχρι την επόμενη φορά…» (Νίκος Ρωμανός)
Όσον αφορά στη συντρόφισσα Μαριάννα Μανουρά, δηλώνει σχετικά «…δε θα επικεντρωθώ στο νομικό κομμάτι, ούτε θα μιλήσω στα πλαίσια αθωότητας και ενοχής. Αρνούμαι να δεχτώ ένα κατηγορητήριο βασισμένο στον 187Α ειδικά όταν αυτό εργαλειοποιεί με τον πιο χυδαίο τρόπο τον θάνατο του συντρόφου μου. Και σκοπεύω να αποδομήσω οποιοδήποτε κατασταλτικό σενάριο. Θα υπερασπιστώ όμως μέχρι τέλους την επιλογή μου να βρεθώ σε αυτό το διαμέρισμα, θα υπερασπιστώ την αναγκαιότητα για αγώνα με μέσα που δεν περιορίζονται στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, θα υπερασπιστώ τις επιλογές του συντρόφου μου, τη μνήμη του και τη σχέση μας.»
Η στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κρατουμένων είναι βασανισμός
Πέραν όμως από την σκληρή πραγματικότητα του εγκλεισμού και το βαρύ κατηγορητήριο που αντιμετωπίζει η συντρόφισσα Μαριάννα, η κρατική εκδικητικότητα και τα επικίνδυνα παιχνίδια με την υγεία της συνεχίζονται. Έξι μήνες μετά τον βαρύτατο τραυματισμό της, η βεβαρημένη κατάσταση της υγείας της, αλλά και ο κίνδυνος μακροπρόθεσμων επιπλοκών είναι αποτέλεσμα της στέρησης της αναγκαίας ιατρικής μετεγχειρητικής της περίθαλψης και της άρνησης από τις φυλακές Κορυδαλλού να δρομολογήσουν τη μεταγωγή της για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Μια συνθήκη που αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τη συνθήκη εκδικητικότητας, τιμωρίας και βασανισμού που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι σε όποια/όποιον βρεθεί αιχμάλωτη/ος στα κελιά της δημοκρατίας.
Στην ήδη επιβαρυμένη συνθήκη, ήρθε να προστεθεί η εμφάνιση έντονων εξανθημάτων και φαγούρας στη συντρόφισσα Δήμητρα (συμπτωμάτα που αντιμετώπισε και η συντρόφισσα Μαριάννα). Επί δύο μήνες βασανίζανε την Δήμητρα με την παγερή αδιαφορία τους, αποδίδοντας τα συμπτώματα σε ψυχολογικούς λόγους και χορηγώντας της ηρεμιστικά, χωρίς να έχουν αποκλείσει παθολογικά αίτια.
Αποκορύφωμα του εμπαιγμού των συντροφισσών μας υπήρξε το βασανιστήριο που υπέστη η συντρόφισσα Δήμητρα το Σάββατο 29/3 το βράδυ. Αφού εμφάνισε έντονη επιδείνωση των συμπτωμάτων, μεταφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού «Άγιος Παύλος» και έπειτα από διεκδίκησή της κατόρθωσε το αυτονόητο, τη μεταφορά της στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Σε μια ξεκάθαρη επιλογή όξυνσης της σωματικής και ψυχολογικής εξουθένωσης της συντρόφισσας, η ΕΟΜ, ακολουθώντας κεντρικές εντολές, κάλεσε τους γιατρούς του νοσοκομείου στο μεταγωγικό βαν, εντός του οποίου η συντρόφισσα υπέστη το βασανιστήριο της δερματολογικής και γυναικολογικής εξέτασης με τη χρήση φακών κινητού και παρουσία των μπάτσων, με την ίδια να τους ζητά επανειλημμένα να μην την κοιτάζουν κατά τη διάρκεια της «εξέτασης»-βασανιστηρίου.
«Υπάρχει κάτι που δε θα μπορέσετε ποτέ να μου πάρετε, γιατί όλα τ’ άλλα μου τα πήρατε: Το ότι δε σας μοιάζω» Κατερίνα Γκουλιώνη
Οι συντρόφισσες βαδίζουν τον δρόμο που εκατοντάδες κρατούμενες και κρατούμενοι διαβαίνουν όταν φυλακίζονται. Ο βασανισμός τους μας υπενθυμίζει πώς ο κρατικός μηχανισμός εκδικείται όσα αμφισβητούν το μονοπώλιό του στη βία, αλλά και όσα θεωρεί ότι «περισσεύουν». Ο σαδιστικός τρόπος μεταχείρισης και ο βασανισμός κρατουμένων μέσω της στέρησης ιατρικής περίθαλψης αποτελεί ένα ακόμη μέσο προσπάθειας πειθάρχησης και καταστολής τους. Οι ζωές των κρατουμένων απαξιώνονται, θεωρούνται υποδεέστερες, πετιούνται στο περιθώριο, αναγκάζοντάς τους να διεκδικούν τα αυτονόητα και ωθώντας τες στην εξαθλίωση, στην σωματική και ψυχική εξουθένωση ψυχική
Ποιος όμως το δίκαιο…θα δικάσει
Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου επιχειρούν διαχρονικά όχι μόνο την φυσική εξόντωση όσων αγωνίζονται αλλά και την κοινωνική δαιμονοποίηση των αναβαθμισμένων μέσων. Οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, που έχουν αναπτυχθεί από τα διάφορα επιτελεία της εξουσίας διεθνώς, αποτελούν μερικά από τα πιο βασικά νομικά εργαλεία οχύρωσης των σύγχρονων κρατών απέναντι σε όσες/όσους απειλούν την απόλυτη κυριαρχία τους. Με στόχο να κάμψουν τις αντιστάσεις απέναντι στη βία του κράτους και του κεφαλαίου, στρέφονται εναντίον των πιο ριζοσπαστικών αντιλήψεων και πρακτικών της κοινωνίας, με την κυριαρχία να τα αξιοποιεί όλο και πιο συχνά, βαφτίζοντας τον κόσμο του αγώνα «τρομοκράτες» και αναβαθμίζοντας τα κατηγορητήρια κατά το δοκούν. Κοινό σημείο διαχρονικά αποτελεί η ρητορική για κάποιον «εχθρό» ή μία «ασύμμετρη απειλή» εντός και εκτός των εθνικών συνόρων.
Στην ελληνική πραγματικότητα, η ρητορική αυτή χρησιμοποιείται μέσα στα χρόνια επιχειρώντας να στοχοποιήσει ως «εσωτερικό εχθρό» τα κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος που επιλέγουν να αγωνίζονται πέρα από τα ασφυκτικά όρια της αστικής νομιμότητας. Στην περίπτωση δε της ένοπλης επαναστατικής πάλης η ρητορική της «τρομοκρατικής απειλής» κατακλύζει τα δελτία των ειδήσεων ώστε να καλλιεργήσει το τρόμο και να θρέψει το μικροαστικό αίσθημα για ένα κράτος-προστάτη. Και ενώ αυτή η πολιτική επιδίωξη του ελληνικού κράτους προέρχεται από το παρελθόν (εμφύλιος, κομμουνιστική απειλή), ο αντιτρομοκρατικός νόμος, στη σύγχρονή του μορφή, έρχεται να καλύψει τα κενά των κατασταλτικών εργαλείων στα πρότυπα των αμερικανικών κυρίως κατευθύνσεων.
Αυτό «εκκίνησε» με την ψήφιση του Α’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187, για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης») το 2001, λίγο πριν τη σύλληψη της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Το 2004, ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων και δύο χρόνια μετά την απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης 13ης Ιουνίου 2002 για καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η Ελλάδα, ως χώρας μέλος της ΕΕ, θα εναρμονιστεί πλήρως με το πνεύμα της απόφασης προχωρώντας στην ψήφιση του Β’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187Α, περί «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης»).
Βασικό στοιχείο του νέου αυτού τρομονόμου, άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, είναι το σκεπτικό ορισμού της «τρομοκρατικής δράσης». Ένας ορισμός η λογική του οποίου ακολουθεί τη στρατηγική του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία που κήρυξε το αμερικανικό κράτος μετά την επίθεση που δέχτηκε στις 11/9/2001. Το πνεύμα μπορούμε να πούμε συνοπτικά ότι διακρίνεται σε τρεις βασικούς πυλώνες οι οποίοι καθορίζουν τις προϋποθέσεις για να θεωρηθεί ότι μια ποινική πράξη εντάσσεται στην ομπρέλα της τρομοκρατίας ή όχι:
α) η γενική διακινδύνευση πληθυσμού
β) ο σκοπός εκφοβισμού πληθυσμού
γ) η επιδίωξη εξαναγκασμού δημόσιας αρχής ή οργανισμού για οτιδήποτε
Τα νέα ποινικά δεδομένα που εισήγαγε η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στη χώρα είναι πολλά και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα νομιμοποιημένο καθεστώς εξαίρεσης το οποίο με κάθε παρέμβαση στον Ποινικό ή Σωφρονιστικό Κώδικα, έκτοτε, διαρκώς διευρύνεται.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τη δίωξη και βαριά καταδίκη όσων κατηγορηθούν για «ένταξη σε τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση» χωρίς να χρειάζεται να αποδειχτεί η συμμετοχή σε συγκεκριμένες ενέργειες της οργάνωσης, τη νομιμοποίηση και δικαστική αξιοποίηση των πολυποίκιλων αστυνομικών μεθόδων παρακολούθησης και καταγραφής, τη θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς τόσο μέσω της ενθάρρυνσης και χρήσης (πολλές φορές ανύπαρκτων και προσχηματικών) ανώνυμων καταγγελιών πολιτών. Το 2012, νομοθετήθηκε η βίαιη απόσπαση DNA από κατηγορούμενους για συμμετοχή σε «τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση», ενώ το 2014 νομοθετήθηκε η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’ στο Δομοκό. Φυλακές που προορίζονται για «επικίνδυνους» και «απείθαρχους κρατούμενους».
Ο τρομονόμος 187Α αποτυπώνεται σκοπούμενα με αόριστες έννοιες που αφορούν ένα απροσδιόριστο εύρος κατηγοριών και ενεργειών, με την ερμηνεία και την εφαρμογή του να επαφίεται εξ’ ολοκλήρου στις διωκτικές και δικαστικές αρχές. Έτσι, διωκόμενο με το 187 μπορεί να οριστεί οποιοδήποτε άτομο θεωρηθεί ύποπτο για συμμετοχή ή ένταξη σε “τρομοκρατική” οργάνωση, για την τέλεση -ή και μη- πραγματικών ή μελλοντικών «τρομοκρατικών» ενεργειών που θέτουν σε υπαρκτό ή υποτιθέμενο κίνδυνο κάποιον ή κάτι, ενώ το βαρόμετρο των διώξεων στηρίζεται και στις φιλικές ή συντροφικές σχέσεις με άλλα πολιτικά υποκείμενα ύποπτα ή μη, διωκόμενα ή καταδικασμένα, ποινικοποιώντας τις σχέσεις αυτές.
Ενώ όμως οι τρομονόμοι μοιάζουν να κατασκευάζονται ώστε να ενισχύσουν το κρατικό μονοπώλιο στη βία, το σύγχρονο αστυνομικό κράτος απαιτεί διευρυμένα κοινωνικά εργαλεία ελέγχου και επιβολής. Έτσι, στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους προστέθηκε πρόσφατα ο νέος Ποινικός Κώδικας, ο οποίος δεν έρχεται εν κενώ αλλά αποτελεί μέρος μιας σειράς τροποποιήσεων που ανά τακτά χρονικά διαστήματα «μετεξελίσσεται» ώστε να εξυπηρετεί την εξουσία στο να επιβάλλεται και να περιορίζει τις ζωές μας. Σε συνδυασμό και με τις αλλαγές του Σωφρονιστικού Κώδικα σχεδόν δύο χρόνια πριν, ενισχύει το συνολικό τιμωρητικό κλίμα που με την σειρά του επισφραγίζει την περιθωριοποίηση και την συρρίκνωση ορισμένων κοινωνικών ομάδων, θρέφει ρατσιστικά αισθήματα, στοχοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό την πολιτική δράση, ποινικοποιεί τις προσωπικές σχέσεις, και εν τέλει επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά την ταξική διάσταση της δικαιοσύνης.
Ούτε βήμα πίσω… Όλα συνεχίζονται… Τίποτα δεν τελείωσε
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ξεχνάμε και δε θα πάψουμε να λέμε: Τρομοκράτες ήταν, είναι και θα είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί τρομοκρατούν, μέσα από την καθημερινή καταπίεση των ζωών μας. Αυτοί είναι που εκμεταλλεύονται και λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που μας πετάνε στον δρόμο ξεπουλώντας την αυτονόητη ανάγκη για στέγαση σε funds, που μετατρέπουν τις γειτονιές μας σε απρόσιτες τουριστικές ζώνες, που κρύβουν τις διαρκώς αυξανόμενες εργατικές δολοφονίες πίσω από τη λέξη ατύχημα, που σκοτώνουν μετανάστ(ρι)ες/α και προσφυγ(ισσ)ες/α στα σύνορα, στα εργασιακά κάτεργα και τα αστυνομικά τμήματα, που καλύπτουν και αναπαράγουν την πατριαρχία και τη σεξιστική βία μοιράζοντας ανερυθρίαστα panic buttons. Εκείνοι που εξαπολύουν πολέμους στον βωμό των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων, εκείνοι που ξαναμοιράζουν τον κόσμο βάφοντας τα χέρια τους με αίμα, εκείνοι που επιτίθενται στους λαούς της Μέσης Ανατολής και ισοπεδώνουν την αντιστεκόμενη Γάζα, εκείνοι που παρακολουθούν, συμμετέχουν και διαπράττουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Εκείνοι που επιβεβαιώνουν τη βία ενός συστήματος ανισοτήτων, τη βία των ισχυρών.
Η επαναστατική αντιβία είναι ένα αναγκαίο εργαλείο αγώνα ως συλλογική άμυνα των κοινωνικών κομματιών που αγωνίζονται απέναντι στην κρατική κατασταλτική βία, καθώς μπορεί να δράσει ως μοχλός πίεσης για το σαμποτάζ των σχεδίων των κυρίαρχων, για την αποτροπή των εθνικών πολέμων αλλά και για τη διάχυση του επαναστατικού προτάγματος. Ο ένοπλος αγώνας ως κομμάτι της επαναστατικής αντιβίας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο υπέρ των από τα κάτω στις ισορροπίες ισχύος, επιχειρεί και καταφέρνει να επιστρέφει στο κράτος μια μερίδα από τη βία που καθημερινά μας ασκεί. Η επαναστατική αντιβία και η ένοπλη πάλη είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ριζοσπαστικού κινήματος, του πολύμορφου κοινωνικού και ταξικού αγώνα, ριζωμένο βαθιά στην αγωνιστική παράδοσή μας, και το υπερασπιζόμαστε αδιαπραγμάτευτα.
Όσοι χάνονται στη φωτιά του αγώνα… Δεν πεθαίνουν ποτέ
Κομμάτι αυτής της διαρκούς εξεγερσιακής κίνησης αντίστασης ενάντια στην επιβολή της εξουσίας υπήρξε ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης. Η απώλειά του αφήνει ένα τεράστιο κενό σε όσους όσες και όσα βρέθηκαν κοντά του, αλλά και στον αγώνα τον ίδιο, τον οποίο σημάδεψε τόσο με τη στάση του όσο και με τα λόγια του. Ακόμα, αφήνει ένα κενό και στην ίδια την κοινωνία, αφού εκείνος, κόντρα στη γενικότερη οπισθοχώρηση, δεν έπαψε να νιώθει, δεν επέλεξε να κλείσει τα μάτια μπροστά στη βία κράτους και κεφαλαίου.
Ο Κυριάκος ήταν για χρόνια αδιάλειπτα παρών σε εγχειρήματα αλληλεγγύης κρατουμένων, στο αντιπολεμικό-Διεθνιστικό κίνημα, σε δράσεις για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων, στους αγώνες εντός των πανεπιστημίων, στην υπεράσπιση των απελευθερωμένων χώρων των καταλήψεων και σε κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Δοσμένος σε αυτούς, πάντα με τη διάθεση να ανακαλύψουμε μαζί τις πιο εξεγερσιακές τους προεκτάσεις. Δεν υπερασπιζόταν απλά θεωρητικά τον πολύμορφο αγώνα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά αποτελούσε την πιο αληθινή του ενσάρκωση.
Ο ένοπλος αναρχικός αγωνιστής Κυριάκος επέλεξε να πολεμήσει μέχρι τέλους μαχόμενος με όλα τα μέσα τον κόσμο της εξουσίας, το κράτος, το κεφάλαιο, τον ρατσισμό, την πατριαρχία. Επέλεξε να αγωνιστεί από την πλευρά των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας. Κάπως έτσι τον βρήκε και η τελευταία του ανάσα, εκεί που συνειδητά και πάντα με συνέπεια επέλεξε να είναι, στον αγώνα.
Η μνήμη του λοιπόν δεν μπορεί να αποτελεί μια τυπολατρική διαδικασία, αλλά μια δυναμική κίνηση αντίστασης απέναντι στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου. Για έναν κόσμο ελεύθερο, για τον κόσμο που πίστευε και αγωνιζόταν ο αναρχικός Κυριάκος Ξυμητήρης.
Η επιχείρηση υπονόμευσης του επαναστατικού λόγου και δράσης δείχνει πως φοβούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με την αδικία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση. Δείχνει τη διαχρονική και οργανωμένη κίνηση κράτους και κεφαλαίου να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους τους, απέναντι σε όσες και όσους αμφισβητούν και υπονομεύουν τη λειτουργία και την ίδια τους την ύπαρξη. Απέναντι στην επιχείρηση προπαγάνδας και τρομοκράτησης του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την απόπειρα αποπολιτικοποίησης των αναβαθμισμένων επιλογών, απαντάμε πολιτικά και ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη υπόθεση. Υπερασπιζόμαστε όλους αυτούς και όλες αυτές που έδωσαν τη ζωή τους, που φυλακίστηκαν, που αγωνίστηκαν, που βρέθηκαν αντιμέτωποι/ες με τις κρατικές μεθοδεύσεις μέσα στα τόσα χρόνια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΜΑΝΟΥΡΑ ,ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ. , ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ, ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ Α.Κ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικουςκαι διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες
