ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Η σκοτεινή πλευρά της ποίησης. Αυτή που δεν κατατάσσεται, ούτε μπαίνει σε καλούπια. Οι κραυγές των ψυχών των ποιητών που ουρλιάζουν και δε βολεύονται. Οι κραυγές που βρίσκουν καταφύγιο στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την τρέλα, την αυτοκτονία.
Ο Αλφρέντ ντε Βινύ, στο έργο του Stello το 1832 μιλάει για τους ποιητές αποκαλώντας τους:
ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης.
Σκοτεινοί άνθρωποι με λαμπρό όμως έργο, : Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν, Αρθούρος Ρεμπώ και Λωτρεαμόν, Artaud, Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον αφού οι ίδιοι –τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους.
Λέγεται ότι ο πρώτος καταραμένος ποιητής ήταν ο Γάλλος Φρανσουά Βιγιόν, που έζησε τον 15ο αιώνα μια πολυτάραχη ζωή “αλήτη” και πριν την τελευταία του ποινή: «να κρεμαστεί και να στραγγαλιστεί»… εξαφανίστηκε. Ακολουθούν οι: Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν, Αρθούρος Ρεμπώ και Λωτρεαμόν.
Γιατί όμως ο πόνος έχει τέτοιον αντίκτυπο στην τέχνη; Γιατί οι δημιουργοί, είτε ποιητές είτε συγγραφείς, είτε ζωγράφοι κοκ. ενθουσιάζουν το κοινό με τα πάθη τους;
Ίσως να είναι μια αυτοτιμωρία. Ο άνθρωπος λαχταρά να βοηθάει τον αδύνατο και συμπάσχει με τον ήρωα και την τραγικότητα που τον περιβάλλει. Σήμερα που ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο σκληρός και μας φαίνεται τόσο δύσκολο αυτό στην πράξη, υπάρχει η τάση να αντισταθμίζουμε τη δυσκολία με ποιήματα, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις ή πίνακες ζωγραφικής, μουσική κα.
