Η μάχη για τον χώρο, είναι μάχη για τον ορισμό της ζωής όπως την ορίζουμε και μας ορίζει – ένα ελεύθερο παιχνίδισμα ενός πάρε-δώσε.
Και παράλληλα, οι πολύμορφες εξουσίες, από το κράτος ως διαχειριστή-προστάτη των κεφαλαιακών ροών, μέχρι τα funds συναποτελούμενα από αλλόκοτα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (δάνεια, παράγωγα, swaps, CDOs – προϊόντα που συνετέλεσαν στο κραχ του 2008), εφορμούν να τα πάρουν όλα.
Αποσπούν τη ζωή, και τη μετατρέπουν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες. Κενώνουν σχέσεις, εκτοπίζοντάς τες σε εμπορευματικές, συναλλαγματικές. Εντείνουν την ανισότητα, περιθωριοποιούν και κατανικούν εκ μέρους των εχόντων σε πλαίσια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου.
Ο πολύ πρόσφατος νόμος για τα τροχόσπιτα και την ελεύθερη διαβίωση στη φύση, πλάι με εκείνον για την μετατροπή των οικοπέδων σε χωραφάκια, δηλαδή η νομοθετημένη υποτίμηση της αξίας της γης για την επικείμενη εξαγορά της από τα μεγάλα funds, απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα καθομολογούν τη πρακτική τους:
«Τέλος, προβλέπεται ρητά να επιτρέπεται η δωρεάν στάθμευση [στον «ιδιωτικό σου χώρο] ενός τροχόσπιτου (φιλοξενία) ενώ για περαιτέρω χρήση χώρου απαιτείται η δημιουργία επιχείρησης. Με τον τρόπο αυτόν τίθεται φραγμός στην παράνομη δραστηριότητα επιχείρησης σε βάρος των νόμιμων και με προδιαγραφές αδειοδοτημένων camping.»
Η εξουσία δεν χρειάζεται να κρυφτεί πια. Είναι σαφής, κι εσύ είσαι ποταπός απαρνούμενός την: Σου λέει αν δεν υπάρχεις ως συναλασσόμενος στο περιβάλλον, είσαι προς εκτοπισμό, ή καλύτερα, προς εξαφάνιση.
Γι’ αυτό κι η Αόρατη Επιτροπή, στο “Στους φίλους μας“, το σημειώνει τούτο υπογραμμιστικά. Η εξουσία είναι περιβαλλοντική. Φτιάχνει τις υποδομές, το συναλλαγματικο-εμπορικού περιβάλλον – κι εσύ οφείλεις να συνδιαλέγεσαι ως κεφαλαιακή δύναμη σ’ αυτό.
Κι η ζωή; Η ζωή αναμορφώνεται βάσει του έτερου ανελεύθερου προτάγματος αυτού, άνωθεν κι έξωθεν καταβαλλόμενο.
Πράγματι, κατά έναν ισχυρό τρόπο, η εξουσία κείται στις δομές της, και οι απαγορεύσεις κι εκτοπισμοί είναι οι μέθοδοί της να εγκαθιδρύσει τούτες τις δομές κεφαλαιακής κυκλοφορίας.
Οι νόμοι για το πώς θα ταξιδεύεις, το πώς θα δεις εξω-αστικά, παίρνοντας μιαν ανάσα από τη μητροπολιτική εργασιακή, οικονομικοπολιτική ζωή, έρχονται κατά σειράν – δεν είναι το τέλος, ούτε η αρχή.
Μπάτσοι φτάνουν μέχρι τη σκηνή σου, με το φακό στο γυμνό κορμί. Το θανατηφόρο λιμενικό σουλατσάρει.
Σε ένα ενταγμένο στον ΝΠΚ νομοθέτημα για την κυκλοφορία των τροχόσπιτων αλλά και εν γένει της αν(ελεύθερης) κατασκήνωσης, απειλείσαι με χρηματικές ποινές, ή και φυλάκιση, ενώ, τρομερά ειρωνικά, το κράτος καταφανώς υπερπηδά την ιερή του αγάπη για την «προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας».
“Απαγορεύονται η εγκατάσταση σκηνών και η στάθμευση ρυμουλκούμενων, ημιρυμουλκούμενων και αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών και εν γένει κοινόχρηστους χώρους, καθώς και η δωρεάν φιλοξενία πέραν του ενός τροχόσπιτου από ιδιώτες, με την επιφύλαξη του άρθρου 34 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ν. 2696/1999, Α’ 57).
Οι παραβάτες τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι τρεις (3) μήνες ή με επιβολή προστίμου του κατωτέρω εδαφίου, εφόσον δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή από άλλη διάταξη, διατασσόμενης συγχρόνως υπό του δικαστηρίου της βίαιης αποβολής τους”
Πλέον ακόμη κι αυτή η επίγεια θεϊκότητα, η Ιδιοκτησία, θεωρείται τροχοπέδη στην ανάπτυξη – τι γελοία λέξη – και επομένως, αν δεν αλλάξει η χρήση της, θα αλλάξει χέρια: Πάρτε, λοιπόν, νέο νόμο για τα χωραφάκια σας.
Οι δυο νόμοι έρχονται παρέα για την ανασύνταξη κι αναδιάρθρωση του χώρου και των χρήσεών του, μας που ο χώρος δε μπορεί να οριστεί ξεχωριστά από την χρήση του. Χέρι-χέρι τα νομοθετήματα παραδίδουν στις κεφαλαιακές αξιοποιήσεις γαίες και τρόπους συλλογικής ζωής επί τούτων, μετατρέποντας την επικράτεια σε θέρετρο συναλλαγματικότητας και παροχής υπηρεσιών.
Η αυτοδιεύθυνση, η αυτοοργάνωση, που εκτείνεται από την πολιτική δραστηριότητα ως το πιο μύχιο επίπεδο της καθημερινότητας, των ηδονών, της από κοινού βιοτικής εργασίας, είναι άχρηστα γι’ αυτούς – κι είναι ο λόγος που, αντιστεκόμενα, μπορούν να γίνουν κι επικίνδυνα.
